Sabaideee,

Die ochtend zou ik tussen 10.15 en 10.30 worden opgehaald door een tuktuk om naar Otres beach te gaan, vanwaar een boot zou vertrekken naar Koh Ta Kiev. Om 10.50 was de tuktuk er nog niet en ben ik naar de pier gelopen waar ik me kaart had gekocht. Zeiden ze dat ze al bij mijn hostel waren geweest, terwijl ik al sinds 10 uur klaar stond. Slap gelul dus. Uiteindelijk kwamen ze me alsnog halen bij de pier.

De boot was gelukkig ook verlaat en ik besloot nog even te gaan stralen. Toen ik terugkwam stonden er opeens 2 boten klaar en was iedereen al onderweg in de zee met zijn tassen naar de boot. Ik was onderweg in de zee meer bezig met mijn mobiel, portomonnee en backpack droog houden, want met de golven kwam het water wel tot je middel, dan de keuze maken welke boot ik zou nemen. Toen ik aan boord was gestapt, vroeg ik of de boot naar Koh Ta Kiev ging en jahoor het leek alsof ik goed gegokt had. Totdat die andere boot ook naar Koh Ta Kiev bleek te gaan en wel naar de andere kant van het eiland. Die boot ging naar mijn kant dus, maar ik bood geen tegenstand meer en berustte mij in mijn lot, want het water was inmiddels al te hoog om spullen veilig over te brengen.

Aangekomen op de kant van accomodatie Ten103 had ik gevraagd hoe ik het best naar de andere kant kon komen om bij Kaktus in te kunnen checken. Dat was een wandeling door de jungle van 45 minuten met ook nog een aantal rotsen waar je op moest klimmen en dat met mijn 2 tassen met 35 graden, sounds like fun. Voordat ik op pad ging ontmoette ik een Engelse gozer van een jaar of 40, die nog steeds dronken was van de dag ervoor en er dus al een maand zat zat. Hij had trek in een pizza en die kon je alleen krijgen aan de andere kant van het eiland, dus hij besloot mee te gaan. Hij was zelfs bereidt een van mijn rugzakken te dragen, helaas wel de lichtste. Voordat we vertrokken hadden we volgens hem nog wel een biertje nodig om de tocht te doorstaan, het was tenslotte al rond enen. Flink bezweet aangekomen nog even een drankje gedaan onder het genot van een pizza, voordat hij weer naar zijn kant vertrok.

Mijn kamer was weer een boomhut, met dit keer ruimte voor 14 mensen om te slapen. Een bed, een mosquitonet en een supersteile trap om op te klimmen, daar moest ik het mee doen. Dat leek me nog altijd beter dan de mensen die een etage lager sliepen in een hangmat. Daar kan ik best een middag in dutten, maar een hele nacht vol maken, leek me toch iets teveel van het goede, ondanks dat het de helft van de prijs van een bed was. Douchen kon een aantal meters verderop door een emmer over je heen te gooien en iets opladen kon alleen bij de bar. Aangekomen bij de bar, heb ik de eerste avond vooral met het personeel lopen ouwehoeren, dat hier louter vrijwillig zat in ruil voor accomodatie en eten. Dit leverde mij ook een redelijk aantal huisgemaakte fruitrumshots op. Aardig kachel in bed geraakt en daar was een kachel overbodig, was vreselijk hot daar.

De volgende dag de hele dag gekaart en mooie verhaaltjes vertellen onder het genot van vloeibare en vaste levensbehoeften. De vaste levensbehoeften die hier werden bereidt, kan ik beschrijven als het beste voedsel (heb in vijf dagen geen dag wat overgeslagen of ergens anders gegeten) wat ik Azie heb gehad en dat zijn al aardig wat maaltjes geweest. De kok hier is opgeleidt door een franse kok die michelinster(ren) op zijn naam heeft staan. Iedere ochtend gaat hij naar het vaste land om verse ingredienten te halen om vervolgens voor zowel lunch als diner 3 verschillende maaltijden aan te bieden (vlees, vis en vegan). Om 1 uur en 7 uur is er een bestelmoment en een half uur later krijgt iedereen tegelijkertijd zijn prakkie. Dit is ook goed voor de socialiteit in het hostel, omdat iedereen op dat moment op praktisch dezelfde plek zit.

