Hello,

Het mocht weer een tijdje duren met een verhaal en dat komt door de slechte wifi. Op moment van schrijven loop ik ruim een maand achter, gelukkig is februari een korte. Door omstandigheden ben ik bijna 2 hele verhalen kwijtgeraakt, waar ik later in mijn stories op terugkom. Laten we eerst mijn geheugen maar weer is laten spreken, want ik moet ruim een maand terug in de tijd en dat is als je veel beleefd goed nadenken.

Ik werd hartelijk ontvangen bij mijn onverwachtse terugkomst in Hanoi backpackers en ben direct die dag op zoek gegaan voor een Halong Bay trip van 2 dagen plus een overnachting. Ik wist eigenlijk dat bij dit boekingsbureau de trips goed waren en dat je hiervoor logischerwijs ook meer betaalde, waar ik mee akkoord ging. Toch kwam de onderhandelaar in mij weer even naar boven dat ik aan het einde van het gesprek zei: ik denk er over na, maar bij de meeste boekingsbureaus is het goedkoper. Waarop de vrouw antwoordde dat ik 20eu korting kreeg, waarna ik snel toehapte en het contract ondertekende. 'S avonds kon ik het niet laten om toch het nachtleven van Hanoi weer in te duiken, wat resulteerde in een super toffe avond. Hoop mensen ontmoet die die volgende dag ook naar Halong Bay gingen, maar helaas niet met dezelfde maatschappij.

Ik werd die ochtend na 3 uur slaap opgepikt om 7 uur. Bij het instappen in de minivan stootte ik me kanis ook nog eens, waarop ik bijna direct op mijn aangewezen stoel landde. Ik merkte direct op dat ik met alleen maar stelletjes op pad was, hello third wheel on the wagon. Nu maakte ik me daar op dat moment niet heel druk om, want er moest wat bijgeslapen worden en dat zou moeten kunnen in de vier uur durende rit. Tijdens de rit met gesloten ogen pikte ik al snel een gesprek op van een stel van rond de 65 die naast me zat. Ze zaten van iedereen in de minivan te bespreken, wat voor soort mensen het zouden zijn in een bekend taaltje voor mij. Als laatste was ik aan de beurt en over mij zeiden ze dat ik waarschijnlijk veel had gedronken, weinig had geslapen en dat ik uit Zweden kwam. Na verloop van tijd opende ik my eyes om me muziek te pakken. In die korte tijd kreeg ik de vraag van mijn buren: where are you from? Dus ik antwoordde: jullie hadden alles goed geraden, behalve het juiste land. Je had hun hoofden moeten zien, vergeleken met mijne misschien nog steeds niet zo grappig, maar fun was het zeker. Ze waren super geinteresseerd in wat ik allemaal al gedaan had en waren zo jaloers dat ze het zelf niet op die leeftijd gedaan hadden. Na de pisstop heb ik ze gevraagd of ze hun vragen voor op de boot konden bewaren, want anders zou ik mijn ogen op de boot niet open kunnen houden. Mijn verzoek werd gelukkig gehonoreerd.

We hadden twee redelijke dagen op de boot met overwegend zon en 17-18 graden, wat vooral meeviel met voorgaande dagen. Lekker liggen op het zonnedek was er helaas nog niet bij. Halong Bay staat op de UNESCO werelderfgoed lijst en staat bekend om de met vegatatie begroeide rotsen die uit de zee steken. Volgens de legende komt dit door een draak die is neergestort in de zee en de rotsen vormen zijn uitstulpingen op zijn lichaam, met veel fantasie kan je begrijpen wat ze hier bedoelen. Vervolgens nog een uur of 2 gekajakt om de minder begaanbare plekken te zien en geslapen in een rustige bay op de boot, wat echt een perfecte plek was om tot rust te komen. De volgende dag nog een grot bezocht om aan het uiteinde een meer te sean, maar meer ook niet en daarna lake het tijd om naar de pier te gaan, ondanks dat we nog zeeen van tijd hadden. We zaten rond half 2 alweer in de minivan en ik vond Halong Bay, wat staat gekenmerkt als een van de hoogtepunten van Vietnam toch wat tegenvallen voor de 100 euro die ik heb betaald (de ietwat saaie groep daargelaten).

