From going bad to another unSuitable going bed

Hello,

Het mocht weer een tijdje duren met een verhaal en dat komt door de slechte wifi. Op moment van schrijven loop ik ruim een maand achter, gelukkig is februari een korte. Door omstandigheden ben ik bijna 2 hele verhalen kwijtgeraakt, waar ik later in mijn stories op terugkom. Laten we eerst mijn geheugen maar weer is laten spreken, want ik moet ruim een maand terug in de tijd en dat is als je veel beleefd goed nadenken.

Ik werd hartelijk ontvangen bij mijn onverwachtse terugkomst in Hanoi backpackers en ben direct die dag op zoek gegaan voor een Halong Bay trip van 2 dagen plus een overnachting. Ik wist eigenlijk dat bij dit boekingsbureau de trips goed waren en dat je hiervoor logischerwijs ook meer betaalde, waar ik mee akkoord ging. Toch kwam de onderhandelaar in mij weer even naar boven dat ik aan het einde van het gesprek zei: ik denk er over na, maar bij de meeste boekingsbureaus is het goedkoper. Waarop de vrouw antwoordde dat ik 20eu korting kreeg, waarna ik snel toehapte en het contract ondertekende. 'S avonds kon ik het niet laten om toch het nachtleven van Hanoi weer in te duiken, wat resulteerde in een super toffe avond. Hoop mensen ontmoet die die volgende dag ook naar Halong Bay gingen, maar helaas niet met dezelfde maatschappij.

Ik werd die ochtend na 3 uur slaap opgepikt om 7 uur. Bij het instappen in de minivan stootte ik me kanis ook nog eens, waarop ik bijna direct op mijn aangewezen stoel landde. Ik merkte direct op dat ik met alleen maar stelletjes op pad was, hello third wheel on the wagon. Nu maakte ik me daar op dat moment niet heel druk om, want er moest wat bijgeslapen worden en dat zou moeten kunnen in de vier uur durende rit. Tijdens de rit met gesloten ogen pikte ik al snel een gesprek op van een stel van rond de 65 die naast me zat. Ze zaten van iedereen in de minivan te bespreken, wat voor soort mensen het zouden zijn in een bekend taaltje voor mij. Als laatste was ik aan de beurt en over mij zeiden ze dat ik waarschijnlijk veel had gedronken, weinig had geslapen en dat ik uit Zweden kwam. Na verloop van tijd opende ik my eyes om me muziek te pakken. In die korte tijd kreeg ik de vraag van mijn buren: where are you from? Dus ik antwoordde: jullie hadden alles goed geraden, behalve het juiste land. Je had hun hoofden moeten zien, vergeleken met mijne misschien nog steeds niet zo grappig, maar fun was het zeker. Ze waren super geinteresseerd in wat ik allemaal al gedaan had en waren zo jaloers dat ze het zelf niet op die leeftijd gedaan hadden. Na de pisstop heb ik ze gevraagd of ze hun vragen voor op de boot konden bewaren, want anders zou ik mijn ogen op de boot niet open kunnen houden. Mijn verzoek werd gelukkig gehonoreerd.

We hadden twee redelijke dagen op de boot met overwegend zon en 17-18 graden, wat vooral meeviel met voorgaande dagen. Lekker liggen op het zonnedek was er helaas nog niet bij. Halong Bay staat op de UNESCO werelderfgoed lijst en staat bekend om de met vegatatie begroeide rotsen die uit de zee steken. Volgens de legende komt dit door een draak die is neergestort in de zee en de rotsen vormen zijn uitstulpingen op zijn lichaam, met veel fantasie kan je begrijpen wat ze hier bedoelen. Vervolgens nog een uur of 2 gekajakt om de minder begaanbare plekken te zien en geslapen in een rustige bay op de boot, wat echt een perfecte plek was om tot rust te komen. De volgende dag nog een grot bezocht om aan het uiteinde een meer te sean, maar meer ook niet en daarna lake het tijd om naar de pier te gaan, ondanks dat we nog zeeen van tijd hadden. We zaten rond half 2 alweer in de minivan en ik vond Halong Bay, wat staat gekenmerkt als een van de hoogtepunten van Vietnam toch wat tegenvallen voor de 100 euro die ik heb betaald (de ietwat saaie groep daargelaten).

Het voordeel van het vroege vertrek naar Hanoi was dat ik om iets voor 6 terug was en direct de nachtbus om 6 uur naar Phong Nha kon pakken. Ik heb namelijk best wel haast, want heb een visum voor 30 dagen en heb alleen nog maar de steden ten noorden van Hanoi bezocht in 2 weken tijd. Eten naar binnen schuiven kon nog net voordat de 10 uur durende busrit begon. Om 12 uur in slaap gevallen, maar dan wordt je toch wat verrot wakker om 4 uur. Half slapend stapte ik de bus uit en het leek wel of ik een bekend iemand zag, ik wreef nogmaals in mijn ogen, maar het bleek toch echt om mijn duikinstructeur uit Thailand te gaan. Kort praatje gemaakt en afgesproken om 's avonds even een goudgele te doen. Eerst zaak om een hostel te vinden waar ik vroeg kon inchecken. Ik zag elegant hostel direct vanuit mijn bus en wist dat dat een prima hostel was. Ik werd super ontvangen en kon direct mijn kamer in zonder te hoeven betalen. Rond 11 werd ik wakker en kreeg ik ook nog eens gratis ontbijt, terwijl dat normaliter tot 10 geld. Er werd dus goed voor me gezorgd.

Phong Nha staat bekend om 2 dingen: dit gebied bevat per vierkante meter de meeste onontplofte bommen, mede mogelijk gemaakt door de Amerikanen. Het tweede is dat het de grootste grotten ter wereld bevat met als hoogtepunt de Don Doong cave. Dit is de grootste ter wereld en nog geen 10 jaar geleden ontdekt. Het is nu al de grootste ter wereld terwijl het "einde" van de grot nog niet bereikt is. Er wordt al wel een tour aangeboden die 6 overnachtingen en 7 dagen trekken door de grot is voor het schamele bedrag van 3000 dollar. Jammer genoeg heb ik de tijd er niet voor om zo lang te blijven. Bovendien is er een wachtrij van twee jaar, dus een reden om nog eens terug te gaan. Terug tot de orde van de dag: ik kreeg door de eigenares een gratis fiets aangeboden om de omgeving te verkennen, dus besloot ik om naar de ingang van de Phong Nha cave te fietsen. Wat een lekker uurtje fietsen was met onderweg de nodige obstakels, zoals een kudde koeien die midden op de weg lagen en lang stuk offroad, waar de fiets totaal niet geschikt voor was. Ingang bereikt, maar het was een grot die alleen per boot te betreden was.

Rustig weer terug gefietst en tijdens sunset naar een viaduct gefietst, want het scheen daar mooi te wezen. Ik dacht even een sluiproute te pakken op maps.me, waardoor ik ook niet over de snelweg hoefde te fietsen. Totdat ik het viaduct boven mijn hoofd zag verschijnen, eigenlijk vrij logisch dat dat gebeurde. Omfietsen was geen tijd meer voor, want de zon wacht niet. Ik kon er wel opklimmen via een berg, maar mijn fiets kon niet op slot en die daar laten staan was ook vragen om diefstal. Besloten om a la sven nijs/heitze de fiets op me rug te parkeren en omhoog te rennen. Boven aangekomen had ik het wel heit zeg, maar de sunset was zeker nijs te noemen. Terugweg toch maar voor de snelweg gekozen en dat ging prima.

'S avonds een paar pilsies doen met de duikinstructeur, wat escaleerde in meer dan een paar en ik had nog wel zo'n strak activiteitenschema voor morgen op de planning staan. Wekkertje ging om half 7 en die heb ik direct verzet naar half 10. Scave in een cave leek me ook niet alles, dan maar een dagje bijboeken in Phong Nha. Om half 10 voelde ik me een stuk meer uitgerust en had ik 3 mensen aan de ontbijttafel die ik meevroeg naar de Phong Nha cave en dat vonden ze een goed idee, zodat we de kosten konden splitten. We hadden ook nog een extra grot erbij geboekt, omdat dat in totaal 1.5 eu duurder was. Lekker in een bootje zitten en grotten bekijken, mooier kan niet. Totdat we de mooie Phong Nha cave hadden gehad en we naar de volgende cave moesten. Dit was niet in een bootje, maar een flinke stap omhoog met ruim 500 treden. Wat me vooral goed deed tijdens deze rit omhoog is dat ik van de 8 mensen ruim de beste conditie had, hun wilden stoppen om de haverklap stoppen, maar door gewoon stoicijns door te lopen, volgde de rest op een afstand gestaag (of getraag, net hoe je het wilt noemen). Na zo'n klim hoop je altijd dat het de moeite waard is, maar het viel tegen. Kan ook eigenlijk niet anders, want een sportschool without cave is ook 1.50 entree.

In de namiddag voelde ik me vrij sick (foodpoisonverschijnselen), dus zonder eten te bed gegaan. Volgende ochtend voelde ik me een piecie beter en de, ietwat, norse duitser van een dag daarvoor zat ook aan het ontbijt. Hij had geen plannen dus ik vroeg of hij mee ging scooteren naar de parrydise cave. Dat vond hij wel een mooi plan en dit was ook een stuk beter dan de cave van gister, aber die deutscher war: ich cave er weinug um, leider. Daarna zijn we door de national park gereden wat wel echt super was. Vervolgens gestrand, zonder strand, bij de botanic garden, maar ik heb helaas de gebruinde appa, kampoe en jimmy daar niet gezien. Zat een leuke slang in een kooi, een leuke waterval om te beklimmen en een waterpool, maar ik was ready voor mijn hoogtepunt van Phong Nha: the duckstop.

Niemand had hier ooit van gehoord en uiteindelijk ging de norse duitser overstag om mee te gaan. Waar hij offroad rijdend problemen had en ik gewend was aan Wouterse taferelen, heb ik een paar minuten gewacht aan het einde (deze duitser was dus, heel tegenstrijdig, niet eens goed in de laatste minuten). Aangekomen bij de duckstop echt heerlijke nootjes gekregen met een zwarte peper en kruiden, wat tesamen echt goddelijk was. Dit was pas het begin en allemaal zelf geoogst. Het oog wil natuurlijk ook wat, dus werden we the duckgarden ingestuurd met een traditionele aziatische hoed. Hier werden we beloond met normaliter duck(num)s en soms een verdwaalde kip(dampoe) in een hok. Gelijk over naar het voeren van deze dieren, die nog gretiger waren dan Maik op een bridda keurslagaroe op de zaterdag, was funny. Wanneer je het voedsel tussen je voeten stopte, kreeg je er een hoop ducks voor in return. Dit voelde als een soort massage, waar ikzelf om moest lachen, zelf de norse duitser kreeg uiteindelijk een smile op his face. Voor het geluk nog eendje in de vijver gegooid en ze leken zo gelukkig toen we dit deden, dat ze direct weer aangeskurrrttt kwamen. Donald trump, de waterbuffalo stond op dat moment al gretig te wachten in zijn Wei am I staying here Land. Hij is ooit gered van het plattelandswerk en toen opgenomen in the Duck Stop familie, waar ze echt goed voor de dieren zorgen. Met 5 eu totaal niet duur, maar door de onbekendheid nog niet toeristisch, een verborgen parel. Pa is waarschijnlijk van de Rel als ik op iets van een koe rijd, maar ik heb de half franse eigenaar bedankt in mijn beste frans: merci boe-koe.

Net voor het donker terug en lekker gebarbecued met een nog steeds rommelige maag. Toch mijn minivan rit naar Hue gefixt en om 6.45 diende ik paraat te staan. De eigenares nog heel pittig een half uur eerder op gestaan om een ontbijtje te maken, die er vanwege mijn status heel slecht in ging. Tijdens de rit had ik ook nog 2 rondleidingen geboekt: de vinh monc tunnels en the bridge over the Ben Hai river. Bij de tunnels was het interessant om te zien hoe de Vietnamezen zich in de handgegraven 70 kilometer lange tunnels meerdere jaren hebben verscholen voor de amerikaanse bommen. Respect daarvoor, want ik kon het er amper 30 minuten volhouden met gebogen nek en rug en donkere stukken, waardoor ik evengoed mijn hoofd of tenen stootte. Op naar de Ben Hai river bridge, die noord en zuid scheidde tijdens de oorlog. De helft van de brug is daarom ook geel geschilderd en de andere helft blauw. Een local nog aangesproken of ik een paar trekjes mocht van zijn joint, wil toch kunnen zeggen: ben hai op de ben hai river, een van de Highlights van Vietnam. Helaas voelde ik me te slecht om dit echt tot uitvoering te brengen.

Om 1 uur aangekomen in Hue en gelijk ingecheckt in Why not? Hostel. Direct mijn bed in gedoken en hier de hele dag niet meer uitgekomen. Ik had wel geluk, want had hier beschikking tot het beste bed van Azie. Ter grootte van een tweepersoonsbed en een superzacht matras + kussen. Zo heb ik 3 dagen gebivakkeerd in bed met veel water en met enige regelmatig wat voedsel. De vierde dag was ik het wel aardig zat, dus besloot ik gewoon maar een scooter te huren en naar het verlaten waterpark te rijden. In dit waterpark zijn ze 10 jaar geleden gestopt met bouwen, omdat de kosten toch veel hoger uitvielen dan begroot. Nu zijn de glijbanen overwoekert door jungle en zijn de zwembaden gevuld met een substantie waar je liever geen slok van binnen krijgt. Het heeft een spooky uitstraling en er zijn ook veel hangvietnamezen te vinden. Ik had gelezen dat de entree gratis was, maar dat er wel vaak mensen staan die een zogenaamde ticketprijs hanteren. Ik kwam er aan en er stond inderdaad zo'n mannetje, direct doorgereden, maar ik kwam niet in het waterpark terecht maar in een soort heilige plek, waar ik allemaal mensen zag bidden. Mijn excuses aangeboden en rechtsomkeert gemaakt. Bij het uitrijden zag ik drie engelsen die in hetzelfde verdwaalde schuitje als mij zaten. Krachten gebundeld en uiteindelijk toch het juiste pad gevonden. Daarna wilden we doorgaan naar de imperial city van Hue, alleen begon het pittig te regenen dus hebben we dat geskipt.

Voor de volgende dag stond een trip naar Hoi An op het programma. Deze rit schijnt op een scooter supervet te zijn en bevat de Hai van Pass bergpas, bekend van topgear. Had deze graag gereden, maar voelde me nog niet fit genoeg om 5-6 uur op de scooter te zitten. Aangekomen in Vietnam backpackers in Hoi An, ben ik weer direct mijn bed ingedoken, ondanks dat ik door vier Canadezen werd uitgenodigd om een van hun verjaardagen mee te vieren ergens aan de riVier. De nacht die ik doormaakte was met regelrecht een hel te noemen. Ik kreeg die avond onwijze last van mijn keel, waardoor het slikken enorm pijnlijk werd en het drinken van water daarom niet bevorderde.

De volgende ochtend ben ik naar de dokter gegaan. Daar aangekomen was er niemand te vinden, dus ben ik maar door naar boven gelopen. Daar trof ik een familie aan die hun huis aan het schoonmaken waren, door de naderende TET (vietnamees nieuwjaar). Ik vroeg of hij me evengoed kon onderzoeken, maar hij zei dat zijn praktijk op dit moment niet helemaal hygienisch was. Hij adviseerde me om naar het ziekenhuis te gaan, want die was nog wel open. Daar aangekomen was wel alles open, maar ik zag geen personeel. Bleek ik door de achteringang naar binnen te zijn gekomen. Na wat kleine testjes, was de diagnose dat ik een fikse keelontsteking te pakken had. 6 pillen per dag en dat 5 dagen lang. Bovendien 5 dagen geen alcohol en dat tijdens vietnamees nieuwjaar, er zijn leukere dingen, maar de gezondheid staat voorop. Diezelfde dag alles nog teruggestort gekregen van de verzekering, dus dat was goed geregeld. Daarna nog 2.5 dag vooral in bed gelegen.

Ondertussen bij toeval Nick tegen het lijf gelopen, waarmee ik ruim een week samen had gereist in Thailand. Weer was alles er aan gelegen om me fit genoeg te voelen om oudjaarsavond mee te kunnen vieren. De meeste mensen, waaronder Nick waren al in het centrum, voordat ik besloot rond een uur of 10 om ook heen te gaan. Ik ging met een groepje heen, maar die was ik al gauw kwijt, omdat ik in het centrum allemaal andere bekenden tegenkwam en ik tegen mijn natuurlijke gedrag in, allemaal bieries moest afslaan. Het was ondertussen loeidruk geworden bij de kroegen en rondom de rivier, maar ik moest Nick nog even vinden. Hij heeft me een aantal keer de verkeerde kant op gestuurd, maar toen de tijd echt begon te dringen (3 minuten voor 12), kwamen we elkaar opeens tegen. Om 12 uur werd er 15 minuten constant achter elkaar vuurwerk afgestoken vanuit een soort kuubskist op een hermetisch afgesloten terrein door de brandweer/politie. Het vuurwerk was zo biggie dat je soms door de rookontwikkeling niet meer zoveel kon zien, maar supervet was het wel. Het werd afgesloten met een oerknal, waarbij het hele ding explodeerde en de hele lucht hierbij werd verlicht door vuurpijlen, heel dik. Daarna de avond voortgezet in de overbevolkte kroegen, waarbij zelfs de straten helemaal vol stonden. Hierdoor moesten de scooters stapvoets door de menigte, wat er voor zorgde dat de meeste scooters niet met 1 persoon voorzien waren, maar met minstens 3, waarvan op zijn minst 2 droen. Evengoed een mooi avondje, maar om 2 uur was ik moe gestreden.

