Yooooo,

Er was natuurlijk een ongelovelijke cliffhanger over of ik op tijd zou komen voor de olifanten. En ik zal je vertellen: we misten drie van de vier mensen om half 8. En het zal je misschien niet verbazen dat ik er een van was, evenals Bri en Emilie. Alledrie wakker gemaakt door La en snel een banaan en bananencake meegegrist als ontbijt om toch wat te eten, anders had ik toch moeten overwegen het voedsel, wat we kregen voor de olifanten, zelf op te eten. Halverwege werden we positief verrast doordat onze chauf moest tanken, dus wij renden naar binnen om een (in mijn geval 2) overheerlijke 7/11 tosti in ons gehemelte te laten smelten.

Na een bijna 2 uur durende rit kwamen we aan bij Doi Inthanon Elephant Sanctuary. Hier worden olifanten opgevangen die in het verleden zijn mishandeld en niet meer in staat zijn om terug te keren in het wild. Het is dan ook gelukkig niet mogelijk om op ze te rijden. Wassen, voeren en spelen is dan wel weer toegestaan. Voordat we naar de olifanten mochten (het is iedere keer maar afwachten hoeveel er zijn, maar ze weten dat ze op die plek eten krijgen), moesten we eerst nog een heerlijk rood/roze pakkie aan. Zodat we er als bekende mensen uitzagen en roken (lichte alcoholwalm daar gelaten). We kregen een tasje met suikerbieten mee om de olifanten te voeren. Al deed je dan je hand omhoog en maakte een geluid, dan deden ze hun bek open en kon je die suikerbiet gewoon op hun tong leggen. Er waren deze keer 5 olifanten aanwezig, 3 ouderen en eentje van 18 maanden en een van 8 maanden. Die allebei nog heel speels waren en asociaal, want die voelen gewoon aan alles met hun slurf. Toen ik bij Ronaldo (de kleinste) liep, evengoed 200 kilo, vertelde de gids me om te gaan zitten. 10 seconden nadat ik dat gedaan had, was ik al verdwenen onder de olifant die me bijna doodknuffelde (de sma van berghuis had het sowieso minder zwaar). Daarna zijn we samen met de olifanten naar het water gelopen en mochten we ze (en elkaar weer) natgooien en dat deden ze dan ook met liefde terug.

Vervolgens gelunched om er sterk voor te staan om een uur te hiken door het park. Hier zijn we onderweg nog meer olifanten tegengekomen en hebben we een waterval bereikt. We werden daar opgepikt en naar een volgende nabijgelegen waterval gebracht, waar we ook konden zwemmen en cliffjumpen. Daarna werden we afgezet bij een rivier om te gaan bamboeraften. Normaal gesproken zou dit niet zoveel aan zijn, maar wij hadden geluk. De locals waren namelijk nog steeds Songkran aan het vieren en zaten in grote getalen op een vlot in de rivier. Omdat we ons ver buiten de stad bevonden, waren wij westerse mensen weer heel speciaal en werden we tijdens onze rit constant nat gegooid. Ik kreeg zelfs een zak puur ijswater over me heen, ik kan je vertellen: dat is echt koud. Hier had ik het nog niet over de dronken mensen die op mijn vlot sprongen en er niet vlot vanaf gingen als ik geen picca met ze maakte. Zelfs nog een liefdesverklaring en een aanzoek gekregen, gelukkig constateerde ik dat dit pure golddiggers waren.

Eenmaal weer terug in de minivan, heeft iedereen geslapen, omdat deze dag ons aardig had gesloopt. Sommige mensen wilden weer uitgaan, maar Brian en ik hadden besloten het is een keer rustig aan te doen. Dit was natuurlijk niet zonder reden, want ik ging morgenochtend samen met Brian naar Pai scooteren. Jeroen die we bij de olifanten hadden ontmoet joinde ook. De vorige keer heb ik van Chiang Mai naar Pai 3 uur in een minivan gezeten met 762 bochten in de bergen. Toen durfde ik het nog niet aan op de scooter, nu wel. Het schijnt namelijk een van de mooiste scooterritjes te zijn. Bri en ik hadden afgesproken om om half 8 een grab te pakken naar Aya service, net buiten de stad. Dit is de enige scooterverhuurplek waarbij je de scooter niet hoeft terug te brengen, maar kan afleveren bij Aya service in Pai. Het zal niet als een verrassing komen dat we pas om kwart over 8 in de grab zaten en dus om half 9 bij Aya aankwamen. Gelukkig viel het vroeg opstaan Jeroen 's morgens ook niet helemaal mee, dus was hij ook wat verlaat.

