De volgende ochtend hadden we verwacht dat we allemaal faggotkoorts zouden hebben, maar we voelden ons allemaal niet heel slecht. Zelfs faggotkoortskoning rats had er weinig last van. Lekker bijgekomen op las cabanas en lang gewacht op een restaurant, omdat alles bijna dicht was en iedereen in El Nido toch moest eten. Nog even naar Sava-bar geweest om ons geheugen nog even op te halen, maar het kon niet tippen aan de nacht ervoor. De volgende dag ging het dan toch echt gebeuren, we gingen een scooter huren en op pad met drie Australische, die we een paar dagen eerder hadden ontmoet. Nu zit ik voor de tweede keer op een scooter (1x op de kroegfiets van melson gereden), dus het was het best voor iedereen als ik maar niemand achterop had. Toen we de scooters gingen huren ging het gelijk al mis, ik kreeg hem niet eens aan de praat. Dat bleek later wel logisch aangezien ik de sleutel van aik zijn scooter had gekregen en aik zijn scooter was wonderwel wel gestart. Sleutels omgewisseld en alsnog startte mijne niet, wat zal het nu weer wezen? Ik moest hem kickstarten, want de benzin scheen bijna op te wezen. Met slippers valt dat al niet mee, dus de scooter eigenaar deed het voor mij. Dat lukte en ik wilde hem weer van mijn standaard afhalen, alleen had even niet door dat mijn achterwiel nog pittig zat te draaien. Daardoor knalde ik zo tegen aik aan, die eigenaar moet wel gedacht hebben: waar leen ik me scooter aan uit? Niets was minder waar, want na een half uur vloog ik al als een ninja door het heuvelachtige gebied.

Vilder en ik gingen zo rapido (max speed was 100) dat we Nacpam beach, waar we heen gingen zo voorbij zijn gereden. Kwamen we opeens bij Duli beach aan, waarvan ik wist dat dat verder was dan Nacpam. Ik vertelde wel dat ik een tijdje terug al een rood bordje zag met Nacpam beach resort, alleen door dat woordje resort dacht ik niet dat het strand daar was. Nu werd ik door Vilder en die Australische gelijk voor gek verklaard (gelukkig deed vilder dat hiervoor toch ook al). Gelijk weer terug gecrosst en we moesten inderdaad daarin, daar werd het offroad rijden en door aardig wat plassen heen met de voeten omhoog gericht om niet nat te worden. Bij de entree zagen we de andere bekende koppies verschijnen, die waren ook pas net gearriveerd, omdat die iets meer verantwoordelijkheidsgevoel dan Vilder hanteerden of je kan zeggen dat Agrariër een wat meer ervaren rijder is. Affijn wij kregen het voor elkaar zelfs bij de ingang nog de verkeerde kant op te rijden, waardoor we op een heel local straatje vol met zand terecht kwamen. Op een scooter in het zand rijden en ondertussen zwaaien naar de kinderen, die wel hevig naar jouw zwaaien, valt niet mee en dan had ik nog niemand achterop. Uiteindelijk kwamen we op het strand uit, dus daar op het harde zand nog een stuk gescooterd en mensen keken ons echt aan van: wat zijn die in hemelsnaam met hun scooter op het strand aan het doen. Wij zagen direct de hoge golven, dus vlogen de zee in. Je raakte echt totaal gedesoriënteerd als je in een golf van ongeveer 4-5 meter sprong en de onderstroming van een teruggaande golf ook voelde. Je keek dan wel weer hoe je boven kwam, we hebben ons daar echt weer uitgeleefd.

Uiteindelijk wat (agressieve) kaartspelletjes gespeeld uit Australië, voordat het weer dit agressieve gedrag overnam, er was namelijk weer een tyfoon door de filipijnen aan het razen. We hoopten dat het weer nog beter zou worden en dronken er een paar pilsjes op tijdens het bussen. Niemand snapte dat wij nog zo vrolijk konden zijn en aan het bier zaten en nog mee konden zingen met de muziek, terwijl de rest allemaal heel ongelukkig keek en zat te bedenken hoe ze naar huis kwamen. Dat besef kwam bij ons later ook, want het weer werd er niet beter op. Uiteindelijk besloten toch te gaan, want nat werden we toch wel. Startte potverdikkie mijn scooter weer niet. Iedereen geprobeerd met kickstart en niemand kreeg hem aan de praat, totdat villagino toch nog een verwoede poging deed en hij aanging (zal dit dan toch de ervaren rijder in hem zijn?).

Eerste stukje offroad waren de plassen nog even dieper geworden, dus die waren weer fun om te doen, als je er een beetje goed vanaf kwam. Het was wel af en toe glijen op die modderige weg. Weer terug gereden als ninja’s en veilig en nat thuisgekomen. Nog even uiteten geweest bij een Griek en wat cocktails gedronken alvorens we dit mooie dagje afsloten.