In de middag zijn we nog naar Elephant Rock gevaren, dit is een rots, in jawel hoor de vorm van een olifant, waar je vanaf kunt springen, van pak hem beet 6 meter. Bovenop de rots waren mensen toch wat bang uitgevallen, dus laat ik maar eerst gaan dan, want vergeleken met de cliffjumping in de Filipinos was dit pinots en ik was rotsvast van vertrouwen. Niets was minder waar, want alhoewel ik ver sprong, raakte ik toch een rots met mijn knie en voet, wat resulteerde in snee, maar gelukkig zat ik in de zee, wat natuurlijk uitermate goed voor het herstel is. Hierna was ik er direct klaar mee, omdat het voor mij niet helemaal veilig leek. Toch was ik samen met Tabho de enige van de 20 mensen die wat raakte als ik Zack niet meereken, die 16-jarige jongen was zo stoned dat hij bij het opklimmen van de rots al op een stone viel. Ik had mijn snorkelmasker ook nog meegebracht in de hoop dat dit mooi zou zijn, maar dit viel even tegen. Buiten dat ik een, door mij zo geliefde, zee-egel tegenkwam die zowel wit als zwart was.

Eenmaal terug in het hostel is er de daaropvolgende 3 dagen vooral gechilld met een mooi groeppie en zijn er wel 5 verschillende kaartspelletjes gestart, waarvan er niet een is afgemaakt. Het favoriete spel was toch wel exploding kittens, omdat mensen ons het zoveel zagen spelen, kon aan het einde van de rit bijna het hele hostel dit spel, vanwege hun nieuwsgierigheid. Ik ben op een van die dagen nog opgeschrikt vanuit mijn chillmodus. Ik wilde mijn tas uit mijn kluis pakken, kroop er opeens een mega duizendpoot uit, ter lengte van mijn pink tot en met hand. Opeens was deze griezel verdwenen en nergens meer te bekennen. Gelukkig bleek hij niet meer in mijn tas te zitten. Later hoorde ik dat deze engnekken ook nog venijnig kunnen bijten, wat je een flinke zwelling oplevert. Nog een leuke pubquiz gespeeld, die werd georganiseerd door Tabho. De spelopzet ervan was echt super met veel interactie.

Bij de terugtocht zou ik eigenlijk weer met dezelfde boot terug moeten, wat weer een flinke wandeling door de jungle zou betekenen. Dit zag ik niet zitten, maar teruggaan vanuit Kaktus was ook niet mogelijk, tenzij ik 10 dollar zou betalen. Beetje zonde van het geld. Ik wist dat er 5 minuten verderop nog een hostel was met eigen boot. Zonder wat te zeggen ben ik daar op gaan zitten en als een verstekeling pur sang heb ik het vaste land bereikt zonder een extra stuiver uit te hoeven geven. Direct geld gaan pinnen, want ik had meer geld uitgegeven daar, dan dat ik op zak had (er is vanzelfsprekend geen ATM op Koh Ta Kiev). Daardoor moest ik bij vertrek mijn paspoort afgeven en kon ik die op een punt ophalen als ik daar mijn schuld afloste. Vanaf die plek kon ik ook direct mijn bus door naar Phnom Penh boeken en een half uurtje later was ik al onderweg. Nachtje geslapen in Phnom Penh, omdat ik hoorde dat de nachtbus verbinding naar Battambang ruk was.