Het voordeel van het vroege vertrek naar Hanoi was dat ik om iets voor 6 terug was en direct de nachtbus om 6 uur naar Phong Nha kon pakken. Ik heb namelijk best wel haast, want heb een visum voor 30 dagen en heb alleen nog maar de steden ten noorden van Hanoi bezocht in 2 weken tijd. Eten naar binnen schuiven kon nog net voordat de 10 uur durende busrit begon. Om 12 uur in slaap gevallen, maar dan wordt je toch wat verrot wakker om 4 uur. Half slapend stapte ik de bus uit en het leek wel of ik een bekend iemand zag, ik wreef nogmaals in mijn ogen, maar het bleek toch echt om mijn duikinstructeur uit Thailand te gaan. Kort praatje gemaakt en afgesproken om 's avonds even een goudgele te doen. Eerst zaak om een hostel te vinden waar ik vroeg kon inchecken. Ik zag elegant hostel direct vanuit mijn bus en wist dat dat een prima hostel was. Ik werd super ontvangen en kon direct mijn kamer in zonder te hoeven betalen. Rond 11 werd ik wakker en kreeg ik ook nog eens gratis ontbijt, terwijl dat normaliter tot 10 geld. Er werd dus goed voor me gezorgd.

Phong Nha staat bekend om 2 dingen: dit gebied bevat per vierkante meter de meeste onontplofte bommen, mede mogelijk gemaakt door de Amerikanen. Het tweede is dat het de grootste grotten ter wereld bevat met als hoogtepunt de Don Doong cave. Dit is de grootste ter wereld en nog geen 10 jaar geleden ontdekt. Het is nu al de grootste ter wereld terwijl het "einde" van de grot nog niet bereikt is. Er wordt al wel een tour aangeboden die 6 overnachtingen en 7 dagen trekken door de grot is voor het schamele bedrag van 3000 dollar. Jammer genoeg heb ik de tijd er niet voor om zo lang te blijven. Bovendien is er een wachtrij van twee jaar, dus een reden om nog eens terug te gaan. Terug tot de orde van de dag: ik kreeg door de eigenares een gratis fiets aangeboden om de omgeving te verkennen, dus besloot ik om naar de ingang van de Phong Nha cave te fietsen. Wat een lekker uurtje fietsen was met onderweg de nodige obstakels, zoals een kudde koeien die midden op de weg lagen en lang stuk offroad, waar de fiets totaal niet geschikt voor was. Ingang bereikt, maar het was een grot die alleen per boot te betreden was.

Rustig weer terug gefietst en tijdens sunset naar een viaduct gefietst, want het scheen daar mooi te wezen. Ik dacht even een sluiproute te pakken op maps.me, waardoor ik ook niet over de snelweg hoefde te fietsen. Totdat ik het viaduct boven mijn hoofd zag verschijnen, eigenlijk vrij logisch dat dat gebeurde. Omfietsen was geen tijd meer voor, want de zon wacht niet. Ik kon er wel opklimmen via een berg, maar mijn fiets kon niet op slot en die daar laten staan was ook vragen om diefstal. Besloten om a la sven nijs/heitze de fiets op me rug te parkeren en omhoog te rennen. Boven aangekomen had ik het wel heit zeg, maar de sunset was zeker nijs te noemen. Terugweg toch maar voor de snelweg gekozen en dat ging prima.

'S avonds een paar pilsies doen met de duikinstructeur, wat escaleerde in meer dan een paar en ik had nog wel zo'n strak activiteitenschema voor morgen op de planning staan. Wekkertje ging om half 7 en die heb ik direct verzet naar half 10. Scave in een cave leek me ook niet alles, dan maar een dagje bijboeken in Phong Nha. Om half 10 voelde ik me een stuk meer uitgerust en had ik 3 mensen aan de ontbijttafel die ik meevroeg naar de Phong Nha cave en dat vonden ze een goed idee, zodat we de kosten konden splitten. We hadden ook nog een extra grot erbij geboekt, omdat dat in totaal 1.5 eu duurder was. Lekker in een bootje zitten en grotten bekijken, mooier kan niet. Totdat we de mooie Phong Nha cave hadden gehad en we naar de volgende cave moesten. Dit was niet in een bootje, maar een flinke stap omhoog met ruim 500 treden. Wat me vooral goed deed tijdens deze rit omhoog is dat ik van de 8 mensen ruim de beste conditie had, hun wilden stoppen om de haverklap stoppen, maar door gewoon stoicijns door te lopen, volgde de rest op een afstand gestaag (of getraag, net hoe je het wilt noemen). Na zo'n klim hoop je altijd dat het de moeite waard is, maar het viel tegen. Kan ook eigenlijk niet anders, want een sportschool without cave is ook 1.50 entree.