De volgende ochtend moest er namelijk een 6 uur durende rit naar Puerto Princesa worden afgelegd, die wij om 11 uur ‘s ochtends begonnen. Wij werden op de achterbank geplaatst en de 2 basketballers konden hun lange poten amper kwijt. Rats was natuurlijk zo slim om als eerste bij het gangpad te gaan zitten voor wat beenruimte, dit werd al heel snel teniet gedaan door een geïmproviseerde stoel waar een chinees werd opgezet. Die Rats beetje bij beetje naar voren schoof. We zaten uiteindelijk met 15 man in een taxibusje, dat hoef je in Nederland niet te proberen. Daar doen ze er al moeilijk over als een negende man sneaky de bus in duikt. Na een lange rit, waar de taxichauffeur, onze scooterninjakunsten van gister tot een nog hoger niveau tilde, wil ik nog even aandacht voor de genius uitvinding van Rats. Doordat de driver als een idioot reed, kon je eigenlijk niet slapen, omdat je aldoor omviel dan. Rats had zijn pijpen van zijn trainingsbroek om de hoofdsteun van zijn stoel gebonden en vervolgens zijn hoofd in de bovenkant van zijn broek gedaan. Hierdoor schommelde hij wel heen en weer, alleen viel hij niet om. Ik moet zeggen dat ik het tweede deel van de rit ook wel redelijk heb kunnen slapen.

Aangekomen op het vliegveld moest we nog even wachten op onze vluchten naar Cebu, maar het regende keihard dus we waren aan het vliegveld gebonden. Uiteindelijk kwamen we rond 10 uur aan op Cebu airport en we hadden besloten dat we direct doorgingen naar Moalboal. Taxi’s wilde onze voor 3000 pesos brengen, totdat we John tegenkwamen. Die moest een vriend opzoeken in Moalboal, dus die wilde ons wel voor 1400 pesos brengen, helemaal prima dus. We zaten nog geen 5 minuten of hij begon er al over of we nog bier in de taxi moesten voor de 2.5 uur durende rit. Dit was gelijk al een uitstekend plan van John en hij was zelf ook wel geïnteresseerd in 2 bieries. Hij dronk zijn pinters in een nog sneller tempo dan ons op en wij zaten mooi met hem te lullen. Eigen muziek op van Aik zijn boxie, omdat er geen bereik was in de bergen, wat John helemaal fantastisch vond. Voordat John wel had besloten dat hij nog een red horse had verdiend, die hebben we hem nog gegeven, maar daarna besloten we toch dat het beter was hem niet meer te geven. We reden namelijk echt in een slakkengang en alsnog kreeg hij het voor elkaar om over een straatdoggoe heen te rijden en wij wilde niet zo als die arme doggoe eindigen. Een uur later dan gepland, kwamen we om 2 uur ‘s nachts aan bij het hotel. We hadden alweer de pech, dat we waren overgeboekt. Nu moesten mijn prinsesjes voor het eerst het backpackerslife wat ik ervaar, zelf ervaren. We werden namelijk in een kamer met andere mensen geplaatst. Ik had het geluk dat ik met mijn nek in de blazende airco mocht slapen, ik voelde me die ochtend daarna net een bekend persoon uit Warmenhuizen.

Gelijk een ochtendduik genomen in het zwembad en daarna op pad om weer scooters te huren. Vervolgens naar White beach gereden, waar we weer een prachtig strand tot beschikking hadden. ‘S avonds voor het eerst sinds tijden weer Filipijns gegeten, sizzling pork, wat aardig tasteful was. Daarna naar de Chilibar gegaan, wat the place2be was om uit te gaan. Ik geloof dat we het hier 2 biertjes hebben volgehouden voordat we onze biezen pakten, omdat het vrij boring was.

Hierdoor waren we de ochtend erna fit en konden we vroeg uit de veren voor de Whalesharkwatching in Oslob, om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Totdat we hoorden dat we eigenlijk nu al te laat waren, want het is hoogseizoen en de whalesharks zijn er meestal tussen de tijden van 6 tot 11 uur. Met hoe vroeger je er bent, hoe meer kans op de whalesharks. Dit werd vandaag dus niks meer aangezien de rit naar Oslob ook nog eens ruim 2 uur duurt. Plannen gewijzigd en iets wat we ook nog hoog op het lijstje hadden in Moalboal was canyoneering.