Die volgende ochtend vertrok ik mijn bus om 12 uur naar Battambang en om 3 minuten voor 12, kwam ik erachter dat het hostel waar ik had geslapen mijn paspoort niet had teruggegeven. Zonder paspoort kom je natuurlijk niet ver, dus rennend terug naar het hostel. Zat er alleen een grietje, die geen engels sprak. Met alle mogelijke hand- en voetgebaren proberen duidelijk te maken wat ik mistte, maar tevergeefs. Misschien zul je nu denken voetgebaren, hoe zou dat eruit zien? Als je in zulke haast ben wordt je vanzelf creatief, buiten het feit dat ik het rennende gebaar maakte van mijn haast, probeerde ik door middel van een pingpongballetje (die daar toevallig lag), die door haar benen te passen, oftewel een Pas (door je) Poortje. Dit was ijdele hoop en ik ben maar naar de vierde verdieping gerend op zoek naar een andere medewerker en die vond ik ook. De receptioniste kwam daar aangelopen met haar bakkie rijst en kon gelukkig mij mijn paspoort terug geven. Snel weer terug gerend naar het minivan ophaalpunt en ik zag nog steeds niemand staan, maar ik had geluk, want de minivan was nog niet langs geweest. In totaliteit zaten er 3 mensen in de van, wat er voor zorgde dat ik languit op de achterbank kon liggen, pure luxe voor in Azie.

In Battambang ben ik die avond naar het circus geweest, wat is opgericht om mensen uit een arm gezin een kans te geven op werk en een beter leven. En deze show stelde me niet teleur, het niveau lag erg hoog en dat verwacht je bij aankomst in de simpele circustent zeker niet. Onder het genot van twee bieries de een uur durende show gekeken. Waarbij het nog wel amusant was dat ik mijn tweede blik opende net nadat de muziek uitging, waardoor alle blikken op mij gericht waren. Toen de show af was, had Ryan nog steeds een dicht blikje, omdat hij bang was dat hem hetzelfde zou overkomen. Daarna heeft hij zijn lauwe rakker, voor 1/3 opgedronken voordat hij besloot dat het toch echt niet lekker meer was. Eigen schuld.

Ik was vergeten die avond om mijn verblijf bij Here Be Dragons te verlengen en die ochtend erna zat het opeens volgeboekt. Snel een ander hostel gezocht en ik kwam bij Pomme terecht, hier had je een soort prive cabine met ventilator voor omgerekend €5.50. Snel weer terug, want er stonden twee tuktuks op me te wachten met daarbij 7 mensen. We hebben die dag alle highlights van Battambang bezocht: tempels, viewpoints, the killing cave, bambootrain en the batcave. De Bambootrain was een grote oplichting, 5 dollar betaald voor een ritje van niet eens 10 minuten op een houten platform. Je zou verwachten dat er iets van bamboe inzit, maar ik kon het nergens bespeuren. Vervolgens konden we kiezen of we 30 minuten bergop wilden lopen naar een tempel of met de auto wilden. Ik ben natuurlijk liever moe dan lui, dus koos voor het eerste. Buitendat het een beter gevoel geeft als je een viewpoint + tempel bereikt met een soort van inspanning. Op deze plek ben ik vooral verbijsterd geraakt over de brutaliteit en slimheid van de apen daar. Die pakten gewoon alles wat met eten en drinken af van de mensen. Zelfs van een waterfles draaide ze gewoon keurig de dop eraf en begonnen er uit te drinken. Aangezien ik ging lopen had ik wel de killing cave onderweg gemist. Na tien minuten kwamen we bij een cave terecht die wel drukbevolkt was, maar toen we het met de rest van de groep bespraken, bleken we niet dezelfde cave gezien te hebben. Wij hebben klaarblijkelijk iets anders gezien wat voor locals heel belangrijk leek, ook interessant voor een leek op dat gebied.

Daarna was het tijd voor het toetje, de kers op de taart of de sweet milk in je ice coffee: de zonsondergang bekijken op een speciale uitzichtsspot, waar alleen de tuktukdriver van wist om vervolgens net voor de zonsondergang zwarte slierten in de lucht te zien, die wel 30 minuten bleven komen: ongeveer 16 miljoen vleermuizen die naar buiten vlogen vanuit hun grot om een maaltje te scoren in de jungle, indrukwekkend om te zien. Of de plaats daarom ook BATtambang heet, kon niemand mij met zekerheid vertellen. Zal ik de enige zijn die daar over nadenkt?

