Aangekomen op Kuala Lumpur had ik dus nog omgerekend tien euro over en een overstap van 14 uur te overbruggen. Ik had op de airport gelijk een zetel gevonden die me wel heel comfortabel zat en waar ik de nacht wel kon doorbrengen. Alleen had ik nog wel een dinertje te scoren, want had al ongeveer 12 uur niet meer gegeten als budgetterende backpacker. Ik had mijn hoop op mijn creditcard gevestigd en ik zag dat een van de weinige toko’s die dit accepteerde een multinationale snackgigant was die ook in Nederland opereert: Mcdonalds. Voordat mijn menu werd gemaakt vroeg ik eerst of ik kon betalen en warempel het lukte. Dit betekende dat ik ‘s morgens vroeg ook een mcontbijt kon halen, zonder mijn heilige tien euro te spenderen, ondanks dat die ontbijtjes echt niet te vreten zijn (of ik heb de verkeerde keuze gemaakt). Uiteindelijk de hele nacht opgebleven en het tweede seizoen van designated survivor erdoorheen geknald (dit was puur beter dan de vorige overstap die ik had zonder mobiel). Nog gefacetimed met een paar mensen en hup het vliegtuig in naar Hanoi.

Hier heb ik een hele tijd geslapen en het laatste uur slap lopen lullen met iemand uit Chicago, voordat ze me uit het vliegtuig voorstelde aan haar vriendin als een van haar betere vrienden. Wat kan je ook snel een goede indruk achterlaten hier. Bij de immigratie op Hanoi Airport heb ik nog een hoop mensen uitgelachen, want ik was zo goed op de hoogte dat je sinds begin 2018 je visum via internet kan aanvragen, door middel van een paspoortfoto en pasfoto opsturen. Mensen bij de immigratie stonden echt in een ellendig lange rij en ik liep in een keer door de andere kant langs. Gelijk al mijn filipijnse pesos omgeruild voor vietnamese dong en ik kwam op 280.000 dong uit, lijkt heel veel, maar 280.000 dong is dus precies 10 eu. Gelijk gevraagd daar hoeveel een taxi naar de old quarter, waar ik verbleef, zou kosten. Toen ik antwoord kreeg dacht ik: fuck! Het was namelijk 550.000 dong. Er stond toevallig een Maleisiër naast me ook geld om te wisselen en ik vroeg aan hem of hij ook naar the old quarter moest en ik had gelukkig, want dat moest hij. Besloten om samen een taxi te delen en daardoor heb ik mijn Hanoi backpackers hostel kunnen bereiken.

Hier heb ik mijn goedkoopste overnachting, zeker gezien prijs/kwaliteit-verhouding kunnen boeken. Ik betaalde namelijk €2.65 per nacht, sliep dan wel op een kamer met 12 anderen, maar had een prima bed tot mijn beschikking en onbeperkt warm water in de douche (wat in vergelijking met de Fili’s echt een verademing was). Als kers op de taart was er free breakfast en free beer tussen 6 en 7 ‘s avonds. Je vraagt je echt af hoe kan dit ooit uit? Personeel was ook super en was een goede plek om ook andere backpackers te ontmoeten. First things first, wat ik was nog steeds zo goed als platzak. Op naar Sharon (nee niet mijn zus), die had namelijk mijn nieuwe bankpas meegenomen naar Hanoi. Ik had op een facebooksite gevraagd of er iemand vanuit Nederland in de periode van 23 tot 28 januari arriveerde in Hanoi. Binnen een half uur had ik twee berichtjes, eerst van ene Wouter en daarna van Sharon. Wouter arriveerde pas de 28ste en Sharon al de 23ste, dus ik koos voor Sharon, aangezien ik the moneyzz wel errugg goed kon gebruiken. Bankkaart had ik al opnieuw aangevraagd en die was thuis aangekomen, dus op de post naar Sharon’s adres en die had de bankkaart ontvangen. Gelukkig zat ze op zo’n 700 meter lopen van mijn hotel, want een vervoersmiddel betalen zat er voor mij niet meer in.

