Hellooo,

Mijn gedroomde motorrit door Vietnam ging van start. ‘S morgens vroeg de wekker gezet en vol goede moed vertrokken we richting Yen Bai provincie. De dag ervoor nog moed ingedronken door DE delicatesse van Hanoi te proberen the eggcoffee. Toen in Hanoi de melk erg duur was hebben ze dit vervangen door er eieren in te gooien. Waar konden we dit beter proberen bij het cafeetje waar dit van origine vandaan komt. Ik moet zeggen dit smaakte eigenlijk heel best en naar meer. Vandaar dat we het niet konden laten om de eggbeer ook te proberen. Dit was geen schot in de roos te noemen. Vandaar dat we de eggrum maar hebben overgeslagen.

Over naar de trip —> Het was ondertussen al flink kouder geworden in Hanoi, rond de 13 graden, dus we gingen voor ons idee goed ingepakt de weg op. De eerste twintig kilometer beloofde al een uitdaging te worden, want hoe kom je uit het drukke centrum van Hanoi, waar iedereen kriskras door elkaar heenrijdt. Ons devies: go with the flow, doe wat je te binnen schiet en doe vooral alsof je gek bent. Ik denk dat Wouter mij binnen de eerste kilometer al kwijt was bij het eerste stoplicht. Tijdens het optrekken viel me motor uit en voordat ik hem weer aan de praat had stond het stoplicht alweer op rood en zag ik Wouter langzaam uit zicht verdwijnen. Vervolgens zag ik hem net zo snel weer naderen toen ik de groene golf te pakken had en uit mijn achterspiegels verdwijnen toen ik eens goed gas gaf. Die beesten maken ook een heerlijk geluid als je het gas eens goed opentrekt. De binnensteden van Hanoi goed doorgekomen en we reden direct op een snelweg waar we alleen maar vrachtwagens zagen. We hielden het maar op de laatste regel van ons devies. Het duurde dan ook niet lang tot we een politiemannetje zagen verschijnen, die ons met een stok naar de kant toe wees. Ik keek naar Wouter en die was geenszins van plan om te stoppen, dus deden we net alsof we het niet gezien hadden, dit werkte uitstekend. De politie is hier zo corrupt als de pest, want ze willen je alleen maar geld afhandig maken. Al zeg je neem me anders maar mee naar het bureau laten ze je vaak weer gaan. Belangrijk is dat je nooit je paspoort of blue card aan hun geeft en je sleutel altijd direct uit je motor haalt, anders houden ze die bij zich totdat je een X geld bedrag betaald.

Al snel konden we van de snelweg af en kwamen we op de mooiere route terecht, in de bergen met prachtige uitzichten. Onderweg bij een mall nog een regenpak op de kop getikt en onszelf nog even dikker ingepakt, want het was vrij fris. Het duurde niet lang tot de eerste aanrijding een feit was en de gelukkige hierbij was, het kan ook bijna niet anders: Wouter. Nadat mijn motor op de een of andere manier afsloeg tijdens een klim omhoog vond ik het wel een mooie plek om direct een plaatje te schieten. Wouter was ondertussen al omgedraaid om te kijken waar ik bleef en wilde weer omdraaien om naast mij te komen staan. Hierbij draaide hij stapvoets om, maar een andere scooter vond het wel mooi om heel zacht tegen hem aan te rijden en te doen alsof hij schade had. Er was niks te zien en hij stelde zich ongelofelijk aan, maar was gewoon weer een trucje om ons iets te laten betalen. Uiteindelijk is het met een sisser afgelopen. Nog een lekker opwarmbakkie gedaan ergens in the middle of nowhere, waar we ook weer als helden werden ontvangen.