Terug aangekomen was het bij Here Be Dragons cocktailnight voor 2 eu per cocktail. Ik wilde eerst de hele kaart proberen, maar toen ik zag dat dit er 24 waren, wist ik dat dit wel heel ambitieus zou worden in 3 uur tijd. Het leken er wel 24, omdat ik dubbel zag, dus laten we zeggen dat het er 12 werden. Daarna drankje gedaan bij The Container en daar kwam ik John tegen, een Cambodiaan die met een Amerikaanse getrouwd was en daar ook twee kinderen mee had. Hij runde nu een school voor kinderen, waarvan hun ouders niet het geld hadden om hun naar school te laten gaan (2 dollar per dag). Zijn kinderen stopten hem wat geld toe om zichzelf te onderhouden en de rest was bestemd voor de school. Hij vroeg of ik tijd had om les te geven in Engels op zijn school. Aangezien ik op moest schieten met Cambodja, omdat mijn visum bijna verliep heb ik het aanbod afgeslagen. Hij liet allemaal foto's zien van hem en leerlingen, dus heb ik hem uiteindelijk 10 dollar gegeven, zodat een kind een week naar school kan. Evengoed was John ook een mooi mannetje, dus hij nam het overgebleven groepje mee naar een club iets buiten Battambang. John reed en of dat legaal was kan je je afvragen, maar dat heb ik wel heel vaak hier in Azie als ik de rijstijl plus staat van de chauffeur bekijk.

Eenmaal binnen waren er alleen maar locals aan het feesten en wij werden ontvangen als helden. De andere 2 deense gasten die mee waren, waren later in de nacht afgehaakt en ik was nog met John over, althans dat dacht ik. Nadat de fissa zo goed als over was kon ik mijn ritje terug naar Battambang niet meer vinden. Tuktuks waren er ook niet, dus ik was aangewezen op de overgebleven locals of een idioot lange voetreis terug. Ik deed nog gezellig een pilsje met een paar locals en hun hadden een vriend die hun op kwam halen. Ze vertelden dat ik ook wel meekon, helemaal prima. Toen die vriend aankwam in zijn auto, had ik grote twijfels of hij zijn ribba wel had, want hij leek net 13. Met zijn 5en op de achterbank naar mijn hostel gereden en het was maar goed dat ik niet kon zien hoe snel we reden, want het ging veel te rapido voor in de stad. Heel aangekomen en hun vriendelijk bedankt.

Die nacht weer weggesmolten in me kamer, voordat het tijd was om de bus naar Siem Reap te pakken. Om 6 uur kwam ik daar aan en ik ging gelijk op zoek naar twee Nederlandse meiden, die nog veel Laotiaanse kip (omgerekend 170 eu) over hadden. Ze hadden dit bij een facebookgroep geplaatst en dit keer was het mijn beurt om iemand uit de brand te helpen. Nog een happie en drankie gedaan en op tijd gaan pitten. Lekker uitgeslapen en ik had tijdens het rondwandelen in Siem Reap gespot dat er een Nederlandse snackbar was met een uitgebreide kaart. Bij het zien van de berenhap was ik verkocht, ware het niet dat de hele dag de stroom er al af lag in Siem Riep, waardoor de satesaus koud was en dit is dan net als een wc zonder bumgun. Al vroeg ik me daarna wel af hoe ze die berenhap hadden gefrituurd zonder stroom. Tijdens het krabben op me hoofd om over deze vraag na te denken, merkte ik op dat me haar + beardo alweer aardig vikingstyle begonnen te worden. Ook verdiende Cambodja nog een herkansing, want de vorige knipbeurt was de slechtste tot nu toe.

