Na ons afscheid was ik weer alone, zonder pinpas en met een grote sponsoring van mijn amigo’s om sowieso de filipinos te overleven. Ik ben nog een dag in Boracay gebleven om te herstellen van onze laatste dagen, want die waren echt wel heavy. Heerlijk mexicaans gegeten en mijn banana mango shake perongeluk over een vervelende zuid koreaan heengegooid, beter kan je niet beginnen. Werd voor me opgeruimd en ik kreeg zelfs nog een nieuwe! (Ik weet dat filipinos ook niet van Koreanen houden, dus eigenlijk werd mijn gedrag alleen maar geapprecieerd). Glenn weer tegengekomen en dit keer was hij aan het werk als security. Ik vroeg aan hem waar je de beste massages kon krijgen als budgeteerder, dus hij nam me mee naar in mijn ogen de duurste plekken. Uiteindelijk zelf een voor goedkoop gevonden en die was heerlijk, zo kon ik de volgende dag ontspannen beginnen aan mijn reis naar het eilandje Malaspascua, wat bekend staat als een van de beste duikplekken ter wereld, met name door de treshersharks (voshaaien). Malaspascua is namelijk de enige plek ter wereld waar deze beesten tot 25-30 meter diepte komen om zich schoon te laten maken door schoonmaakvisjes. Voor de rest leven ze voor mensen op onbereikbaar gebied op 300 tot 500 meter diepte.

Allereerst diende ik nog een vlucht te nemen naar Cebu-city, heb ik daar geslapen, maar ik neem jullie in vogelvlucht mee naar live in de bus naar Maya port, waar de boten naar Malapascua vertrekken. In de bus zat ik voorin aangezien het zondag was en de receptioniste van me hostel had verteld dat de bussen daar iedere 30 minuten zouden vertrekken. Dat was dus niet zo, ze gingen ieder uur en aangezien het me al ruim een kwartier kostte om een grab naar het busstation te fixen, kon ik mooi 50 minuten wachten. Gelukkig stond de volgende bus al klaar, dus ging ik daar zitten wachten met mijn backpack vertrouwd naast me. Totdat een vrouwtje van een jaar of 40 vroeg of die zitplek occupied was. Ik zei van niet en ze vroeg of ze naast me mocht zitten, best denk. Om het gesprek te beginnen had ze een zak met mini mandarijnen gekocht, die ze mij aanbood. Ze waren best lekker alleen in 1 hap op, dus was je langer aan het pellen dan aan het genieten. Je kunt al voorsPellen dat ik daar weinig trek in had, ondanks dat ik trek had. Het mevrouwtje trok het gesprek stevig door en vertelde dat ze in een dorpje woonde waar de bus langskwam. Ze zorgde daar voor haar 2 ouders en had ook nog 2 dochters van mijn leeftijd. Nu vroeg ze of ik het leuk vond om hun te ontmoeten, aangezien ik zo handsome was. Alleen had ik meer zin om te duiken dan hierin, dus i Hand over Some little mandarins to her and said goodbye to her, want ik mocht ook op de terugweg nog langskomen als ik het duiken niks vond (cliffhanger of ik het duiken leuk ga vinden!?).

Ik was nadat ze was uitgestapt direct in slaap gevallen door het felle zonnetje dat precies op mij scheen, toen ik echter 3 uur later wakker werd was het weer totaal omgeslagen: verschrikkelijke regen en wind. Aangekomen bij Maya Port stond er net nog een groepje mensen klaar om te vertrekken met een boot, alleen konden de drie mensen (waaronder ik) die uit de bus stapten niet mee en moesten wachten op de volgende boot. Die boot zou 50 eu kosten in je eentje, beetje te prijzig als je nagaat dat de public boot, die vanwege het weer niet meer vaarde, geeneens een euro kost. Die andere 2 mensen wilden ook nog wel even wachten in het noodweer in de hoop dat er nog andere mensen kwamen, die volgens de havenmeester sowieso nog kwamen. Uiteindelijk duurde het een uur voordat er nog 2 mensen kwamen, met hun overlegd en een tientje per persoon leek mij overkomelijk. Totdat het eerste stel besloot om toch bij de dure havenappartementen te overnachten, omdat het weer steeds verslechterde. Nog een uur later had het andere stel me ook al in de steek gelaten, alleen ik had me hostel op malapascua al geboekt dus was geenszins van plan om ook nog eens 25 eu te betalen voor een appartement hier.