Gegevens ingevuld en we gingen op pad. In de wetenschap dat we nu te laat waren om de politiecontrole, die om 9 uur begint en tot 3 uur duurt, te omzeilen. De boete die je moet betalen ligt vaak tussen de 12.50 en 25 eu en gaat rechtstreeks het zakkie in van de corrupte politie. Hangt net van het humeur van de politieman af. Toen we de fuik inreden, waar scooters naar de linkerbaan (ze rijden hier links) werden geleidt, bleven wij als onwetende toeristen rechts rijden. Wonder boven wonder manouvreerden we ons door de fuik heen en toonden we een lach op ons gezicht. Het geluk raakt natuurlijk een keer op en tijdens het uitproberen hoe hard mijn scooter kon (100kmh), zag ik in mijn spiegel alleen Jeroen nog volgen. Bri had nog geen scooter gereden in Azie, dus verwachtte we dat hij het rustiger aan deed. Nadat we een paar minuten hadden gewacht en nog steeds geen Brian zagen, zijn we maar omgekeerd. Stond hij net achter de bocht stil met zijn scooter in zijn handen. Die was namelijk zomaar uitgevallen en bij het herstarten bleek er geen power meer in te zitten, dus bij het gas geven bleef hij gewoon staan. Er zat niks anders op dan Aya te bellen en die vertelde ons dat ze er binnen 30 minuten zouden zijn om de scooter op te halen en met vervangend vervoer. We zagen kwart over 10 als een mooi tijdstip voor een early lunch en die vonden we dan ook een tiental meter verderop. Met onze ogen op de scooter gericht, want Aya zou ieder moment kunnen arriveren, zijn we gaan lunchen. Na een uur zaten we nog steeds en besloten we om maar terug te gaan naar de scooter, want ze zullen nu toch echt wel snel komen. Na 1.5 uur heeft Bri maar nog een keer gebeld en ze zeiden dat ze onderweg waren. Dat zijn de goede berichten. Na 2.5 uur was er echter nog steeds geen spoor van Aya (bestuurder is waarschijnlijk het spoor bijster), dus weer gebeld en toen werd er verteld dat ze meerdere pechgevallen hadden en dat het daarom zo lang duurde.

Om de tijd wat te doden, hadden we geluk dat er een ijscoman langskwam. Hij verkocht wel een apart ijsje, maar voor het geld konden we het niet laten schieten en het houdt ons een tijdje zoet. Het was namelijk een dubbel broodje met daarin kokosijs, rijst, pinda's en een soort gelei. Best lekker en geleik daarna kwam ons vervangend vervoer na 3 uur wachten aan. Het vervangend vervoer was een scoopy hello kitty scooter en in de bergen merkte we al snel dat deze scooter wel een scoopy erbij kon gebruiken, want snel was hij allerminst.

We wilden nog een waterval bezoeken, maar bij aankomst hoorde we van een paar andere dat de prijs-kwaliteit niet in verhouding stond, dus zijn we maar weer terug gereden naar de hoofdweg. Net op de hoofdweg aangekomen, kregen we direct een tropische regenbui op onze kop. Doorrijden leek ons niet echt verstandig, aangezien we geen warme/waterproof kleren meehadden en we na 6 dagen nat wel een keertje droog wilden blijven. Bovendien stond onze dag toch al in het teken van wachten, dus dit natte fenomeen pastte daar perfect bij.

Na ruim een half uur geschuild te hebben, vervolgden we onze rit. Paar mooie uitzichtpunten en het bochtige parcour maakte het heerlijk om er met je scooter doorheen te crossen. Onderweg kregen we ook nog te maken met een van de zeven plagen, want het regende nu geen water, maar motten. Die allemaal onze kant op kwamen gevlogen en we hadden geen vizier op onze helmen, dus af en toe een hapje motzarella viel niet te voorkomen. Vooral Bri had erg veel mot met deze beesten, als je hem kent weet je dat hij het moeilijk vind om zijn mond dicht te houden. Al vloog er niet een in zijn mond, dan wel in zijn helm en dat was best vermakelijk om te zien toen ik achter hem reed.

15 kilometer voor de streep pakten donkere wolken zich weer samen en kwam het weer met bakken uit de lucht. Besloten om, ondanks dat we zo dichtbij waren, toch weer te gaan schuilen. En dit was een hele slimme keuze, want niet veel later was er een flinke knal en sloeg de bliksem 20 meter bij ons vandaan in in een boom. Het regende wel een uur lang en er viel onwijs veel water, waardoor het terras waarop we zaten overstroomde. Op het laatste stuk zagen we onderweg nog een gesmolten boom door de bliksem en was er nog een ongeluk gebeurd, dus kon je wel stellen dat het er heftig aan toe ging.