Rond een uur of 6 was het donker en we hadden nog steeds 25km voor de boeg. We reden midden in de bergen en het begon ondertussen ook te regenen. De bochtige weg met afgronden waar je U tegen zegt werd hierdoor glad. Bovendien werd het door de mist, extra vochtig en was het zicht niet meer dan 1 tot 2 meter. Hier stoppen was geen optie, dan zouden we doodvriezen, want het was door de 100% luchtvochtigheid en temperatuur tegen het vriespunt allesbehalve aangenaam te noemen. We waren fortuinlijk dat een auto voor ons reed, die wist wanneer welke bocht kwam. Ze maakten zelfs een pisstop, waarbij wij mooi wachten totdat ze weer verder gingen. Over dit stukje van 22 km hebben we ruim een uur gedaan. We hadden nog 3 km te gaan offroad om schadevrij bij onze homestay te komen. Geen verlichting langs deze weg, overal gaten, amper kunnen zien waar je rijdt en toch gas houden aangezien bepaalde stukken erg steil omhoog waren. Dit ging me de eerste 2 kilometer naar behoren, totdat er een stuk was, na een scherpe bocht, met een superstijgingspercentage. Ik voelde dat me motor dit niet trok in zijn tweede versnelling, dus ik trapte terug naar zijn èèn en gaf weer wat gas bij. Het enige wat ik hoorde was een heel hard gasgeluid, maar vooruit ging ik allerminst. Ik had hem namelijk in zijn vrij getrapt, die normaliter moeilijk te vinden is tussen de 1 en 2 in (als je je motor wilt stoppen ben je altijd aan het kloten om je neutraal te vinden door kleine trapjes te geven). Snel weer naar beneden getrapt in zijn een, want ik begon al terug te rollen. Alleen gaf ik hierbij iets teveel gas, waardoor ik een wheelie maakte. Ik met die motor nog in mijn handen, die verticaal de lucht in stond (wouter kon me hier niet helpen aangezien hij eerst naar een minder steil stuk moest). Hij was me iets te zwaar op die berg dus besloot ik hem rechts in de greppel van me te gooien. Ik viel hier door de kracht natuurlijk achteraan en lag er met een big smile in een natte greppel. Dit zijn avonturen, zolang er maar geen fysieke schade wordt opgelopen. De voorrem van me motor was wel kapot, maar de rest was nog wel intact.

Aangekomen bij de homestay werden we onwijs pittig ontvangen door de mensen (een stelletje van een jaar of 28 met een kind van 3 jaar) die daar woonden. We werden direct bij het vuur gezet om op te warmen en hun gingen direct achter het vuur staan om een maaltijd voor ons te bereiden. Ik denk dat er wel 10 verschillende dingen op tafel kwamen en het was echt veel te veel, maar we werden helemaal volgestouwd. Gelukkig was het wel voortreffelijk bereid dus heerlijk om alle lokale gerechten te proberen. Ondertussen met de heer des huizes flink aan de rijstwijn te shotten. Binnen een uur hadden we zeker wel 10 shots gehad, maar hierdoor warmde je, voor je gevoel, wel lekker op (ik weet dat alcohol dat eigenlijk niet doet). Ondanks de taalbarrière was het een onwijs mooie avond. De mensen waren zo blij met ons en wij met hun hartelijkheid. We hebben de hele tijd via google translate geconverseerd en veel gelachen aan beide kanten als er weer een vreemde vertaling uit de vertaler tevoorschijn kwam (ik krijg nu nog steeds berichtjes van hun hoe het gaat op reis).Deze mensen wonen dus midden in de bergen en noemen zichzelf de Mong’s, hebben ook een eigen valuta en wat mij vooral op viel was hun klederdracht. Het leek erg veel op de tibetaanse klederdracht, erg leuk om de mensen daarin te zien lopen. Nog met zijn allen gedanst op een Pikachusong onder leiding van de kleine alvorens het tijd was om de luiken te sluiten.We sliepen in een hutje waar het niet veel warmer dan buiten was, maar we werden voorzien van 2 dikke dekens en sliepen op een prima matras op de grond.