Mijn geduld werd beloond, want er arriveerden 6 portugezen, die vantevoren al een private boot hadden geregeld. Ik gevraagd of ik mee mocht en dat mocht, in ruil voor een rondje pils die avond. We dienden eerst met een roeibootje naar de wat grotere boot te gaan, aangezien deze door de storm en getij niet aan kon meren. Ook konden er maar 5 man tegelijk mee in de roeiboot, dus een portugees en ik moesten wachten. Uiteindelijk stapten we in een roeiboot die al vol met water zat en ons werd een pannetje gegeven om zoveel mogelijk water eruit te scheppen terwijl iemand anders aan het roeien was. Gelukkig de “grote” boot gehaald en door de schommelingen was het nog een toer om er in te klimmen. Mijn slippers lagen voorin de boot en ik vroeg nog aan de bemanning of die daar veilig lagen en ze zeiden van wel (je voelt hem natuurlijk al aankomen). Uiteindelijk vroeg de kapitein voordat we gingen nog 5 eu aan mij en dat vond ik opzich wel prima dus dat heb ik aan hem gegeven. Hierna begonnen we aan een verschrikkelijke bootreis van normaliter 30 minuten, die door het weer ruim 1.5 uur duurde. Golven sloegen over de boot heen en er stroomde aan de onderkant water in de boot, omdat iets stuk was gegaan. De bemanning heeft hier de hele tijd vol gas water uit lopen scheppen, terwijl het muisstil was op de boot, want iedereen had zijn twijfels of we het wel gingen halen. Er was namelijk geen land met het blote oog te zien.

Na het aanmeren heb ik de hele boot nog doorzocht op zoek naar me slippers, maar tevergeefs. Op naar paar nummer 5! De Portugezen waren inmiddels al vertrokken en de kapitein vroeg nog even of ik de hele boot kon betalen, aangezien hij ook dacht dat ik bij de Portugezen hoorde. Ik hem en de bemanning (die er allemaal bij kwamen staan) uitleggen dat ik al een deel had betaald en ik niet die hele boot van 50 eu ga betalen. De steeds grimmiger wordende discussie in de stromende regen duurde wel een half uur, voordat ze uiteindelijk echt geloofde dat ik er niet bij hoorde. Nog wel een keer 5 eu betaald, aangezien die eerdere 5 eu in de handen was gevallen van de man die ons met de roeiboot naar de grote boot bracht.

Nu moest ik nog naar me hostel, maar het scooterverkeer lag helemaal stil op het eiland door het weer, dus ik kon lopend op zoek. Dit eiland heeft geen geasfalteerde wegen en de er zijn straatjes waarvan je denkt: als ik hier door loop kom ik straks in de woonkamer van een local terecht. Bij aankomst in het hostel bleek mijn flightbag niet waterdicht, dus al mijn spullen waren tot overmaat van ramp ook nog nat. Zorgen voor later, eerst zelf even opwarmen met een warme douche. Deze douche heeft me nog kouder gemaakt dan dat ik al was, want er was niet eens een heet water knop. Ik had doordat alles nat was ook geen warme kleren meer, dus ben na wat spulletjes opgehangen te hebben direct in bed gaan liggen. Tijdens dit moment ging een paar keer door me heen: alles is nat, bankpas kwijt, opgelicht, slippers kwijt en me vrienden net weg, ik ben er klaar mee!

Na een evengoed prima nachtje en daarna een lekker ontbijt had ik weer de frisse moed om er tegenaan te gaan. Het zonnetje scheen, dus ik was op weg naar de duikschool Evolution om mijn duikplekkie voor morgen met de Tresher sharks veilig te stellen. Aangezien deze duik tot 30 meter diepte gaat en ik maar tot 20 meter gecertificeerd ben, moest ik die middag nog de boeken in om mijn specialty deep diving te halen. Deze specialty is een van de 5 specialtys die je moet doen om je advanced diving te halen. Nog een briefing gehad en met vlag en wimpel geslaagd voor de theorie. Vervolgens nog een filmpje in de bioscoop van ons hostel gekeken met een bak popcorn erbij en daarna vroeg het nessie in gedoken, want ik werd om 4.45 verwacht bij Evolution voor de duik.