Aangekomen daar eerst de brief opengescheurd en daar zat mijn steun en toeverlaat in. Ik had met rabobank geregeld dat alles al was geactiveerd in het buitenland, dus op naar een ATM. Na 4 ATM’s geprobeerd te hebben had ik nog steeds geen geld, sommige gaven me pas gewoon terug en andere zeiden dat ik contact op moest nemen met mijn bank, dit meen je toch niet...

Uiteindelijk besloten om eerst wat van Hanoi te bekijken en met Sharon als navigator, krijg je bijna heel Hanoi in een dag te zien (mijn mobiel was leeg). We hebben zowel de heen- als de terugweg extreem veel omgelopen. Het stuk naar het Ho Chi Minh Mausoleum, waar de meeste belangrijke man in Vietnamese geschiedenis staat opgebalsemd, zou ongeveer 5km lopen zijn heen en terug. Wij hebben die dag 18km afgelegd, maar achja de andere dingen van Hanoi zijn ook mooi en het was mooi weer (25 graden) en tenslotte is lopen goed voor onemanteam corpu. Het mausoleum waar Ho Chi Minh te zien zou moeten zijn was helaas al gesloten dat wij aankwamen, het heeft hele onregelmatige openingstijden en is bij tijd en wijlen de hele dag gesloten. Wat wel open was, was het park erachter waar hij woonde en werkte. Hier stonden zijn auto’s nog in de garage en kon je zijn, voor zo’n belangrijk persoon, kleine huis zien.Vervolgens nog naar het nabijgelegen Ho Chi Minh museum geweest en het was vrij interessant om te lezen over de rijke geschiedenis van Vietnam. Hoe Vietnamstrijders hun ledematen gaven, omdat ze geen informatie verstrekten. Bij sommigen werd hun been bijvoorbeeld elke dag een stukje meer afgehakt. Ik moet zeggen ik kan zelf wel leukere dingen bedenken.

Nadat Sharon weer bij haar hotel was en ik naar mijne moest lopen, had ik al door dat dit een hele opgave ging worden. Ik was die ochtend so excited voor mijn bankpas, dat ik helemaal op de weg er naar toe ben vergeten te letten en met een lege mobiel was navigatie ook geen optie meer. Ik ben op gevoel teruggelopen naar mijn Hanoi backpackers en dat gevoel was allesbehalve goed (hetzelfde gevoel als dat ik een bal aanneem op mijn scheenbeen). Er zat dus niks anders op dan de weg te vragen, en daar had ik heel veel zin in, want de gemiddelde Vietnamees kent alleen de Engelse woorden: wan na buy som ting?!? Paar keer gevraagd op straat en kreeg vooral vreemde gezichten gezien, dus dat deed ik dan ook lekker terug. Ondertussen was ik ook een aantal ATM’s gepasseerd, maar ook zonder succes, zo hanoiying. Binnengelopen bij een tourist office, want daar spreken ze over het algemeen wel engels, dus ik vroeg waar Vietnam backpackers hostel was. Toen vertelde ze me dat er wel drie verschillende waren met die naam, handuggg! Ik zei: wijs me maar de weg naar de dichtstbijzijnde, want zover kan ik niet uit de route zijn. Hij bleek ook op 100 meter lopen te zitten, bij binnenkomst zag ik al dat ik hier mijn backpack niet gedropt had eerder die dag. Ik vroeg dus aan de receptie daar waar die andere 2 zaten. Die waren wel een kilometer of 2 uit de richting, maar wel vlakbij elkaar. Geen geld voor vervoer, dus de benenwagen voor de zoveelste keer weer opgestart. Na bezoek aan beide Vietnam Backpackers was ik ten einde raad, want het was nog steeds niet mijn hostel. Huiskamervraag voor de oplettende lezer: waar is het misgegaan?? Ik ben bij een nabijgelegen tourist office gaan zitten en mijn probleem uitgelegd. Ik heb op hun laptop gezocht op booking.com naar het hostel, maar het was niet te vinden. Zou het in een dag failliet zijn gegaan? Dat kan toch niet? Vervolgens gevraagd om een Iphone oplader om mijn eigen mobiel op te laden, want daarin zou het toch moeten staan op booking. Die oplader hadden ze niet, gelukkig waren ze erg behulpzaam en naar de buurman gerend, die er wel een had. Na het kijken op mijn mobiel kwam the monkey out of the sleeve: ik zat niet in Vietnam backpackers maar in Hanoi backpackers.. Hoe deze kronkel in mijn hoofd kwam is nog steeds in het ongewisse. Tot overmaat van ramp bleek dit hostel echt om de hoek bij de eerste Vietnambackpackers te zitten. Na twee kilometer zag ik dan eindelijk na 1.5 uur dwalen mijn hostel om 19.10 opdoemen. Had ik nog even geluk dat het gratis bier tussen 6 en 7 was.. Bij het inchecken bleken ze mijn plekkie te hebben weggeven, terwijl ik die ochtend er als eerste was en toen nog niet mocht inchecken. Ik denk dat mijn gelukspotje voor die dag op was na het ontvangen van mijn bankpas. Gelukkig hebben ze mijn kamerstruggle keurig opgelost.