Ontbijt was om 8 uur en toen ik beneden kwam had de gastheer mijn motor weer gerepareerd en onze olie vervangen. We konden nu ook voor het eerst de omgeving zien waar we waren en het huisje was echt op een adembenemend mooie locatie met rijstvelden omringd door bergen. We gingen weer op tijd de motor op, want dit keer wilde we voorkomen dat we in het donker reden. Nog even langs de mechanic om mijn achterwiel te vervangen, want het profiel voldeed in mijn ogen niet meer aan het rijveilige profiel. Voor een tientje werd dit allemaal voor me gefixt.

We hadden vandaag Sapa als eindbestemming, een rit van 150km. Dit zou een hele mooie rit moeten zijn en aangezien we vroeg begonnen hadden we tijd genoeg om te stoppen en te genieten van de uitzichten. Ware het niet dat we direct verkeerd reden waardoor we al een uur hadden verloren. We reden namelijk een kilometer of 10 door de bergen op een zandpad, totdat de hele route van de kaart verdween. We konden de gok nemen om uiteindelijk toch aan de andere kant van de bergen te komen, maar nadat locals zeiden dat het toch echt de andere kant op was konden we niet anders dan ze geloven, ondanks de schitterende route. In een dorpje nog iets met kip besteld, waarbij we allebei een halve kip kregen inclusief de poot. Op expeditie robinson doen ze dit in eetproeven, maar hier wordt het gewoon erbij geserveerd. Ik probeerde een hap te nemen, maar ik kwam er helaas niet doorheen zo hard als het was.

Weg weer vervolgd en opeens zag ik dat Wouter een mooi bloemetje in de greppel zag liggen en hij wilde die van dichterbij bekijken. “Normale” mensen zetten hun motor dan langs de kant en gaan kijken, Wouter deed het liever met motor en al inclusief afsprong, 10, 10, 9.5! Gelijk een paar locals die naar hem toe kwamen gesneld en over zijn been wreven, zodat de pijn weg zou gaan. Ze hebben hier bijzondere helingstechnieken. Gelukkig viel de schade mee en was het alleen een beetje beurs. De standaard van de motor liep alleen wel een beetje aan en het schakelen ging niet meer van een leien dakje. Gelukkig stopte er een vrachtwagen die een stalen pijp gaf, waardoor we door middel van een hefboom de standaard weer terug konden buigen. Rit weer vervolgd en het leek alsof we alles van gister weer opnieuw beleefden. Het was donker en we kregen het bordje Sapa 25km te zien. We zaten nog hoger in de bergen dan gister en hier vroor het dan ook. Tot overmaat van ramp vloog Wouter zijn ketting er ook nog af, dus moesten we dat ook nog even fixen. Het laatste stuk van de weg was druk (veel idiote vrachtwagens) en op slecht wegdek, waar zomaar kraters in de weg zaten. Wat wel bijzonder was, was dat als je bepaalde stukken uit de mist reed de temperatuur wel 10 graden hoger leek. Dan zag je de mist weer naderen en dacht je okeeeee lets freeze our asses another time off.

Hotel bereikt, we kozen voor een verwarmde hotelkamer dit keer, en lekker opgewarmd daar. Gegeten in het onverwarmde restaurant, dus met de jassen aan, wat overigens niet te kanen was. We vonden dat we wel toe waren aan een massage en dit werd voor ons geregeld. Eenmaal in de massagekamer was het hier ook verschrikkelijk koud, lagen we daar onder een dun dekentje in onze onderbroek. De ladies deden er ook weinig aan om het heel aangenaam te maken, mijne zat vooral te praten en die van Wouter aandachtig te luisteren, waarbij het verhaal waarschijnlijk zo spannend was dat ze soms vergat door te masseren. Na een tijdje deed het gewoon pijn op onze benen omdat ze te weinig olie gebruikten en onze haren er bijna uit trokken. We hadden 90 minuten, maar hun waren er na 75 minuten wel klaar mee en daar hebben we geen moment over geklaagd. Betaald voor een uur, omdat het zo slecht was en daar gingen ze wel heel snel akkoord mee.