Ik had het goed voor elkaar, want ik had persoonlijke begeleiding van 2 mensen. Het was een beetje onwennig in het water na ruim 1 maand niet meer gedoken te hebben, dus we gingen rustig naar een diepte van 30 meter. Ik zat nog te kloten met mijn neutraal drijfvermogen of ik zag een van mijn instructrices al druistig een kant op wijzen. Ik zag daar nog niks, het is ook vrij donker op die diepte. Totdat ik een uit de duisternis een voshaai zag verschijnen, drijfvermogen gelaten voor wat het was en gekeken naar dit prachtige elegante beest. Verder gezwommen en ik zag weer een vinger verschijnen met alweer een voshaai tot gevolg. Op dat moment werden de vingers me teveel, want we dreven daar met zijn drieën en werden omringd door wel drie voshaaien van rond de 4-5 meter. Zo bizar indrukwekkend om mee te maken. Zonder het schoonmaakstation te bereiken waar ze normaliter het meest voorkomen, heb ik wel tien voshaaien gezien op de weg daar naartoe. Zelfs de instructrices waren verbaasd over het aantal voshaaien wat we zagen op die plek. Ik heb geeneens tijd gehad om mijn neutraal drijfvermogen op orde te stellen, want ik bleef maar omhoog gaan en daarna weer net zo hard zakken.

Nadat ik weer boven water was, was ik helemaal hersteld van me dip. Ben gelijk weer in bed gedoken om te dromen over de voshaaien en werd om een uurtje of 12 weer wakker door een bekend taaltje, oftewel Nederlanders. Deze vier mooie mannetjes (mees, stijn, ian en vincent) hadden in Vietnam al een tijdje met Jeffrey gereisd en kwamen dus toevallig op dezelfde plek als mij terecht. Het weer was ondertussen omgeslagen en was weer om te janken. Hun hebben me daarom een kaartspelletje geleerd: bollen. Dit speelden we om geld en per potje kon je ongeveer 10 eu winnen. Ik denk dat we dit wel 5 uur achter elkaar hebben gespeeld door het slechte weer en sommige mensen zijn er flink armer van geworden. Vin had bijna geen Cent meer te makken en mees was ook het Meeste kwijt.

Toen het weer ietsjes beter werd zijn we snel naar een restaurant gelopen, waar ik de dag ervoor al had gespot dat je er kroketten, frikandellen en bitterballen te halen vielen. Dit hoefde ik die andere geen tweede keer te vertellen. We kregen ze voorgeschoteld en het was niet te hachelen, zeker de kroketten smaakten aan de binnenkant naar kauwgom. Het was ook te mooi om waar te zijn. Om het verdriet te laten verdwijnen zijn we maar weer gaan bollen, zodat het verdrietpercentage van 5/5 naar 2/5 was gedaald (de verliezers).

Daarna zijn we naar een bar op zoek gegaan, alleen werd op de weg daar naartoe de groep in drieën gescheurd. Ik was de rest kwijt geraakt en de anderen waren ook in groepjes van 2. Na een tijdje rondgedwaald te hebben hoorde ik opeens muziek en er scheen maar een bar te wezen op het eiland, dus dit kon niet missen. Ik stapte er binnen en kwam in een grote gokhal waar allemaal filipinos hun geld aan de automaten gaven. De muziek was nog steeds aanwezig, maar kwam achter een andere deur vandaan. Toen ik de deur open deed werd ik met luid gejuich ontvangen, want hier waren een stuk of 6 filipinos karaoke aan het doen. De microfoon werd gelijk onder me snufferd geduwd en ik kon mijn Droenboyszangtalent tentoonspreiden in een filipijns nummer. Dit ging me slecht af, want er kwamen een hoop rare woorden onder in het scherm. Daarna heb ik nog even geprobeerd die jongens te vinden, maar nadat het, voor de verandering die dag, weer begon te regenen, hield ik het voor gezien. Het was tenslotte al een lange dag.