De volgende dag waren Nick en mij twee scooters beloofd, maar door een foutje hadden ze die al door onze nosso geboord. Te voet richting het verre centrum gelopen op zoek naar een scooter, maar dit bleek een utopie op nieuwjaarsdag. Het jaar dan maar ingeluidt met een van de betere massages die ik heb gehad en een heerlijk hapje aan de rivier. Het uitgaan weer op water overleeft en de volgende dag was het dan eindelijk zover dat we een scooter tot beschikking hadden. Koers gezet richting de marble mountains, een ritje van 1 uur. Hier heb je 5 verschillende soorten bergen, die allemaal een element vertegenwoordigen, zoals water, vuur en aarde. Wij begonnen bij de laatste en hebben hier alles wel gezien met grotten, viewpoints en tempels. Ieder bergelement lag weer een paar kilometer verder en had een aparte entree, dus na eentje hadden we het wel gezien.

Zeker omdat we ook nog graag een maatpak wilden laten maken, een van de specialiteiten waarom Hoi An bekend staat. De prijs kwaliteit verhouding is hier zo goed dat zelfs mensen vanuit hun eigen land een maatpak laten opsturen, als ze de tailor in levende lijfe hebben bezocht en de maatgegevens daar dus bekend zijn. We hebben een hoop tailors bezocht voor informatie en prijzen en uiteindelijk besloten om het bij Maya's Design te laten maken. Deze stond goed aangeschreven op tripadvisor en had superleuk personeel. We kregen uitleg over de verschillende soorten stoffen, over de kwaliteit ervan en waaruit het bestond. Daarna mochten we zelf de stof en de kleuren uitkiezen. Door de nog steeds voort durende TET, was er maar 2 man aan personeel, wat ervoor zorgde dat het vrij druk was. Ze hoefde ook niet open te zijn, maar wilde graag extra geld verdienen. Voor mensen die haast hadden was dit ook geen goede optie, maar als je een maatpak (of andere kleding) laat maken moet je er mijn inziens ook de tijd voor nemen. Dat deed het personeel andersom ook. Twee klanten konden het alleen niet hebben dat ze zo lang op ons moesten wachten, praten door ons gesprek heen en zijn daarna de toko boos verlaten.

'S avonds toen ik terug kwam, kwam ik voor een onaangename verrassing te staan. Ik wilde namelijk mijn kamer in, maar mijn pas weigerde. Na een aantal keer proberen deed iemand de deur voor mij open en de verrassing lag linksboven in mijn bed. Rare situatie, maar hij vertelde dat al mijn spullen naar een baggageruimte zijn verplaatst, omdat ik vandaag moest uitchecken. Volgens mij had ik nog een nachtje over dus op naar de receptie, maar dat werd een deceptie, want ik had wel degelijk vandaag moeten uitchecken. Het vervelende daarbij was dat het hele hostel zat volgeboekt en er vlakbij geen andere opties waren. Ik wist dat er op mijn etage een paar loungebanken stonden en vroeg of ik daar mocht slapen. Dit mag eigenlijk niet, maar op voorwaarde dat ik het tegen niemand zou vertellen, zou ze het door de vingers zien. Nu had ik geen dekens en housekeeping, die daar voor zorgt, was al vertrokken, want Nick had voor een extra deken gevraagd, omdat hij het zogenaamd koud had.

Nu kon ik mezelf wel vertellen dat het een aardig oncomfortabel nachtje ging worden. Ik voelde mezelf wel weer prima, dus besloten om het de laatste avond hier maar weer op een paar schuimkraagjes te gooien. Ik voelde me weer als herboren en ze smaakten als vanouds. Aardig in de olie neergeploft op de bank en het matras van een andere bank gepakt om over mij heen te leggen. Lekker is anders maar als ik lig dan lig ik. Wakker gemaakt door Nick de volgende ochtend om naar Maya te gaan. De loungeruimte was al gevuld met mensen, die allemaal om mijn creatieve vorm van deken en slaappositie moesten grijnzen. Vervolgens liep ik met een paar gasten naar het ontbijt en die spraken over hetzelfde voorval dat het er wel heel grappig uit zag. Hello, that was me. De geheimhouding was dus niet zo goed gelukt, want ik kwam later nog een aantal mensen tegen die erover spraken.

Fietsie gehuurd om naar Maya te fietsen voor het aanmeten van de pakken. Tijdens het aanmeten van de pakken, was de vrouw erg verdrietig, omdat de twee klanten beide een review op tripadvisor hadden gedaan en ze gaven beide de eerste 1 ster reviews die het bedrijf ooit heeft gekregen. Ze was vooral bang voor de reactie die ze hiervoor zou krijgen van haar baas. Ik vertelde haar dat ze niet bij de pakken moest gaan neerzitten en dat ik voor het eerst in mijn trip ook een review zou schrijven (dit vragen ze namelijk overal in een hostel of activiteit waar ik ben geweest, waarbij ik altijd antwoord dat ik het met mondelijke reclame doe), waarin ik mede over de onredelijke klanten heb geschreven. Kan je zien hoe blij je haar daar mee maakte. De pakken zaten, op een paar kleine stitches na, als gegoten. Ik had, naast het pak met stropdas, ook nog 3 overhemden op maat laten maken en dit alles voor een totaalbedrag van 300 eu. Een schijntje in vergelijking met Nederland. Alles verscheept naar Nederland en over 3 maanden zou het pakket met de pakken aan moeten komen. Nick vervolgens gedag gezegd met zijn net aangekochte motor.

Ik ben die avond op aanraden van mijn hotel niet in een keer naar Mui Ne gereist (busrit van 18 uur), maar had een tussenstop in Ninh Vana (een resort met eigen privestrand, bar, zwembad etc.) na 8 uur. Met mijn open busticket naar Saigon, kon ik op iedere plek zelf bepalen wanneer ik weer wilde vertrekken, dus dat leek ideaal. Wat minder ideaal was, was dat we om 4 uur 's morgens aankwamen en pas om 1 uur in me kamer kon. Eerst maar mijn busrit voor morgen naar Mui Ne fixen. Mij werd in Hoi An verteld dat er ieder uur een shuttlebus voor 2 eu vanuit Ninh Vana naar Nha Trang vertrok, een rit van ruim een uur. Door de TET was dit echter geminimaliseerd tot 1 bus per dag om 10.30. De bus naar Mui Ne vertrok 2x per dag om 7.30 en 13.00. Die van 1 uur kwam perfect uit, alleen zat die de komende drie dagen al volgeboekt en ik moest binnen 6 dagen het land uit wezen, geen optie dus. De goedkoopste overnachting in Nha Trang was door de drukte van TET rond de 40 eu, wat evenveel was als een privetaxi om kwart voor 6 's morgens om de bus van 7.30 te pakken. Dit was de beste optie van de aanwezige mogelijkheden. Overdag nog op het strand gelegen, maar de geboekte tussenstop in Ninh Vana kan de boeken in als een van mijn slechtste keuzes van mijn trip.

Die ochtend stond de wekker om kwart over 5. Ik werd echter wakker gemaakt door de receptioniste om 6.15, dat de taxi al even te wachten stond. Mijn wekker is echt nooit afgegaan, dus ik stond voor een mysterie. Wat bleek: ik had mijn oortjes in mijn mobiel laten zitten, waardoor het alarm door mijn oortjes werd afgespeeld, wat natuurlijk niet te horen valt. Ik had nu ongelofelijke haast, dus uit bed gesprongen, plens water in me gezicht en de taxi ingerend. De taxi reed gelukkig wel door, maar toch zag ik de tijd voorbij tikken. Om 7.40 kwam ik aan en zag ik geen bus, gelukkig zei de toeristoffice dat de bus, voor de verandering, weer eens te laat was. NS is hier niks bij, maar het pakte voor mij positief uit dit keer. Zelfs nog tijd gehad om een Banh Mi te scoren. Zodat ik niet 10 uur in een bus hoefde te zitten zonder ontbijt. Toen de avond inviel kwam ik aan in Mui Ne. Ingecheckt bij Hills backpackers en direct naar een toeristoffice gelopen om over 2 dagen een bus naar Saigon te fixen, want dan had ik nog 1 dag over daar. Gelukkig leverde dit weinig problemen meer op en kon ik met een gerust hart Mui Ne verkennen.

Te beginnen met het nachtleven, want het was immers avond. Direct een beerpongtoernooi op het programma in ons hostel, maar een ontmoeting met iemand gooide roet in het eten. Zolang getalked, dat we uit het toernooi zijn gezet, omdat we niet kwamen opdagen. Het enige mindere was dat we ook het avondeten hadden gemist en er zelfs geen zak chips meer te verkrijgen was. De drankjes sloegen daarom wel aan en het was een prima avondje te noemen.

De volgende dag redelijk op tijd uit de veren om een ligbed aan het zwembad te veroveren. Achteraf was dat ligbed niet eens nodig, want binnen een half uur stond ik ballen achter een net vandaan te smashen in het water, oftewel volleyballen. Dit hebben we wel 3 uur volgehouden, wat niet alleen een aangelopen rood hoofd tot gevolg had, maar ook een rood bovenlijf. Nooit gedacht dat de tijd zo snel zou gaan. Rond een uur of 2 was het tijd voor hoog bezoek, uit jawel Warmenosso. De paden van mij en 2 dames uit Warmenhuizen kruistte in Mui Ne. Ze hebben de naam Jet en Inez gekregen, bedacht door Ad & Margret en Klaas & Liesbeth. Gelijk een scootertje gehuurd om eerst naar de Fairy Stream te gaan, wat een klein riviertje is die je zowel stroom op- als afwaarts kunt volgen met hierbij een mooie omgeving, heel speciaal was het nu ook niet te noemen.

Daarna scooter gezet richting het hoogtepunt van Mui Ne the red sand dunes. Wij zijn in Nederland natuurlijk duinen gewend, maar evengoed was het een prachtige plek om te bezoeken en de sunset te bekijken. We hadden ook nog een sandboard gehuurd, zodat je van de duinen kon afglijden. Alleen wat we ook probeerde, we gingen niet sneller dan Zehn km per uur en dat was dan onze pieksnelheid. Andere mensen gingen veel sneller, maar als wij zoiets probeerde eindigde het altijd in een happie zand. Duinen en racen is bij mij nooit een gelukkige combinatie geweest.

Zehni en Jetta hadden bij terugkomst aardig wat honger gekweekt, dus een quick shower was het plan. Waarschijnlijk hadden ze een koude douche waarbij het kwik een dieptepunt bereikte, want snel was het allerminst. Met nog meer honger de mexicaanse dinertafel met cocktails bereikt. Waarna we eigenlijk wel uit wilde gaan, de karaoke, in het hostel van de meiden, leek een goed plan, maar was een aardige dooddoener. Als ervaren WH-afterpartyzoekers gaven we ons hierbij nog niet gewonnen. Op internet kwamen we nog het bruisende cafe van Mui Ne tegen, maar toen we daar aankwamen, was er een groot verlaten gebouw. Besloten om onze bierie op straat op te drinken en we werden al snel vergezeld door een Oekrainer die in Vietnam woonde. Hij had nog een hoop pils over, wat hij direct met ons wilde delen. Hij vertelde over een andere club in Mui Ne en we hebben onszelf daar naartoe getransporteerd. Het was geen hoogstaande club en er liepen vooral alternatieve mensen rond, maar we hadden iets gevonden wat op een fissa leek. Uiteindelijk hebben we de eer van WH hoog gehouden tot een uur of 5 en dat terwijl we om 11 uur al bijna de handdoek in de ring hadden gegooid.

Next day was het tijd voor mijn rit naar Saigon (Ho Chi Minh City), ietwat stoffig de bus ingestapt en na een zes uur durende rit, kwam ik aan het begin van de avond aan in deze super chaotische stad. Per vierkante kilometer rijden hier de meeste scooters ter wereld, dus de weg oversteken moet je hier met je ogen dicht doen en zonder onverwachtse bewegingen te maken. Dit ging mij 's nachts minder goed af, ik maakte vooral veel onverwachtse slingerachtige bewegingen en kon mijn ogen amper open houden. Hoe dat komt, kan je misschien al raden, maar ik ga het toch vertellen. Het begon allemaal in mijn dorm om een uur of 7, lag even bij te komen van de busrit. Totdat de Oostenrijkse Siggy de kamer binnenstapte. Die nog redelijk nuchter op me overkwam. Het duurde ongeveer 30 minuten en me hele dorm werd overspoelt met onnuchtere mensen, die mij overhaalden om direct de pubcrawl te joinen die in ons hostel The Hideout, zojuist was begonnen. Met alleen een breakfast om 11 uur achter de kiezen is dit de goden verzoeken en zo geschiedde. Overal vloog de drank langs me heen en zowaar ook een hoop in mijn keel. Na een poosje had ik het gevoel alsof ik iedereen van de pubcrawl kende, overal bekende gezichten. Met een paar Nederlandse gasten een fles sterke drank gekocht en 2 pakken orange juice. Om de rest van de barstreet te verkennen. Het is nog steeds onduidelijk hoe ik hun ben kwijt geraakt, maar ik weet wel dat hun de pakken fris in hun handen hadden en ik de fles drank. Had dit andersom geweest had ik de nacht prima kunnen uitspelen, maar nu verliep het anders. Iedereen van de pubcrawl was te herkennen aan een bandje en die mensen waren niet meer in de bar waar ik was te bekennen. Waarschijnlijk door gegaan naar de volgende pub. Op dat moment werd ik geraakt door de man met de hamer en was ik goatblue. Een achtervolging inzetten behoorde niet meer tot de mogelijkheden evenals naar huis lopen. Ik moest even bijkomen op een krukje en nadat ik me iets nuchterder voelde, ben ik dus slingerend naar huis gelopen. DE reden waarom ik deze episode van mijn verhaal begon. Rond 5 lag ik in mijn bed en ik wilde eigenlijk 's ochtends nog naar het war-museum gaan. Dat het nachtleven en het war-museum lastig te combineren zijn, bleek die ochtend maar weer.

Om 1 uur vertrok mijn bus voor een 8 uur durende rit naar Pnhom Penh in Cambodja en deze mocht ik niet missen, anders had ik een dag overstay in Vietnam en dat is nu niet bepaald het meest coulante land om dit te doen. Risico's daarom vermeden met het war-museum bezoeken en dichtbij wat gaan eten met mensen uit het hostel. Wat uiteindelijk nog steeds resulteerde in een sprint naar de bus.

Vietnam is een supertof en goedkoop land om te bereizen. Zeker de motortrip met Wouter is een van de hoogtepunten van mijn trip, jammer dat het zo abrupt moest eindigen. Een week ziek zijn en aan de antibiotica stond ook niet op de planning, maar het kan niet elke dag hosanna zijn. Benieuwd wat Cambodja voor mijn in petto heeft!

Adiossss

Daisy je nooit meer terug

Hellooo,

Mijn gedroomde motorrit door Vietnam ging van start. ‘S morgens vroeg de wekker gezet en vol goede moed vertrokken we richting Yen Bai provincie. De dag ervoor nog moed ingedronken door DE delicatesse van Hanoi te proberen the eggcoffee. Toen in Hanoi de melk erg duur was hebben ze dit vervangen door er eieren in te gooien. Waar konden we dit beter proberen bij het cafeetje waar dit van origine vandaan komt. Ik moet zeggen dit smaakte eigenlijk heel best en naar meer. Vandaar dat we het niet konden laten om de eggbeer ook te proberen. Dit was geen schot in de roos te noemen. Vandaar dat we de eggrum maar hebben overgeslagen.

Over naar de trip —> Het was ondertussen al flink kouder geworden in Hanoi, rond de 13 graden, dus we gingen voor ons idee goed ingepakt de weg op. De eerste twintig kilometer beloofde al een uitdaging te worden, want hoe kom je uit het drukke centrum van Hanoi, waar iedereen kriskras door elkaar heenrijdt. Ons devies: go with the flow, doe wat je te binnen schiet en doe vooral alsof je gek bent. Ik denk dat Wouter mij binnen de eerste kilometer al kwijt was bij het eerste stoplicht. Tijdens het optrekken viel me motor uit en voordat ik hem weer aan de praat had stond het stoplicht alweer op rood en zag ik Wouter langzaam uit zicht verdwijnen. Vervolgens zag ik hem net zo snel weer naderen toen ik de groene golf te pakken had en uit mijn achterspiegels verdwijnen toen ik eens goed gas gaf. Die beesten maken ook een heerlijk geluid als je het gas eens goed opentrekt. De binnensteden van Hanoi goed doorgekomen en we reden direct op een snelweg waar we alleen maar vrachtwagens zagen. We hielden het maar op de laatste regel van ons devies. Het duurde dan ook niet lang tot we een politiemannetje zagen verschijnen, die ons met een stok naar de kant toe wees. Ik keek naar Wouter en die was geenszins van plan om te stoppen, dus deden we net alsof we het niet gezien hadden, dit werkte uitstekend. De politie is hier zo corrupt als de pest, want ze willen je alleen maar geld afhandig maken. Al zeg je neem me anders maar mee naar het bureau laten ze je vaak weer gaan. Belangrijk is dat je nooit je paspoort of blue card aan hun geeft en je sleutel altijd direct uit je motor haalt, anders houden ze die bij zich totdat je een X geld bedrag betaald.

