Hello,

Het verlaten van Vietnam was gelukt voor 12 uur 's nachts en door 25 dollar en je paspoort te geven in de bus, werd mijn visum voor in het corrupte Cambodja voor mij geregeld. Na ongeveer 8 uur kwam ik rond 9 uur aan in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Een stad die door vele wordt aangeraden om snel te verlaten, vanwege de hoge criminaliteit en de smerigheid. Alleen over straat lopen wordt hier 's avonds afgeraden, zeker als je niet weet in wat voor wijk je bent. Ik kwam aan op het busstation, zonder de gebruikte valuta (riel en USD) en zonder dat ik wist in welke wijk ik was. Om het gevaar te wijken liep ik door de goed verlichte straten naar Dynsey Flashpacker Hostel. Nog snel even een dinertje gescoord om vervolgens de luiken te sluiten, lange ritjes maken je toch altijd wel moe.

De volgende dag om half 11 afgesproken met Laura om samen een tuktuk te delen en naar S21-museum en the killing fields te gaan. Dit is een van de meest indrukwekkende dagen geweest van mijn trip. Ieder land heeft zijn eigen historie en ik wist dat er in Cambodja een minder leuke periode is geweest, maar wat precies was mij onduidelijk, tot vandaag. In 1975 kwam Pol Pot van de Rode Khmer aan de macht. Door zijn regime zijn in de periode van 1975 tot en met 1979 ruim 2.5 miljoen Cambodianen vermoord, bijna 1/3 van de gehele bevolking. Met name de intellectuelen moesten het ontgelden, droeg je een bril, dan leek je slim en was het gedaan met je. In het S21-museum, wat voorheen een school was, werden gruwelen verricht, die onmenselijk lijken. Tijdens het regime van Pol Pot was dit terrein hermetisch afgesloten en werden er dagelijks honderden mensen binnen gebracht. Deze mensen werden dan vastgebonden en gemarteld totdat ze bezwijkten en een valse verklaring aflegden, waarin stond dat ze een onrechtmatige daad hadden verricht. Dit was dan genoeg reden om ze naar the Killing Fields, iets buiten het centrum van Phnom Penh te sturen. Mensen waren zo wanhopig en bang dat er zelfs verhalen zijn, dat ze zichzelf tijdens de ondertekening met een pen in hun nek staken, om zelfmoord te plegen. In totaal zijn ongeveer 14.000 mensen S21 binnengegaan en hebben 7 hiervan het overleefd. Wat het mede zo heftig maakt zijn alle pasfoto's van mensen die in het museum hangen. In hun blikken kan je zien dat ze doodsangsten uitstralen. De martelmaterialen en schedels daar gelaten. In het museum kon je een 1.5 uur durende audiotour (zelfs in het Nederlands) doen, waarmee je langs verschillende locaties werd geloodst. Waarbij alle woorden worden versterkt doordat alles visueel intact is gebleven. Zelfs de overlevenden kwamen hierbij aan het woord om over de gruwelen te spreken. De mensen die de valse verklaring tekenden, werden getransporteerd naar the Killing Fields, hun werd verteld dat ze werden vrij gelaten, maar dit was niet het geval.

Tijdens het bezoek aan the Killing Fields (waarvan er ongeveer 20.000 waren in Cambodja) kon je ook weer een Nederlandse audiotour doen van ruim 1 uur. Op deze killing field, waar menselijke resten van 9000 slachtoffers zijn gevonden, werd tussen 8 en 9 's avonds keiharde propagandistische muziek afgespeeld, zodat schreeuwende mensen in de omgeving niet konden worden gehoord (in de buitenwereld wisten ze namelijk niet wat hier gaande was). Dit was het moment dat de mensen werden vermoord, niet met kogels, want dat was een dure methode, maar doodgeslagen met ijzeren voorwerpen die hun schedels verbrijzelden. Kinderen en baby's werden doodgeslagen tegen de zogenaamde imposante Killing tree, die nu versierd is door allemaal armbandjes. Kippenvelmomentje als je die boom aanschouwt en het verhaal van de audiotour erbij hoort. De lijken werden vervolgens samen met een chemische vloeistof onder de grond gestopt. De chemische vloeistof maskeerde de ondragelijke geur van de dode lichamen en zorgde ervoor dat de nog levende mensen ook stierven. Tijdens een bezoek aan de Killing Fields kan het voor komen dat je zomaar op menselijke botten of kleding stuit, wat van de slachtoffers is. In het midden is een herdenkingsplek opgezet, waar je een bloemetje kan kopen om de omgekomen mensen te herdenken. Deze herdenkingsplek bevat veel schedels die zijn gevonden tijdens de opgravingen. Op de schedels is waar te nemen waar de mensen zijn geslagen door de schedelfracturen. Al met al een hele indrukwekkende ochtend en begin van de middag. Het bizarre is dat bijna niemand in Europa, zonder Cambodja bezocht te hebben, weet van deze massamoorden. Terwijl je in Cambodja nog steeds de invloeden van de Rode Khmer kunt waarnemen/khmerken.

