HHellllloooo,

De rit naar de filipijnen was met recht een helse tocht te noemen. Zonder mobiel en dus zonder muziek begon ik de dag om 9 uur 's morgens met een bootreis van Koh Phi Phi naar Krabi, deze rit van 1.5 uur had gelijk al vertraging. Waardoor ik pas om 11.15 aankwam op Krabi en dat terwijl mijn minivan om 11 uur zou vertrekken vanaf de haven. Gelukkig had deze minivan gewacht op de boot, dus was ik nog on time. Blauwe reispil weer genomen en ik had geluk dat ik ook nog wat beenruimte had, hierdoor heb ik van de 6 uur durende rit richting de grens van Thailand en Maleisië ongeveer 4 uur geslapen.

Bij de grensstad aangekomen om half 6 en ik had nog net tijd om wat te gaan eten, aangezien de bus naar Kuala Lumpur om 6 uur zou vertrekken. Gelijk de eerste de beste toko ingelopen en chicken teriyaki besteld. Ik denk dat ze de ng waren vergeten in het laatste woord, want het was echt teringyaki. De laatste maaltijd uit Thailand en misschien wel de meest vieze die ik heb gehad, leuke afsluiter. Ik was even voor zessen terug en toen hoorde ik dat de bus 1 uur vertraging had, vanwege de drukte rondom kerst en het stempelen van de paspoorten bij de grensovergang. Uiteindelijk vertrokken we 3 uur later om 9 uur richting Kuala Lumpur. Ik had gelukkig een Argentijnse lotgenoot ontmoet tijdens het wachten, haar mobiel was namelijk kapot. Ik denk dat we die 3 uur wachten en daarna nog 3 uur in de bus hebben gepraat, just about life. Het maakte het in ieder geval wel een stuk aangenamer, want de hele dag slapen, om de uurtjes snel te laten gaan, gaat zelfs mij niet lukken. Daarna zijn we gaan slapen, alleen was het echt extreem koud in de bus, waar voor de rest alleen maar aso-spleetoog gezinnen zaten. Alleen de chauf had er weinig trek in om de airco even wat minder koud te zetten.

Om 6 uur 's morgens kwamen we aan in Kuala Lumpur. Nog even ontbeten samen, voordat ik de trein pakte naar de airport van Kuala Lumpur, dit duurde een half uur. Ik kwam daar aan rond 8 uur en mijn vlucht naar Cebu in de Filipijnen vertrok om 11.15. Nu had toch al alles vertraging gehad, dus is het niet meer dan logisch dat deze vlucht ook pas om 13.15 vertrok. Ik was een gelukkig man dat ik zoveel speling had tussen mijn ritjes. Na een vlucht van 4 uur kwam ik aan op Cebu. Even een pizza gegeten en om 19.00 begon het verschrikkelijke wachten op Cebu airport. Mijn vlucht naar Busuanga ging namelijk pas om 5.30. Ik had een rustig plekje opgezocht in het uiterste puntje van het vliegveld en ging daar liggen op mijn backpack met mijn daypack vastgebonden aan mijn voet. Zodat deze niet gestolen kon worden, terwijl ik aan het slapen was. Voor de zekerheid ook nog een stukje karton gevraagd bij de infobalie om hier op te kunnen schrijven: wake me up at 3.00 please. Uiteindelijk was dit overbodig, want ik probeerde te pitten op een plek waar die avond/nacht nog een hoop Zuid-Koreaanse vluchten gingen en die mensen maken een hoop lawaai. Ik dacht echt bij mezelf waai do you do that so noisy. Nog met een paar kindjes spelletjes gespeeld, omdat die mij als westerling zo bijzonder vonden, voordat het tijd was voor mijn vlucht, met misschien een uurtje slaap achter de rug. Ik stapte in het vliegtuig en er zaten echt alleen maar locals in, so where am i going? Uiteindelijk ging deze meest belangrijke vlucht heel voorspoedig, waardoor ik een half uur eerder was dan gepland. Tijdens de vlucht kon ik ook nog genieten van een adembenemend mooie zonsopkomst, ik steeg namelijk op in het donker en vervolgens werd de horizon een grote regenboog van kleuren. Helaas had ik nog geen mobiel om dit vast te leggen.