Al snel konden we van de snelweg af en kwamen we op de mooiere route terecht, in de bergen met prachtige uitzichten. Onderweg bij een mall nog een regenpak op de kop getikt en onszelf nog even dikker ingepakt, want het was vrij fris. Het duurde niet lang tot de eerste aanrijding een feit was en de gelukkige hierbij was, het kan ook bijna niet anders: Wouter. Nadat mijn motor op de een of andere manier afsloeg tijdens een klim omhoog vond ik het wel een mooie plek om direct een plaatje te schieten. Wouter was ondertussen al omgedraaid om te kijken waar ik bleef en wilde weer omdraaien om naast mij te komen staan. Hierbij draaide hij stapvoets om, maar een andere scooter vond het wel mooi om heel zacht tegen hem aan te rijden en te doen alsof hij schade had. Er was niks te zien en hij stelde zich ongelofelijk aan, maar was gewoon weer een trucje om ons iets te laten betalen. Uiteindelijk is het met een sisser afgelopen. Nog een lekker opwarmbakkie gedaan ergens in the middle of nowhere, waar we ook weer als helden werden ontvangen.

Rond een uur of 6 was het donker en we hadden nog steeds 25km voor de boeg. We reden midden in de bergen en het begon ondertussen ook te regenen. De bochtige weg met afgronden waar je U tegen zegt werd hierdoor glad. Bovendien werd het door de mist, extra vochtig en was het zicht niet meer dan 1 tot 2 meter. Hier stoppen was geen optie, dan zouden we doodvriezen, want het was door de 100% luchtvochtigheid en temperatuur tegen het vriespunt allesbehalve aangenaam te noemen. We waren fortuinlijk dat een auto voor ons reed, die wist wanneer welke bocht kwam. Ze maakten zelfs een pisstop, waarbij wij mooi wachten totdat ze weer verder gingen. Over dit stukje van 22 km hebben we ruim een uur gedaan. We hadden nog 3 km te gaan offroad om schadevrij bij onze homestay te komen. Geen verlichting langs deze weg, overal gaten, amper kunnen zien waar je rijdt en toch gas houden aangezien bepaalde stukken erg steil omhoog waren. Dit ging me de eerste 2 kilometer naar behoren, totdat er een stuk was, na een scherpe bocht, met een superstijgingspercentage. Ik voelde dat me motor dit niet trok in zijn tweede versnelling, dus ik trapte terug naar zijn èèn en gaf weer wat gas bij. Het enige wat ik hoorde was een heel hard gasgeluid, maar vooruit ging ik allerminst. Ik had hem namelijk in zijn vrij getrapt, die normaliter moeilijk te vinden is tussen de 1 en 2 in (als je je motor wilt stoppen ben je altijd aan het kloten om je neutraal te vinden door kleine trapjes te geven). Snel weer naar beneden getrapt in zijn een, want ik begon al terug te rollen. Alleen gaf ik hierbij iets teveel gas, waardoor ik een wheelie maakte. Ik met die motor nog in mijn handen, die verticaal de lucht in stond (wouter kon me hier niet helpen aangezien hij eerst naar een minder steil stuk moest). Hij was me iets te zwaar op die berg dus besloot ik hem rechts in de greppel van me te gooien. Ik viel hier door de kracht natuurlijk achteraan en lag er met een big smile in een natte greppel. Dit zijn avonturen, zolang er maar geen fysieke schade wordt opgelopen. De voorrem van me motor was wel kapot, maar de rest was nog wel intact.

Aangekomen bij de homestay werden we onwijs pittig ontvangen door de mensen (een stelletje van een jaar of 28 met een kind van 3 jaar) die daar woonden. We werden direct bij het vuur gezet om op te warmen en hun gingen direct achter het vuur staan om een maaltijd voor ons te bereiden. Ik denk dat er wel 10 verschillende dingen op tafel kwamen en het was echt veel te veel, maar we werden helemaal volgestouwd. Gelukkig was het wel voortreffelijk bereid dus heerlijk om alle lokale gerechten te proberen. Ondertussen met de heer des huizes flink aan de rijstwijn te shotten. Binnen een uur hadden we zeker wel 10 shots gehad, maar hierdoor warmde je, voor je gevoel, wel lekker op (ik weet dat alcohol dat eigenlijk niet doet). Ondanks de taalbarrière was het een onwijs mooie avond. De mensen waren zo blij met ons en wij met hun hartelijkheid. We hebben de hele tijd via google translate geconverseerd en veel gelachen aan beide kanten als er weer een vreemde vertaling uit de vertaler tevoorschijn kwam (ik krijg nu nog steeds berichtjes van hun hoe het gaat op reis).Deze mensen wonen dus midden in de bergen en noemen zichzelf de Mong’s, hebben ook een eigen valuta en wat mij vooral op viel was hun klederdracht. Het leek erg veel op de tibetaanse klederdracht, erg leuk om de mensen daarin te zien lopen. Nog met zijn allen gedanst op een Pikachusong onder leiding van de kleine alvorens het tijd was om de luiken te sluiten.We sliepen in een hutje waar het niet veel warmer dan buiten was, maar we werden voorzien van 2 dikke dekens en sliepen op een prima matras op de grond.

Ontbijt was om 8 uur en toen ik beneden kwam had de gastheer mijn motor weer gerepareerd en onze olie vervangen. We konden nu ook voor het eerst de omgeving zien waar we waren en het huisje was echt op een adembenemend mooie locatie met rijstvelden omringd door bergen. We gingen weer op tijd de motor op, want dit keer wilde we voorkomen dat we in het donker reden. Nog even langs de mechanic om mijn achterwiel te vervangen, want het profiel voldeed in mijn ogen niet meer aan het rijveilige profiel. Voor een tientje werd dit allemaal voor me gefixt.

We hadden vandaag Sapa als eindbestemming, een rit van 150km. Dit zou een hele mooie rit moeten zijn en aangezien we vroeg begonnen hadden we tijd genoeg om te stoppen en te genieten van de uitzichten. Ware het niet dat we direct verkeerd reden waardoor we al een uur hadden verloren. We reden namelijk een kilometer of 10 door de bergen op een zandpad, totdat de hele route van de kaart verdween. We konden de gok nemen om uiteindelijk toch aan de andere kant van de bergen te komen, maar nadat locals zeiden dat het toch echt de andere kant op was konden we niet anders dan ze geloven, ondanks de schitterende route. In een dorpje nog iets met kip besteld, waarbij we allebei een halve kip kregen inclusief de poot. Op expeditie robinson doen ze dit in eetproeven, maar hier wordt het gewoon erbij geserveerd. Ik probeerde een hap te nemen, maar ik kwam er helaas niet doorheen zo hard als het was.

Weg weer vervolgd en opeens zag ik dat Wouter een mooi bloemetje in de greppel zag liggen en hij wilde die van dichterbij bekijken. “Normale” mensen zetten hun motor dan langs de kant en gaan kijken, Wouter deed het liever met motor en al inclusief afsprong, 10, 10, 9.5! Gelijk een paar locals die naar hem toe kwamen gesneld en over zijn been wreven, zodat de pijn weg zou gaan. Ze hebben hier bijzondere helingstechnieken. Gelukkig viel de schade mee en was het alleen een beetje beurs. De standaard van de motor liep alleen wel een beetje aan en het schakelen ging niet meer van een leien dakje. Gelukkig stopte er een vrachtwagen die een stalen pijp gaf, waardoor we door middel van een hefboom de standaard weer terug konden buigen. Rit weer vervolgd en het leek alsof we alles van gister weer opnieuw beleefden. Het was donker en we kregen het bordje Sapa 25km te zien. We zaten nog hoger in de bergen dan gister en hier vroor het dan ook. Tot overmaat van ramp vloog Wouter zijn ketting er ook nog af, dus moesten we dat ook nog even fixen. Het laatste stuk van de weg was druk (veel idiote vrachtwagens) en op slecht wegdek, waar zomaar kraters in de weg zaten. Wat wel bijzonder was, was dat als je bepaalde stukken uit de mist reed de temperatuur wel 10 graden hoger leek. Dan zag je de mist weer naderen en dacht je okeeeee lets freeze our asses another time off.

Hotel bereikt, we kozen voor een verwarmde hotelkamer dit keer, en lekker opgewarmd daar. Gegeten in het onverwarmde restaurant, dus met de jassen aan, wat overigens niet te kanen was. We vonden dat we wel toe waren aan een massage en dit werd voor ons geregeld. Eenmaal in de massagekamer was het hier ook verschrikkelijk koud, lagen we daar onder een dun dekentje in onze onderbroek. De ladies deden er ook weinig aan om het heel aangenaam te maken, mijne zat vooral te praten en die van Wouter aandachtig te luisteren, waarbij het verhaal waarschijnlijk zo spannend was dat ze soms vergat door te masseren. Na een tijdje deed het gewoon pijn op onze benen omdat ze te weinig olie gebruikten en onze haren er bijna uit trokken. We hadden 90 minuten, maar hun waren er na 75 minuten wel klaar mee en daar hebben we geen moment over geklaagd. Betaald voor een uur, omdat het zo slecht was en daar gingen ze wel heel snel akkoord mee.

Prima nachtje gemaakt en besloten direct weer door te rijden, aangezien Sapa de hele dag in mist was gehuld en er daardoor helaas van de mooie omgeving weinig te zien was. De Fansipan beklimmen, de hoogste berg van Indochina (3200 meter), hebben we ook maar van afgezien. De temperatuur van -15 daar stond ons toch niet helemaal aan. Die ochtend werden we wakker en het sneeuwde zelfs in Sapa, nooit gedacht dat we dat hier zouden meemaken. Gelijk door naar de mechanic om Wouter zijn versnellingsbak te repareren. Dat bloemetje heeft toch zo zijn sporen achter gelaten. De reparatie had wat handen en voeten in aarde want het duurde wel 1.5 uur. Om de tijd wat te doden kreeg ik Vietnamese tabaka voorgeschoteld, wat volgens de oude Vietnamese legendes je lichaam reinigt en hersteld. Precies wat ik nodig heb! Hoe ik het ervaarde was dat je er een piecie high van wordt; een soort lichte versie van wiet dus.

Vandaag een ritje van Xuan Duong (nog nooit van gehoord maar ze hadden hier een hotel wat wel op de route lag) in de provincie Lao Cai van 150km. Rit ging tot een uur of vier voortreffelijk totdat we opeens hard moesten remmen voor een vrachtwagen die uit het niets zomaar stopte en vervolgens weer doorreed. Ik trapte vol op mijn rem en trapte zo door mijn rem heen, gelukkig kon ik de vrachtwagen nog net ontwijken. Wist ik mezelf tussen de afgehakte boomstammen en bomen door te manoeuvreren en kwam ik net voor de vangrail tot stilstand. Dit was wel een eng en gevaarlijk momentje, maar gelukkig liep het goed af. Wouter geprobeerd of hij mijn rem voor even kon maken aangezien er niet direct een mechanic in de buurt was, maar na een half uur aankloten ging het toch niet lukken. Er stonden zelfs wat Vietnamezen omheen die wel leken te weten hoe het moest, maar die uiteindelijk niks deden. Met alleen een voorrem naar de dichtstbijzijnde mechanic gereden en die had alles weer binnen een half uur gerepareerd. Wouter zijn elektriciteit was er onderweg ook nog mee gestopt dus dat ook gelijk gefixt. Voor de derde keer op rij reden we dus in het donker, gelukkig was het dit keer niet mistig en geen bochtige bergrit. Bij aankomst op locatie, waar we nog een brug over moesten, waarvan je dacht die kan ieder moment instorten, stonden er bomen en geen hotel. Gevraagd aan de locals waar het hotel was en die hadden geen idee. Uiteindelijk heeft een van locals het hotel gebeld en die bleek even 100 kilometer terug te liggen (heeft booking.com gewoon even helemaal de verkeerde locatie op de kaart aangegeven). Dat was natuurlijk geen optie en we vroegen waar dan de dichtstbijzijnde overnachtingsplek was. Die was hier ook totaal niet in de buurt. Een van de locals vond het zo sneu voor ons, dat hij besloot ons uit te nodigen om bij zijn familie te slapen. Een unieke ervaring natuurlijk, dus we gingen erop in.

Daar aangekomen weer de hele avond met google translate in de weer geweest om dingen tegen elkaar te zeggen. Ze vroegen of we honger hadden en we knikten ja. Vervolgens werden we bedolven onder de pannenkoeken en gebakken eieren. Wanneer er nog 4 pannenkoeken lagen werden de volgende 10 alweer opgediend. Enige wat lastig was om een pannenkoek te eten met stokjes en daar hebben ze me nogal om uitgelachen, want ik sneed met de stokjes net alsof het mes & vork was. Dat het niet gebruikelijk was om het zo te doen werd me duidelijk, maar ik vond het wel inventief gevonden. Uiteraard ook weer volgas aan de ricewine met vader en zijn zoons en de Vietnamese tabak werd me ook weer voorgeschoteld (het is onbeleefd om een van die dingen af te slaan). Een van zijn zoons was leraar dus die kon een beetje engels, de rest van de familie was politieagent. Voordat we gingen slapen wilde hij onze paspoorten nog hebben en hier maakte hij foto’s van, wel een beetje vreemd, maar we lieten het maar op zijn beloops. Er werd een deken op de houten vloer gelegd en een wat dikkere deken overheen, waar we onder konden liggen. Het was geen beste nacht, maar we hadden tenminste een slaapplek! We sliepen met de hele familie op 1 grote kamer en om 6 uur ‘s morgens waren de kids alweer wakker.

Stevig ontbijt gekregen en we gingen op tijd weer op pad voor een kort ritje naar Ha Giang (100km). We vroegen of we de familie nog konden helpen met iets voor de gastvrijheid, maar ze wilden absoluut niks van ons hebben. Ze vonden onze aanwezigheid heel bijzonder en vertelden dat hun familie onze hele reis dicht bij ons blijft en ons beschermt, super gaaf! Familie uitgezwaaid en de reis naar Ha Giang verliep voor het eerst vlekkeloos, terwijl we nu heel veel tijdspeling hadden om pech te hebben. Rond 12 uur zaten we al in ons hostel, dus vooral gechilld die dag. Nog een herkansingspoging gedaan bij een massagesalon en dit keer was het wel een schot in de roos. Deze was vooral op het laatst met de hot stones op mijn rug en nek formidabel. Nog een klein fooitje gegeven, waar we de dames ook weer superblij mee maakten, dus vier tevreden personen, wat wil je nog meer? Wat ons trouwens op viel tijdens het rijden is dat een motor kopen in Vietnam heel populair is maar dat we in het noorden onderweg geen een andere backpacker zijn tegen gekomen. Zou dat zijn omdat niemand zo gek is om met temperaturen rond het vriespunt voor zijn plezier motor gaat rijden?

Affijn, we hebben de route uitgestippeld voor morgen, want de Ha Giang extreme motorloop stond op het programma. Dit is volgens de kenners het mooiste stuk van Vietnam om op de motor te doen. De temperatuur was rond de 13 graden, dus dat was ook al wat prettiger. We hadden wel een strak schema dus besloten om 7 uur te ontbijten en half 8 te rijden dan hadden we zeker genoeg speling. Bij aankomst beneden moesten wij de eigenaar en medewerkers wakker maken om te zorgen dat wij ontbijt kregen, terwijl ze die avond ervoor vertelden: we serveren ontbijt vanaf 7 uur. Gelijk alweer een half uur vertraging opgelopen en daarna kozen we het hazepad. We waren een uurtje onderweg toen er weer een vrachtwagen remde, ik schatte in dat Wouter hem wel inhaalde, want er was genoeg ruimte. Dit was een verkeerde inschatting want hij wilde stoppen achter de vrachtwagen. Ik kon Wouter niet meer ontwijken en raakte zijn schoen met iets, waardoor er een hele scheur in zijn schoen zat. Bovendien raakte ik zijn bovenlichaam met mijn stuur, waardoor ik uit balans raakte en head first over mijn motor heen vloog. Gelukkig alles nog heel behalve me regenbroek en mijn wanten. De afsprong verdiende volgens Wouter ditmaal ook wel uitmuntende beoordeling. Mijn voorrem van me motor was alweer naar de klote, dus die gelijk weer laten repareren. Ik voelde dat er nog iets niet helemaal goed was met het vermogen, maar de mechanic kon niets vinden wat daarop wees.

Reis weer vervolgd en de uitzichten op de loop waren werkelijk schitterend. Dat je naar beneden kijkt en denkt: hee daar reed ik 10 minuten geleden nog. In het hoge noorden is duidelijk te merken dat er minder toeristen komen, want iedereen loopt constant naar je te zwaaien. Tijdens het tanken wilden zelfs de pompbedienden met ons op de foto, terwijl de rest van de locals op hun beurt weer moesten wachten op de pompbedienden totdat de foto was genomen. We hebben nog een pitstopbakkie gedaan en nog een mechanic naar me motor laten kijken voor het vermogen, maar nog steeds niks te vinden.