Eenmaal aangekomen in Pai wilden Bri en Jeroen eerst hun baggage ophalen bij Aya (ik had mijn baggage achtergelaten in Chiang Mai en alleen een daypack mee tussen mijn voeten) en je raadt het al: we mochten eens te meer wachten. Gedinerd bij de mexicaan aan de overkant, want er zouden om 6 uur een aantal tassen komen. Het wachten op het eten duurde, voor drie uitgehongerde magen, ook weer erg lang. De tassen die om 6 uur kwamen, waren verbazingwekkend genoeg ook niet van de mannen, dus zijn we maar gaan inchecken bij Brickhouse Hostel. In totaal hebben we over ons ritje naar Pai zo'n 8.5 uur gedaan, terwijl 4 tot 4.5 uur normaal is. Zo kan iedereen zien hoe voorzichtig we hebben gereden, van alle uitzichten hebben genoten en hoe erg het meezat.

Even opgefrist en daarna de avondmarkt opgegaan, waar ze ontzettend lekker eten verkopen voor een habbekrats. Daarna belandden we in de Boombar, waarvan ik wist dat die van 9 tot 10 happy hour hadden, wat flinke kortingen opleverde. Het grappige daaraan was dat voordat ik bestelde de barvrouw zei: hey, welcome back. Als een barvrouw je nog na 5 maanden herkent, heb je of iets goeds gedaan of bestel je gewoon heel veel. Persoonlijk denk ik het eerste. Na een paar borrels sloot de toko en hadden we de keuze tussen de Don't Cry bar of de Perrydise bar. Omdat een drietal bekenden van triple D hostel in de Paradise bar zaten was de keuze snel gemaakt.

Toen we daar om 12 uur aankwamen, zaten hun al sinds een uurtje of 1.5 aan de mushroomshakes. Nu moesten wij snel de beslissing maken of we dit nu ook wilden doen aangezien het wel een uurtje of 4 werkt. Gelukkig ben ik goed in knopen doorhakken en 10 minuten later stond er zowel voor Bri, Jeroen als mij een shake voor onze nosso. Vooral om solidair te zijn en op dezelfde hoogte als de rest te komen. Het duurde ongeveer een uurtje totdat onze trip begon en het was lachen. Jeroen had zich intussen afgezonderd en zat bij een groep Israelieten die muziek aan het maken waren. Bri en ik gingen om het zingen van hun helemaal stuk, omdat het voor geen meter klonk, zeker toen ze het meerstemmig gingen proberen. Gehuild van het lachen toen. Op dat moment kwam Jeroen ook terug en die zei: man, die muziek daar van hun is zo chill. Dat zorgde voor nog meer tranen die over mijn wangen biggelden.

Aan het einde van de rit waren de meningen verdeeld of we gingen slapen of niet. Vooral Gaby had hier eerst nog echt geen trek in, maar toen ze iets later evenveel keer had gegaapt als er minuten waren verstreken, was zowel haar mening als haar naam veranderd. Ze wilde naar het hostel en de naam Gaapy was geboren. Bri, Jeroen en ik besloten iets na hun daarom ook maar naar het hostel te lopen. En dit was op zijn minst een gedenkwaardige wandeling te noemen. We konden de uitgang namelijk maar moeilijk vinden, omdat alles op elkaar leek en was gemaakt voor hallucinerende mensen. Nadat we op een donker stuk nog stuk liepen op een doodlopende weg, die er helemaal niet was, maar we dachten alledrie dat er een muur stond, hebben we veilig brickhouse bereikt.

Lekker lang geslapen en om een uurtje of 12 hadden we besloten om naar de hotsprings te scooteren. Er zijn er twee in Pai en een ervan had ik al gezien, dus het plan was om de andere nog te bezoeken. Op foto's moest ik baseren welke dit was. Vrij zeker van mijn zaak koos ik er voor eentje. De rit er naartoe was lekker bergachtig en bochtig en eenmaal aangekomen, zag ik dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. Het water was heerlijk en leende zich uitstekend om een paar uur in te dobberen. 'S avonds de avondmarkt weer opgezocht om te eten en lekker uitgeweest met Bri en Jeroen. Of naja Jeroen kan je eigenlijk niet meerekenen, die was driekwart van de tijd buiten aan het bellen met zijn meissie.

'S ochtends nog het laatste ochtendmaal meegepikt en toen scheidde de wegen van mij en Bri na meer dan een week. Normaal hou ik het nooit zo lang vol met iemand of andersom, maar Brian was een taaie Molukker waar je niet easy vanaf kwam. Neem bijvoorbeeld Wouter, die nam na een week met mij samen te zijn geweest, wel hele drastische maatregelen in de Ha Giang loop. Achteraf kan ik wel stellen dat Bri helemaal niet zo'n verkeerde jongen was en dat we een hoop mooie momenten hebben meegemaakt.