Prima nachtje gemaakt en besloten direct weer door te rijden, aangezien Sapa de hele dag in mist was gehuld en er daardoor helaas van de mooie omgeving weinig te zien was. De Fansipan beklimmen, de hoogste berg van Indochina (3200 meter), hebben we ook maar van afgezien. De temperatuur van -15 daar stond ons toch niet helemaal aan. Die ochtend werden we wakker en het sneeuwde zelfs in Sapa, nooit gedacht dat we dat hier zouden meemaken. Gelijk door naar de mechanic om Wouter zijn versnellingsbak te repareren. Dat bloemetje heeft toch zo zijn sporen achter gelaten. De reparatie had wat handen en voeten in aarde want het duurde wel 1.5 uur. Om de tijd wat te doden kreeg ik Vietnamese tabaka voorgeschoteld, wat volgens de oude Vietnamese legendes je lichaam reinigt en hersteld. Precies wat ik nodig heb! Hoe ik het ervaarde was dat je er een piecie high van wordt; een soort lichte versie van wiet dus.

Vandaag een ritje van Xuan Duong (nog nooit van gehoord maar ze hadden hier een hotel wat wel op de route lag) in de provincie Lao Cai van 150km. Rit ging tot een uur of vier voortreffelijk totdat we opeens hard moesten remmen voor een vrachtwagen die uit het niets zomaar stopte en vervolgens weer doorreed. Ik trapte vol op mijn rem en trapte zo door mijn rem heen, gelukkig kon ik de vrachtwagen nog net ontwijken. Wist ik mezelf tussen de afgehakte boomstammen en bomen door te manoeuvreren en kwam ik net voor de vangrail tot stilstand. Dit was wel een eng en gevaarlijk momentje, maar gelukkig liep het goed af. Wouter geprobeerd of hij mijn rem voor even kon maken aangezien er niet direct een mechanic in de buurt was, maar na een half uur aankloten ging het toch niet lukken. Er stonden zelfs wat Vietnamezen omheen die wel leken te weten hoe het moest, maar die uiteindelijk niks deden. Met alleen een voorrem naar de dichtstbijzijnde mechanic gereden en die had alles weer binnen een half uur gerepareerd. Wouter zijn elektriciteit was er onderweg ook nog mee gestopt dus dat ook gelijk gefixt. Voor de derde keer op rij reden we dus in het donker, gelukkig was het dit keer niet mistig en geen bochtige bergrit. Bij aankomst op locatie, waar we nog een brug over moesten, waarvan je dacht die kan ieder moment instorten, stonden er bomen en geen hotel. Gevraagd aan de locals waar het hotel was en die hadden geen idee. Uiteindelijk heeft een van locals het hotel gebeld en die bleek even 100 kilometer terug te liggen (heeft booking.com gewoon even helemaal de verkeerde locatie op de kaart aangegeven). Dat was natuurlijk geen optie en we vroegen waar dan de dichtstbijzijnde overnachtingsplek was. Die was hier ook totaal niet in de buurt. Een van de locals vond het zo sneu voor ons, dat hij besloot ons uit te nodigen om bij zijn familie te slapen. Een unieke ervaring natuurlijk, dus we gingen erop in.