Om 10 uur daar naartoe gescooterd om vervolgens door wat mensen op een motor met 2 man achterop op een wel heel offroad weggetje naar de plek gebracht te worden, waar we te voet verder moesten. Het regende pittig, dus de wegen waarover we moesten lopen om bij het begin van de rivier te komen was onwijs glijen. Rats had dit het beste onder controle met zijn kajakken, de glijer. We konden in ieder geval skiënd naar beneden, hebben we dat ook niet gemist in Europa. Eenmaal aangekomen was de omgeving prachtig, tussen de rotsen, waar overal begroeiing op was en dan in een rivier. Klein minpuntje was dat het onwijs druk was door het hoogseizoen. Gelukkig hadden wij een groepje van 7 mannen, dus wij konden de wat meer uitdagende afdalingen en sprongen doen. In het begin was het vaak head first op je rug je laten meenemen door de stroming en je ziet wel waar je terecht komt. Naarmate het einde naderde kwamen er steeds hogere sprongen van kliffen tevoorschijn. De laatste was wel 15 meter hoog, dus dat is best een aardige klapper te noemen als je verkeerd terecht komt. De klapper van de week was echter een sprong daarvoor al op 10 meter hoogte, wij waren nog een stukje daar vandaan, maar de klap was ik de wijde omtrek te horen. Een ietwat gezette Aziaat, kwam niet van de canyon neer zoals ze in gedachte had en lag uitgeteld langs de kant. Ik denk dat ze best baalde dat ze daarna een nog hogere sprong moest overwinnen. De laatste sprong van de kawasan waterval is sinds 2015 verboden, deze sprong van 25-30 meter, heeft in 5 jaar tijd voor ongeveer 50 doden gezorgd. Dus hebben ze die maar even verboden, je zou kunnen zeggen dat ze het nog vrij lang geprobeerd hebben, want 50 doden is niet niks. Hierbij zijn de gewonden nog niet eens meegerekend. We hebben de sprong ook nog even bekeken en ik moet zeggen dat het inderdaad niet voor angsthazen was.

We waren na de canyoneering aardig gaar, dus die avond lagen we om 9 uur al op tuk. Mede doordat onze wekker om half 3 stond gezet. De ninja’s gingen namelijk naar Oslob toe scooteren om te snorkelen met de walvishaaien. Een prachtig ritje van ruim 2 uur, wat door het rustige verkeer prima reed. Onderweg nog een optocht in een dorpje om 4 uur ‘s morgens tegen gekomen, waar het hele dorp voor uitgerukt leek. Zelfs de kleine kinderen liepen allemaal met fakkels in hun hand. Bijzonder om te zien op dat tijdstip en hun eindbestemming was de nabijgelegen kerk. Wij waren gelukkig met die optocht, want het betekende dat we eindelijk konden ontbijten bij een bakker die op dat moment ook al open was. Iets wat ook belangrijk was en waar we al verscheidene van waren gepasseerd die niet open waren, was een tankstation. Vilder reed namelijk al in het rood en we waren net over de helft. Uiteindelijk heeft Vil manil het einde niet mogen halen en ging achterop bij Mats manil, nadat we de scooter bij een tankstation hadden gezet.

Om kwart over 5 kwamen we aan bij de whalesharkwatching in Oslob en er stond al een immense rij om kaartjes te kopen. Na een wisseldienst van in de rij te hebben gestaan hadden we na 2.5 uur staan eindelijk kaartjes. Maik vond het nog een goed idee om de tassen ik de boot mee te nemen, dus die had na een errormomentje bijna de boot gemist. Gelukkig had hij op tijd een reboothmoment en gooide de tassen langs de kant, slimme zet. Op het moment dat we in het water gingen, waren er 3 walvishaaien in de buurt, die werden gevoerd. De beesten zijn echt prachtig en uniek om te zien, maar het is niet helemaal de natuurlijke weg om ze te zien. Doordat ze elke dag worden gevoerd migreren ze niet meer en ondanks dat het geen dierenmishandeling voelt het niet zo tof als het dier echt in het wild spotten. De eerste walvishaai die we zagen had ook direct genoeg gegeten en vond het een goed plan om onder ons en de boot door te gaan. Dus zagen we op dat moment niet alleen een whaleshark van heel dichtbij maar ook een spartelende giraf in het water verschijnen. Best wel uniek dat vilder en ik een kameel, giraf en whaleshark in een oogopslag in het water zagen.