De volgende ochtend hebben we een fiets gehuurd om het eiland rond te rijden en naar het noordelijkste puntje te gaan. Hier scheen je een cliffjump/viewpoint te hebben van een metertje of 10. We moesten iemand erbij halen om het te vinden (we reden echt door tuinen en huiskamers heen) en uiteindelijk heeft niemand gesprongen, aangezien er niemand was om het even voor te doen en we wisten niet of het getij goed was en welke richting we op moesten springen. We zijn de gewone weg naar beneden gegaan en hadden hier een lekker privestrandje met een van de helderste wateren die ik heb gezien.

Aan het eind van de middag gingen de mannen naar Evolution toe voor de theorie voor het duiken met de treshersharks. Ik had besloten om mijn buoyancy (drijfvermogen) training (specialty 2 van de 5 voor je advanced diving) te doen, omdat ik met die tresher sharks daar nogal mee aan het kloten was. Vroeg gaan tukken, omdat die jongens er vroeg uit moesten voor de tresher sharks (hun waren uiteindelijk minder gelukkig in het spotten en hebben er maar 1 goed kunnen aanschouwen). Ik mocht om half 10 aantreden en ik heb precies een uur onder water gezeten. Niks bijzonders gezien, maar pure training. Bijvoorbeeld stukjes lood in het zand gezet, die ik met mijn neus of ademhaalapparaat moest om stoten en dat zonder het zand te raken of mijn armen of voeten te gebruiken. Puur door te focussen op me ademhaling, in het begin dacht ik: a dem dit gaat vrij bad, maar ik werd er aan het einde gelukkig vrij pro in. Papiertje weer gekregen dus nog 3 specialtys te gaan en dan ben ik gewoon alweer een advanced diver, wat mij Diverse mogelijkheden geeft voor het vervolg van mijn trip.

Om 1 uur hebben we de boot gepakt (dit keer duurde het nog geeneens 30 minuten) naar Maya port en vervolgens een minivan, die normaliter sneller is dan een bus, maar deze was het absoluut niet door de vele stops en omwegen die hij maakte. Hij wilde namelijk ten allen tijden zijn busje vol hebben, dus al stak iemand zijn hand omhoog of stond langs de weg stopte hij al. Het weer was precies het tegenovergestelde als de heenweg, want nu was het verschrikkelijk weer in Cebu-city. We werden door de minivan ergens eruit gegooid en moesten nog 3km tot ons resort, toen het nog 2km was eindelijk een taxi gevonden, dus daar sprongen we met zijn vijven in. Ons resort leek offroad te liggen en dat vond vooral de onderkant van de taxi zo te horen erg fijn met vijf man aan gewicht.

Bij aankomst direct de voorraad red horses aangesproken, want het resort had een mooi barretje. Rond een uur of 11 hadden we eigenlijk wel zin om uit te gaan, dus zijn we op pad gegaan om iets te zoeken. Zonder idee kwamen we na een tijdje lopen ergens terecht waar allemaal locals een verjaardag van de barvrouw aan het vieren waren. We zijn hier gejoind en werden hartelijk ontvangen. De rum vloeide weer rijkelijk, want we dachten dat een rum cola wat aan de prijzige kant was met 1.50, maar voor die 1.50 kregen we een hele literfles. Fles cola erbij en you are good to go. Prachtig avondje met de locals gehad, terwijl we ons eigenlijk wilden sparen voor de 2 dagen die komen gaan.

In Cebu-city wordt de komende 2 dagen namelijk het grootste festival van de Filipijnen gevierd. Hier konden we als liefhebbers natuurlijk niet ontbreken. ‘S middags kwam nog een andere festivalliefhebber aan: meneer Jeffrey Vossen. Flink wat drankspelletjes gespeeld, alvorens we heen gingen om een uurtje of 8. Headliners van lifedance festival waren: yellow claw, arty en coone. Ik was op me slippers heen, aangezien ik moest kiezen tussen dat of me bergschoenen. Dit was misschien niet de beste keus, want het terrein was een grote modderpoel. Wel een onwijs leuk festival en vooral om het eens mee te maken op een filipijnse manier. Om een uurtje of 3 was het over met de pret. Ik was voor de verandering weer eens iedereen kwijt geraakt en me slippers ook. Mijn slippers moesten dichtbij zijn en na een zoektocht met wat hulp had iemand ze gevonden, bedekt onder een laag met modder, maar ik heb ze nog!