Om weer even te ontspannen, kozen we om een massage te nemen bij Seeing Hands. En dit was met recht een bijzondere te noemen, want dit werd uitgevoerd door blinde mensen. Een aparte ervaring, waarmee ik me niet helemaal ontspannen kon voelen. Maar wel het tweede goede doel van de dag gesponsord. Omdat dat sponsoren ons zo goed af ging, hebben we er een charity day van gemaakt. Bij Daughters of Cambodia, waar jonge vrouwen uit de gedwongen prostitutie zijn gehaald, een ijsje gehaald. Vervolgens gedinerd bij Friends of Cambodia, waar arme jonge kinderen een kans in de keuken of bediening wordt gegeven.

De volgende dag ben ik naar de kapper gegaan, dit was de minste ervaring die ik tot nu toe heb gehad. Voor 5 dollar knippen + baard kan je natuurlijk ook niet teveel verwachten. Iets daarvoor had ik 2 gasten uit mijn dorm ontmoet, die nog droen waren van de dag ervoor en om 10 uur alweer waren begonnen. Hoog tijd om aan te sluiten. Ik zou even wat blikken inslaan, alleen viel mijn oog toen op de kapper. Toen ik na een uur terug kwam, waren ze al bang dat ik onder een tuktuk terecht was gekomen.

Het mooie aan de Anchor bierblikken is dat je met elke die je openmaakt een prijs kunt winnen. Het lipje is namelijk rood of groen. Rood is duidelijk verloren. Alleen groen is ook verloren, maar het voelt minder pijnlijk. Groen met een bierblik erop, bekend dat je een gratis biertje hebt gewonnen, die je op diverse plekken kunt inwisselen. Je hebt ook nog groen met een cheque erop, dit komt heel sporadisch voor, maar een local liet me zien dat hij er 250 dollar mee had gewonnen. Bier drinken en gokken voor de prijs van een activiteit, mooier gaat het toch echt niet worden.

We hebben de hele middag mooi gezeten in onze kamer en iedereen die onze kamer binnenkwam meegevraagd naar de bokswedstrijd (muay thai) die avond. We waren zo overtuigend dat alle 8 mensen van onze kamer meegingen, dormuitje! Het grappige aan de bokswedstrijd was dat je geen bier mee naar binnen mocht nemen, maar onze tuktukdriver had bier verstopt in zijn tuktuk, dus als er een pauze was renden we naar buiten om een biertje te killen en terug te zijn voor de volgende wedstrijd, maar de snelheid waarmee de wedstrijden werden gespeeld was met een biertje drinken niet tegen op te boksen. In totaal werden er 4 wedstrijden gespeeld met als hoogtepunt een wedstrijd tussen de rivaliserende landen Cambodja en Thailand. Dit gevecht eindigde aan het begin van de tweede ronde met een KO aan Cambodiaanse zijde. Had op langer spektakel gehoopt. Ook nog gegokt en verloren, maar het was zeker van hoog niveau en leuk om te zien.