Daar aangekomen weer de hele avond met google translate in de weer geweest om dingen tegen elkaar te zeggen. Ze vroegen of we honger hadden en we knikten ja. Vervolgens werden we bedolven onder de pannenkoeken en gebakken eieren. Wanneer er nog 4 pannenkoeken lagen werden de volgende 10 alweer opgediend. Enige wat lastig was om een pannenkoek te eten met stokjes en daar hebben ze me nogal om uitgelachen, want ik sneed met de stokjes net alsof het mes & vork was. Dat het niet gebruikelijk was om het zo te doen werd me duidelijk, maar ik vond het wel inventief gevonden. Uiteraard ook weer volgas aan de ricewine met vader en zijn zoons en de Vietnamese tabak werd me ook weer voorgeschoteld (het is onbeleefd om een van die dingen af te slaan). Een van zijn zoons was leraar dus die kon een beetje engels, de rest van de familie was politieagent. Voordat we gingen slapen wilde hij onze paspoorten nog hebben en hier maakte hij foto’s van, wel een beetje vreemd, maar we lieten het maar op zijn beloops. Er werd een deken op de houten vloer gelegd en een wat dikkere deken overheen, waar we onder konden liggen. Het was geen beste nacht, maar we hadden tenminste een slaapplek! We sliepen met de hele familie op 1 grote kamer en om 6 uur ‘s morgens waren de kids alweer wakker.

Stevig ontbijt gekregen en we gingen op tijd weer op pad voor een kort ritje naar Ha Giang (100km). We vroegen of we de familie nog konden helpen met iets voor de gastvrijheid, maar ze wilden absoluut niks van ons hebben. Ze vonden onze aanwezigheid heel bijzonder en vertelden dat hun familie onze hele reis dicht bij ons blijft en ons beschermt, super gaaf! Familie uitgezwaaid en de reis naar Ha Giang verliep voor het eerst vlekkeloos, terwijl we nu heel veel tijdspeling hadden om pech te hebben. Rond 12 uur zaten we al in ons hostel, dus vooral gechilld die dag. Nog een herkansingspoging gedaan bij een massagesalon en dit keer was het wel een schot in de roos. Deze was vooral op het laatst met de hot stones op mijn rug en nek formidabel. Nog een klein fooitje gegeven, waar we de dames ook weer superblij mee maakten, dus vier tevreden personen, wat wil je nog meer? Wat ons trouwens op viel tijdens het rijden is dat een motor kopen in Vietnam heel populair is maar dat we in het noorden onderweg geen een andere backpacker zijn tegen gekomen. Zou dat zijn omdat niemand zo gek is om met temperaturen rond het vriespunt voor zijn plezier motor gaat rijden?

Affijn, we hebben de route uitgestippeld voor morgen, want de Ha Giang extreme motorloop stond op het programma. Dit is volgens de kenners het mooiste stuk van Vietnam om op de motor te doen. De temperatuur was rond de 13 graden, dus dat was ook al wat prettiger. We hadden wel een strak schema dus besloten om 7 uur te ontbijten en half 8 te rijden dan hadden we zeker genoeg speling. Bij aankomst beneden moesten wij de eigenaar en medewerkers wakker maken om te zorgen dat wij ontbijt kregen, terwijl ze die avond ervoor vertelden: we serveren ontbijt vanaf 7 uur. Gelijk alweer een half uur vertraging opgelopen en daarna kozen we het hazepad. We waren een uurtje onderweg toen er weer een vrachtwagen remde, ik schatte in dat Wouter hem wel inhaalde, want er was genoeg ruimte. Dit was een verkeerde inschatting want hij wilde stoppen achter de vrachtwagen. Ik kon Wouter niet meer ontwijken en raakte zijn schoen met iets, waardoor er een hele scheur in zijn schoen zat. Bovendien raakte ik zijn bovenlichaam met mijn stuur, waardoor ik uit balans raakte en head first over mijn motor heen vloog. Gelukkig alles nog heel behalve me regenbroek en mijn wanten. De afsprong verdiende volgens Wouter ditmaal ook wel uitmuntende beoordeling. Mijn voorrem van me motor was alweer naar de klote, dus die gelijk weer laten repareren. Ik voelde dat er nog iets niet helemaal goed was met het vermogen, maar de mechanic kon niets vinden wat daarop wees.