Taxi gepakt met wat locals, alleen ging deze taxi niet de kant op die ik wilde. Uiteindelijk echt een megalange omrit gemaakt langs het vliegveld en op een eiland waar ik helemaal niet moest zijn. Die chauf was nogal een eigenaardig mannetje, want we moesten allebei pissen en ik zat achterin. Had hij alle deuren op slot gedaan, dus ik naar de bestuurdersstoel geklommen, alles per abuis onder de prut gesmeerd, om uit de auto te komen en te gaan stralen. Toen nog samen met hem een biertje gekocht, dus nog een keer prut in de taxi. Ik heb hem uiteindelijk 70% gegeven van wat op de meter stond door die lange omwegen die hij maakte. Het was sowieso wel een uur met de tax, maar toen ik thuis kwam was het zonnetje al weer aan het shinen.

De tweede dag verliep niet veel anders dan de eerste, weer flink aan de borrel om ‘s avonds naar area64 festival te gaan. Jeffrey had wel even een mooi ideetje met verschillende bussen om daar te komen, dit verliep alleen niet helemaal volgens plan. Gelukkig hebben we ons doel wel bereikt. Na de entree ging ik gelijk op zoek naar de EHBO, aangezien Mees even een mooi grappie had uitgehaald, waardoor me teen weer open lag en pittig aan het bloeden was. Ik liep daar naar binnen en gelijk 6 man eromheen. Ging er zo’n soort groen doek overheen met een gat erin, wat ze ook altijd met een operatie doen en bovendien wachten ze ook nog op plastic handschoenen, dus ik dacht okay okay shit is getting real. Het zag er allemaal spannender uit dan dat het was. Ik ging met een ingebonden teen de toko weer uit en ze zeiden dat ik het zo goed mogelijk droog moest houden, maar hoe ga je dat in hemelsnaam doen met een terrein vol met modder.

Vandaag was de headliner showtek. Mensen scandeerden massaal de naam van showtek, maar als ik ze vroeg of ze hun konden schudden ze allemaal nee. Na verloop van tijd was ik alleen nog met Mees over en we dachten dat de rest hem al naar osso was gesmeerd. Niets was minder waar, want na 2 uur verscheen Jeffa opeens ook weer in de modder. Ondertussen was ik aan de praat geraakt met wat promoters die allemaal in een witte jurk met rode strepen liepen. In hun tassen hadden ze hemdjes met deze kleuren, dus ik vroeg of ik er een mocht passen. Hij zat me als gegoten en ik besloot hun te helpen met promoten. Ik mocht de hemdjes niet weggeven, want die waren alleen voor promoters. Ik moest alleen de namen, emails en telefoonnummers van mensen opschrijven. Hier was ik snel klaar mee, dus ik gaf haar de formulieren terug. Ik ging weer feesten en werd opeens aangesproken door andere promoters hoe ik aan zo’n hemd kwam. Het hemd werd me van het lijf gevraagd, aangezien het niet mogelijk was als niet promoter om daarin te lopen. In een splitsecond heb ik daarom besloten om weg te rennen en daardoor was mijn hemd veilig gesteld (bij thuiskomst zag ik dat het hemd gesponsord was door Marlboro).

Het festival was om een uurtje of 2 af en locals adviseerden ons om nog naar Sentral te gaan, de grootste club in Cebu. We kregen bij de lange wachtrij al een voorkeursbehandeling tijdens het binnen komen. Het was er megadruk en dit was geen pretje voor mijn teen, het verband was er namelijk al af gevallen en het leek wel alsof mensen er een sport van maakten om erop te gaan staan. Aan het eind van de avond zag ik Jeffrey op de foto gaan met wat mensen. Ik even met hem gepraat, had hij gezegd dat wij Yellow Claw waren (die dj’s van een dag eerder die uit NL komen). Dit was nog niet gezegd of ik werd al aangesproken van: heeee jij bent toch ook van yellow claw. Gesprekken met mensen gehad over waar we onze inspiratie met muziek vandaan halen etc., heel grappig. Ook dat mensen heel voorzichtig vroegen of ze met mij op de foto mochten en als ik ja zei dat ze zo blij als een kind waren. Ze zeiden dan van jullie zijn zo normaal gebleven, terwijl heel veel artiesten van die sterallures hebben. Toen ik even een frisse neus wilde halen hoorde ik direct allemaal mensen buiten weer zeggen: daar heb je Yellow Claw! Geintje de hele avond volgehouden en we werden uitgezwaaid dat we achterop de motor stapten. De eerste zonnestralen waren alweer te zien dat we thuiskwamen, dus was een heerlijk nachie.