Aangekomen op Busuanga, op het eiland Coron, was er helemaal geen douane of iets meer. Gewoon een klein huisje waar je bagage werd gedropt op de grond en daarna kon je gelijk door lopen de airport uit. Gelijk een minivan gefixt, waaraan ik vroeg: can you bring me to the princess of Coron? Nu wist de chauf niet of ik nu een hotel bedoelde of de echte prinses. Deze informatie was de enige informatie die ik had van mijn Filipino vrienden (rats, maik en vilder). Ik werd gelukkig dus afgezet om 7.00 uur bij princess of coron hotel (na een reis van 46 uur).

Ik had echt een perryfect idee om de receptioniste hun te laten wakker maken, omdat het tenslotte kerstochtend was, met een kerstontbijt en dan zelf tevoorschijn te komen. Het nam een andere wending, die ook wel heel grappig was. Rats van Pattaya lag die avond met een voedselvergiftiging al vroeg in bed en hij ging om 7 uur 's morgens het balkon al op om te checken of het een beetje mooi weer was. Hij begon opeens te onwijs te juichen en vilder en maik dachten, hoe kan rats zo blij zijn met alleen mooi weer. Hij zag echter zijn corpu vriend verschijnen bij de poort en hoe blij kan je zijn als je je vrienden na ruim 1.5 maand weer zie. Maik en vilder kwamen ook naar buiten gerend en we had a good reunited experience.

Samen ontbeten en daarna gelijk door naar Tao Office, omdat we graag de expeditie wilde doen. Dit was op internet al vol, maar ter plekke was dit nog wel te fixen. Om 11 uur al aan de bieries om mooie verhalen te vertellen en vervolgens om 5 uur naar de briefing voor de Tao expeditie. We kregen tijdens de briefing gelijk het immens populaire drankje van de expeditie jungle juice aangeboden (pineapple juice met rum en een klein beetje water). Allemaal een vissershoed gekocht en ruim 400 euro lichter konden we tweede kerstdag beginnen aan een expeditie van 3 dagen. Eerste kerstdag nog afgesloten met een heerlijk etentje op de rooftopbar met bulalosteak en een fles rode wijn. Op tijd gaan slapen, omdat we om 9 uur aanwezig moesten zijn voor de expeditie.

Alleen waren de pinautomaten al 2 dagen leeg, dus we konden de tour niet eens betalen. Ons rijbewijs gegeven om toch mee te kunnen en om half 11 ging onze boot, toch weer even 1.5 uur later dan verwacht. We hadden allemaal vissershoedjes gekocht om echte avonturiers te lijken en rats had voor don lito (de kapitein) een mooie kapiteinspet uit Kroatië mee, die hij gedurende de reis bijna niet meer af deed. We werden diezelfde dag nog gekroond tot the Don Lito boys, wat ook taken tot gevolg had. Tox, onze tourguide, vertelde dat wij de aangewezen personen waren om het anker op te hijsen. Nu moet ik zeggen dat mijn drie vrienden vooral sigaretten liepen te heisen, geld verdienen noemen ze dat. Geen heisa over gemaakt, omdat hun maar 3.5e week hebben in tegenstelling tot mij. De eerste dag heerlijk gesnorkeld around hagelwitte stranden (we hadden dus toch nog een witte kerst hier). Geen super bijzondere dingen gezien als we het gaan vergelijken met wat komen gaat.Wij zaten namelijk in het kraaiennest aan de red horses (fantastisch bier met 7.5%). Opeens riep Maik kijk daar en hij wees achter ons, daar kwam net een walvis boven water. Echt supervet. Niemand anders van de boot, waaronder de crew, had de walvis ook gezien. Iedereen dacht dat wij door het stralende zon en de paar pilsjes een zonnesteek hadden opgelopen en het ons hadden verbeeld. Geloof ons maar lekker niet, maar met onze vissershoedjes zijn wij wel de freek vonks van de expeditie geworden.