Even opgefrist in het hostel om daarna wat te gaan eten en uit te gaan. Op het moment van vertrekken kwam er net nog iemand aan in ons hostel, dus in groepsverband gevraagd of ze mee ging. Zegt ze opeens: heeee ik ken jou. Na lang nadenken, kon ik haar op geen een bezochte plaats plaatsen. Dus ik gokte maar Saigon, omdat ik dat avondje wel een paar zwarte gaten had opgelopen. Bleek het te kloppen, alleen had ik haar aan het begin van mijn avond naast mijn bed ontmoet en niet, zoals ik dacht, op het moment dat ik droen het nachtleven van Saigon aan het verkennen was. Dit was Lisa, ik noem haar Siggy van Saigon, omdat ze nog meer rookt dan vrienden die geld willen verdienen in de Filipijnen.

De twee jongens van mijn kamer waren gister naar star wars bar geweest en vertelden dat dit geweldig was. Hun uitleg: (oude) Cambodiaanse mannen in pakken die omringd worden door vrouwen, die totaal niet naar jouw omkijken, aangezien die mannen aldoor drank voor hun halen, terwijl ze vier op een rij spelen ondersteunt door het muzikale deuntje van star wars waarin obi wan kenobi tegen nog iemand strijdt, heel geloofwaardig. Ik speelde dit verhaal vooral mee, zodat iedereen die avond mee zou gaan en zo geschiedde. Bij binnenkomst werd mijn vermoeden bevestigd; het was gewoon een stripclub hahaha. Het grappige was dat iedereen het die avond wel prima vond en dus gewoon bleef, zelfs de vrouwen die waren gejoind. Het mooiste moment van de avond kwam op naam van de twee schuchtere finnen die mee waren. Die zag ik namelijk vier op een rij spelen met de dames. Er zat dus echt wel een kern van waarheid in het verhaal van die gasten.

De volgende ochtend heb ik om 1 uur de bus naar Kampot gepakt en hier kwam ik rond 5 uur aan in Mad Monkey hostel. Die avond rustig aan gedaan en op tijd gaan slapen, omdat ik aardig ka(m)pot was. De volgende dag op culinaire tour geweest en bij een paar leuke eettentjes gegeten en door de stad gewandeld. Alvorens ik weer een bekende tegenkwam in mijn hostel: Siggy aus(tria) Saigon. Gegeten bij de overburen, waarbij de vrouw des huizes een indrukwekkend levensverhaal had. Ik was erg gelukkig met gratis biertjes winnen, dus zijn daar de hele avond gebleven.

De volgende ochtend hebben we drie scooters gehuurd om de mooie omgeving van Kampot te verkennen. Van de overbuurvrouw hadden we nog wat tips gekregen voor een leuke route. Als eerste gingen we naar het dorpje K(r)ep, die zijn plaatsnaam te danken heeft aan zijn specialiteit en ik zal alvast verklappen: dit zijn geen pannenkoeken. Het is een vissersdorpje, waar, als we de verhalen mogen geloven, ze de beste krab ter wereld verkopen. Ik had die dag niet veel geld op zak, dus ik zat wat Krap bij kas. Uiteindelijk kon ik de verleiding niet weerstaan, ondanks dat ik normaliter niet eens van krab hou. Door onze zelf uitgezochte krab uit de zee (verser kan niet), ben ik krab opeens gaan waarderen, wat het smaakte dit keer niet als crap. Integendeel zelfs, het smaakte naar meer. Dat hebben we genomen in de vorm van inktvis en dit was ook om je vingers bij af te likken en dat deden we ook, omdat we met onze handen moesten eten.

Daarna onze zit vervolgd naar Kampoch Trang, daar aangekomen werden we vreemd aangekeken, alsof er nooit toeristen kwamen. We zijn er ook naar toe gestuurd door een local en achteraf had niemand er ooit van gehoord, maar we waren op zoek naar een verborgen lake om af te koelen. Na wat zoeken, lake het er niet Meer in te zitten. Mijn Amerikaanse scootergenoot, wilde graag rechtsomkeert maken richting Kampot, omdat ze voor het donker terug wilde zijn. Ik stelde voor om nog een laatste poging te doen om het te vinden en nadat ik een afslag had gemist en we weer een puur offroad weggetje te pakken hadden, wilde de Amerikaanse toch echt terug. Ik zei dat omkeren even lang zou duren als het rondje afmaken. Een leugentje om bestwil, want na een aantal minuten kwamen we bij een prachtig verlaten meer aan met allemaal kleine eilandjes, waar alleen een paar locals vissen probeerden te vangen. Als echte maniaken terug gereden (wel veilig natuurlijk) en voor het donker terug. Bij terugkomst vertelde de Amerikaanse dat dit haar meest leuke dag was in Cambodja (ze was er al 3 weken). Het was mooi, maar als dit me meest leuke dag in cambodja was, zou ik teleurgesteld zijn.