In de namiddag voelde ik me vrij sick (foodpoisonverschijnselen), dus zonder eten te bed gegaan. Volgende ochtend voelde ik me een piecie beter en de, ietwat, norse duitser van een dag daarvoor zat ook aan het ontbijt. Hij had geen plannen dus ik vroeg of hij mee ging scooteren naar de parrydise cave. Dat vond hij wel een mooi plan en dit was ook een stuk beter dan de cave van gister, aber die deutscher war: ich cave er weinug um, leider. Daarna zijn we door de national park gereden wat wel echt super was. Vervolgens gestrand, zonder strand, bij de botanic garden, maar ik heb helaas de gebruinde appa, kampoe en jimmy daar niet gezien. Zat een leuke slang in een kooi, een leuke waterval om te beklimmen en een waterpool, maar ik was ready voor mijn hoogtepunt van Phong Nha: the duckstop.

Niemand had hier ooit van gehoord en uiteindelijk ging de norse duitser overstag om mee te gaan. Waar hij offroad rijdend problemen had en ik gewend was aan Wouterse taferelen, heb ik een paar minuten gewacht aan het einde (deze duitser was dus, heel tegenstrijdig, niet eens goed in de laatste minuten). Aangekomen bij de duckstop echt heerlijke nootjes gekregen met een zwarte peper en kruiden, wat tesamen echt goddelijk was. Dit was pas het begin en allemaal zelf geoogst. Het oog wil natuurlijk ook wat, dus werden we the duckgarden ingestuurd met een traditionele aziatische hoed. Hier werden we beloond met normaliter duck(num)s en soms een verdwaalde kip(dampoe) in een hok. Gelijk over naar het voeren van deze dieren, die nog gretiger waren dan Maik op een bridda keurslagaroe op de zaterdag, was funny. Wanneer je het voedsel tussen je voeten stopte, kreeg je er een hoop ducks voor in return. Dit voelde als een soort massage, waar ikzelf om moest lachen, zelf de norse duitser kreeg uiteindelijk een smile op his face. Voor het geluk nog eendje in de vijver gegooid en ze leken zo gelukkig toen we dit deden, dat ze direct weer aangeskurrrttt kwamen. Donald trump, de waterbuffalo stond op dat moment al gretig te wachten in zijn Wei am I staying here Land. Hij is ooit gered van het plattelandswerk en toen opgenomen in the Duck Stop familie, waar ze echt goed voor de dieren zorgen. Met 5 eu totaal niet duur, maar door de onbekendheid nog niet toeristisch, een verborgen parel. Pa is waarschijnlijk van de Rel als ik op iets van een koe rijd, maar ik heb de half franse eigenaar bedankt in mijn beste frans: merci boe-koe.

Net voor het donker terug en lekker gebarbecued met een nog steeds rommelige maag. Toch mijn minivan rit naar Hue gefixt en om 6.45 diende ik paraat te staan. De eigenares nog heel pittig een half uur eerder op gestaan om een ontbijtje te maken, die er vanwege mijn status heel slecht in ging. Tijdens de rit had ik ook nog 2 rondleidingen geboekt: de vinh monc tunnels en the bridge over the Ben Hai river. Bij de tunnels was het interessant om te zien hoe de Vietnamezen zich in de handgegraven 70 kilometer lange tunnels meerdere jaren hebben verscholen voor de amerikaanse bommen. Respect daarvoor, want ik kon het er amper 30 minuten volhouden met gebogen nek en rug en donkere stukken, waardoor ik evengoed mijn hoofd of tenen stootte. Op naar de Ben Hai river bridge, die noord en zuid scheidde tijdens de oorlog. De helft van de brug is daarom ook geel geschilderd en de andere helft blauw. Een local nog aangesproken of ik een paar trekjes mocht van zijn joint, wil toch kunnen zeggen: ben hai op de ben hai river, een van de Highlights van Vietnam. Helaas voelde ik me te slecht om dit echt tot uitvoering te brengen.