Ik had om 1 uur afgesproken om met de Duitse Jasper, die ik ook kende van triple D, terug te scooteren. Dit bespaarde me geld voor het achterlaten van de scooter in Pai, een terugticket included helse rit in de minivan en liet me de terugrit van een ander perspectief zien. Jasper had namelijk zijn motorrijbewijs en dat liet hij ook graag zien in de bergen, waardoor we als Valentino's Pai snel achter ons lieten en zelfs kamikaze minivans het nakijken gaven. We waren ook genoodzaakt om nog een stop te maken, anders waren we te vroeg om de politiecontrole te ontwijken. Na een rit van 2.5 uur hadden we de scooters weer ingeleverd bij Aya (de heenweg duurde 8.5 uur) en rond 4 uur betrad ik Doi Doo Dao weer voor mijn laatste nachtje in Thailand.

Hier stond direct een verrassing op me te wachten, er waren namelijk 2 dames ontsnapt uit een meditatieretreat en die moesten persè onderduiken in Doi Doo Dao. Nadat ik ze gerust had gesteld dat ze niet meer terug hoefden te gaan, durfde ze hun kamer weer uit en het duurde dan ook niet lang of ze waren weer helemaal de oude (23 en 29). Nu is de grote vraag, moet je daar blij mee zijn als je morgenochtend om 6 uur wordt gehaald voor een ritje naar het vliegveld en een reis van 16 uur voor de boeg hebt? Ik zal verklappen, het gaat een lang antwoord worden, aangezien deze lange nacht veel woorden omvat.

Iedereen van het hostel was nog benieuwd naar de ladyboyshow in de Rambar, die ik al tweemaal had gezien (niet heel vreemd na 17 dagen in Chiang Mai). Aangezien we veel te vroeg arriveerden en de drankjes, door de gratis entree, gigantisch duur waren. Besloten we bij een nabijgelegen bar een drankje te gaan doen. Het leek wel voorbestemd, want hier lag de toren van jenga, voor de leden van de jengaclub, al op tafel. Evenals mikado, wat als eerste gespeeld werd. Hier kreeg iemand de overwinning van mi(j) kado. Met jenga heb je alleen maar een verliezer en laten we het maar niet hebben over de kwaliteit van de vier op een rij speler(s). De ladyboyshow viel ietwat tegen, omdat er veel onbekende nummers werden geplaybackt.

Toen dit af was kwam het moment om een belangrijke beslissing te maken, ongeveer de helft van het hostel ging naar het hostel en JoLé (joe only life éens) stonden te springen om naar Zoe N Yellow te gaan. Met die spreuk tussen haakjes in gedachte heb ik mezelf wederom overgegeven aan het uitgaansleven in Chiang Mai en zijn we alle drie de bars (Zoe N Yellow, Spicy en Living Room) weer afgestruind. Rond de klok van 5 lag ik in bed en om me een beetje tegemoet te komen, mocht ik ze na 45 minuten slaap nog wekken om doei te zeggen, waarna hun weer rustig verder konden slapen. Jo kwam niet verder dan een d en Lé kwam tot do, dus heb ik de ontbrekende ei maar ingevuld als ontbijt, want dat was het enige waar ik nog tijd voor had.

De vlucht van ruim 3 uur van Chiang Mai naar Kuala Lumpur verliep vlekkeloos. Logischerwijs heb ik het merendeel van die rit geslapen. Op Kuala Lumpur had ik een lange overstap, dus dit gaf me mooi de kans om op het megagrote vliegveld op zoek te gaan naar de ontbrekende SD- en simkaarthouder van mijn mobiel, want ik was nog steeds onbereikbaar op whatsapp en had geen nummer. De grote zoektocht richtte helaas niks uit, dus heb ik me maar via de trein verplaatst van het internationale vliegveld naar de domestic (nationale) flights. Hier nog een tweetal uur geslapen alvorens mijn vlucht naar Kuching (zuiden van Maleisisch Borneo) om 7 uur vertrok en rond 9 uur aankwam. Borneo staat bekend om zijn natuurschoon met heel veel wildlife, die nergens anders ter wereld te vinden zijn. Een minder populaire backpackbestemming, maar een mooie uitdaging, als nu toch wel ervaren backpacker, om de Bearry Grylls (ik word vaker Berry genoemd dan Perry) in mij naar boven te laten komen en de meest bijzondere dieren te ontdekken, zonder ze in een kooi te hoeven zien.

Adiosss!