De volgende ochtend was de scooter weer aan bot in Kampot. Eerst naar een verborgen waterval (the wanderland) gereden midden in Bokor National Park. Hiking shoes voor het eerst echt aangedaan met de reden waarvoor ik ze gekocht had. Ik had verwacht ze wel eerder te gebruiken dan na 4 maanden, maar die schoenen hangen in ieder geval al die tijd al in evenwicht aan mijn backpack. Als we naar de top wilden moesten we namelijk een uur hiken over rotsen en rivieren, dat was wat de gozer ons vertelde, die er al 3 maanden woonde, en er nog nooit was geweest. Het was erg heet dus er was lichte twijfel die dag. Totdat het Oostenrijkse hiking blood (heet) van Siggy naar boven kwam. Ze deed vroeger regelmatig met haar vader en nadat ik eerst op achterstand werd gezet, was ik na een paar sprongen wel achter dat je vooral veel moest springen. We vlogen over de rotsen heen en na 4 verschillende pools on the road, kwamen we bij de waterval aan. Schitterend uitzicht en geen andere toeristen, niet eens bij het beginpunt. Tijdje genoten en tegelijk uitgerust om vervolgens het springen terug te doen, dit was een stuk minder vermoeiend. Onderweg nog een aantal indrukwekkende spiders tegengekomen, waarvan een paar ook vrij gifitg, but thats the experience. Eenmaal terug nog een duik genomen bij het laagste punt, waar alsnog maar 5 andere mensen waren.

Lunchie gegeten en op naar Bokor Hill met de scoot. Onze locals raadden ons aan om niet meer te gaan, omdat het al bijna donker werd en de verlichting op die weg maar zo-zo is. We waren echter beide overtuigd van onze scooterkunsten om het te bereiken, wat voor mij het hoogste op het lijstje stond om te bezoeken in Kampot. Halverwege dacht Lisa dat we niet hard genoeg reden om het tot de top te halen en dan weer terug, voordat het donker werd. We stopten en ik zei dat we echt wel op tijd terug zouden komen, maar Lisa leek hard in haar oordeel en ze wilde terug. Toen ik zei dat dit een big Lisappointment voor me zou zijn, had ik haar opeens overgehaald om toch mee te gaan. De weg was de hele weg al zo goed dat we, na de venijnige haarspeldbochten, aardig full gas konden. Eenmaal aangekomen op de berg zagen we direct een grote bouwval. Dit was een mega groot hotel in constructie, wat door de Chinezen werd gebouwd. Op Bokor Hill is, toen Cambodja nog in Frans bezit was, een dorp gebouwd, omdat de koele temperatuur bijgestaan door de wind, deed denken aan het Franse klimaat. In het tijdperk van de Rode Khmer is het in hun handen gevallen, aangezien het een punt was met goed overzicht over de zee. Nadat de Rode Khmer was verdreven zijn de gebouwen achtergelaten, waarbij een verlaten kerk en een verlaten casino (wordt momenteel al gerestaureerd) de hoogtepunten zijn gecombineerd met de fantastische hoogtepunten in de zin van viewpoints. Zeker met de ondergaande zon een plaatje. De rit er naartoe is ook heerlijk met perfect asfalt (aangelegd door de Chinezen, wordt door de locals beschouwd als de beste weg van Cambodja) en de weg terug is niet anders. Bijna geen ander verkeer, dus lekker crossend terug de bochten door om voor het donker weer de stad in te rijden. Dit lukte precies. Die avond vertelde Siggy dat het haar favoriete dag van haar trip was. Het doet me deugd dat ik twee dagen achter elkaal deel heb mogen uitmaken van iemands favoriete dag, dan gaat er toch iets goed.