Om 1 uur aangekomen in Hue en gelijk ingecheckt in Why not? Hostel. Direct mijn bed in gedoken en hier de hele dag niet meer uitgekomen. Ik had wel geluk, want had hier beschikking tot het beste bed van Azie. Ter grootte van een tweepersoonsbed en een superzacht matras + kussen. Zo heb ik 3 dagen gebivakkeerd in bed met veel water en met enige regelmatig wat voedsel. De vierde dag was ik het wel aardig zat, dus besloot ik gewoon maar een scooter te huren en naar het verlaten waterpark te rijden. In dit waterpark zijn ze 10 jaar geleden gestopt met bouwen, omdat de kosten toch veel hoger uitvielen dan begroot. Nu zijn de glijbanen overwoekert door jungle en zijn de zwembaden gevuld met een substantie waar je liever geen slok van binnen krijgt. Het heeft een spooky uitstraling en er zijn ook veel hangvietnamezen te vinden. Ik had gelezen dat de entree gratis was, maar dat er wel vaak mensen staan die een zogenaamde ticketprijs hanteren. Ik kwam er aan en er stond inderdaad zo'n mannetje, direct doorgereden, maar ik kwam niet in het waterpark terecht maar in een soort heilige plek, waar ik allemaal mensen zag bidden. Mijn excuses aangeboden en rechtsomkeert gemaakt. Bij het uitrijden zag ik drie engelsen die in hetzelfde verdwaalde schuitje als mij zaten. Krachten gebundeld en uiteindelijk toch het juiste pad gevonden. Daarna wilden we doorgaan naar de imperial city van Hue, alleen begon het pittig te regenen dus hebben we dat geskipt.

Voor de volgende dag stond een trip naar Hoi An op het programma. Deze rit schijnt op een scooter supervet te zijn en bevat de Hai van Pass bergpas, bekend van topgear. Had deze graag gereden, maar voelde me nog niet fit genoeg om 5-6 uur op de scooter te zitten. Aangekomen in Vietnam backpackers in Hoi An, ben ik weer direct mijn bed ingedoken, ondanks dat ik door vier Canadezen werd uitgenodigd om een van hun verjaardagen mee te vieren ergens aan de riVier. De nacht die ik doormaakte was met regelrecht een hel te noemen. Ik kreeg die avond onwijze last van mijn keel, waardoor het slikken enorm pijnlijk werd en het drinken van water daarom niet bevorderde.

De volgende ochtend ben ik naar de dokter gegaan. Daar aangekomen was er niemand te vinden, dus ben ik maar door naar boven gelopen. Daar trof ik een familie aan die hun huis aan het schoonmaken waren, door de naderende TET (vietnamees nieuwjaar). Ik vroeg of hij me evengoed kon onderzoeken, maar hij zei dat zijn praktijk op dit moment niet helemaal hygienisch was. Hij adviseerde me om naar het ziekenhuis te gaan, want die was nog wel open. Daar aangekomen was wel alles open, maar ik zag geen personeel. Bleek ik door de achteringang naar binnen te zijn gekomen. Na wat kleine testjes, was de diagnose dat ik een fikse keelontsteking te pakken had. 6 pillen per dag en dat 5 dagen lang. Bovendien 5 dagen geen alcohol en dat tijdens vietnamees nieuwjaar, er zijn leukere dingen, maar de gezondheid staat voorop. Diezelfde dag alles nog teruggestort gekregen van de verzekering, dus dat was goed geregeld. Daarna nog 2.5 dag vooral in bed gelegen.