Nadat we dit immense beest (10 meter) hadden gezien was het tijd om Vilder zijn scooter weer van benzien te voorzien. We waren nog geen 100 meter onderweg toen de scooter van Aik er ook de brui aan gaf. Aik en vil dus bij rats en mij achterop en gelukkig haalden we het benzinestation. Paar flessen brandstof mee en we waren weer good to go voor de terugreis. We waren echter zo slaperig dat we eerst nog wel even een mooi strandje gingen opzoeken. Even een freshe duik om vervolgens in slaap te vallen op het strand. We werden wakker als red lobbies, omdat we geeneens tijd hadden om in te smeren voordat we in slaap vielen. Vil en rats misschien wel, maar die dachten dat we wel chocolate genoeg waren om niet te smeren. Deze pittige sunburn had plaats gevonden in maar 2 uur tijd. Daarna besloten om toch maar terug te scooteren en het kleurtje nog een extra finishing touch te geven. Zeker omdat we nog een watervalbord tegen kwamen en we zijn toch vrij om te gaan en staan waar we willen met onze scootaahhs. Het werd gelijk offroad en rats nam het voortouw, die was hij alleen al snel kwijt doordat hij aardig vast stond in de modder. Je kon aan rats zijn gedachte zien dat hij al snel tot de conclusie kwam: om los te komen mod ik der vanaf. Daardoor besloten wij maar om snel door de grote plas heen te rijden en te hopen op het beste. Na een zoektocht en een lastig te berijden weg was er geen waterval te bespeuren. Dit plannetje was dus in het water gevallen.

Wat hier in Azië ook een tegenpool vergeleken met Nederland is is het claxonneren. In Thailand en Filipijnen wordt het als normaal beschouwd om te laten weten dat je eraan komt of iemand wilt passeren. Gelukkig heb je je linkerhand vrij om dat de hele tijd te doen, want je rechterhand is het gas. Wanneer ik terug kom in Nederland zal ik dat wel weer moeten afleren anders word het een dure terugkeer.

Die avond hadden we besloten om het rustige leven achter ons te laten en nog even 6 dagen gas te gaan geven op Boracay. Het feesteiland om nog even naar de filistijnen te gaan. Allemaal op ons lijf geschreven. We moesten voor de derde ochtend op rij er voor 7 uur uit en de lokale bus pakken die ons voor een euro naar cebu-city bracht, wat een vier uur durende reis was. Daarna nog een vliegreisje van 1.5 uur achteraan geplakt. Weer als een roos geslapen, dus fit voor onze eerste avond boracay. Ik kan eigenlijk over deze vijf avonden precies hetzelfde vertellen, we waren 5x laveloos en het lag niet aan ons, maar aan de rum. Ik kan er ook niet zoveel over kwijt aangezien ik niks meer weet. Naja de helft dan. Overdag hadden we namelijk de beschikking over een heerlijk cq. prachtig strand, met een heldere zee die niet snel diep werd en waar we soms wel 3 uur achter elkaar in konden dobberen om samen herinneringen van de avond ervoor op te halen, wat vaak niet lukte.

Laten we beginnen met wat we van de eerste avond nog wel weten. We zaten mooi aan bij de epic bar toen een drie filipijners vroegen of ze erbij mochten zitten. Natuurlijk mocht dit en Glenn, Gonzalez en Cousin (we weten nog steeds zijn echte naam niet omdat hij niet meer in staat was om te praten). Dit bleken 3 securitys te zijn in Boracay, die een dagje vrij hadden. Na wat mooie gesprekken besloten om naar exit bar te gaan. Voor cousin viel de exit echter al eerder, hij wilde opstaan en ging direct tegen de vlakte. Vervolgens ging hij, nadat hij nog tegen een paar tafels aanliep, zwalkend naar huis. De rest van de avond is voor ons allemaal een waas geworden.

De volgende dag weer bijgekomen op la plage en we kwamen toen toevallig glenn tegen, die keek nog steeds scheel van de drank. Het scheelde ook niet veel of hij had ons meegenomen naar het eiland waar hij woonde, daar scheen de drank nog een keer goedkoper te zijn. Uiteindelijk niet gedaan omdat we ook wel aan onze gezondheid denken. Glenn was wel een spraakzame jongen die je moeilijk op uit kon zetten. Dit was alleen niet aan zijn creativiteit te wijten, want ik heb wel 6x het verhaal gehoord dat zijn broer in het special army leger zit.

Na 6 dagen volgas zuipen was onze lever, na de geleverde prestaties, wel weer aan wat rust toe. Enige smetje op de laatste avond is dat ik wilde pinnen en de ATM aangaf dat mijn magneetstrip niet meer leesbaar was. Verscheidene ATM’s getryed, maar zonder succes. Die ochtend was het tijd voor mijn vrienden om de terugkeer huiswaarts te maken. Ze hadden allemaal nog even maximaal gepind, zodat ik mijn tijd in de filipijnen sowieso nog vol kan maken. Alleen zit ik wel met een groot probleem, want hoe kom ik daarna aan geld? Mijn creditcard werkt vaker niet dan wel en zit een limiet aan, dus the struggle is real. Afscheid genomen op Boracay van mijn maten, wat me toch wel wat zwaar viel aangezien we zo’n fantastisch mooie tijd hebben gehad??.

Adiosss