De volgende ochtend hebben we vroeg de bus gepakt en zijn we naar Sihanoukville gegaan om vervolgens direct de boot naar het eiland Koh Rong Samloen te pakken. Dit is een back to basic chill-eiland met electriciteit tot 11 uur 's avonds en waarbij je je elektrische apparatuur alleen bij de bar kunt opladen. Geboekt bij Easy Tiger hostel, waar we in een treehouse sliepen. Die dag het eiland lopend verkent en we vielen direct met onze neus vol in de boter. Het was die avond volle maan, dus dat betekende een full moon party. Vroeg aan de borrel en ze hadden die avond een DJ geregeld en het hele eiland was op dezelfde plek aan het feesten. Een generator zorgde ervoor dat dit tot diep in de nacht door kon gaan. Wat ervoor zorgde dat ik de avond aardig bezoep eindigde. Bovendien ben ik nog van een bankje afgevallen met Siggy, hoe dat heeft kunnen gebeuren is een raadsel, wat we wel wisten is dat we onder het zand zaten. Dit vroeg om een duik in de zee en gelukkig was die voor handen. Extreem goed op mijn spullen gelet en die keurig netjes mee naar huis genomen.

Toch begon mijn ochtend in mineur, terwijl de kater mijn lichaam niet was binnen gedrongen. Mijn broek ontbrak tussen al mijn meegenomen spullen en laat daar nu net mijn telefoon in zitten. Mijn portomonnee had ik gelukkig thuis gelaten, want ik ken mezelf. Met mijn mobiel had ik hetzelfde plan, maar doordat er als het donker is ook lichtgevend plankton is te zien in de zee (wat achteraf met de camera helemaal niet vast te leggen was), besloot ik hem toch mee te nemen om een foto te schieten. Nu kan ik mezelf wel voor me kop schieten. Ben alle huizen voor het strand afgegaan of ze misschien een broek bij de gevonden voorwerpen hebben toegevoegd, maar dit was tevergeefs. Wat wel aardig was, was dat mij direct nieuwe broeken werden aangeboden, maar dit was op dit moment niet zozeer belangrijk. Uiteindelijk via de zoek my iphone app geprobeerd hem terug te vinden, maar de laatste locatie was nog steeds op het strand. En in tegenstelling tot vannacht waar het eb was, was het nu vloed, op de plek waar mijn broek behoorde te liggen. Ik heb me maar berust in het feit dat de zee hem heeft meegenomen. Gelukkig staan al mijn picca's wel op de icloud, dus die zijn niet verloren gegaan. Het back to the basic op dit eiland kreeg dus nog een versterkt effect zonder telefoon.

Die dag hebben we vooral uitgerust op het strand. In de zee waren geen golven, dus uitstekend om een nieuw dobberrecord te vestigen, die stamde uit de tijd in de Filipijnen. Het eiland was over het algemeen wel wat duurder dan het vaste land, maar wij hadden een heerlijk plekje gevonden met onwijs lekkere rice met chicken & pineapple, grote portie en supermalse kip en dat voor maar 2.5e dollar. Het meisje die de honeurs waarnam was 12 jaar en sprak redelijk engels, wat haar ouders niet konden. Het grappige was dat ze ons de eerste keer 10 dollar vroeg, terwijl het toch echt maar 7 dollar was. Waarmee we ook akkoord ging. De volgende dag was hetzelfde riedeltje en ze deed dit ook bij andere mensen, slimme manier om geld te verdienen en dat op die leeftijd.

Die dag hebben we ook 's ochtendsvroeg een kajak gehuurd om een rondje om het eiland te kajakken. Siggy zag nog een andere uitdaging met een extra eiland. Onder het mom van we zijn er nu toch, deze er ook maar bijgepakt. Na dit eiland gehad te hebben, waar een strand zou zijn, die er niet meer was, zijn we begonnen aan Koh Rong Samloen. Rond een aantal uur in de kajak, waarbij we echt immens veel plastic tegen kwamen in de zee, zo zonde, kwamen we aan op lazy beach. We hadden nog 2/3 van het eiland te gaan, maar een verdiende pauze was wel op zijn plaats. We hebben het woord lazy tot in perfectie uitgebeeld en hebben de rest van de middag hier vertoefd. Ook nog een snorkelspot opgezocht, maar dit was een plek geworden om vooral tussen plastic te zwemmen en je hoofd tegen een stic plastic voorwerp aan te stoten.