De volgende dag hadden we als bijkomdag aangevinkt en dat hebben we prima doorstaan. ‘S avonds weer lekker aan de hollandse/zweedse pot, want in ons resort hadden we een zweedse eigenaar. Deliciouse zweedse meatballen met aardappelpuree en rode kool, dat had ik toch wel eventjes gemist. Ik heb dat, behalve de eerste dag, dit altijd daar gegeten.

De volgende dag zijn de mannen door gegaan naar Bohol, maar voor mij was het helaas tijd om de filipijnen te verlaten, want mijn 30 dagen visa zaten erop. Eigenlijk veel te kort om de filipijnen te zien, want ik had nog veel plekjes op de verlanglijst staan om te bezoeken. Bewaar ik dan maar voor de volgende keer.

Tijdens de taxirit naar mijn hotel vlakbij het vliegveld zat ik nog bij een mooi mannetje in de taxi. We kregen het over het traditionele voedsel van de fili’s, dat ik dat maar een beetje saai vond. Hij vroeg of ik weleens het speciale ei van Filipijnen had gehad, dus ik schudde nee. Toen is hij in plaats van naar mijn hotel naar een plaats gereden waar we die konden eten. Compromis gesloten dat we het beide zouden nemen. Totdat ik zag wat het was. Een nog niet volgroeide embryo van een eend die werd gefrituurd. Maar belofte maakt schuld dus ik heb hem opgegeten, smaakte eigenlijk niet eens zo heel bad, meer het idee was naar.

Lekker lang nachtje weer gemaakt en om 14.10 uur mijn vlucht richting Kuala Lumpur in Maleisië. Ik ging even voor elven op pad op zoek naar een taxi, maar deze leken allemaal wel vol te zitten. Richting de luchthaven gelopen tot ik niet meer verder kon (snelweg) en zelfs grab en uber werkten niet mee. Tricycles kon ik wel aanhouden maar die mochten niet naar de luchthaven. Uiteindelijk om 12 uur op de airport aangekomen, wat eigenlijk nog geen 10 minuten zou moeten duren. De eerste douane duurde verschrikkelijk lang en de rij stond helemaal tot in een andere hal. Ruim 45 minuten verder en nog niet eens me bagage afgegeven en ingechecked. Dit duurde zoals ik al verwachtte door de rij bij de douane nog langer dan daar. Ik zag de tijd wegtikken en om 13.45 stond ik nog steeds in die rij en was ik nog niet eens vooraan. Pas om 13.55 werden de mensen van Kuala Lumpur naar voren geroepen en dat waren er nog wel een stuk of 8 in de rij. Toch was er nog geen vertraging op de borden te bespeuren, dus ik ben doorgerend door de douane heen en werd later tegengehouden, omdat ik geen entrance fee had betaald voor de internationale vluchten die vanaf cebu gaan, hier had ik nog nooit van gehoord. Gevraagd of ik haar niet ter plekke kon betalen, maar dat ging niet door. Teruggerend door de douane heen en aan zo’n douanevrouw gevraagd waar ik die entrance fee kon betalen. Dit kostte 15 eu en ik had nog maar iets van 30 eu over.. dat wordt dus geen avondeten voor moi. Toen begon ik hem nog maar te knijpen, want stel ik mis die vlucht, dan heb ik helemaal geen geld meer. Ondertussen gesprint naar de paspoortcontrole (rende hier perongeluk voorbij en werd toen terug in weer een rij van 30 man gezet, hier had ik helemaal geen tijd voor?!). Bij aankomst bij de gate zag ik gelukkig nog een hele hoop mensen zitten, alleen volgens het bord zou mijn vlucht vertrokken zijn. Niet was minder waar, want ons vliegtuig was nog niet eens gearriveerd. Kregen nog even een vertraging van een uur voor de kiezen, na al dat gehaast, net mooi. In ieder geval mijn vlucht nog gehaald, dat was het most important. Het plan is om vanaf Kuala Lumpur direct door te vliegen naar Hanoi in Vietnam. Ik laat de volgende keer weten of dat gelukt is!

Adiossss