Ondertussen bij toeval Nick tegen het lijf gelopen, waarmee ik ruim een week samen had gereist in Thailand. Weer was alles er aan gelegen om me fit genoeg te voelen om oudjaarsavond mee te kunnen vieren. De meeste mensen, waaronder Nick waren al in het centrum, voordat ik besloot rond een uur of 10 om ook heen te gaan. Ik ging met een groepje heen, maar die was ik al gauw kwijt, omdat ik in het centrum allemaal andere bekenden tegenkwam en ik tegen mijn natuurlijke gedrag in, allemaal bieries moest afslaan. Het was ondertussen loeidruk geworden bij de kroegen en rondom de rivier, maar ik moest Nick nog even vinden. Hij heeft me een aantal keer de verkeerde kant op gestuurd, maar toen de tijd echt begon te dringen (3 minuten voor 12), kwamen we elkaar opeens tegen. Om 12 uur werd er 15 minuten constant achter elkaar vuurwerk afgestoken vanuit een soort kuubskist op een hermetisch afgesloten terrein door de brandweer/politie. Het vuurwerk was zo biggie dat je soms door de rookontwikkeling niet meer zoveel kon zien, maar supervet was het wel. Het werd afgesloten met een oerknal, waarbij het hele ding explodeerde en de hele lucht hierbij werd verlicht door vuurpijlen, heel dik. Daarna de avond voortgezet in de overbevolkte kroegen, waarbij zelfs de straten helemaal vol stonden. Hierdoor moesten de scooters stapvoets door de menigte, wat er voor zorgde dat de meeste scooters niet met 1 persoon voorzien waren, maar met minstens 3, waarvan op zijn minst 2 droen. Evengoed een mooi avondje, maar om 2 uur was ik moe gestreden.

De volgende dag waren Nick en mij twee scooters beloofd, maar door een foutje hadden ze die al door onze nosso geboord. Te voet richting het verre centrum gelopen op zoek naar een scooter, maar dit bleek een utopie op nieuwjaarsdag. Het jaar dan maar ingeluidt met een van de betere massages die ik heb gehad en een heerlijk hapje aan de rivier. Het uitgaan weer op water overleeft en de volgende dag was het dan eindelijk zover dat we een scooter tot beschikking hadden. Koers gezet richting de marble mountains, een ritje van 1 uur. Hier heb je 5 verschillende soorten bergen, die allemaal een element vertegenwoordigen, zoals water, vuur en aarde. Wij begonnen bij de laatste en hebben hier alles wel gezien met grotten, viewpoints en tempels. Ieder bergelement lag weer een paar kilometer verder en had een aparte entree, dus na eentje hadden we het wel gezien.

Zeker omdat we ook nog graag een maatpak wilden laten maken, een van de specialiteiten waarom Hoi An bekend staat. De prijs kwaliteit verhouding is hier zo goed dat zelfs mensen vanuit hun eigen land een maatpak laten opsturen, als ze de tailor in levende lijfe hebben bezocht en de maatgegevens daar dus bekend zijn. We hebben een hoop tailors bezocht voor informatie en prijzen en uiteindelijk besloten om het bij Maya's Design te laten maken. Deze stond goed aangeschreven op tripadvisor en had superleuk personeel. We kregen uitleg over de verschillende soorten stoffen, over de kwaliteit ervan en waaruit het bestond. Daarna mochten we zelf de stof en de kleuren uitkiezen. Door de nog steeds voort durende TET, was er maar 2 man aan personeel, wat ervoor zorgde dat het vrij druk was. Ze hoefde ook niet open te zijn, maar wilde graag extra geld verdienen. Voor mensen die haast hadden was dit ook geen goede optie, maar als je een maatpak (of andere kleding) laat maken moet je er mijn inziens ook de tijd voor nemen. Dat deed het personeel andersom ook. Twee klanten konden het alleen niet hebben dat ze zo lang op ons moesten wachten, praten door ons gesprek heen en zijn daarna de toko boos verlaten.