We zaten bijna tegen de Chinese grens aan en Wouter remde iets voor een flauwe bocht die iets afdaalde naar links. De weg was een beetje nat, maar hij remde ook niet extreem hard. Toch gleed zijn achterwiel weg en om te compenseren trok hij hem weer recht. Daardoor knalde hij door het land in en raakte daarbij een stenen paal met zijn scheenbeen. Ik dacht eerst dat het wel meeviel, want hij keek gelijk op richting mij. Daarna schreeuwde hij echter: mijn been is gebroken! Sta en lig je dan in the middle of nowhere vlak tegen de Chinese grens. Ik probeerde gelijk achter het noodnummer te komen, maar helaas had ik geen bereik in de bergen. Dan maar proberen iemand aan te houden, soms kwamen er wel mensen kijken, maar die hielpen niet en reden gewoon weer verder. De eerste auto die ik aanhield deed precies hetzelfde, die reed gewoon midden in een google translate gesprek weg. Wouter bleef gelukkig vrij rustig waardoor er van paniek totaal geen sprake was. De tweede auto die ik aanhield was ondanks de taalbarriere wel bereidt om te helpen.

Een van de 2 mannen rukte een bamboepaal uit de grond en begon deze kapot te slaan op het asfalt. Daarna begreep ik wat hij wilde doen: een brace van de bamboestokken maken. We hebben heel voorzichtig wouters hangende been opgetild, de bamboebrace erom heen gedaan en vervolgens vastgemaakt met de snelbinders van Wouter zijn motor. Die ook aardig total loss was door de klap. Ik zag de stenen paal bovendien afgebroken in het land liggen. Wouter in de auto getild en dit ging logischerwijs niet echt lekker voor hem, maar het moest gebeuren. Toen we de autodeur dicht wilde doen, bleek de brace te lang. Afbreken ging niet dus het moest weer losgemaakt worden, want schuiven deed al helemaal veel pijn.

De eerste hulp was ongeveer 5 kilometer rijden. Eerst wilde een van die mannen nog dat ik op Wouter zijn motor terug zou rijden dan zou hij op mijne gaan. Die van Wouter mankeerde nu van alles, ondanks dat hij nog startte, dus dacht het niet. De auto zat wel vol, dus ik reed er met mijn eigen motor aan. Op de eerste hulp aangekomen zou je denken dat hij eerst sterke pijnstillers zou krijgen, maar het bleef bij paracetamol/ibuprofen. Snel een X-ray laten maken er daar kwam aan het licht dat Wouter zijn scheenbeen op 2 plekken had gebroken en zijn kuitbeen doormidden was. Eerst diende alles kapot geknipt te worden, want we zaten door het koude weer nog goed ingepakt. Zijn schoen was echter een makkie door de scheur die ik er al ingereden had, graag gedaan! Ze hebben de wond (waarschijnlijk is het bot er daar uit gekomen en daarna er weer in geschoten) schoongemaakt en vervolgens verbonden met een brace (houten latten). Het was allerminst professioneel verbonden en Wouter vond zelfs de brace die wij hadden aangelegd beter zitten, moet je nagaan. Nog een uur moeten wachten op de ambulance die ons naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zou brengen: Ha Giang. Ondertussen al contact gehad met de verzekering en als het goed was zou alles gewoon vergoed worden. Buiten dat stond de gezondheid van Wouter natuurlijk voorop.

Hij werd in de soort jeep ambulance getild en zat nog steeds aan alleen de paracetamol/ibuprofen. Ik had besloten om mijn Daisy te laten staan, aangezien het wel prettig was voor Wouter als ik er ook bij zat en een ambulance volgen op de motor lijkt me ook niet het beste idee van Vietnam. De weg naar het ziekenhuis was heel bochtig en hobbelig en bij ieder moment dat we zoiets passeerde schreeuwde Wouter het uit van de pijn. Ze hadden namelijk zijn voet niet gestabiliseerd. Van de ambulancebroeder hoefde we weinig medewerking te verwachten, dus door middel van onze backpacks en flessen water hebben we zijn been klem gelegd. Je zou toch denken dat de eerste hulp hier wel voor zorgt. Net voor het ziekenhuis stopte de ambulancebroeder zomaar. Geen idee waarom maar het bleek uiteindelijk om de 2 miljoen dong te gaan die we hem moesten geven. Na wat aandringen dat het ons niet meer om het geld ging maar om een goede dokter reed hij gelukkig verder naar het ziekenhuis.

Na 1.5 uur kwamen we aan in Ha Giang ziekenhuis. Ik vroeg gelijk naar iemand die Engels sprak in het ziekenhuis, maar tot mijn grote verbazing was er niemand van het personeelsbestand die ook maar een beetje engels kon. Met google translate van alles proberen, maar na een uur lag Wouter nog steeds in de ambulance met een driedubbele open beenbreuk. Het kwam er op neer dat ze hem in dit ziekenhuis niet konden behandelen en dat was denk ik maar beter ook. We werden doorgestuurd naar French hospital hanoi en volgens de nederlandse ambassade was dit ook wel het beste ziekenhuis wat we in de buurt konden krijgen. Er werd gelukkig een echte ambulance geregeld en na 1.5 uur bij Ha Giang ziekenhuis konden we onze reis vervolgen voor een 7 uur durende rit naar Hanoi hospital. We zouden voor beide ambulanceritten 8 miljoen dong (300 eu) moeten ophoesten. We hadden maar 4 miljoen samen, maar ik zei dat het in Hanoi wel geregeld zou worden. Na eerst nog een paar rondjes in Ha Giang te hebben rondgereden, omdat hij volgens mij al geld wilde, werden we boos, want het had nu wel lang genoeg geduurd met aankloten. We hadden wel besloten dat we niet gingen rijden voordat Wouter een goede pijnstiller had gehad, dus na lang aandringen kreeg hij eindelijk een shot morfine, dat hield hem wel koest voor de komende 7 uur.

Na een uur of 4 stopte de ambulancebroeder om te gaan eten, ik weet niet of dit normaal is als je iemand achter in je wagen hebt die zwaar gewond is, maar oke ik snap dat hij niet zeven uur achter elkaar door kan rijden. Besloot zelf ook maar wat te halen voor Wouter en mij, het leek op kip, maar het was echt niet te vreten, soort van bedorven kauwgomsmaak had het naar mijn idee. Scheelde niet veel of ik ging over mijn nek, heb het dus maar aan de straatdoggoes gegeven. Met een slecht gevulde maag gingen we weer op pad, voor Wouter zijn nuchterheid misschien maar beter en laat ik daarmee solidair aan hem zijn. De nederlandse ambassade had ondertussen geregeld met Hanoi hospital dat we daar ontvangen werden, dus kon Wouter bij aankomst gelijk behandeld worden. Tijdens de terugrit had Wouter de röntgenfoto ter beoordeling al opgestuurd naar een chirurg, die adviseerde om de operatie aan zijn scheenbeen zo snel mogelijk te laten plaats vinden. Wanneer dit niet gebeurde kon het voor komen dat zijn scheenbeen iets verzakte en hij voor de rest van zijn leven krom zou lopen met alle gevolgen van dien.

Ik ben bij aankomst om 1 uur ‘s nachts (12 uur na het ongeluk) direct op zoek gegaan naar een ATM om geld te pinnen voor de ambulance. Het maximale wat je kan pinnen is 2 miljoen per dag dus samen zouden we precies tot de 8 miljoen komen. Terug in het ziekenhuis ging ik het geld expres tellen voor de neus van de receptioniste en bij het overhandigen aan de ambulancebroeder vertelde de receptioniste dat dit niet nodig was omdat het werd vergoed door de verzekering, beter! Wouter zijn been werd ondertussen opnieuw verbonden, want het was volgens de artsen een knap staaltje prutswerk.

Daarna kwam de arts om te vertellen dat Wouter de volgende ochtend rond 10 uur geopereerd zou worden. Wij wisten for sure(gery) dat het direct nog moest plaats vinden. De arts zei dat de chirurg op dit moment niet beschikbaar was. Wij stonden er echter op dat het nu zou plaats vinden, toen bleek het opeens een geldkwestie te zijn, omdat nog niet alles met de verzekering rond was. Een belletje met de verzekering was daarna genoeg op de chirurg uit zijn bed te lichten en Wouter kon die nacht nog onder het mes. Een operatie van rond de 4 uur, waarbij ze alleen ze scheenbeen weer recht ging zetten.

Ik heb die nacht een hotel in de buurt van het ziekenhuis gezocht en voor iets meer dan een tientje lag ik rond 2 uur in bed na de meest slopende dag van mijn trip. Geen wekker gezet en ik werd pas rond 1 uur weer wakker. Uitgecheckt iets over 2 en ik mocht direct 50% extra betalen. Aangezien ik een uur te laat was met uitchecken. Verhaal verteld dat ik pas super laat aankwam etc. Maar van enige coulantie was geen sprake. Onderweg naar het ziekenhuis nog verschillende fotomomentjes gehad (ik had een sluiproute gevonden door een straatje met mensen die een westers iemand wel heel bijzonder vonden) en een banh my gehaald voor Wouter, want die zal ook wel honger hebben en het ziekenhuisvoedsel wat minder appreciëren. Niets was minder waar, want hij durfde het zelfs aan mijn broodje af te slaan, ondankbare hond! Geen man over boord, want het is geen straf om hem zelf op te peuzelen.

Bij aankomst zag ik direct een pittige stellage om zijn been gebouwd; 8 externe schroeven en een plaat was hij rijker en dat helemaal voor niets! Het viel gelukkig voor hem mee met de pijn en de operatie was voor Vietnamese begrippen goed gelukt. Ik heb hem gezelschap gehouden totdat zijn schoonmoeder en zus (die waren overgevlogen) in het ziekenhuis arriveerden. Nog een tijdje met Wouter en hun gepraat over het vervolg en vervolgens samen een taxi gepakt naar the old quarter om Wouter uit te laten rusten. Afscheid van hem genomen en besloten om in Nederland onze trip niet met de motor, maar met bier voort te zetten, dit lijkt veiliger, maar kan daarentegen ook net zo spannend zijn.

Ik heb mijn vleugels weer neergestreken in good old Hanoi backpackers en daar waren ze blij me weer te zien. Voor de geïnteresseerde lezer in Wouter: hij mocht vier dagen na de operatie naar huis vliegen. Natuurlijk business class, lucky bastard. Daarna heeft hij in een ziekenhuis in Nederland moeten wachten tot nog een operatie voor een interne schroef in zijn scheenbeen. Hij heeft ruim 2 weken in het ziekenhuis gelegen en is nu begonnen met revalideren. Voordat hij weer normaal kan lopen/sporten zal echter nog 8 á 12 weken duren. Een pittig ongeluk zit dus in een klein hoekje. Desalniettemin was het avontuur op de motor echt onvergetelijk in vooral positieve opzichten. Er kleven natuurlijk gevaren aan, maar als je niks onderneemt zie je ook veel minder oftewel: no risk no fun! Het is echt doodzonde dat we ons plan om heel Vietnam door te cruisen niet hebben kunnen volbrengen. Volgende keer ga ik daarom helaas verder zonder Wouter én zonder motor.

Adiosss!

Dai sy me cruising through the roads of Vietnam

Aangekomen op Kuala Lumpur had ik dus nog omgerekend tien euro over en een overstap van 14 uur te overbruggen. Ik had op de airport gelijk een zetel gevonden die me wel heel comfortabel zat en waar ik de nacht wel kon doorbrengen. Alleen had ik nog wel een dinertje te scoren, want had al ongeveer 12 uur niet meer gegeten als budgetterende backpacker. Ik had mijn hoop op mijn creditcard gevestigd en ik zag dat een van de weinige toko’s die dit accepteerde een multinationale snackgigant was die ook in Nederland opereert: Mcdonalds. Voordat mijn menu werd gemaakt vroeg ik eerst of ik kon betalen en warempel het lukte. Dit betekende dat ik ‘s morgens vroeg ook een mcontbijt kon halen, zonder mijn heilige tien euro te spenderen, ondanks dat die ontbijtjes echt niet te vreten zijn (of ik heb de verkeerde keuze gemaakt). Uiteindelijk de hele nacht opgebleven en het tweede seizoen van designated survivor erdoorheen geknald (dit was puur beter dan de vorige overstap die ik had zonder mobiel). Nog gefacetimed met een paar mensen en hup het vliegtuig in naar Hanoi.

Hier heb ik een hele tijd geslapen en het laatste uur slap lopen lullen met iemand uit Chicago, voordat ze me uit het vliegtuig voorstelde aan haar vriendin als een van haar betere vrienden. Wat kan je ook snel een goede indruk achterlaten hier. Bij de immigratie op Hanoi Airport heb ik nog een hoop mensen uitgelachen, want ik was zo goed op de hoogte dat je sinds begin 2018 je visum via internet kan aanvragen, door middel van een paspoortfoto en pasfoto opsturen. Mensen bij de immigratie stonden echt in een ellendig lange rij en ik liep in een keer door de andere kant langs. Gelijk al mijn filipijnse pesos omgeruild voor vietnamese dong en ik kwam op 280.000 dong uit, lijkt heel veel, maar 280.000 dong is dus precies 10 eu. Gelijk gevraagd daar hoeveel een taxi naar de old quarter, waar ik verbleef, zou kosten. Toen ik antwoord kreeg dacht ik: fuck! Het was namelijk 550.000 dong. Er stond toevallig een Maleisiër naast me ook geld om te wisselen en ik vroeg aan hem of hij ook naar the old quarter moest en ik had gelukkig, want dat moest hij. Besloten om samen een taxi te delen en daardoor heb ik mijn Hanoi backpackers hostel kunnen bereiken.

Hier heb ik mijn goedkoopste overnachting, zeker gezien prijs/kwaliteit-verhouding kunnen boeken. Ik betaalde namelijk €2.65 per nacht, sliep dan wel op een kamer met 12 anderen, maar had een prima bed tot mijn beschikking en onbeperkt warm water in de douche (wat in vergelijking met de Fili’s echt een verademing was). Als kers op de taart was er free breakfast en free beer tussen 6 en 7 ‘s avonds. Je vraagt je echt af hoe kan dit ooit uit? Personeel was ook super en was een goede plek om ook andere backpackers te ontmoeten. First things first, wat ik was nog steeds zo goed als platzak. Op naar Sharon (nee niet mijn zus), die had namelijk mijn nieuwe bankpas meegenomen naar Hanoi. Ik had op een facebooksite gevraagd of er iemand vanuit Nederland in de periode van 23 tot 28 januari arriveerde in Hanoi. Binnen een half uur had ik twee berichtjes, eerst van ene Wouter en daarna van Sharon. Wouter arriveerde pas de 28ste en Sharon al de 23ste, dus ik koos voor Sharon, aangezien ik the moneyzz wel errugg goed kon gebruiken. Bankkaart had ik al opnieuw aangevraagd en die was thuis aangekomen, dus op de post naar Sharon’s adres en die had de bankkaart ontvangen. Gelukkig zat ze op zo’n 700 meter lopen van mijn hotel, want een vervoersmiddel betalen zat er voor mij niet meer in.

Aangekomen daar eerst de brief opengescheurd en daar zat mijn steun en toeverlaat in. Ik had met rabobank geregeld dat alles al was geactiveerd in het buitenland, dus op naar een ATM. Na 4 ATM’s geprobeerd te hebben had ik nog steeds geen geld, sommige gaven me pas gewoon terug en andere zeiden dat ik contact op moest nemen met mijn bank, dit meen je toch niet...

Uiteindelijk besloten om eerst wat van Hanoi te bekijken en met Sharon als navigator, krijg je bijna heel Hanoi in een dag te zien (mijn mobiel was leeg). We hebben zowel de heen- als de terugweg extreem veel omgelopen. Het stuk naar het Ho Chi Minh Mausoleum, waar de meeste belangrijke man in Vietnamese geschiedenis staat opgebalsemd, zou ongeveer 5km lopen zijn heen en terug. Wij hebben die dag 18km afgelegd, maar achja de andere dingen van Hanoi zijn ook mooi en het was mooi weer (25 graden) en tenslotte is lopen goed voor onemanteam corpu. Het mausoleum waar Ho Chi Minh te zien zou moeten zijn was helaas al gesloten dat wij aankwamen, het heeft hele onregelmatige openingstijden en is bij tijd en wijlen de hele dag gesloten. Wat wel open was, was het park erachter waar hij woonde en werkte. Hier stonden zijn auto’s nog in de garage en kon je zijn, voor zo’n belangrijk persoon, kleine huis zien.Vervolgens nog naar het nabijgelegen Ho Chi Minh museum geweest en het was vrij interessant om te lezen over de rijke geschiedenis van Vietnam. Hoe Vietnamstrijders hun ledematen gaven, omdat ze geen informatie verstrekten. Bij sommigen werd hun been bijvoorbeeld elke dag een stukje meer afgehakt. Ik moet zeggen ik kan zelf wel leukere dingen bedenken.