We hadden echt fantastisch weer tijdens de expeditie, terwijl een dag hiervoor nog een tyfoon over de filipijnen raasde. De leus na regen komt zonneschijn ging hier dus op. Aangekomen op het eiland waar we gingen overnachten was het je eigen bed prepareren, mosquitonet ophangen en op naar de happy hour met gratis jungle juice. Eigenlijk de mensen leren kennen die allemaal mee waren op de boot. Rond een uurtje of 12 taaiden we af, want de volgende dag moesten we weer vroeg op pad. Wij sliepen met zijn 5en in het houten huisje op palen, the don lito boys en een ietwat vreemde Australiër. Rats en vilder in de achterste ruimte en wij er iets voor. Midden in de nacht werd vilder wakker van iets wat een aantal keer over zijn been kroop. Hij scheen met zijn zaklamp en zag tot zijn verbazing een rat die onder het mosquitonet was doorgekropen. Ik snap nu ook waarom het geen rattennet wordt genoemd. Rats werd ook half wakker, dus Vilder zei heel rustig: Mats er zit een rat naast je. Hij moest even tot besef komen, maar daarna was hij al heel snel klaarwakker. Gelukkig voor hun rende het beest hun slaapplekje weer uit. Het was dus niet echt de beste nacht van ons leven te noemen en rats was, zoals deze vakantie zo vaak, als eerste vroeg uit de veren. We weten nog steeds niet wat hij toen de hele tijd aan het doen was, maar zijn grote kajakken maakte aldoor een hoop lawaai als hij het huisje in en uit liep. Die Australiër moet ook wel gedacht hebben. Zeker toen argus vilder wakker werd en op de weg naar buiten was met zijn waterbottle. Tot overmaat van ramp viel deze uit zijn klauwen en brak open, zo over de Australiër heen. Dit was, gek genoeg, de laatste keer dat de Australiër bij ons sliep.

We hadden eerst een 2.5 uur durende boottocht op de rol staan, dus vroeg rats aan mij of hij zo’n gele reispil mocht, omdat hij slecht geslapen had. Dat kan geregeld worden en het had bij hem hetzelfde effect als bij mij, je wordt er dus heel sloom en slaperig van. Na die paar uur kwamen we bij het, naar wat ons werd verteld, mooiste snorkelplek van de trip aan en misschien wel een van de mooiste ter wereld. Het water was hier kraakhelder en drie van ons sprongen enthousiast het water in, alleen rats moest nog even wakker worden. Meestal wordt je dat in het water wel, maar hij had even gedobberd en gekeken naar wat koraal en toen had hij het wel weer gezien. Na eerst met iemand van de crew te zijn gaan snorkel, die me een pijlstaartrog liet zien (later nog een gezien). Koos ik daarna me eigen pad. Dit was de beste snorkelkeuze van me leven. Ik kwam een barracuda tegen en vervolgens zag ik in de verte een nog grotere vis. Hier snelde ik naar toe, bleek het een rifhaai te zijn. Gelukkig zwom hij van me weg, want we weten allemaal wat er met Freek Vonk en rifhaaien is gebeurd. Toen ik na die rifhaai achtervolging weer boven kwam, zag ik helemaal niemand meer om me heen door de golven. Ik besloot een stukje terug te zwemmen, totdat ik een schildpad zag, weer de achtervolging ingezet, alvorens ik werd aangetikt door iemand van de crew in een kajak. Dat ik vrij ver van de boot was verwijderd en dat iedereen alweer richting de boot was (dat verklaard dus waarom ik niemand meer zag). Na een flink eind zwemmen de boot weer bereikt.