'S avonds toen ik terug kwam, kwam ik voor een onaangename verrassing te staan. Ik wilde namelijk mijn kamer in, maar mijn pas weigerde. Na een aantal keer proberen deed iemand de deur voor mij open en de verrassing lag linksboven in mijn bed. Rare situatie, maar hij vertelde dat al mijn spullen naar een baggageruimte zijn verplaatst, omdat ik vandaag moest uitchecken. Volgens mij had ik nog een nachtje over dus op naar de receptie, maar dat werd een deceptie, want ik had wel degelijk vandaag moeten uitchecken. Het vervelende daarbij was dat het hele hostel zat volgeboekt en er vlakbij geen andere opties waren. Ik wist dat er op mijn etage een paar loungebanken stonden en vroeg of ik daar mocht slapen. Dit mag eigenlijk niet, maar op voorwaarde dat ik het tegen niemand zou vertellen, zou ze het door de vingers zien. Nu had ik geen dekens en housekeeping, die daar voor zorgt, was al vertrokken, want Nick had voor een extra deken gevraagd, omdat hij het zogenaamd koud had.

Nu kon ik mezelf wel vertellen dat het een aardig oncomfortabel nachtje ging worden. Ik voelde mezelf wel weer prima, dus besloten om het de laatste avond hier maar weer op een paar schuimkraagjes te gooien. Ik voelde me weer als herboren en ze smaakten als vanouds. Aardig in de olie neergeploft op de bank en het matras van een andere bank gepakt om over mij heen te leggen. Lekker is anders maar als ik lig dan lig ik. Wakker gemaakt door Nick de volgende ochtend om naar Maya te gaan. De loungeruimte was al gevuld met mensen, die allemaal om mijn creatieve vorm van deken en slaappositie moesten grijnzen. Vervolgens liep ik met een paar gasten naar het ontbijt en die spraken over hetzelfde voorval dat het er wel heel grappig uit zag. Hello, that was me. De geheimhouding was dus niet zo goed gelukt, want ik kwam later nog een aantal mensen tegen die erover spraken.

Fietsie gehuurd om naar Maya te fietsen voor het aanmeten van de pakken. Tijdens het aanmeten van de pakken, was de vrouw erg verdrietig, omdat de twee klanten beide een review op tripadvisor hadden gedaan en ze gaven beide de eerste 1 ster reviews die het bedrijf ooit heeft gekregen. Ze was vooral bang voor de reactie die ze hiervoor zou krijgen van haar baas. Ik vertelde haar dat ze niet bij de pakken moest gaan neerzitten en dat ik voor het eerst in mijn trip ook een review zou schrijven (dit vragen ze namelijk overal in een hostel of activiteit waar ik ben geweest, waarbij ik altijd antwoord dat ik het met mondelijke reclame doe), waarin ik mede over de onredelijke klanten heb geschreven. Kan je zien hoe blij je haar daar mee maakte. De pakken zaten, op een paar kleine stitches na, als gegoten. Ik had, naast het pak met stropdas, ook nog 3 overhemden op maat laten maken en dit alles voor een totaalbedrag van 300 eu. Een schijntje in vergelijking met Nederland. Alles verscheept naar Nederland en over 3 maanden zou het pakket met de pakken aan moeten komen. Nick vervolgens gedag gezegd met zijn net aangekochte motor.

Ik ben die avond op aanraden van mijn hotel niet in een keer naar Mui Ne gereist (busrit van 18 uur), maar had een tussenstop in Ninh Vana (een resort met eigen privestrand, bar, zwembad etc.) na 8 uur. Met mijn open busticket naar Saigon, kon ik op iedere plek zelf bepalen wanneer ik weer wilde vertrekken, dus dat leek ideaal. Wat minder ideaal was, was dat we om 4 uur 's morgens aankwamen en pas om 1 uur in me kamer kon. Eerst maar mijn busrit voor morgen naar Mui Ne fixen. Mij werd in Hoi An verteld dat er ieder uur een shuttlebus voor 2 eu vanuit Ninh Vana naar Nha Trang vertrok, een rit van ruim een uur. Door de TET was dit echter geminimaliseerd tot 1 bus per dag om 10.30. De bus naar Mui Ne vertrok 2x per dag om 7.30 en 13.00. Die van 1 uur kwam perfect uit, alleen zat die de komende drie dagen al volgeboekt en ik moest binnen 6 dagen het land uit wezen, geen optie dus. De goedkoopste overnachting in Nha Trang was door de drukte van TET rond de 40 eu, wat evenveel was als een privetaxi om kwart voor 6 's morgens om de bus van 7.30 te pakken. Dit was de beste optie van de aanwezige mogelijkheden. Overdag nog op het strand gelegen, maar de geboekte tussenstop in Ninh Vana kan de boeken in als een van mijn slechtste keuzes van mijn trip.