Dit keer iets meer betaald (8 eu voor knippen en trimmen) en ik werd weer aardig in de watten gelegd. Zelfs nog een gratis hoofdmassage en oorwassing erbij gehad. Vervolgens de Knip getrokken en met twee Deense stoners afgesproken die ik had ontmoet in Battambang. Die zaten alweer in de coffeeshop (ja die hebben ze in Cambodja) Tree. Ik kan gelukkig nog steeds niet roken, maar in deze shop hadden ze ook de happy brownie op het menu staan. De eigenaar was net open en had ze 2 dagen geleden afgebakken met de verhouding 20 gram wiet voor 120 brownies. Het langzame doorbakken zorgde ervoor dat de wiet beter werd opgenomen en dat de brownie evengoed redelijk smaakte. Allemaal een stukkie gedaan samen met de eigenaar en een Canadeze die was geJoind.

Tijdens het avondeten bij de pizzeria begon dat ding te werken en als ik nu vertel wat er zo grappig was is het wel funny te noemen, maar niet iets waar je 1.5 uur lang van moet lachen (waarvan 20 minuten echt gehuild), zonder maar een complete zin te kunnen uitbrengen. Elke keer als ik een zin probeerde te maken, dacht ik voordat ik hem kon afmaken aan het voorval, waardoor ik weer in lachen uitbarstte. Iedereen was natuurlijk razend benieuwd wat er nu zo grappig was, maar de hele setting maakte het hilarisch. We waren ondertussen de enige nog in de pizzeria en je kon merken dat ze ons wel weg wilden hebben, maar ze bleven serieus professioneel. Terwijl er al 1.5 uur iemand constant zat te lachen, een iemand constant verhalen zat te vertellen, waarnaar een iemand constant zat te luisteren en als diegene dan wat wilde zeggen, werd hij direct weer overruled door de vrouw op de praatstoel. De andere deense gast was zo stoned dat hij niks meer kon uitbrengen, alleen dat hij wel begreep waar ik om lachtte. In een club was het beeld niet veel anders, tegen die 3 kon ik absoluut niet praten en zelfs tegen onbekenden schoot ik uit het niets zomaar in de lach als mijn gedachten afdwaalden.

Die nacht vervolgens heerlijk geslapen en fris en fruitig opgestaan voor een rustdagje. Om 3 uur besloten we mountainbikes te huren om rond Angkor Wat rond te fietsen en de zonsondergang daar te bekijken. Als zeg ik Angkor Wat, denken jullie vast: Wat? Maar het is een van de acht wereldwonderen, dus heel toeristisch, maar ook zeker de moeite waard om de megagrote oude ruines te bekijken.

De volgende ochtend werd ik om 4.30 opgepikt door Sok Lin om naar Angkor Wat te gaan om de zonsopkomst te bekijken. Sok Lin wordt veel aangeraden als tuktukdriver op een facebooksite en dus besloot ik hem een bericht te sturen. Gelukkig was hij deze dag nog beschikbaar. Samen met de twee deense gasten de kosten gedeeld van de tuktuk en de zonsopkomst was mooi, maar had er meer van verwacht. Maar wat was het al allemachtig druk op dat tijdstip bij het tempelcomplex Angkor Wat. Omdat wij maar een 1-dags ticket hadden, besloten we om alleen de mooiste/grootste tempels te bezoeken, waarin we het advies van Sok Lin volgde. Er zijn mensen die weektickets kopen om alle tempels te bezoeken in het gigantische complex, dan kan je je een beetje voorstellen hoe groot het is. Sok Lin had een slimme route ontwikkelt om de toeristische massa zoveel mogelijk te ontwijken en gaf bij elke tempel uitleg over het gebruik, totstandkoming etc.. Dat is dus waarin hij verschilt met andere chauffeurs, die amper Engels spreken en zonder uitleg is het bezoeken van de tempels niet half zo interessant. Het was een aardig zweterig dagje met 40 graden op de teller en niet overal schaduw plekken, noem me maar een Angkor Watje, maar om 2 uur vonden we het allemaal wel mooi geweest. We waren toch al zo'n 10.5 uur onderweg die dag om naar tempels te koekeloeren.