Reis weer vervolgd en de uitzichten op de loop waren werkelijk schitterend. Dat je naar beneden kijkt en denkt: hee daar reed ik 10 minuten geleden nog. In het hoge noorden is duidelijk te merken dat er minder toeristen komen, want iedereen loopt constant naar je te zwaaien. Tijdens het tanken wilden zelfs de pompbedienden met ons op de foto, terwijl de rest van de locals op hun beurt weer moesten wachten op de pompbedienden totdat de foto was genomen. We hebben nog een pitstopbakkie gedaan en nog een mechanic naar me motor laten kijken voor het vermogen, maar nog steeds niks te vinden.

We zaten bijna tegen de Chinese grens aan en Wouter remde iets voor een flauwe bocht die iets afdaalde naar links. De weg was een beetje nat, maar hij remde ook niet extreem hard. Toch gleed zijn achterwiel weg en om te compenseren trok hij hem weer recht. Daardoor knalde hij door het land in en raakte daarbij een stenen paal met zijn scheenbeen. Ik dacht eerst dat het wel meeviel, want hij keek gelijk op richting mij. Daarna schreeuwde hij echter: mijn been is gebroken! Sta en lig je dan in the middle of nowhere vlak tegen de Chinese grens. Ik probeerde gelijk achter het noodnummer te komen, maar helaas had ik geen bereik in de bergen. Dan maar proberen iemand aan te houden, soms kwamen er wel mensen kijken, maar die hielpen niet en reden gewoon weer verder. De eerste auto die ik aanhield deed precies hetzelfde, die reed gewoon midden in een google translate gesprek weg. Wouter bleef gelukkig vrij rustig waardoor er van paniek totaal geen sprake was. De tweede auto die ik aanhield was ondanks de taalbarriere wel bereidt om te helpen.

Een van de 2 mannen rukte een bamboepaal uit de grond en begon deze kapot te slaan op het asfalt. Daarna begreep ik wat hij wilde doen: een brace van de bamboestokken maken. We hebben heel voorzichtig wouters hangende been opgetild, de bamboebrace erom heen gedaan en vervolgens vastgemaakt met de snelbinders van Wouter zijn motor. Die ook aardig total loss was door de klap. Ik zag de stenen paal bovendien afgebroken in het land liggen. Wouter in de auto getild en dit ging logischerwijs niet echt lekker voor hem, maar het moest gebeuren. Toen we de autodeur dicht wilde doen, bleek de brace te lang. Afbreken ging niet dus het moest weer losgemaakt worden, want schuiven deed al helemaal veel pijn.

De eerste hulp was ongeveer 5 kilometer rijden. Eerst wilde een van die mannen nog dat ik op Wouter zijn motor terug zou rijden dan zou hij op mijne gaan. Die van Wouter mankeerde nu van alles, ondanks dat hij nog startte, dus dacht het niet. De auto zat wel vol, dus ik reed er met mijn eigen motor aan. Op de eerste hulp aangekomen zou je denken dat hij eerst sterke pijnstillers zou krijgen, maar het bleef bij paracetamol/ibuprofen. Snel een X-ray laten maken er daar kwam aan het licht dat Wouter zijn scheenbeen op 2 plekken had gebroken en zijn kuitbeen doormidden was. Eerst diende alles kapot geknipt te worden, want we zaten door het koude weer nog goed ingepakt. Zijn schoen was echter een makkie door de scheur die ik er al ingereden had, graag gedaan! Ze hebben de wond (waarschijnlijk is het bot er daar uit gekomen en daarna er weer in geschoten) schoongemaakt en vervolgens verbonden met een brace (houten latten). Het was allerminst professioneel verbonden en Wouter vond zelfs de brace die wij hadden aangelegd beter zitten, moet je nagaan. Nog een uur moeten wachten op de ambulance die ons naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zou brengen: Ha Giang. Ondertussen al contact gehad met de verzekering en als het goed was zou alles gewoon vergoed worden. Buiten dat stond de gezondheid van Wouter natuurlijk voorop.