Die ochtend stond de wekker om kwart over 5. Ik werd echter wakker gemaakt door de receptioniste om 6.15, dat de taxi al even te wachten stond. Mijn wekker is echt nooit afgegaan, dus ik stond voor een mysterie. Wat bleek: ik had mijn oortjes in mijn mobiel laten zitten, waardoor het alarm door mijn oortjes werd afgespeeld, wat natuurlijk niet te horen valt. Ik had nu ongelofelijke haast, dus uit bed gesprongen, plens water in me gezicht en de taxi ingerend. De taxi reed gelukkig wel door, maar toch zag ik de tijd voorbij tikken. Om 7.40 kwam ik aan en zag ik geen bus, gelukkig zei de toeristoffice dat de bus, voor de verandering, weer eens te laat was. NS is hier niks bij, maar het pakte voor mij positief uit dit keer. Zelfs nog tijd gehad om een Banh Mi te scoren. Zodat ik niet 10 uur in een bus hoefde te zitten zonder ontbijt. Toen de avond inviel kwam ik aan in Mui Ne. Ingecheckt bij Hills backpackers en direct naar een toeristoffice gelopen om over 2 dagen een bus naar Saigon te fixen, want dan had ik nog 1 dag over daar. Gelukkig leverde dit weinig problemen meer op en kon ik met een gerust hart Mui Ne verkennen.

Te beginnen met het nachtleven, want het was immers avond. Direct een beerpongtoernooi op het programma in ons hostel, maar een ontmoeting met iemand gooide roet in het eten. Zolang getalked, dat we uit het toernooi zijn gezet, omdat we niet kwamen opdagen. Het enige mindere was dat we ook het avondeten hadden gemist en er zelfs geen zak chips meer te verkrijgen was. De drankjes sloegen daarom wel aan en het was een prima avondje te noemen.

De volgende dag redelijk op tijd uit de veren om een ligbed aan het zwembad te veroveren. Achteraf was dat ligbed niet eens nodig, want binnen een half uur stond ik ballen achter een net vandaan te smashen in het water, oftewel volleyballen. Dit hebben we wel 3 uur volgehouden, wat niet alleen een aangelopen rood hoofd tot gevolg had, maar ook een rood bovenlijf. Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan. Rond een uur of 2 was het tijd voor hoog bezoek, uit jawel Warmenosso. De paden van mij en 2 dames uit Warmenhuizen kruistte in Mui Ne. Ze hebben de naam Jet en Inez gekregen, bedacht door Ad & Margret en Klaas & Liesbeth. Gelijk een scootertje gehuurd om eerst naar de Fairy Stream te gaan, wat een klein riviertje is die je zowel stroom op- als afwaarts kunt volgen met hierbij een mooie omgeving, heel speciaal was het nu ook niet te noemen.

Daarna scooter gezet richting het hoogtepunt van Mui Ne the red sand dunes. Wij zijn in Nederland natuurlijk duinen gewend, maar evengoed was het een prachtige plek om te bezoeken en de sunset te bekijken. We hadden ook nog een sandboard gehuurd, zodat je van de duinen kon afglijden. Alleen wat we ook probeerde, we gingen niet sneller dan Zehn km per uur en dat was dan onze pieksnelheid. Andere mensen gingen veel sneller, maar als wij zoiets probeerde eindigde het altijd in een happie zand. Duinen en racen is bij mij nooit een gelukkige combinatie geweest.