We hadden na zo'n dag natuurlijk vreselijke trek, dus was het tijd voor een ander culinair hoogtepunt in Siem Riep: The Bugscafe. Hier kan je allerlei gerechten eten met insecten erin. Wij hadden met zijn drieen een shared platter gedaan waardoor alle insecten aan bod kwamen: zijdeworm met krekel salade, een spies met groenten, schorpioen en tarantula, een loempia met rode en vliegende mieren en nog een aantal dingetjes. De schorpioen, die ik al eerder in Thailand heb gehad, was nog het minst tasteful. De salade met zijdeworm en krekels was zelfs nog echt lekker te noemen evenals de loempia's, die zou ik, bij wijze van, zo nog eens kunnen nemen.

In de avond had ik besloten om weinig uit te voeren om fit te zijn voor mijn lange minivanrit naar Laos. Dit liep echter, niet voor de eerste keer op deze trip, weer anders. Ik raakte aan de praat met twee Amsterdamse meiden en die vroegen of ik meeging eten in het hostel. Nog steeds in de veilige zone vond ik dit wel prima, want die insecten waren wel weer verteerd. Beetje gepoold bij de pool en van een paar biertjes komen er meer (en meer mensen), totdat we opeens in een rooftopbar stonden. Waarin de buckets weer over tafel vlogen en er menig potje beerpong werd gespeeld. Rond een uur of 2 was het tijd om er een eind aan te breien, maar het regende zo ontiegelijk hard dat we de oversteek naar het hostel nog even uitstelden. De wolkbreuk duurde zo lang dat we om half 5 nog met hetzelfde probleem zaten. Alle mobiele telefoons zo goed mogelijk beschermt tegen de regen (ingerold in mijn shirt en die vervolgens in mijn broekzak), besloten we dat we gingen rennen. De free for all weg terug werd mij nog bijna fataal, toen opeens het water tot mijn knieen kwam en ik bijna viel. Aangekomen bij het hostel kwamen er vijf verzopen/bezopen katjes katlam aan. We konden echt letterlijk alles uitwringen van het water, maar mijn mobiel heeft dit keer iets overleefd!

Na 1.5 uur slaap stond ik om half 7 weer paraat om naar the 4000 islands te gaan in Laos en ik voelde me verrassend fris (mijn Deenmentaliteit kwam hier van pas). Na eerst een uur te hebben gewacht op twee mensen die ze vergeten waren op te halen konden we om iets over 8 van start. Voordat we vertrokken dacht ik dat ik misschien wel de beste spot had van iedereen op de achterbank, er was namelijk maar plek voor 1 iemand met allemaal backpacks ernaast, die gebruikt konden worden als kussens. Nadat de andere twee mensen erbij kwamen was dit al vergane glorie, deze kwamen gezellig naast mij zitten en de tassen werden ten koste van onze beenruimte onder ons geplaatst. Dit was nog te doen, ware het niet dat er nog iemand opgehaald moest worden, die ons ook kwam vergezellen op de achterbank. Met vier man sterk op de achterbank en geen beenruimte diende ik dus deze op papier 8-9 uur durende minivanrit te doorstaan. Slapen zat er ondanks mijn korte nacht maar sporadisch in.

Op een uur van de grens reden we op een hobbelig zandpad, maar het werd opeens wel heel hobbelig. Stug door blijven rijden natuurlijk totdat het niet meer te doen was en wat bleek, we reden al op onze velg. Half uurtje gewacht op de volgende minivan en deze was kleiner dan de vorige, dus mensen op schoot en ik op een zelfontworpen stoel.

Een uur later aangekomen bij de grens vertelde de chauffeur van onze minivan dat hij onze visums voor het corrupte Laos wel even zou regelen voor omgerekend 50 dollar. Dat ging dus even mooi niet door, want een visum voor Laos kost normaal gesproken 35 dollar, hier kan je zien wat een beetje research je al wel niet voor besparing kan opleveren. Althans dat dacht ik, toen ik het op eigen houtje ging doen, bij het uitstempelen bij Cambodja kreeg ik eerst mijn paspoort niet terug, omdat ik geen geld betaalde (2 dollar) om uit te stempelen. Tijdje gewacht en vervolgens deden ze net alsof ze stempelden en kreeg ik hem terug, zonder stempel en die is wel degelijk van belang. Gelukkig hadden we een groep van 12 man die niet aan deze corrupte zooi mee wilden werken en na een uur wachten won de aanhouder, wij dus!