Ik had de rabobank al gemaild over mijn bankpas en die zeiden toch echt dat alles in orde was, dus maar weer een rondje (niet te groot, anders verdwaal ik weer) gelopen. Bij een van de ATM’s stond ik opeens perplex, er stond namelijk in het scherm: take your cash. Ik keek naar onder en daar zag ik schitterende blauwe briefjes verschijnen, ik heb weer moneyzz. Dit kon natuurlijk niet ongevierd voorbijgaan dus let’s splash the cash! Tot ik er achter kwam dat dit heel lastig ging, want de prijs voor een bia, lag op 0.18 cent. Daar kan je heel wat rondjes van geven. Alles sloot ook nog eens om 11 uur, behalve een club die dicht leek, maar als je op de houten planken klopte liet de bewaker je binnen. Dit feestje ging tot 2 uur door, dat zijn de betere tijden! Daarna nog een heerlijke Banh mi Döner gehad. Het vlees smaakte al goed maar die Banh mi is helemaal geweldig. Door de franse invloed in Vietnam zijn dit in principe franse baguettes, zeker met het brood wat ik de afgelopen tijd voorgeschoteld kreeg een niet te beschrijven verschil, smaaksensatie ten top. Die dag heb ik vooral informatie ingewonnen bij tourist offices over verscheidene dingen, rondgelopen in Hanoi (had nog steeds niet alles gezien) en naar de kapper geweest. Met behulp van een foto hebben ze mijn haar en pang pang birdoe toch weer keurig gedaan, voor het schamele bedrag van €7,-.

Die avond wel gebruik gemaakt van de gratis bieries en gaan eten bij een local tentje met wat hostelgenoten. Ik snapte bar weinig van de vietnamese menukaart, dus ik zei verras me maar. Verrast werd ik zeker, want na me maaltje, die ik voor de helft heb opgegeten, want lekker was het niet echt te noemen. Werd mij even verteld dat ik doggoevlees had gegeten, volgens Vietnamezen heel gezond vlees wat je zeker in koude dagen warm houdt. Ik vond het vooral zielig en weet ook zeker dat ik het nooit meer ga eten. Uitgaan was weer hetzelfde riedeltje.

Die ochtend stond er een groot volksfeest op de planning, want het voetbalteam Vietnam onder 23 stond in de finale van de Asia cup tegen Oezbekistan. Een kraker van jewelste. Het was iets van 20 jaar geleden dat Vietnam tot de halve finale reikte en nu stonden ze gewoon in de finale, vandaar dat de hele stad gek werd. Iedereen op scooters met vlaggen achterop door de stad heen te crossen, mooi om te zien. Om een beetje in de sfeer te komen wilde ik een Vietnamese hoofdband kopen waarop stond: vietnam vó dich —> vietnam kampioen. Ik wilde hem voor 20.000 dong kopen (dat briefje had ik al in mijn hand) en die vrouw wilde 30.000 dus ik dacht ik geef haar gewoon 5.000 erbij en dan zal het wel goed wezen. Alleen was ik niet helemaal bij de pinken, want ik gaf 50.000 in plaats van 5.000. De vrouw accepteerde ook wel heel snel, gaf me zo’n band en liep wel heel rapido weg. 1 minuut later begreep ik waarom haha, me laten oplichten voor 1 eu. Ik kan er om lachen.