Vervolgens nog een paar onbewoonde bountystranden bezocht met vaak leuke snorkelplekken, omdat het nog onaangetast is. Daarna gingen we naar Tao-eiland, deze mensen organiseren de tour en op die manier kon je op dat eiland in contact komen met de locals. Als eerst gingen we op een primitieve manier douchen, dus met een emmer die je over jezelf heen moet gooien. Hierbij hadden ze wel echt hele lekkere zelf gemaakte shampoo en douchegel (of douchefris volgens aik). Allemaal nog even een flesje daarvan meegenomen om thuis deze ervaring te kunnen herbeleven. Hierna was het plan om een massage te doen, net voor het eten, wat de locals ook verzorgden. Behalve mijn drie amigo’s kon ik niet meer voor het eten, dus ik hield mijn massage te goed voor na het eten. Ik heb in dat uur vooral met de expeditieleider gepraat en het was heel leuk om te horen hoe zoiets tot stand is gekomen.

Daarna konden we aanschuiven voor het 7-gangen diner met alleen lokale gerechten, leuke manier om te proeven en de meeste gerechten smaakten heerlijk. De open keuken maakte het ook leuk om te zien hoe ze alles bereiden. Even het eten laten zakken en op naar de massage met kokosnootolie (wat ook heel goed werkt als insectenspray). Ik kan me eigenlijk de hele massage heugen, totdat ik om half 2 wakker werd op die tafel op het strand met de oceaan op de achtergrond en een deken over me heen gelegd. Dat zegt denk ik genoeg over hoe ontspannend het was. Ben daarna maar wel naar me bed gelopen, want het werd ook wat frisjes daar.

De volgende ochtend richting gezet naar het stadje El Nido op het eiland Palawan. Onderweg nog een tijdje gevist op de boot, terwijl kapitein Rats de boot bestuurde. Helaas niks gevangen, maar het was wel een goede work-out voor je armspieren. We zijn toen nog aangemeerd op een eiland vlakbij El Nido, hier zijn we nog met zijn drieën de jungle gaan verkennen (Maik is na Suriname met geen mowglikheid een jungleboy meer te noemen). Het was wel grappig dat je Vilder en Rats aldoor hoorde als ze in een doorn stapte of een mierenbeet kregen. Mij hoorde ze niet en ongeveer op driekwart van de rit (waar het pad eigenlijk niet meer zichtbaar was en dus maar ergens heen liepen) vroegen ze waarom. Ik wees naar me voeten en liet ze vol trots mijn waterschoenen zien, die ik had aangetrokken. Mooi momentje. Vervolgens ons nog een weg gebaand naar het strand, wat ook niet helemaal mee viel.

Daarnawas het tijd om naar de laatste snorkelplek te gaan die aan een kant van een grote rots te vinden was. Onze expeditieleidster ging ook mee, dus wij haar volgen. Gingen we opeens een rondje om die hele rots heen doordat wij haar volgden. Zonder lifejacket en met mijn zwemkunsten is dat niet geheel makkelijk. Na een flinke tocht hebben we uiteindelijk de boot weer bereikt, waar rats en vilder nog dachten dat ik tegen de rotsen zou slaan, omdat ik daar aardig in de buurt kwam en ver van hun af dreef. Toen we aankwamen bij de boot misten we alleen Aik nog, maar die had besloten om terug te keren via de normale weg, waar ik hem achteraf groot gelijk in gaf, want daar was veel meer te zien.

Aangekomen op El Nido regende het keihard, want er was weer een tyfoon op komst. Afgesproken om die avond met de mensen van de boot en de crew een drankje te gaan doen in de Pukka bar. Het duurde alleen even voordat we ergens onze spullen konden droppen, want we waren overgeboekt in ons hotel. Denk dat we wel een uur moesten wachten voordat ze een vervangend iets hadden gefixt. Alleen het voordeel was wel dat dit dichter bij het centrum was en het was ook een prima kamertje met super aardig personeel.