Alleen was de kous nog niet af, we dienden Laos nog in te gaan en dit gaat over het algemeen niet veel easier. Er stond levensgroot op een poster dat een visum 35 dollar kostte en de vrouw achter de balie vroeg 37 dollar. Met de vraag waarvoor dit geld bestemd was antwoordde ze doodleuk: for me. Hier gingen wij niet aan meewerken, dus gingen we rustig op een bankje zitten. Het was ondertussen al over zessen en de grenzen werden dan ook gesloten, ze deden het licht uit achter de receptie en liepen weg. Na een half uur kwamen ze weer terug of WIJ ons al bedacht hadden. Stomme vraag, natuurlijk niet! Een drietal franse madamekkes hadden nog een fles ricewine mee, dus zijn we daar maar aan begonnen, best gezellig. De lichten bij de receptie waren ondertussen alweer gedoofd en er kwam een bewaker naar ons toe gelopen die ons sommeerde om terug te gaan over de grens naar Cambodja. Aangezien we al uitgestempeld waren was dit geen optie. Het was eigenlijk wel spelen met overnachten in niemandsland tussen Cambodja en Laos in, want als hun weg gingen, zaten wij ook vast.

Voet bij stuk gehouden en na 1.5 uur, leek er eindelijk schot in de zaak te komen. De vrouw accepteerde 35 dollar voor een visum. Ik was al goed voorbereid en wilde haar de officiele valuta van laos geven, Laotiaanse Kip. Hier vroeg ze echter aan mij omgerekend 44 dollar. Ze had mijn paspoort alleen al in haar handen en schoof het luikje dicht, want ik was het absoluut niet van plan om te betalen. Lichten weer uit en weggelopen. Ik kon op dat moment weinig daar aan doen, dus vroeg ik de fransen of zij nog dollars hadden en dat ik hun eventueel kip kon geven. De een had 17, de ander 12 en nog een had 5 dollar over en het had zo moeten zijn, want ik had zelf nog 1 dollar over. Vrouwtje kwam weer terug en vol trots gaf ik haar 35 dollar. Over het algemeen keek het vrouwtje Al Gemeen, maar na deze overhandiging sprak het boekdelen. Nu moesten we de stempel nog, waar ze weer 2 dollar vroegen. De hele groep was hier alweer een half uur mee verder en uiteindelijk kregen we de stempel met moeite. Al met al heeft het border avontuur zo'n drie uur gekost, maar wij zijn als winnaars uit de bus gekomen.

Over de bus gesproken, die was natuurlijk al lang vertrokken met het andere corrupte manneke. We werden door de beveiliger nogmaals vriendelijk verzocht om het terrein te verlaten en zijn gestrand bij een restaurant. Hier werden we door een lieve familie opgevangen en kregen we megaveel gratis bananen van ze. Alleen waren we nog steeds niet op plek van bestemming: 4000 islands op het eiland Don Det. Ondertussen gebeld met de buscompany die ons daar naartoe zou brengen, maar die vertelde dat het onze eigen schuld was. Hier viel ook niet mee te communiceren, dus die hoop ook maar opgegeven. Gelukkig had de familie van het restaurant een pick-up ter beschikking, dus we vroegen of hun ons tegen betaling naar de pier van 4000 islands konden brengen. Deze mensen gunden we die 3 dollar per persoon veel meer. Ik kreeg nog een tros bananen mee en na wat passen en meten gingen we met alle backpacks/koffers en 10 mensen achterin de laadbak op pad. Na een heerlijk verfrissend ritje kwamen we aan bij de pier. Gelukkig deden ze hier niet zo moeilijk over dat we zo laat waren (was inbegrepen bij de rit), dus brachten ons zonder gezeur en betaling heen. Omstreeks half 10 kwamen we aan op Don Det. Ruim 15 uur verder nadat ik opstond met een minimalistisch aantal uur slaap achter de rug en ja Laos, ik heb er weer zin in!

Adiosssss!