Zehni en Jetta hadden bij terugkomst aardig wat honger gekweekt, dus een quick shower was het plan. Waarschijnlijk hadden ze een koude douche waarbij het kwik een dieptepunt bereikte, want snel was het allerminst. Met nog meer honger de mexicaanse dinertafel met cocktails bereikt. Waarna we eigenlijk wel uit wilde gaan, de karaoke, in het hostel van de meiden, leek een goed plan, maar was een aardige dooddoener. Als ervaren WH-afterpartyzoekers gaven we ons hierbij nog niet gewonnen. Op internet kwamen we nog het bruisende cafe van Mui Ne tegen, maar toen we daar aankwamen, was er een groot verlaten gebouw. Besloten om onze bierie op straat op te drinken en we werden al snel vergezeld door een Oekrainer die in Vietnam woonde. Hij had nog een hoop pils over, wat hij direct met ons wilde delen. Hij vertelde over een andere club in Mui Ne en we hebben onszelf daar naartoe getransporteerd. Het was geen hoogstaande club en er liepen vooral alternatieve mensen rond, maar we hadden iets gevonden wat op een fissa leek. Uiteindelijk hebben we de eer van WH hoog gehouden tot een uur of 5 en dat terwijl we om 11 uur al bijna de handdoek in de ring hadden gegooid.

Next day was het tijd voor mijn rit naar Saigon (Ho Chi Minh City), ietwat stoffig de bus ingestapt en na een zes uur durende rit, kwam ik aan het begin van de avond aan in deze super chaotische stad. Per vierkante kilometer rijden hier de meeste scooters ter wereld, dus de weg oversteken moet je hier met je ogen dicht doen en zonder onverwachtse bewegingen te maken. Dit ging mij 's nachts minder goed af, ik maakte vooral veel onverwachtse slingerachtige bewegingen en kon mijn ogen amper open houden. Hoe dat komt, kan je misschien al raden, maar ik ga het toch vertellen. Het begon allemaal in mijn dorm om een uur of 7, lag even bij te komen van de busrit. Totdat de Oostenrijkse Siggy de kamer binnenstapte. Die nog redelijk nuchter op me overkwam. Het duurde ongeveer 30 minuten en me hele dorm werd overspoelt met onnuchtere mensen, die mij overhaalden om direct de pubcrawl te joinen die in ons hostel The Hideout, zojuist was begonnen. Met alleen een breakfast om 11 uur achter de kiezen is dit de goden verzoeken en zo geschiedde. Overal vloog de drank langs me heen en zowaar ook een hoop in mijn keel. Na een poosje had ik het gevoel alsof ik iedereen van de pubcrawl kende, overal bekende gezichten. Met een paar Nederlandse gasten een fles sterke drank gekocht en 2 pakken orange juice. Om de rest van de barstreet te verkennen. Het is nog steeds onduidelijk hoe ik hun ben kwijt geraakt, maar ik weet wel dat hun de pakken fris in hun handen hadden en ik de fles drank. Had dit andersom geweest had ik de nacht prima kunnen uitspelen, maar nu verliep het anders. Iedereen van de pubcrawl was te herkennen aan een bandje en die mensen waren niet meer in de bar waar ik was te bekennen. Waarschijnlijk door gegaan naar de volgende pub. Op dat moment werd ik geraakt door de man met de hamer en was ik goatblue. Een achtervolging inzetten behoorde niet meer tot de mogelijkheden evenals naar huis lopen. Ik moest even bijkomen op een krukje en nadat ik me iets nuchterder voelde, ben ik dus slingerend naar huis gelopen. DE reden waarom ik deze episode van mijn verhaal begon. Rond 5 lag ik in mijn bed en ik wilde eigenlijk 's ochtends nog naar het war-museum gaan. Dat het nachtleven en het war-museum lastig te combineren zijn, bleek die ochtend maar weer.

Om 1 uur vertrok mijn bus voor een 8 uur durende rit naar Pnhom Penh in Cambodja en deze mocht ik niet missen, anders had ik een dag overstay in Vietnam en dat is nu niet bepaald het meest coulante land om dit te doen. Risico's daarom vermeden met het war-museum bezoeken en dichtbij wat gaan eten met mensen uit het hostel. Wat uiteindelijk nog steeds resulteerde in een sprint naar de bus.

Vietnam is een supertof en goedkoop land om te bereizen. Zeker de motortrip met Wouter is een van de hoogtepunten van mijn trip, jammer dat het zo abrupt moest eindigen. Een week ziek zijn en aan de antibiotica stond ook niet op de planning, maar het kan niet elke dag hosanna zijn. Benieuwd wat Cambodja voor mijn in petto heeft!

Adiossss