Nadat Sharon weer bij haar hotel was en ik naar mijne moest lopen, had ik al door dat dit een hele opgave ging worden. Ik was die ochtend so excited voor mijn bankpas, dat ik helemaal op de weg er naar toe ben vergeten te letten en met een lege mobiel was navigatie ook geen optie meer. Ik ben op gevoel teruggelopen naar mijn Hanoi backpackers en dat gevoel was allesbehalve goed (hetzelfde gevoel als dat ik een bal aanneem op mijn scheenbeen). Er zat dus niks anders op dan de weg te vragen, en daar had ik heel veel zin in, want de gemiddelde Vietnamees kent alleen de Engelse woorden: wan na buy som ting?!? Paar keer gevraagd op straat en kreeg vooral vreemde gezichten gezien, dus dat deed ik dan ook lekker terug. Ondertussen was ik ook een aantal ATM’s gepasseerd, maar ook zonder succes, zo hanoiying. Binnengelopen bij een tourist office, want daar spreken ze over het algemeen wel engels, dus ik vroeg waar Vietnam backpackers hostel was. Toen vertelde ze me dat er wel drie verschillende waren met die naam, handuggg! Ik zei: wijs me maar de weg naar de dichtstbijzijnde, want zover kan ik niet uit de route zijn. Hij bleek ook op 100 meter lopen te zitten, bij binnenkomst zag ik al dat ik hier mijn backpack niet gedropt had eerder die dag. Ik vroeg dus aan de receptie daar waar die andere 2 zaten. Die waren wel een kilometer of 2 uit de richting, maar wel vlakbij elkaar. Geen geld voor vervoer, dus de benenwagen voor de zoveelste keer weer opgestart. Na bezoek aan beide Vietnam Backpackers was ik ten einde raad, want het was nog steeds niet mijn hostel. Huiskamervraag voor de oplettende lezer: waar is het misgegaan?? Ik ben bij een nabijgelegen tourist office gaan zitten en mijn probleem uitgelegd. Ik heb op hun laptop gezocht op booking.com naar het hostel, maar het was niet te vinden. Zou het in een dag failliet zijn gegaan? Dat kan toch niet? Vervolgens gevraagd om een Iphone oplader om mijn eigen mobiel op te laden, want daarin zou het toch moeten staan op booking. Die oplader hadden ze niet, gelukkig waren ze erg behulpzaam en naar de buurman gerend, die er wel een had. Na het kijken op mijn mobiel kwam the monkey out of the sleeve: ik zat niet in Vietnam backpackers maar in Hanoi backpackers.. Hoe deze kronkel in mijn hoofd kwam is nog steeds in het ongewisse. Tot overmaat van ramp bleek dit hostel echt om de hoek bij de eerste Vietnambackpackers te zitten. Na twee kilometer zag ik dan eindelijk na 1.5 uur dwalen mijn hostel om 19.10 opdoemen. Had ik nog even geluk dat het gratis bier tussen 6 en 7 was.. Bij het inchecken bleken ze mijn plekkie te hebben weggeven, terwijl ik die ochtend er als eerste was en toen nog niet mocht inchecken. Ik denk dat mijn gelukspotje voor die dag op was na het ontvangen van mijn bankpas. Gelukkig hebben ze mijn kamerstruggle keurig opgelost.

Ik had de rabobank al gemaild over mijn bankpas en die zeiden toch echt dat alles in orde was, dus maar weer een rondje (niet te groot, anders verdwaal ik weer) gelopen. Bij een van de ATM’s stond ik opeens perplex, er stond namelijk in het scherm: take your cash. Ik keek naar onder en daar zag ik schitterende blauwe briefjes verschijnen, ik heb weer moneyzz. Dit kon natuurlijk niet ongevierd voorbijgaan dus let’s splash the cash! Tot ik er achter kwam dat dit heel lastig ging, want de prijs voor een bia, lag op 0.18 cent. Daar kan je heel wat rondjes van geven. Alles sloot ook nog eens om 11 uur, behalve een club die dicht leek, maar als je op de houten planken klopte liet de bewaker je binnen. Dit feestje ging tot 2 uur door, dat zijn de betere tijden! Daarna nog een heerlijke Banh mi Döner gehad. Het vlees smaakte al goed maar die Banh mi is helemaal geweldig. Door de franse invloed in Vietnam zijn dit in principe franse baguettes, zeker met het brood wat ik de afgelopen tijd voorgeschoteld kreeg een niet te beschrijven verschil, smaaksensatie ten top. Die dag heb ik vooral informatie ingewonnen bij tourist offices over verscheidene dingen, rondgelopen in Hanoi (had nog steeds niet alles gezien) en naar de kapper geweest. Met behulp van een foto hebben ze mijn haar en pang pang birdoe toch weer keurig gedaan, voor het schamele bedrag van €7,-.

Die avond wel gebruik gemaakt van de gratis bieries en gaan eten bij een local tentje met wat hostelgenoten. Ik snapte bar weinig van de vietnamese menukaart, dus ik zei verras me maar. Verrast werd ik zeker, want na me maaltje, die ik voor de helft heb opgegeten, want lekker was het niet echt te noemen. Werd mij even verteld dat ik doggoevlees had gegeten, volgens Vietnamezen heel gezond vlees wat je zeker in koude dagen warm houdt. Ik vond het vooral zielig en weet ook zeker dat ik het nooit meer ga eten. Uitgaan was weer hetzelfde riedeltje.

Die ochtend stond er een groot volksfeest op de planning, want het voetbalteam Vietnam onder 23 stond in de finale van de Asia cup tegen Oezbekistan. Een kraker van jewelste. Het was iets van 20 jaar geleden dat Vietnam tot de halve finale reikte en nu stonden ze gewoon in de finale, vandaar dat de hele stad gek werd. Iedereen op scooters met vlaggen achterop door de stad heen te crossen, mooi om te zien. Om een beetje in de sfeer te komen wilde ik een Vietnamese hoofdband kopen waarop stond: vietnam vó dich —> vietnam kampioen. Ik wilde hem voor 20.000 dong kopen (dat briefje had ik al in mijn hand) en die vrouw wilde 30.000 dus ik dacht ik geef haar gewoon 5.000 erbij en dan zal het wel goed wezen. Alleen was ik niet helemaal bij de pinken, want ik gaf 50.000 in plaats van 5.000. De vrouw accepteerde ook wel heel snel, gaf me zo’n band en liep wel heel rapido weg. 1 minuut later begreep ik waarom haha, me laten oplichten voor 1 eu. Ik kan er om lachen.

De wedstrijd werd om 3 uur ‘s middags op groot scherm uitgezonden in het park. Ik was eerst nog met een groepje van mijn hostel, die besloten in het hostel te gaan kijken. Dat was voor mij geen optie, want ik wilde liever de sfeer proeven tussen de locals in het park. Een of andere norse duitser wilde dit ook en eigenlijk zonder dat ik daarom vroeg ging hij mee. Hij sprak slecht engels en was nu niet bepaald een sfeermaker. Gelukkig had ik ook met Wouter (de andere gegadigde die me bankpas kon meenemen) afgesproken of evengoed een pilsje te doen tijdens de wedstrijd. Hij kwam al met een gekochte vietnamese vlag aan, wat ik al mooi vond. Die duitser wilde namelijk niet eens een sticker van vietnam op zijn shirt, terwijl iedereen wel iets van Vietnam aan had. Wouter ging even bier halen en het duurde nogal lang, wat bleek: hij ging iemand helpen om bier met een steekkarretje naar plaats van bestemming te brengen. Kwam hij terug met een grote doos, ik denk dat er wel 20 blikken bier in zaten, kreeg hij gratis van die gozer omdat hij had geholpen, wat een held. Onze duitser wilde/lustte geen bier en 10 om 10 leek zelf ons een beetje te gortig. Om ons heen stonden de locals al te feesten en die konden nog wel wat bieries gebruiken en blij dat ze ermee waren! De hele tijd te proosten met ons. De sfeer zat er eigenlijk de hele wedstrijd goed in, zeker voor de wedstrijd en in de rust werd er constant gezongen. Tijdens de wedstrijd werd vooral naar het commentaar geluisterd met soms een liedje tussendoor. Vietnam kwam al na 5 minuten op achterstand door sergej krastnikov, nee jokey geen idee hoe die spelers daar heten. De wedstrijd was van slecht niveau, laten we maar zeggen dat dat te wijten is aan de spanning van een finale en het volkomen ondergesneeuwde veld. In de 40ste minuut kreeg Vietnam zowaar zijn eerste kans, in de vorm van een vrije trap randje zestien. De sneeuw voor de bal werd vakkundig door een aantal spelers weggehaald, zodat de specialist goed kon aanleggen. EN HOE, HIJ LEGDE HEM IN DE LINKERBOVENHOEK! 1-1! Het publiek ging uit zijn dak, VIETNAM VÓ DICH werd er gescandeerd. De rust was niet een gebruikelijk rust van 15 minuten, maar eentje van 60 minuten om het speelveld weer sneeuwvrij te maken. Ondertussen had die Duitser zijn biezen gepakt, omdat hij bonje kreeg met een Vietnamees voor hem, vanwege zijn vlag, waardoor die Duitser niks kon zien. Waar kan je je druk om maken. De tweede helft amper kansen gezien dus we gingen verlengen, beide ploegen durfden eigenlijk niet en het leek op penalty’s af te stevenen. Totdat in de 118e minuut weer een corner Vietnam in rouw dompelde 2-1 Oezbekistan. Die corners waren ook oneerlijk, want het waren kabouters van 1.65 tegen normale lengtes van 1.80. Wel pittig zonde, had de penalty’s graag willen meemaken en hoe gek de stad had gegaan bij winst. Tijdens het weglopen bleven ze namelijk gewoon zingen voor Vietnam.

‘S avonds even een happie gaan eten met wouter in het nummer 1 tripadvisortentje van Hanoi en dit smaakte opperbest. Die avond heeft Wouter (toch al 36 lentes jong) zich gedragen als een jong volwassene en heb ik mezelf maar wat meer volwassen gedragen om elkaar tegemoet te komen. Direct plannen gemaakt voor de volgende dag, want er moest een motor op de kop getikt worden om heel Vietnam van het noordelijkste puntje tot het zuiden te doorcrossen. Een rit van zo’n 3000-3500 kilometer. Precies een maand lang kunnen oefenen op een scooter om nu naar het grotere werk te gaan: een motor. Het enige wat verandert is dat je zelf moet schakelen en dat hij even meer power heeft om zeker het noordelijke deel in de bergen goed te kunnen doorstaan. Gezocht op de facebooksite vietnambackpacker sales en al snel had ik iets op het oog van 2 Nederlanders die ook in Hanoi waren. Deze motors waren van alle gemakken voorzien dus inclusief bagagerek, bungeecords, blue card (voor de echtheid van de motor), gopro mount, telefoonhouder, helmen en 1 regenjas (hier zullen we er toch 2 van moeten hebben). Bij het ontmoeten van deze gasten bleek het dat het 2 bekenden van me waren waarmee ik ook heb gedoken in Koh Tao, pure toeval. Even een testritje in de drukke straten van Hanoi gemaakt, waarin in meer onder de indruk was van het rijden op een motor dan het testen of alles het deed. Deal beklonken en voor €200,- per persoon hadden wij een Honda win 125CC als parel in bezit. Als je een motor in Vietnam is het gebruikelijk haar ook een naam te geven. Een mannelijke bestuurder een vrouwelijke naam en vice versa. Mijn diamant heette Daisy. Dai sy me cruising through the roads of Vietnam.

Die middag nog op pad geweest voor accessoires zoals warme kleren, een jas, een regenpak, handschoenen etc. We gaan namelijk eerst richting Sapa en we hadden op het weerbericht al gezien dat het daar richting het vriespunt ging, wie had verwacht dat ik die kou zou trotseren op mijn trip. Die avond besloten om te doen waar we niet goed in zijn namelijk: geen bier drinken, want de volgende ochtend hadden we het plan vroeg te vertrekken. We hadden namelijk een rit van 300 kilometer voor de boeg naar de Yen Bai provincie.

Tot we op een theatervoorstelling stuitte die heel bijzonder moest zijn. Wel wat prijzig voor hier €30,-, maar als het goed is al het geld waard. We hadden wel wat haast, dus flink doorgestapt naar het Theater en we waren 5 minuten voor tijd in het theater. Kaarten gekocht en zitten denk. Totdat we de ingang slecht kon vinden, dus terug naar de receptie. Die vertelde ons dat het pas over een uur begon, dat kon volgens ons niet want we hadden nog afgesproken met een bekende van ons. Bleken we dus kaarten te hebben gekocht voor de verkeerde theatershow. Geld weer terug en gevraagd waar de bamboeshow dan was. Was even 2 km verderop. We moesten snel een taxi hebben alleen leek het wel alsof er niemand wilde stoppen voor ons, alleen 2 fietstaxis. Dit was een slechte keuze, want ik denk dat lopen nog sneller was. Zelfs nog voorgesteld of hij in het bakje wilde zitten dat ik zelf geen fietsen, maar daar was geen denken aan. Ruim een kwartier te laat bij de voorstelling schenen we het meest indrukwekkende al gemist te hebben. Alles in deze show werd met bamboe gedaan en hoe zit dit gebruiken is uniek om te zien. Het was voor ons alleen een beetje kort (50 minuten). Daarna nog wezen eten waarbij ik zelf mijn eigen verse springrolls in elkaar mocht zetten. De gastvrouw deed dit helaas maar een keer voor met haar handschoenen aan. Vervolgens was het aan mij, om prieken te voorkomen vroeg ik ook om handschoenen, maar nadat ik bij de eerste zelfgerolde loempia een plastic smaak proefte (beet in me handschoen) was het tijd om ze uit te doen en gewoon lekker met blote handen te eten, want lekker was het zeer zeker. Volgende keer meer over de start van DE motortrip!

Adios!

Found my tresher in the philippines?

Na ons afscheid was ik weer alone, zonder pinpas en met een grote sponsoring van mijn amigo’s om sowieso de filipinos te overleven. Ik ben nog een dag in Boracay gebleven om te herstellen van onze laatste dagen, want die waren echt wel heavy. Heerlijk mexicaans gegeten en mijn banana mango shake perongeluk over een vervelende zuid koreaan heengegooid, beter kan je niet beginnen. Werd voor me opgeruimd en ik kreeg zelfs nog een nieuwe! (Ik weet dat filipinos ook niet van Koreanen houden, dus eigenlijk werd mijn gedrag alleen maar geapprecieerd). Glenn weer tegengekomen en dit keer was hij aan het werk als security. Ik vroeg aan hem waar je de beste massages kon krijgen als budgeteerder, dus hij nam me mee naar in mijn ogen de duurste plekken. Uiteindelijk zelf een voor goedkoop gevonden en die was heerlijk, zo kon ik de volgende dag ontspannen beginnen aan mijn reis naar het eilandje Malaspascua, wat bekend staat als een van de beste duikplekken ter wereld, met name door de treshersharks (voshaaien). Malaspascua is namelijk de enige plek ter wereld waar deze beesten tot 25-30 meter diepte komen om zich schoon te laten maken door schoonmaakvisjes. Voor de rest leven ze voor mensen op onbereikbaar gebied op 300 tot 500 meter diepte.

Allereerst diende ik nog een vlucht te nemen naar Cebu-city, heb ik daar geslapen, maar ik neem jullie in vogelvlucht mee naar live in de bus naar Maya port, waar de boten naar Malapascua vertrekken. In de bus zat ik voorin aangezien het zondag was en de receptioniste van me hostel had verteld dat de bussen daar iedere 30 minuten zouden vertrekken. Dat was dus niet zo, ze gingen ieder uur en aangezien het me al ruim een kwartier kostte om een grab naar het busstation te fixen, kon ik mooi 50 minuten wachten. Gelukkig stond de volgende bus al klaar, dus ging ik daar zitten wachten met mijn backpack vertrouwd naast me. Totdat een vrouwtje van een jaar of 40 vroeg of die zitplek occupied was. Ik zei van niet en ze vroeg of ze naast me mocht zitten, best denk. Om het gesprek te beginnen had ze een zak met mini mandarijnen gekocht, die ze mij aanbood. Ze waren best lekker alleen in 1 hap op, dus was je langer aan het pellen dan aan het genieten. Je kunt al voorsPellen dat ik daar weinig trek in had, ondanks dat ik trek had. Het mevrouwtje trok het gesprek stevig door en vertelde dat ze in een dorpje woonde waar de bus langskwam. Ze zorgde daar voor haar 2 ouders en had ook nog 2 dochters van mijn leeftijd. Nu vroeg ze of ik het leuk vond om hun te ontmoeten, aangezien ik zo handsome was. Alleen had ik meer zin om te duiken dan hierin, dus i Hand over Some little mandarins to her and said goodbye to her, want ik mocht ook op de terugweg nog langskomen als ik het duiken niks vond (cliffhanger of ik het duiken leuk ga vinden!?).

Ik was nadat ze was uitgestapt direct in slaap gevallen door het felle zonnetje dat precies op mij scheen, toen ik echter 3 uur later wakker werd was het weer totaal omgeslagen: verschrikkelijke regen en wind. Aangekomen bij Maya Port stond er net nog een groepje mensen klaar om te vertrekken met een boot, alleen konden de drie mensen (waaronder ik) die uit de bus stapten niet mee en moesten wachten op de volgende boot. Die boot zou 50 eu kosten in je eentje, beetje te prijzig als je nagaat dat de public boot, die vanwege het weer niet meer vaarde, geeneens een euro kost. Die andere 2 mensen wilden ook nog wel even wachten in het noodweer in de hoop dat er nog andere mensen kwamen, die volgens de havenmeester sowieso nog kwamen. Uiteindelijk duurde het een uur voordat er nog 2 mensen kwamen, met hun overlegd en een tientje per persoon leek mij overkomelijk. Totdat het eerste stel besloot om toch bij de dure havenappartementen te overnachten, omdat het weer steeds verslechterde. Nog een uur later had het andere stel me ook al in de steek gelaten, alleen ik had me hostel op malapascua al geboekt dus was geenszins van plan om ook nog eens 25 eu te betalen voor een appartement hier.