De wedstrijd werd om 3 uur ‘s middags op groot scherm uitgezonden in het park. Ik was eerst nog met een groepje van mijn hostel, die besloten in het hostel te gaan kijken. Dat was voor mij geen optie, want ik wilde liever de sfeer proeven tussen de locals in het park. Een of andere norse duitser wilde dit ook en eigenlijk zonder dat ik daarom vroeg ging hij mee. Hij sprak slecht engels en was nu niet bepaald een sfeermaker. Gelukkig had ik ook met Wouter (de andere gegadigde die me bankpas kon meenemen) afgesproken of evengoed een pilsje te doen tijdens de wedstrijd. Hij kwam al met een gekochte vietnamese vlag aan, wat ik al mooi vond. Die duitser wilde namelijk niet eens een sticker van vietnam op zijn shirt, terwijl iedereen wel iets van Vietnam aan had. Wouter ging even bier halen en het duurde nogal lang, wat bleek: hij ging iemand helpen om bier met een steekkarretje naar plaats van bestemming te brengen. Kwam hij terug met een grote doos, ik denk dat er wel 20 blikken bier in zaten, kreeg hij gratis van die gozer omdat hij had geholpen, wat een held. Onze duitser wilde/lustte geen bier en 10 om 10 leek zelf ons een beetje te gortig. Om ons heen stonden de locals al te feesten en die konden nog wel wat bieries gebruiken en blij dat ze ermee waren! De hele tijd te proosten met ons. De sfeer zat er eigenlijk de hele wedstrijd goed in, zeker voor de wedstrijd en in de rust werd er constant gezongen. Tijdens de wedstrijd werd vooral naar het commentaar geluisterd met soms een liedje tussendoor. Vietnam kwam al na 5 minuten op achterstand door sergej krastnikov, nee jokey geen idee hoe die spelers daar heten. De wedstrijd was van slecht niveau, laten we maar zeggen dat dat te wijten is aan de spanning van een finale en het volkomen ondergesneeuwde veld. In de 40ste minuut kreeg Vietnam zowaar zijn eerste kans, in de vorm van een vrije trap randje zestien. De sneeuw voor de bal werd vakkundig door een aantal spelers weggehaald, zodat de specialist goed kon aanleggen. EN HOE, HIJ LEGDE HEM IN DE LINKERBOVENHOEK! 1-1! Het publiek ging uit zijn dak, VIETNAM VÓ DICH werd er gescandeerd. De rust was niet een gebruikelijk rust van 15 minuten, maar eentje van 60 minuten om het speelveld weer sneeuwvrij te maken. Ondertussen had die Duitser zijn biezen gepakt, omdat hij bonje kreeg met een Vietnamees voor hem, vanwege zijn vlag, waardoor die Duitser niks kon zien. Waar kan je je druk om maken. De tweede helft amper kansen gezien dus we gingen verlengen, beide ploegen durfden eigenlijk niet en het leek op penalty’s af te stevenen. Totdat in de 118e minuut weer een corner Vietnam in rouw dompelde 2-1 Oezbekistan. Die corners waren ook oneerlijk, want het waren kabouters van 1.65 tegen normale lengtes van 1.80. Wel pittig zonde, had de penalty’s graag willen meemaken en hoe gek de stad had gegaan bij winst. Tijdens het weglopen bleven ze namelijk gewoon zingen voor Vietnam.