Om een uurtje of 5 was het tijd om het 1/3 stuk wat we hadden gedaan weer terug te gaan (om voor het donker terug te zijn), het hele eiland was toch iets te optimistisch. Het werd helemaal een goede keuze toen aan het begin van de weg terug siggy's peddel brak. Hij deed het nog wel maar we waren vooral op mijn peddel aangewezen. Het was een wezenlijk verschil met de heenweg. Aardig gesloopt aan het einde van de dag, maar we wilden het lichtgevende plankton nog even zien. Dit was door de volle maan niet heel goed zichtbaar. Wanneer je je handen bewoog in het water, zag je wel lichtgevende kristallen in het water verschijnen. Had er meer van verwacht, maar was evengoed niet verkeerd om mee te maken.

De volgende dag hadden we de boot terug, wel expres zo laat mogelijk, zodat we nog konden chillen op la plage. Om ons te plagen was de laatste echter al om 3 uur, dus moesten we wel gaan. Aangekomen op Sihanoukville hebben we een nachtje geslapen in Monkey Republic, alvorens we de volgende dag vertrokken met een scooter naar het National Park. Zaak was eerst om een mobiel te scoren, dus gingen we op zoek naar een telefoonzaak. Na 10 minuten rondgereden te hebben kwamen we uit bij een Meizu zaak, Deze zaak verkocht de gelijknamige telefoon en nog een aantal andere budgetmerk examplaren. Ik vertrouwde mezelf een dure mobiel niet meer toe en verzekeringstechnisch is het ook niet verstandig. Bovendien moet je in Azie altijd maar afwachten of je geen neppe troep krijgt. Het belangrijkste was dat er een beetje een knappe camera op zat, voor zover dat mogelijk is met een budgettelefoon. Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op de Meizu M5 voor 140 dollar, inclusief 20 dollar afdingen. Ik kreeg er als klap op de vuurpijl ook nog een gratis goodiebag bij met handige accessoires voor mijn mobiel, waaronder een paraplu om hem te beschermen tegen de regen denk ik dan maar.

Onder begeleiding van Siggy's navigatie zijn we het National Park ingereden op zoek naar Monkey Maya beach. Vrouwen en navigatie is (op deze vakantie) nooit een goede combinatie geweest. Na ruim een uur rijden in stofwolken kwamen we aan op een beach, maar dit was niet Monkey Maya beach. Het was een uitgestrekt strand waar helemaal niemand te bekennen was, met een zee die eens een keer niet vol met plastic lag. Besloten om hier maar op te steken en voor dat we het wisten was de dag alweer voorbij gevlogen.

Het was de bedoeling om daarna snel terug te rijden, want Siggy moest haar bus van 6 uur naar Bangkok halen. Toen we de scooter echter wilde starten, kwam er iets van zand in de motor (niet geheel onlogisch daar). Hij startte in ieder geval niet, ook niet met kickstart. Terug gaan en de scooter laten staan leek niet de meest handige optie. Alleen iemand zoeken in the middle of nowhere valt ook niet mee. Uiteindelijk 2 gasten gevonden en met voeten en handgebaren duidelijk gemaakt dat mijn scooter stuk was en of ze mee konden komen. Hun hebben van alles geprobeerd tot aan de draadjes aan toe, maar starten ho maar. Totdat een van hun vrienden toevallig langskwam, even een kijk nam en hem zo maar aankickte. We stonden versteld, bleek het dat er een beveiliging op zat als het standaard nog uit stond.Gelukkig deed hij het weer en waren we op tijd terug voor Siggy's bus. Vervolgens heb ik zoveel mogelijk dingen op mijn mobiel proberen te installeren met de trage wifi om de volgende dag te kunnen vertrekken naar Koh Ta Kiev. Dit eiland heb ik gekozen nadat een reismaat uit Thailand (Rick), dit had aangeraden. Hij vertelde dat het nog meer back to basic was als Samloen, maar de sfeer en het eten er fantastisch was. Dat ga ik dan maar eens beide proeven!

Adiossss!