Mijn geduld werd beloond, want er arriveerden 6 portugezen, die vantevoren al een private boot hadden geregeld. Ik gevraagd of ik mee mocht en dat mocht, in ruil voor een rondje pils die avond. We dienden eerst met een roeibootje naar de wat grotere boot te gaan, aangezien deze door de storm en getij niet aan kon meren. Ook konden er maar 5 man tegelijk mee in de roeiboot, dus een portugees en ik moesten wachten. Uiteindelijk stapten we in een roeiboot die al vol met water zat en ons werd een pannetje gegeven om zoveel mogelijk water eruit te scheppen terwijl iemand anders aan het roeien was. Gelukkig de “grote” boot gehaald en door de schommelingen was het nog een toer om er in te klimmen. Mijn slippers lagen voorin de boot en ik vroeg nog aan de bemanning of die daar veilig lagen en ze zeiden van wel (je voelt hem natuurlijk al aankomen). Uiteindelijk vroeg de kapitein voordat we gingen nog 5 eu aan mij en dat vond ik opzich wel prima dus dat heb ik aan hem gegeven. Hierna begonnen we aan een verschrikkelijke bootreis van normaliter 30 minuten, die door het weer ruim 1.5 uur duurde. Golven sloegen over de boot heen en er stroomde aan de onderkant water in de boot, omdat iets stuk was gegaan. De bemanning heeft hier de hele tijd vol gas water uit lopen scheppen, terwijl het muisstil was op de boot, want iedereen had zijn twijfels of we het wel gingen halen. Er was namelijk geen land met het blote oog te zien.

Na het aanmeren heb ik de hele boot nog doorzocht op zoek naar me slippers, maar tevergeefs. Op naar paar nummer 5! De Portugezen waren inmiddels al vertrokken en de kapitein vroeg nog even of ik de hele boot kon betalen, aangezien hij ook dacht dat ik bij de Portugezen hoorde. Ik hem en de bemanning (die er allemaal bij kwamen staan) uitleggen dat ik al een deel had betaald en ik niet die hele boot van 50 eu ga betalen. De steeds grimmiger wordende discussie in de stromende regen duurde wel een half uur, voordat ze uiteindelijk echt geloofde dat ik er niet bij hoorde. Nog wel een keer 5 eu betaald, aangezien die eerdere 5 eu in de handen was gevallen van de man die ons met de roeiboot naar de grote boot bracht.

Nu moest ik nog naar me hostel, maar het scooterverkeer lag helemaal stil op het eiland door het weer, dus ik kon lopend op zoek. Dit eiland heeft geen geasfalteerde wegen en de er zijn straatjes waarvan je denkt: als ik hier door loop kom ik straks in de woonkamer van een local terecht. Bij aankomst in het hostel bleek mijn flightbag niet waterdicht, dus al mijn spullen waren tot overmaat van ramp ook nog nat. Zorgen voor later, eerst zelf even opwarmen met een warme douche. Deze douche heeft me nog kouder gemaakt dan dat ik al was, want er was niet eens een heet water knop. Ik had doordat alles nat was ook geen warme kleren meer, dus ben na wat spulletjes opgehangen te hebben direct in bed gaan liggen. Tijdens dit moment ging een paar keer door me heen: alles is nat, bankpas kwijt, opgelicht, slippers kwijt en me vrienden net weg, ik ben er klaar mee!

Na een evengoed prima nachtje en daarna een lekker ontbijt had ik weer de frisse moed om er tegenaan te gaan. Het zonnetje scheen, dus ik was op weg naar de duikschool Evolution om mijn duikplekkie voor morgen met de Tresher sharks veilig te stellen. Aangezien deze duik tot 30 meter diepte gaat en ik maar tot 20 meter gecertificeerd ben, moest ik die middag nog de boeken in om mijn specialty deep diving te halen. Deze specialty is een van de 5 specialtys die je moet doen om je advanced diving te halen. Nog een briefing gehad en met vlag en wimpel geslaagd voor de theorie. Vervolgens nog een filmpje in de bioscoop van ons hostel gekeken met een bak popcorn erbij en daarna vroeg het nessie in gedoken, want ik werd om 4.45 verwacht bij Evolution voor de duik.

Ik had het goed voor elkaar, want ik had persoonlijke begeleiding van 2 mensen. Het was een beetje onwennig in het water na ruim 1 maand niet meer gedoken te hebben, dus we gingen rustig naar een diepte van 30 meter. Ik zat nog te kloten met mijn neutraal drijfvermogen of ik zag een van mijn instructrices al druistig een kant op wijzen. Ik zag daar nog niks, het is ook vrij donker op die diepte. Totdat ik een uit de duisternis een voshaai zag verschijnen, drijfvermogen gelaten voor wat het was en gekeken naar dit prachtige elegante beest. Verder gezwommen en ik zag weer een vinger verschijnen met alweer een voshaai tot gevolg. Op dat moment werden de vingers me teveel, want we dreven daar met zijn drieën en werden omringd door wel drie voshaaien van rond de 4-5 meter. Zo bizar indrukwekkend om mee te maken. Zonder het schoonmaakstation te bereiken waar ze normaliter het meest voorkomen, heb ik wel tien voshaaien gezien op de weg daar naartoe. Zelfs de instructrices waren verbaasd over het aantal voshaaien wat we zagen op die plek. Ik heb geeneens tijd gehad om mijn neutraal drijfvermogen op orde te stellen, want ik bleef maar omhoog gaan en daarna weer net zo hard zakken.

Nadat ik weer boven water was, was ik helemaal hersteld van me dip. Ben gelijk weer in bed gedoken om te dromen over de voshaaien en werd om een uurtje of 12 weer wakker door een bekend taaltje, oftewel Nederlanders. Deze vier mooie mannetjes (mees, stijn, ian en vincent) hadden in Vietnam al een tijdje met Jeffrey gereisd en kwamen dus toevallig op dezelfde plek als mij terecht. Het weer was ondertussen omgeslagen en was weer om te janken. Hun hebben me daarom een kaartspelletje geleerd: bollen. Dit speelden we om geld en per potje kon je ongeveer 10 eu winnen. Ik denk dat we dit wel 5 uur achter elkaar hebben gespeeld door het slechte weer en sommige mensen zijn er flink armer van geworden. Vin had bijna geen Cent meer te makken en mees was ook het Meeste kwijt.

Toen het weer ietsjes beter werd zijn we snel naar een restaurant gelopen, waar ik de dag ervoor al had gespot dat je er kroketten, frikandellen en bitterballen te halen vielen. Dit hoefde ik die andere geen tweede keer te vertellen. We kregen ze voorgeschoteld en het was niet te hachelen, zeker de kroketten smaakten aan de binnenkant naar kauwgom. Het was ook te mooi om waar te zijn. Om het verdriet te laten verdwijnen zijn we maar weer gaan bollen, zodat het verdrietpercentage van 5/5 naar 2/5 was gedaald (de verliezers).

Daarna zijn we naar een bar op zoek gegaan, alleen werd op de weg daar naartoe de groep in drieën gescheurd. Ik was de rest kwijt geraakt en de anderen waren ook in groepjes van 2. Na een tijdje rondgedwaald te hebben hoorde ik opeens muziek en er scheen maar een bar te wezen op het eiland, dus dit kon niet missen. Ik stapte er binnen en kwam in een grote gokhal waar allemaal filipinos hun geld aan de automaten gaven. De muziek was nog steeds aanwezig, maar kwam achter een andere deur vandaan. Toen ik de deur open deed werd ik met luid gejuich ontvangen, want hier waren een stuk of 6 filipinos karaoke aan het doen. De microfoon werd gelijk onder me snufferd geduwd en ik kon mijn Droenboyszangtalent tentoonspreiden in een filipijns nummer. Dit ging me slecht af, want er kwamen een hoop rare woorden onder in het scherm. Daarna heb ik nog even geprobeerd die jongens te vinden, maar nadat het, voor de verandering die dag, weer begon te regenen, hield ik het voor gezien. Het was tenslotte al een lange dag.

De volgende ochtend hebben we een fiets gehuurd om het eiland rond te rijden en naar het noordelijkste puntje te gaan. Hier scheen je een cliffjump/viewpoint te hebben van een metertje of 10. We moesten iemand erbij halen om het te vinden (we reden echt door tuinen en huiskamers heen) en uiteindelijk heeft niemand gesprongen, aangezien er niemand was om het even voor te doen en we wisten niet of het getij goed was en welke richting we op moesten springen. We zijn de gewone weg naar beneden gegaan en hadden hier een lekker privestrandje met een van de helderste wateren die ik heb gezien.

Aan het eind van de middag gingen de mannen naar Evolution toe voor de theorie voor het duiken met de treshersharks. Ik had besloten om mijn buoyancy (drijfvermogen) training (specialty 2 van de 5 voor je advanced diving) te doen, omdat ik met die tresher sharks daar nogal mee aan het kloten was. Vroeg gaan tukken, omdat die jongens er vroeg uit moesten voor de tresher sharks (hun waren uiteindelijk minder gelukkig in het spotten en hebben er maar 1 goed kunnen aanschouwen). Ik mocht om half 10 aantreden en ik heb precies een uur onder water gezeten. Niks bijzonders gezien, maar pure training. Bijvoorbeeld stukjes lood in het zand gezet, die ik met mijn neus of ademhaalapparaat moest om stoten en dat zonder het zand te raken of mijn armen of voeten te gebruiken. Puur door te focussen op me ademhaling, in het begin dacht ik: a dem dit gaat vrij bad, maar ik werd er aan het einde gelukkig vrij pro in. Papiertje weer gekregen dus nog 3 specialtys te gaan en dan ben ik gewoon alweer een advanced diver, wat mij Diverse mogelijkheden geeft voor het vervolg van mijn trip.

Om 1 uur hebben we de boot gepakt (dit keer duurde het nog geeneens 30 minuten) naar Maya port en vervolgens een minivan, die normaliter sneller is dan een bus, maar deze was het absoluut niet door de vele stops en omwegen die hij maakte. Hij wilde namelijk ten allen tijden zijn busje vol hebben, dus al stak iemand zijn hand omhoog of stond langs de weg stopte hij al. Het weer was precies het tegenovergestelde als de heenweg, want nu was het verschrikkelijk weer in Cebu-city. We werden door de minivan ergens eruit gegooid en moesten nog 3km tot ons resort, toen het nog 2km was eindelijk een taxi gevonden, dus daar sprongen we met zijn vijven in. Ons resort leek offroad te liggen en dat vond vooral de onderkant van de taxi zo te horen erg fijn met vijf man aan gewicht.

Bij aankomst direct de voorraad red horses aangesproken, want het resort had een mooi barretje. Rond een uur of 11 hadden we eigenlijk wel zin om uit te gaan, dus zijn we op pad gegaan om iets te zoeken. Zonder idee kwamen we na een tijdje lopen ergens terecht waar allemaal locals een verjaardag van de barvrouw aan het vieren waren. We zijn hier gejoind en werden hartelijk ontvangen. De rum vloeide weer rijkelijk, want we dachten dat een rum cola wat aan de prijzige kant was met 1.50, maar voor die 1.50 kregen we een hele literfles. Fles cola erbij en you are good to go. Prachtig avondje met de locals gehad, terwijl we ons eigenlijk wilden sparen voor de 2 dagen die komen gaan.

In Cebu-city wordt de komende 2 dagen namelijk het grootste festival van de Filipijnen gevierd. Hier konden we als liefhebbers natuurlijk niet ontbreken. ‘S middags kwam nog een andere festivalliefhebber aan: meneer Jeffrey Vossen. Flink wat drankspelletjes gespeeld, alvorens we heen gingen om een uurtje of 8. Headliners van lifedance festival waren: yellow claw, arty en coone. Ik was op me slippers heen, aangezien ik moest kiezen tussen dat of me bergschoenen. Dit was misschien niet de beste keus, want het terrein was een grote modderpoel. Wel een onwijs leuk festival en vooral om het eens mee te maken op een filipijnse manier. Om een uurtje of 3 was het over met de pret. Ik was voor de verandering weer eens iedereen kwijt geraakt en me slippers ook. Mijn slippers moesten dichtbij zijn en na een zoektocht met wat hulp had iemand ze gevonden, bedekt onder een laag met modder, maar ik heb ze nog!

Taxi gepakt met wat locals, alleen ging deze taxi niet de kant op die ik wilde. Uiteindelijk echt een megalange omrit gemaakt langs het vliegveld en op een eiland waar ik helemaal niet moest zijn. Die chauf was nogal een eigenaardig mannetje, want we moesten allebei pissen en ik zat achterin. Had hij alle deuren op slot gedaan, dus ik naar de bestuurdersstoel geklommen, alles per abuis onder de prut gesmeerd, om uit de auto te komen en te gaan stralen. Toen nog samen met hem een biertje gekocht, dus nog een keer prut in de taxi. Ik heb hem uiteindelijk 70% gegeven van wat op de meter stond door die lange omwegen die hij maakte. Het was sowieso wel een uur met de tax, maar toen ik thuis kwam was het zonnetje al weer aan het shinen.

De tweede dag verliep niet veel anders dan de eerste, weer flink aan de borrel om ‘s avonds naar area64 festival te gaan. Jeffrey had wel even een mooi ideetje met verschillende bussen om daar te komen, dit verliep alleen niet helemaal volgens plan. Gelukkig hebben we ons doel wel bereikt. Na de entree ging ik gelijk op zoek naar de EHBO, aangezien Mees even een mooi grappie had uitgehaald, waardoor me teen weer open lag en pittig aan het bloeden was. Ik liep daar naar binnen en gelijk 6 man eromheen. Ging er zo’n soort groen doek overheen met een gat erin, wat ze ook altijd met een operatie doen en bovendien wachten ze ook nog op plastic handschoenen, dus ik dacht okay okay shit is getting real. Het zag er allemaal spannender uit dan dat het was. Ik ging met een ingebonden teen de toko weer uit en ze zeiden dat ik het zo goed mogelijk droog moest houden, maar hoe ga je dat in hemelsnaam doen met een terrein vol met modder.

Vandaag was de headliner showtek. Mensen scandeerden massaal de naam van showtek, maar als ik ze vroeg of ze hun konden schudden ze allemaal nee. Na verloop van tijd was ik alleen nog met Mees over en we dachten dat de rest hem al naar osso was gesmeerd. Niets was minder waar, want na 2 uur verscheen Jeffa opeens ook weer in de modder. Ondertussen was ik aan de praat geraakt met wat promoters die allemaal in een witte jurk met rode strepen liepen. In hun tassen hadden ze hemdjes met deze kleuren, dus ik vroeg of ik er een mocht passen. Hij zat me als gegoten en ik besloot hun te helpen met promoten. Ik mocht de hemdjes niet weggeven, want die waren alleen voor promoters. Ik moest alleen de namen, emails en telefoonnummers van mensen opschrijven. Hier was ik snel klaar mee, dus ik gaf haar de formulieren terug. Ik ging weer feesten en werd opeens aangesproken door andere promoters hoe ik aan zo’n hemd kwam. Het hemd werd me van het lijf gevraagd, aangezien het niet mogelijk was als niet promoter om daarin te lopen. In een splitsecond heb ik daarom besloten om weg te rennen en daardoor was mijn hemd veilig gesteld (bij thuiskomst zag ik dat het hemd gesponsord was door Marlboro).

Het festival was om een uurtje of 2 af en locals adviseerden ons om nog naar Sentral te gaan, de grootste club in Cebu. We kregen bij de lange wachtrij al een voorkeursbehandeling tijdens het binnen komen. Het was er megadruk en dit was geen pretje voor mijn teen, het verband was er namelijk al af gevallen en het leek wel alsof mensen er een sport van maakten om erop te gaan staan. Aan het eind van de avond zag ik Jeffrey op de foto gaan met wat mensen. Ik even met hem gepraat, had hij gezegd dat wij Yellow Claw waren (die dj’s van een dag eerder die uit NL komen). Dit was nog niet gezegd of ik werd al aangesproken van: heeee jij bent toch ook van yellow claw. Gesprekken met mensen gehad over waar we onze inspiratie met muziek vandaan halen etc., heel grappig. Ook dat mensen heel voorzichtig vroegen of ze met mij op de foto mochten en als ik ja zei dat ze zo blij als een kind waren. Ze zeiden dan van jullie zijn zo normaal gebleven, terwijl heel veel artiesten van die sterallures hebben. Toen ik even een frisse neus wilde halen hoorde ik direct allemaal mensen buiten weer zeggen: daar heb je Yellow Claw! Geintje de hele avond volgehouden en we werden uitgezwaaid dat we achterop de motor stapten. De eerste zonnestralen waren alweer te zien dat we thuiskwamen, dus was een heerlijk nachie.