Hij werd in de soort jeep ambulance getild en zat nog steeds aan alleen de paracetamol/ibuprofen. Ik had besloten om mijn Daisy te laten staan, aangezien het wel prettig was voor Wouter als ik er ook bij zat en een ambulance volgen op de motor lijkt me ook niet het beste idee van Vietnam. De weg naar het ziekenhuis was heel bochtig en hobbelig en bij ieder moment dat we zoiets passeerde schreeuwde Wouter het uit van de pijn. Ze hadden namelijk zijn voet niet gestabiliseerd. Van de ambulancebroeder hoefde we weinig medewerking te verwachten, dus door middel van onze backpacks en flessen water hebben we zijn been klem gelegd. Je zou toch denken dat de eerste hulp hier wel voor zorgt. Net voor het ziekenhuis stopte de ambulancebroeder zomaar. Geen idee waarom maar het bleek uiteindelijk om de 2 miljoen dong te gaan die we hem moesten geven. Na wat aandringen dat het ons niet meer om het geld ging maar om een goede dokter reed hij gelukkig verder naar het ziekenhuis.

Na 1.5 uur kwamen we aan in Ha Giang ziekenhuis. Ik vroeg gelijk naar iemand die Engels sprak in het ziekenhuis, maar tot mijn grote verbazing was er niemand van het personeelsbestand die ook maar een beetje engels kon. Met google translate van alles proberen, maar na een uur lag Wouter nog steeds in de ambulance met een driedubbele open beenbreuk. Het kwam er op neer dat ze hem in dit ziekenhuis niet konden behandelen en dat was denk ik maar beter ook. We werden doorgestuurd naar French hospital hanoi en volgens de nederlandse ambassade was dit ook wel het beste ziekenhuis wat we in de buurt konden krijgen. Er werd gelukkig een echte ambulance geregeld en na 1.5 uur bij Ha Giang ziekenhuis konden we onze reis vervolgen voor een 7 uur durende rit naar Hanoi hospital. We zouden voor beide ambulanceritten 8 miljoen dong (300 eu) moeten ophoesten. We hadden maar 4 miljoen samen, maar ik zei dat het in Hanoi wel geregeld zou worden. Na eerst nog een paar rondjes in Ha Giang te hebben rondgereden, omdat hij volgens mij al geld wilde, werden we boos, want het had nu wel lang genoeg geduurd met aankloten. We hadden wel besloten dat we niet gingen rijden voordat Wouter een goede pijnstiller had gehad, dus na lang aandringen kreeg hij eindelijk een shot morfine, dat hield hem wel koest voor de komende 7 uur.

Na een uur of 4 stopte de ambulancebroeder om te gaan eten, ik weet niet of dit normaal is als je iemand achter in je wagen hebt die zwaar gewond is, maar oke ik snap dat hij niet zeven uur achter elkaar door kan rijden. Besloot zelf ook maar wat te halen voor Wouter en mij, het leek op kip, maar het was echt niet te vreten, soort van bedorven kauwgomsmaak had het naar mijn idee. Scheelde niet veel of ik ging over mijn nek, heb het dus maar aan de straatdoggoes gegeven. Met een slecht gevulde maag gingen we weer op pad, voor Wouter zijn nuchterheid misschien maar beter en laat ik daarmee solidair aan hem zijn. De nederlandse ambassade had ondertussen geregeld met Hanoi hospital dat we daar ontvangen werden, dus kon Wouter bij aankomst gelijk behandeld worden. Tijdens de terugrit had Wouter de röntgenfoto ter beoordeling al opgestuurd naar een chirurg, die adviseerde om de operatie aan zijn scheenbeen zo snel mogelijk te laten plaats vinden. Wanneer dit niet gebeurde kon het voor komen dat zijn scheenbeen iets verzakte en hij voor de rest van zijn leven krom zou lopen met alle gevolgen van dien.