Dag erna even bijgekomen op het las cabanas strand van de expeditie. Hier lagen we heel best met op de achtergrond echt heerlijke muziek en biertjes voor minder dan een euro op een schootworp afstand. Besloten om ook een happie op het strand te gaan eten bij een burgertent. Ik heb nog nooit zoveel burgers gegeten in mijn leven gegeten die laatste 2 weken, maar er is iemand die de kroon spande. Voor de thuisblijvers, let even op wie het meest corpulente barssie heeft gekregen. We lieten agrariër die avond de keuze maken welke burgers en cocktails we kregen voorgeschoteld. Iedereen vond de burger fantastisch, behalve ik en de cocktails gingen er ook steeds minder goed in. Totdat ik buikkrampen kreeg en vertelde tegen die gasten dat ik naar huis ging. Nog voordat ik de toko uit liep moest ik over mijn nek en ik was de burger alweer kwijt, echt zonde, en net op tijd bij de wc. Daarna heb ik bijna KO op een strandstoel gelegen en nog een aantal bezoekjes aan de wc gebracht. Daarna met de mannen naar huis en klaarmaken om uit te gaan, maar dat was echt een NO GO ik ga KO voor mij.

De volgende dag ook nog de hele dag een bed- en wcrelatie gehad. Die avond voor het eerst weer wat gegeten, maar daarna heb ik alweer snel het hazepad gekozen, want ik moest mijn rella weer opzoeken. De volgende dag besloten om mee te gaan naar las cabanas strand, want het was oudjaarsavond en vandaag MOET er gefeest worden. We kregen die avond nog een oudjaarsdiner aangeboden bij ons hostel, echt heel pittig (in de zin van dat het lief was) en het was nog goed te chappen ook.

We gingen die avond naar Sava-bar, waar we samen met Jasper en Emilie, die we hadden ontmoet tijdens de expeditie, een tafel hadden gereserveerd. Al snel werd er een praatje gemaakt met de 2 mensen naast ons, wat de eigenaar en eigenares bleken te zijn. Die zaten al puur aan de belverdere vodka en tequila en daar konden wij al snel van meedrinken. Je kan al begrijpen dat wij er deze avond helemaal af raakten. Nadat die flessen op waren, hadden we de smaak met flessen wel aardig te pakken. Flessen met grey goose vodka en jameson whiskey vlogen over tafel. Vilder was de aangewezen man om zich te ontfermen over de flessen. Ondertussen was het ook nog nieuwjaar geworden waarbij we naar het vuurwerk keken vanuit de club op strand. Bijzonder om dat zo ver weg mee te maken en toch met je vrienden te zijn. Na een tijdje dwaalde ik als solo-reiziger een beetje af en had ik van iemand een koeienmuts gestolen (wel weer teruggegeven later hoor). Een italiaan met zijn vriendin wilde daardoor op de foto, dat is natuurlijk geen probleem. Hij zat ook aan de flessen met gin erin en gaf mij een mixie. Toen zijn vriendin even weg was vroeg hij of ik mijn vrienden even kon laten zien en de fles van zijn vriendin, ging ook mee. Ik stelde ze voor en Vilder had zich alweer ontfermt over de fles, maar we kwamen er allemaal snel op terug, want pure gin smaakt net als pure vergif. Evengoed die bottle met moeite gekilld.

Ik heb later nog een speelgoedtrompet van iemand gekregen, omdat ik Warmenhuizer kermis met de trompetten wilde reconstrueren. Totdat iemand mij toch echt even te vervelend vond worden en mijn trompet in tweeën brak. Ik deed alsof ik heel teleurgesteld was en ik zei dat we de trompet moesten begraven in het zand om het wat dragelijker te maken. Ging die gozer daar ook nog mee akkoord om het te doen. Aan het eind van de avond waren we Vilder kwijt en we hadden echt geen idee meer waar hij was. Kwamen we thuis, lag hij verticaal in zijn bed, het eerste slachtoffer van de avond. Vervolgens is hij er nog uitgevallen omdat hij de airco wilde aan doen, dus we hebben nog aardig in een scheur gelegen. Ik loop nu beetje bij beetje in met de verhalen, dus ik hoop dat ik de volgende keer weer een stukje dichterbij kom door veel te schrijven, want weinig beleven zit er tot nu toe nog niet in!

Adiosss