De volgende dag hadden we als bijkomdag aangevinkt en dat hebben we prima doorstaan. ‘S avonds weer lekker aan de hollandse/zweedse pot, want in ons resort hadden we een zweedse eigenaar. Deliciouse zweedse meatballen met aardappelpuree en rode kool, dat had ik toch wel eventjes gemist. Ik heb dat, behalve de eerste dag, dit altijd daar gegeten.

De volgende dag zijn de mannen door gegaan naar Bohol, maar voor mij was het helaas tijd om de filipijnen te verlaten, want mijn 30 dagen visa zaten erop. Eigenlijk veel te kort om de filipijnen te zien, want ik had nog veel plekjes op de verlanglijst staan om te bezoeken. Bewaar ik dan maar voor de volgende keer.

Tijdens de taxirit naar mijn hotel vlakbij het vliegveld zat ik nog bij een mooi mannetje in de taxi. We kregen het over het traditionele voedsel van de fili’s, dat ik dat maar een beetje saai vond. Hij vroeg of ik weleens het speciale ei van Filipijnen had gehad, dus ik schudde nee. Toen is hij in plaats van naar mijn hotel naar een plaats gereden waar we die konden eten. Compromis gesloten dat we het beide zouden nemen. Totdat ik zag wat het was. Een nog niet volgroeide embryo van een eend die werd gefrituurd. Maar belofte maakt schuld dus ik heb hem opgegeten, smaakte eigenlijk niet eens zo heel bad, meer het idee was naar.

Lekker lang nachtje weer gemaakt en om 14.10 uur mijn vlucht richting Kuala Lumpur in Maleisië. Ik ging even voor elven op pad op zoek naar een taxi, maar deze leken allemaal wel vol te zitten. Richting de luchthaven gelopen tot ik niet meer verder kon (snelweg) en zelfs grab en uber werkten niet mee. Tricycles kon ik wel aanhouden maar die mochten niet naar de luchthaven. Uiteindelijk om 12 uur op de airport aangekomen, wat eigenlijk nog geen 10 minuten zou moeten duren. De eerste douane duurde verschrikkelijk lang en de rij stond helemaal tot in een andere hal. Ruim 45 minuten verder en nog niet eens me bagage afgegeven en ingechecked. Dit duurde zoals ik al verwachtte door de rij bij de douane nog langer dan daar. Ik zag de tijd wegtikken en om 13.45 stond ik nog steeds in die rij en was ik nog niet eens vooraan. Pas om 13.55 werden de mensen van Kuala Lumpur naar voren geroepen en dat waren er nog wel een stuk of 8 in de rij. Toch was er nog geen vertraging op de borden te bespeuren, dus ik ben doorgerend door de douane heen en werd later tegengehouden, omdat ik geen entrance fee had betaald voor de internationale vluchten die vanaf cebu gaan, hier had ik nog nooit van gehoord. Gevraagd of ik haar niet ter plekke kon betalen, maar dat ging niet door. Teruggerend door de douane heen en aan zo’n douanevrouw gevraagd waar ik die entrance fee kon betalen. Dit kostte 15 eu en ik had nog maar iets van 30 eu over.. dat wordt dus geen avondeten voor moi. Toen begon ik hem nog maar te knijpen, want stel ik mis die vlucht, dan heb ik helemaal geen geld meer. Ondertussen gesprint naar de paspoortcontrole (rende hier perongeluk voorbij en werd toen terug in weer een rij van 30 man gezet, hier had ik helemaal geen tijd voor?!). Bij aankomst bij de gate zag ik gelukkig nog een hele hoop mensen zitten, alleen volgens het bord zou mijn vlucht vertrokken zijn. Niet was minder waar, want ons vliegtuig was nog niet eens gearriveerd. Kregen nog even een vertraging van een uur voor de kiezen, na al dat gehaast, net mooi. In ieder geval mijn vlucht nog gehaald, dat was het most important. Het plan is om vanaf Kuala Lumpur direct door te vliegen naar Hanoi in Vietnam. Ik laat de volgende keer weten of dat gelukt is!

Adiossss

Goodbye friends, goodbye bankcard, we had a good laugh

De volgende ochtend hadden we verwacht dat we allemaal faggotkoorts zouden hebben, maar we voelden ons allemaal niet heel slecht. Zelfs faggotkoortskoning rats had er weinig last van. Lekker bijgekomen op las cabanas en lang gewacht op een restaurant, omdat alles bijna dicht was en iedereen in El Nido toch moest eten. Nog even naar Sava-bar geweest om ons geheugen nog even op te halen, maar het kon niet tippen aan de nacht ervoor. De volgende dag ging het dan toch echt gebeuren, we gingen een scooter huren en op pad met drie Australische, die we een paar dagen eerder hadden ontmoet. Nu zit ik voor de tweede keer op een scooter (1x op de kroegfiets van melson gereden), dus het was het best voor iedereen als ik maar niemand achterop had. Toen we de scooters gingen huren ging het gelijk al mis, ik kreeg hem niet eens aan de praat. Dat bleek later wel logisch aangezien ik de sleutel van aik zijn scooter had gekregen en aik zijn scooter was wonderwel wel gestart. Sleutels omgewisseld en alsnog startte mijne niet, wat zal het nu weer wezen? Ik moest hem kickstarten, want de benzin scheen bijna op te wezen. Met slippers valt dat al niet mee, dus de scooter eigenaar deed het voor mij. Dat lukte en ik wilde hem weer van mijn standaard afhalen, alleen had even niet door dat mijn achterwiel nog pittig zat te draaien. Daardoor knalde ik zo tegen aik aan, die eigenaar moet wel gedacht hebben: waar leen ik me scooter aan uit? Niets was minder waar, want na een half uur vloog ik al als een ninja door het heuvelachtige gebied.

Vilder en ik gingen zo rapido (max speed was 100) dat we Nacpam beach, waar we heen gingen zo voorbij zijn gereden. Kwamen we opeens bij Duli beach aan, waarvan ik wist dat dat verder was dan Nacpam. Ik vertelde wel dat ik een tijdje terug al een rood bordje zag met Nacpam beach resort, alleen door dat woordje resort dacht ik niet dat het strand daar was. Nu werd ik door Vilder en die Australische gelijk voor gek verklaard (gelukkig deed vilder dat hiervoor toch ook al). Gelijk weer terug gecrosst en we moesten inderdaad daarin, daar werd het offroad rijden en door aardig wat plassen heen met de voeten omhoog gericht om niet nat te worden. Bij de entree zagen we de andere bekende koppies verschijnen, die waren ook pas net gearriveerd, omdat die iets meer verantwoordelijkheidsgevoel dan Vilder hanteerden of je kan zeggen dat Agrariër een wat meer ervaren rijder is. Affijn wij kregen het voor elkaar zelfs bij de ingang nog de verkeerde kant op te rijden, waardoor we op een heel local straatje vol met zand terecht kwamen. Op een scooter in het zand rijden en ondertussen zwaaien naar de kinderen, die wel hevig naar jouw zwaaien, valt niet mee en dan had ik nog niemand achterop. Uiteindelijk kwamen we op het strand uit, dus daar op het harde zand nog een stuk gescooterd en mensen keken ons echt aan van: wat zijn die in hemelsnaam met hun scooter op het strand aan het doen. Wij zagen direct de hoge golven, dus vlogen de zee in. Je raakte echt totaal gedesoriënteerd als je in een golf van ongeveer 4-5 meter sprong en de onderstroming van een teruggaande golf ook voelde. Je keek dan wel weer hoe je boven kwam, we hebben ons daar echt weer uitgeleefd.

Uiteindelijk wat (agressieve) kaartspelletjes gespeeld uit Australië, voordat het weer dit agressieve gedrag overnam, er was namelijk weer een tyfoon door de filipijnen aan het razen. We hoopten dat het weer nog beter zou worden en dronken er een paar pilsjes op tijdens het bussen. Niemand snapte dat wij nog zo vrolijk konden zijn en aan het bier zaten en nog mee konden zingen met de muziek, terwijl de rest allemaal heel ongelukkig keek en zat te bedenken hoe ze naar huis kwamen. Dat besef kwam bij ons later ook, want het weer werd er niet beter op. Uiteindelijk besloten toch te gaan, want nat werden we toch wel. Startte potverdikkie mijn scooter weer niet. Iedereen geprobeerd met kickstart en niemand kreeg hem aan de praat, totdat villagino toch nog een verwoede poging deed en hij aanging (zal dit dan toch de ervaren rijder in hem zijn?).

Eerste stukje offroad waren de plassen nog even dieper geworden, dus die waren weer fun om te doen, als je er een beetje goed vanaf kwam. Het was wel af en toe glijen op die modderige weg. Weer terug gereden als ninja’s en veilig en nat thuisgekomen. Nog even uiteten geweest bij een Griek en wat cocktails gedronken alvorens we dit mooie dagje afsloten.

De volgende ochtend moest er namelijk een 6 uur durende rit naar Puerto Princesa worden afgelegd, die wij om 11 uur ‘s ochtends begonnen. Wij werden op de achterbank geplaatst en de 2 basketballers konden hun lange poten amper kwijt. Rats was natuurlijk zo slim om als eerste bij het gangpad te gaan zitten voor wat beenruimte, dit werd al heel snel teniet gedaan door een geïmproviseerde stoel waar een chinees werd opgezet. Die Rats beetje bij beetje naar voren schoof. We zaten uiteindelijk met 15 man in een taxibusje, dat hoef je in Nederland niet te proberen. Daar doen ze er al moeilijk over als een negende man sneaky de bus in duikt. Na een lange rit, waar de taxichauffeur, onze scooterninjakunsten van gister tot een nog hoger niveau tilde, wil ik nog even aandacht voor de genius uitvinding van Rats. Doordat de driver als een idioot reed, kon je eigenlijk niet slapen, omdat je aldoor omviel dan. Rats had zijn pijpen van zijn trainingsbroek om de hoofdsteun van zijn stoel gebonden en vervolgens zijn hoofd in de bovenkant van zijn broek gedaan. Hierdoor schommelde hij wel heen en weer, alleen viel hij niet om. Ik moet zeggen dat ik het tweede deel van de rit ook wel redelijk heb kunnen slapen.

Aangekomen op het vliegveld moest we nog even wachten op onze vluchten naar Cebu, maar het regende keihard dus we waren aan het vliegveld gebonden. Uiteindelijk kwamen we rond 10 uur aan op Cebu airport en we hadden besloten dat we direct doorgingen naar Moalboal. Taxi’s wilde onze voor 3000 pesos brengen, totdat we John tegenkwamen. Die moest een vriend opzoeken in Moalboal, dus die wilde ons wel voor 1400 pesos brengen, helemaal prima dus. We zaten nog geen 5 minuten of hij begon er al over of we nog bier in de taxi moesten voor de 2.5 uur durende rit. Dit was gelijk al een uitstekend plan van John en hij was zelf ook wel geïnteresseerd in 2 bieries. Hij dronk zijn pinters in een nog sneller tempo dan ons op en wij zaten mooi met hem te lullen. Eigen muziek op van Aik zijn boxie, omdat er geen bereik was in de bergen, wat John helemaal fantastisch vond. Voordat John wel had besloten dat hij nog een red horse had verdiend, die hebben we hem nog gegeven, maar daarna besloten we toch dat het beter was hem niet meer te geven. We reden namelijk echt in een slakkengang en alsnog kreeg hij het voor elkaar om over een straatdoggoe heen te rijden en wij wilde niet zo als die arme doggoe eindigen. Een uur later dan gepland, kwamen we om 2 uur ‘s nachts aan bij het hotel. We hadden alweer de pech, dat we waren overgeboekt. Nu moesten mijn prinsesjes voor het eerst het backpackerslife wat ik ervaar, zelf ervaren. We werden namelijk in een kamer met andere mensen geplaatst. Ik had het geluk dat ik met mijn nek in de blazende airco mocht slapen, ik voelde me die ochtend daarna net een bekend persoon uit Warmenhuizen.

Gelijk een ochtendduik genomen in het zwembad en daarna op pad om weer scooters te huren. Vervolgens naar White beach gereden, waar we weer een prachtig strand tot beschikking hadden. ‘S avonds voor het eerst sinds tijden weer Filipijns gegeten, sizzling pork, wat aardig tasteful was. Daarna naar de Chilibar gegaan, wat the place2be was om uit te gaan. Ik geloof dat we het hier 2 biertjes hebben volgehouden voordat we onze biezen pakten, omdat het vrij boring was.

Hierdoor waren we de ochtend erna fit en konden we vroeg uit de veren voor de Whalesharkwatching in Oslob, om 7 uur zaten we aan het ontbijt. Totdat we hoorden dat we eigenlijk nu al te laat waren, want het is hoogseizoen en de whalesharks zijn er meestal tussen de tijden van 6 tot 11 uur. Met hoe vroeger je er bent, hoe meer kans op de whalesharks. Dit werd vandaag dus niks meer aangezien de rit naar Oslob ook nog eens ruim 2 uur duurt. Plannen gewijzigd en iets wat we ook nog hoog op het lijstje hadden in Moalboal was canyoneering.

Om 10 uur daar naartoe gescooterd om vervolgens door wat mensen op een motor met 2 man achterop op een wel heel offroad weggetje naar de plek gebracht te worden, waar we te voet verder moesten. Het regende pittig, dus de wegen waarover we moesten lopen om bij het begin van de rivier te komen was onwijs glijen. Rats had dit het beste onder controle met zijn kajakken, de glijer. We konden in ieder geval skiënd naar beneden, hebben we dat ook niet gemist in Europa. Eenmaal aangekomen was de omgeving prachtig, tussen de rotsen, waar overal begroeiing op was en dan in een rivier. Klein minpuntje was dat het onwijs druk was door het hoogseizoen. Gelukkig hadden wij een groepje van 7 mannen, dus wij konden de wat meer uitdagende afdalingen en sprongen doen. In het begin was het vaak head first op je rug je laten meenemen door de stroming en je ziet wel waar je terecht komt. Naarmate het einde naderde kwamen er steeds hogere sprongen van kliffen tevoorschijn. De laatste was wel 15 meter hoog, dus dat is best een aardige klapper te noemen als je verkeerd terecht komt. De klapper van de week was echter een sprong daarvoor al op 10 meter hoogte, wij waren nog een stukje daar vandaan, maar de klap was ik de wijde omtrek te horen. Een ietwat gezette Aziaat, kwam niet van de canyon neer zoals ze in gedachte had en lag uitgeteld langs de kant. Ik denk dat ze best baalde dat ze daarna een nog hogere sprong moest overwinnen. De laatste sprong van de kawasan waterval is sinds 2015 verboden, deze sprong van 25-30 meter, heeft in 5 jaar tijd voor ongeveer 50 doden gezorgd. Dus hebben ze die maar even verboden, je zou kunnen zeggen dat ze het nog vrij lang geprobeerd hebben, want 50 doden is niet niks. Hierbij zijn de gewonden nog niet eens meegerekend. We hebben de sprong ook nog even bekeken en ik moet zeggen dat het inderdaad niet voor angsthazen was.

We waren na de canyoneering aardig gaar, dus die avond lagen we om 9 uur al op tuk. Mede doordat onze wekker om half 3 stond gezet. De ninja’s gingen namelijk naar Oslob toe scooteren om te snorkelen met de walvishaaien. Een prachtig ritje van ruim 2 uur, wat door het rustige verkeer prima reed. Onderweg nog een optocht in een dorpje om 4 uur ‘s morgens tegen gekomen, waar het hele dorp voor uitgerukt leek. Zelfs de kleine kinderen liepen allemaal met fakkels in hun hand. Bijzonder om te zien op dat tijdstip en hun eindbestemming was de nabijgelegen kerk. Wij waren gelukkig met die optocht, want het betekende dat we eindelijk konden ontbijten bij een bakker die op dat moment ook al open was. Iets wat ook belangrijk was en waar we al verscheidene van waren gepasseerd die niet open waren, was een tankstation. Vilder reed namelijk al in het rood en we waren net over de helft. Uiteindelijk heeft Vil manil het einde niet mogen halen en ging achterop bij Mats manil, nadat we de scooter bij een tankstation hadden gezet.

Om kwart over 5 kwamen we aan bij de whalesharkwatching in Oslob en er stond al een immense rij om kaartjes te kopen. Na een wisseldienst van in de rij te hebben gestaan hadden we na 2.5 uur staan eindelijk kaartjes. Maik vond het nog een goed idee om de tassen ik de boot mee te nemen, dus die had na een errormomentje bijna de boot gemist. Gelukkig had hij op tijd een reboothmoment en gooide de tassen langs de kant, slimme zet. Op het moment dat we in het water gingen, waren er 3 walvishaaien in de buurt, die werden gevoerd. De beesten zijn echt prachtig en uniek om te zien, maar het is niet helemaal de natuurlijke weg om ze te zien. Doordat ze elke dag worden gevoerd migreren ze niet meer en ondanks dat het geen dierenmishandeling voelt het niet zo tof als het dier echt in het wild spotten. De eerste walvishaai die we zagen had ook direct genoeg gegeten en vond het een goed plan om onder ons en de boot door te gaan. Dus zagen we op dat moment niet alleen een whaleshark van heel dichtbij maar ook een spartelende giraf in het water verschijnen. Best wel uniek dat vilder en ik een kameel, giraf en whaleshark in een oogopslag in het water zagen.