Ik ben bij aankomst om 1 uur ‘s nachts (12 uur na het ongeluk) direct op zoek gegaan naar een ATM om geld te pinnen voor de ambulance. Het maximale wat je kan pinnen is 2 miljoen per dag dus samen zouden we precies tot de 8 miljoen komen. Terug in het ziekenhuis ging ik het geld expres tellen voor de neus van de receptioniste en bij het overhandigen aan de ambulancebroeder vertelde de receptioniste dat dit niet nodig was omdat het werd vergoed door de verzekering, beter! Wouter zijn been werd ondertussen opnieuw verbonden, want het was volgens de artsen een knap staaltje prutswerk.

Daarna kwam de arts om te vertellen dat Wouter de volgende ochtend rond 10 uur geopereerd zou worden. Wij wisten for sure(gery) dat het direct nog moest plaats vinden. De arts zei dat de chirurg op dit moment niet beschikbaar was. Wij stonden er echter op dat het nu zou plaats vinden, toen bleek het opeens een geldkwestie te zijn, omdat nog niet alles met de verzekering rond was. Een belletje met de verzekering was daarna genoeg op de chirurg uit zijn bed te lichten en Wouter kon die nacht nog onder het mes. Een operatie van rond de 4 uur, waarbij ze alleen ze scheenbeen weer recht ging zetten.

Ik heb die nacht een hotel in de buurt van het ziekenhuis gezocht en voor iets meer dan een tientje lag ik rond 2 uur in bed na de meest slopende dag van mijn trip. Geen wekker gezet en ik werd pas rond 1 uur weer wakker. Uitgecheckt iets over 2 en ik mocht direct 50% extra betalen. Aangezien ik een uur te laat was met uitchecken. Verhaal verteld dat ik pas super laat aankwam etc. Maar van enige coulantie was geen sprake. Onderweg naar het ziekenhuis nog verschillende fotomomentjes gehad (ik had een sluiproute gevonden door een straatje met mensen die een westers iemand wel heel bijzonder vonden) en een banh my gehaald voor Wouter, want die zal ook wel honger hebben en het ziekenhuisvoedsel wat minder appreciëren. Niets was minder waar, want hij durfde het zelfs aan mijn broodje af te slaan, ondankbare hond! Geen man over boord, want het is geen straf om hem zelf op te peuzelen.

Bij aankomst zag ik direct een pittige stellage om zijn been gebouwd; 8 externe schroeven en een plaat was hij rijker en dat helemaal voor niets! Het viel gelukkig voor hem mee met de pijn en de operatie was voor Vietnamese begrippen goed gelukt. Ik heb hem gezelschap gehouden totdat zijn schoonmoeder en zus (die waren overgevlogen) in het ziekenhuis arriveerden. Nog een tijdje met Wouter en hun gepraat over het vervolg en vervolgens samen een taxi gepakt naar the old quarter om Wouter uit te laten rusten. Afscheid van hem genomen en besloten om in Nederland onze trip niet met de motor, maar met bier voort te zetten, dit lijkt veiliger, maar kan daarentegen ook net zo spannend zijn.

Ik heb mijn vleugels weer neergestreken in good old Hanoi backpackers en daar waren ze blij me weer te zien. Voor de geïnteresseerde lezer in Wouter: hij mocht vier dagen na de operatie naar huis vliegen. Natuurlijk business class, lucky bastard. Daarna heeft hij in een ziekenhuis in Nederland moeten wachten tot nog een operatie voor een interne schroef in zijn scheenbeen. Hij heeft ruim 2 weken in het ziekenhuis gelegen en is nu begonnen met revalideren. Voordat hij weer normaal kan lopen/sporten zal echter nog 8 á 12 weken duren. Een pittig ongeluk zit dus in een klein hoekje. Desalniettemin was het avontuur op de motor echt onvergetelijk in vooral positieve opzichten. Er kleven natuurlijk gevaren aan, maar als je niks onderneemt zie je ook veel minder oftewel: no risk no fun! Het is echt doodzonde dat we ons plan om heel Vietnam door te cruisen niet hebben kunnen volbrengen. Volgende keer ga ik daarom helaas verder zonder Wouter én zonder motor.

Adiosss!