‘S avonds even een happie gaan eten met wouter in het nummer 1 tripadvisortentje van Hanoi en dit smaakte opperbest. Die avond heeft Wouter (toch al 36 lentes jong) zich gedragen als een jong volwassene en heb ik mezelf maar wat meer volwassen gedragen om elkaar tegemoet te komen. Direct plannen gemaakt voor de volgende dag, want er moest een motor op de kop getikt worden om heel Vietnam van het noordelijkste puntje tot het zuiden te doorcrossen. Een rit van zo’n 3000-3500 kilometer. Precies een maand lang kunnen oefenen op een scooter om nu naar het grotere werk te gaan: een motor. Het enige wat verandert is dat je zelf moet schakelen en dat hij even meer power heeft om zeker het noordelijke deel in de bergen goed te kunnen doorstaan. Gezocht op de facebooksite vietnambackpacker sales en al snel had ik iets op het oog van 2 Nederlanders die ook in Hanoi waren. Deze motors waren van alle gemakken voorzien dus inclusief bagagerek, bungeecords, blue card (voor de echtheid van de motor), gopro mount, telefoonhouder, helmen en 1 regenjas (hier zullen we er toch 2 van moeten hebben). Bij het ontmoeten van deze gasten bleek het dat het 2 bekenden van me waren waarmee ik ook heb gedoken in Koh Tao, pure toeval. Even een testritje in de drukke straten van Hanoi gemaakt, waarin in meer onder de indruk was van het rijden op een motor dan het testen of alles het deed. Deal beklonken en voor €200,- per persoon hadden wij een Honda win 125CC als parel in bezit. Als je een motor in Vietnam is het gebruikelijk haar ook een naam te geven. Een mannelijke bestuurder een vrouwelijke naam en vice versa. Mijn diamant heette Daisy. Dai sy me cruising through the roads of Vietnam.

Die middag nog op pad geweest voor accessoires zoals warme kleren, een jas, een regenpak, handschoenen etc. We gaan namelijk eerst richting Sapa en we hadden op het weerbericht al gezien dat het daar richting het vriespunt ging, wie had verwacht dat ik die kou zou trotseren op mijn trip. Die avond besloten om te doen waar we niet goed in zijn namelijk: geen bier drinken, want de volgende ochtend hadden we het plan vroeg te vertrekken. We hadden namelijk een rit van 300 kilometer voor de boeg naar de Yen Bai provincie.

Tot we op een theatervoorstelling stuitte die heel bijzonder moest zijn. Wel wat prijzig voor hier €30,-, maar als het goed is al het geld waard. We hadden wel wat haast, dus flink doorgestapt naar het Theater en we waren 5 minuten voor tijd in het theater. Kaarten gekocht en zitten denk. Totdat we de ingang slecht kon vinden, dus terug naar de receptie. Die vertelde ons dat het pas over een uur begon, dat kon volgens ons niet want we hadden nog afgesproken met een bekende van ons. Bleken we dus kaarten te hebben gekocht voor de verkeerde theatershow. Geld weer terug en gevraagd waar de bamboeshow dan was. Was even 2 km verderop. We moesten snel een taxi hebben alleen leek het wel alsof er niemand wilde stoppen voor ons, alleen 2 fietstaxis. Dit was een slechte keuze, want ik denk dat lopen nog sneller was. Zelfs nog voorgesteld of hij in het bakje wilde zitten dat ik zelf geen fietsen, maar daar was geen denken aan. Ruim een kwartier te laat bij de voorstelling schenen we het meest indrukwekkende al gemist te hebben. Alles in deze show werd met bamboe gedaan en hoe zit dit gebruiken is uniek om te zien. Het was voor ons alleen een beetje kort (50 minuten). Daarna nog wezen eten waarbij ik zelf mijn eigen verse springrolls in elkaar mocht zetten. De gastvrouw deed dit helaas maar een keer voor met haar handschoenen aan. Vervolgens was het aan mij, om prieken te voorkomen vroeg ik ook om handschoenen, maar nadat ik bij de eerste zelfgerolde loempia een plastic smaak proefte (beet in me handschoen) was het tijd om ze uit te doen en gewoon lekker met blote handen te eten, want lekker was het zeer zeker. Volgende keer meer over de start van DE motortrip!

Adios!