Nadat we dit immense beest (10 meter) hadden gezien was het tijd om Vilder zijn scooter weer van benzien te voorzien. We waren nog geen 100 meter onderweg toen de scooter van Aik er ook de brui aan gaf. Aik en vil dus bij rats en mij achterop en gelukkig haalden we het benzinestation. Paar flessen brandstof mee en we waren weer good to go voor de terugreis. We waren echter zo slaperig dat we eerst nog wel even een mooi strandje gingen opzoeken. Even een freshe duik om vervolgens in slaap te vallen op het strand. We werden wakker als red lobbies, omdat we geeneens tijd hadden om in te smeren voordat we in slaap vielen. Vil en rats misschien wel, maar die dachten dat we wel chocolate genoeg waren om niet te smeren. Deze pittige sunburn had plaats gevonden in maar 2 uur tijd. Daarna besloten om toch maar terug te scooteren en het kleurtje nog een extra finishing touch te geven. Zeker omdat we nog een watervalbord tegen kwamen en we zijn toch vrij om te gaan en staan waar we willen met onze scootaahhs. Het werd gelijk offroad en rats nam het voortouw, die was hij alleen al snel kwijt doordat hij aardig vast stond in de modder. Je kon aan rats zijn gedachte zien dat hij al snel tot de conclusie kwam: om los te komen mod ik der vanaf. Daardoor besloten wij maar om snel door de grote plas heen te rijden en te hopen op het beste. Na een zoektocht en een lastig te berijden weg was er geen waterval te bespeuren. Dit plannetje was dus in het water gevallen.

Wat hier in Azië ook een tegenpool vergeleken met Nederland is is het claxonneren. In Thailand en Filipijnen wordt het als normaal beschouwd om te laten weten dat je eraan komt of iemand wilt passeren. Gelukkig heb je je linkerhand vrij om dat de hele tijd te doen, want je rechterhand is het gas. Wanneer ik terug kom in Nederland zal ik dat wel weer moeten afleren anders word het een dure terugkeer.

Die avond hadden we besloten om het rustige leven achter ons te laten en nog even 6 dagen gas te gaan geven op Boracay. Het feesteiland om nog even naar de filistijnen te gaan. Allemaal op ons lijf geschreven. We moesten voor de derde ochtend op rij er voor 7 uur uit en de lokale bus pakken die ons voor een euro naar cebu-city bracht, wat een vier uur durende reis was. Daarna nog een vliegreisje van 1.5 uur achteraan geplakt. Weer als een roos geslapen, dus fit voor onze eerste avond boracay. Ik kan eigenlijk over deze vijf avonden precies hetzelfde vertellen, we waren 5x laveloos en het lag niet aan ons, maar aan de rum. Ik kan er ook niet zoveel over kwijt aangezien ik niks meer weet. Naja de helft dan. Overdag hadden we namelijk de beschikking over een heerlijk cq. prachtig strand, met een heldere zee die niet snel diep werd en waar we soms wel 3 uur achter elkaar in konden dobberen om samen herinneringen van de avond ervoor op te halen, wat vaak niet lukte.

Laten we beginnen met wat we van de eerste avond nog wel weten. We zaten mooi aan bij de epic bar toen een drie filipijners vroegen of ze erbij mochten zitten. Natuurlijk mocht dit en Glenn, Gonzalez en Cousin (we weten nog steeds zijn echte naam niet omdat hij niet meer in staat was om te praten). Dit bleken 3 securitys te zijn in Boracay, die een dagje vrij hadden. Na wat mooie gesprekken besloten om naar exit bar te gaan. Voor cousin viel de exit echter al eerder, hij wilde opstaan en ging direct tegen de vlakte. Vervolgens ging hij, nadat hij nog tegen een paar tafels aanliep, zwalkend naar huis. De rest van de avond is voor ons allemaal een waas geworden.

De volgende dag weer bijgekomen op la plage en we kwamen toen toevallig glenn tegen, die keek nog steeds scheel van de drank. Het scheelde ook niet veel of hij had ons meegenomen naar het eiland waar hij woonde, daar scheen de drank nog een keer goedkoper te zijn. Uiteindelijk niet gedaan omdat we ook wel aan onze gezondheid denken. Glenn was wel een spraakzame jongen die je moeilijk op uit kon zetten. Dit was alleen niet aan zijn creativiteit te wijten, want ik heb wel 6x het verhaal gehoord dat zijn broer in het special army leger zit.

Na 6 dagen volgas zuipen was onze lever, na de geleverde prestaties, wel weer aan wat rust toe. Enige smetje op de laatste avond is dat ik wilde pinnen en de ATM aangaf dat mijn magneetstrip niet meer leesbaar was. Verscheidene ATM’s getryed, maar zonder succes. Die ochtend was het tijd voor mijn vrienden om de terugkeer huiswaarts te maken. Ze hadden allemaal nog even maximaal gepind, zodat ik mijn tijd in de filipijnen sowieso nog vol kan maken. Alleen zit ik wel met een groot probleem, want hoe kom ik daarna aan geld? Mijn creditcard werkt vaker niet dan wel en zit een limiet aan, dus the struggle is real. Afscheid genomen op Boracay van mijn maten, wat me toch wel wat zwaar viel aangezien we zo’n fantastisch mooie tijd hebben gehad??.

Adiosss

Reunited with my amigossss

HHellllloooo,

De rit naar de filipijnen was met recht een helse tocht te noemen. Zonder mobiel en dus zonder muziek begon ik de dag om 9 uur 's morgens met een bootreis van Koh Phi Phi naar Krabi, deze rit van 1.5 uur had gelijk al vertraging. Waardoor ik pas om 11.15 aankwam op Krabi en dat terwijl mijn minivan om 11 uur zou vertrekken vanaf de haven. Gelukkig had deze minivan gewacht op de boot, dus was ik nog on time. Blauwe reispil weer genomen en ik had geluk dat ik ook nog wat beenruimte had, hierdoor heb ik van de 6 uur durende rit richting de grens van Thailand en Maleisië ongeveer 4 uur geslapen.

Bij de grensstad aangekomen om half 6 en ik had nog net tijd om wat te gaan eten, aangezien de bus naar Kuala Lumpur om 6 uur zou vertrekken. Gelijk de eerste de beste toko ingelopen en chicken teriyaki besteld. Ik denk dat ze de ng waren vergeten in het laatste woord, want het was echt teringyaki. De laatste maaltijd uit Thailand en misschien wel de meest vieze die ik heb gehad, leuke afsluiter. Ik was even voor zessen terug en toen hoorde ik dat de bus 1 uur vertraging had, vanwege de drukte rondom kerst en het stempelen van de paspoorten bij de grensovergang. Uiteindelijk vertrokken we 3 uur later om 9 uur richting Kuala Lumpur. Ik had gelukkig een Argentijnse lotgenoot ontmoet tijdens het wachten, haar mobiel was namelijk kapot. Ik denk dat we die 3 uur wachten en daarna nog 3 uur in de bus hebben gepraat, just about life. Het maakte het in ieder geval wel een stuk aangenamer, want de hele dag slapen, om de uurtjes snel te laten gaan, gaat zelfs mij niet lukken. Daarna zijn we gaan slapen, alleen was het echt extreem koud in de bus, waar voor de rest alleen maar aso-spleetoog gezinnen zaten. Alleen de chauf had er weinig trek in om de airco even wat minder koud te zetten.

Om 6 uur 's morgens kwamen we aan in Kuala Lumpur. Nog even ontbeten samen, voordat ik de trein pakte naar de airport van Kuala Lumpur, dit duurde een half uur. Ik kwam daar aan rond 8 uur en mijn vlucht naar Cebu in de Filipijnen vertrok om 11.15. Nu had toch al alles vertraging gehad, dus is het niet meer dan logisch dat deze vlucht ook pas om 13.15 vertrok. Ik was een gelukkig man dat ik zoveel speling had tussen mijn ritjes. Na een vlucht van 4 uur kwam ik aan op Cebu. Even een pizza gegeten en om 19.00 begon het verschrikkelijke wachten op Cebu airport. Mijn vlucht naar Busuanga ging namelijk pas om 5.30. Ik had een rustig plekje opgezocht in het uiterste puntje van het vliegveld en ging daar liggen op mijn backpack met mijn daypack vastgebonden aan mijn voet. Zodat deze niet gestolen kon worden, terwijl ik aan het slapen was. Voor de zekerheid ook nog een stukje karton gevraagd bij de infobalie om hier op te kunnen schrijven: wake me up at 3.00 please. Uiteindelijk was dit overbodig, want ik probeerde te pitten op een plek waar die avond/nacht nog een hoop Zuid-Koreaanse vluchten gingen en die mensen maken een hoop lawaai. Ik dacht echt bij mezelf waai do you do that so noisy. Nog met een paar kindjes spelletjes gespeeld, omdat die mij als westerling zo bijzonder vonden, voordat het tijd was voor mijn vlucht, met misschien een uurtje slaap achter de rug. Ik stapte in het vliegtuig en er zaten echt alleen maar locals in, so where am i going? Uiteindelijk ging deze meest belangrijke vlucht heel voorspoedig, waardoor ik een half uur eerder was dan gepland. Tijdens de vlucht kon ik ook nog genieten van een adembenemend mooie zonsopkomst, ik steeg namelijk op in het donker en vervolgens werd de horizon een grote regenboog van kleuren. Helaas had ik nog geen mobiel om dit vast te leggen.

Aangekomen op Busuanga, op het eiland Coron, was er helemaal geen douane of iets meer. Gewoon een klein huisje waar je bagage werd gedropt op de grond en daarna kon je gelijk door lopen de airport uit. Gelijk een minivan gefixt, waaraan ik vroeg: can you bring me to the princess of Coron? Nu wist de chauf niet of ik nu een hotel bedoelde of de echte prinses. Deze informatie was de enige informatie die ik had van mijn Filipino vrienden (rats, maik en vilder). Ik werd gelukkig dus afgezet om 7.00 uur bij princess of coron hotel (na een reis van 46 uur).

Ik had echt een perryfect idee om de receptioniste hun te laten wakker maken, omdat het tenslotte kerstochtend was, met een kerstontbijt en dan zelf tevoorschijn te komen. Het nam een andere wending, die ook wel heel grappig was. Rats van Pattaya lag die avond met een voedselvergiftiging al vroeg in bed en hij ging om 7 uur 's morgens het balkon al op om te checken of het een beetje mooi weer was. Hij begon opeens te onwijs te juichen en vilder en maik dachten, hoe kan rats zo blij zijn met alleen mooi weer. Hij zag echter zijn corpu vriend verschijnen bij de poort en hoe blij kan je zijn als je je vrienden na ruim 1.5 maand weer zie. Maik en vilder kwamen ook naar buiten gerend en we had a good reunited experience.

Samen ontbeten en daarna gelijk door naar Tao Office, omdat we graag de expeditie wilde doen. Dit was op internet al vol, maar ter plekke was dit nog wel te fixen. Om 11 uur al aan de bieries om mooie verhalen te vertellen en vervolgens om 5 uur naar de briefing voor de Tao expeditie. We kregen tijdens de briefing gelijk het immens populaire drankje van de expeditie jungle juice aangeboden (pineapple juice met rum en een klein beetje water). Allemaal een vissershoed gekocht en ruim 400 euro lichter konden we tweede kerstdag beginnen aan een expeditie van 3 dagen. Eerste kerstdag nog afgesloten met een heerlijk etentje op de rooftopbar met bulalosteak en een fles rode wijn. Op tijd gaan slapen, omdat we om 9 uur aanwezig moesten zijn voor de expeditie.

Alleen waren de pinautomaten al 2 dagen leeg, dus we konden de tour niet eens betalen. Ons rijbewijs gegeven om toch mee te kunnen en om half 11 ging onze boot, toch weer even 1.5 uur later dan verwacht. We hadden allemaal vissershoedjes gekocht om echte avonturiers te lijken en rats had voor don lito (de kapitein) een mooie kapiteinspet uit Kroatië mee, die hij gedurende de reis bijna niet meer af deed. We werden diezelfde dag nog gekroond tot the Don Lito boys, wat ook taken tot gevolg had. Tox, onze tourguide, vertelde dat wij de aangewezen personen waren om het anker op te hijsen. Nu moet ik zeggen dat mijn drie vrienden vooral sigaretten liepen te heisen, geld verdienen noemen ze dat. Geen heisa over gemaakt, omdat hun maar 3.5e week hebben in tegenstelling tot mij. De eerste dag heerlijk gesnorkeld around hagelwitte stranden (we hadden dus toch nog een witte kerst hier). Geen super bijzondere dingen gezien als we het gaan vergelijken met wat komen gaat.Wij zaten namelijk in het kraaiennest aan de red horses (fantastisch bier met 7.5%). Opeens riep Maik kijk daar en hij wees achter ons, daar kwam net een walvis boven water. Echt supervet. Niemand anders van de boot, waaronder de crew, had de walvis ook gezien. Iedereen dacht dat wij door het stralende zon en de paar pilsjes een zonnesteek hadden opgelopen en het ons hadden verbeeld. Geloof ons maar lekker niet, maar met onze vissershoedjes zijn wij wel de freek vonks van de expeditie geworden.

We hadden echt fantastisch weer tijdens de expeditie, terwijl een dag hiervoor nog een tyfoon over de filipijnen raasde. De leus na regen komt zonneschijn ging hier dus op. Aangekomen op het eiland waar we gingen overnachten was het je eigen bed prepareren, mosquitonet ophangen en op naar de happy hour met gratis jungle juice. Eigenlijk de mensen leren kennen die allemaal mee waren op de boot. Rond een uurtje of 12 taaiden we af, want de volgende dag moesten we weer vroeg op pad. Wij sliepen met zijn 5en in het houten huisje op palen, the don lito boys en een ietwat vreemde Australiër. Rats en vilder in de achterste ruimte en wij er iets voor. Midden in de nacht werd vilder wakker van iets wat een aantal keer over zijn been kroop. Hij scheen met zijn zaklamp en zag tot zijn verbazing een rat die onder het mosquitonet was doorgekropen. Ik snap nu ook waarom het geen rattennet wordt genoemd. Rats werd ook half wakker, dus Vilder zei heel rustig: Mats er zit een rat naast je. Hij moest even tot besef komen, maar daarna was hij al heel snel klaarwakker. Gelukkig voor hun rende het beest hun slaapplekje weer uit. Het was dus niet echt de beste nacht van ons leven te noemen en rats was, zoals deze vakantie zo vaak, als eerste vroeg uit de veren. We weten nog steeds niet wat hij toen de hele tijd aan het doen was, maar zijn grote kajakken maakte aldoor een hoop lawaai als hij het huisje in en uit liep. Die Australiër moet ook wel gedacht hebben. Zeker toen argus vilder wakker werd en op de weg naar buiten was met zijn waterbottle. Tot overmaat van ramp viel deze uit zijn klauwen en brak open, zo over de Australiër heen. Dit was, gek genoeg, de laatste keer dat de Australiër bij ons sliep.

We hadden eerst een 2.5 uur durende boottocht op de rol staan, dus vroeg rats aan mij of hij zo’n gele reispil mocht, omdat hij slecht geslapen had. Dat kan geregeld worden en het had bij hem hetzelfde effect als bij mij, je wordt er dus heel sloom en slaperig van. Na die paar uur kwamen we bij het, naar wat ons werd verteld, mooiste snorkelplek van de trip aan en misschien wel een van de mooiste ter wereld. Het water was hier kraakhelder en drie van ons sprongen enthousiast het water in, alleen rats moest nog even wakker worden. Meestal wordt je dat in het water wel, maar hij had even gedobberd en gekeken naar wat koraal en toen had hij het wel weer gezien. Na eerst met iemand van de crew te zijn gaan snorkel, die me een pijlstaartrog liet zien (later nog een gezien). Koos ik daarna me eigen pad. Dit was de beste snorkelkeuze van me leven. Ik kwam een barracuda tegen en vervolgens zag ik in de verte een nog grotere vis. Hier snelde ik naar toe, bleek het een rifhaai te zijn. Gelukkig zwom hij van me weg, want we weten allemaal wat er met Freek Vonk en rifhaaien is gebeurd. Toen ik na die rifhaai achtervolging weer boven kwam, zag ik helemaal niemand meer om me heen door de golven. Ik besloot een stukje terug te zwemmen, totdat ik een schildpad zag, weer de achtervolging ingezet, alvorens ik werd aangetikt door iemand van de crew in een kajak. Dat ik vrij ver van de boot was verwijderd en dat iedereen alweer richting de boot was (dat verklaard dus waarom ik niemand meer zag). Na een flink eind zwemmen de boot weer bereikt.

Vervolgens nog een paar onbewoonde bountystranden bezocht met vaak leuke snorkelplekken, omdat het nog onaangetast is. Daarna gingen we naar Tao-eiland, deze mensen organiseren de tour en op die manier kon je op dat eiland in contact komen met de locals. Als eerst gingen we op een primitieve manier douchen, dus met een emmer die je over jezelf heen moet gooien. Hierbij hadden ze wel echt hele lekkere zelf gemaakte shampoo en douchegel (of douchefris volgens aik). Allemaal nog even een flesje daarvan meegenomen om thuis deze ervaring te kunnen herbeleven. Hierna was het plan om een massage te doen, net voor het eten, wat de locals ook verzorgden. Behalve mijn drie amigo’s kon ik niet meer voor het eten, dus ik hield mijn massage te goed voor na het eten. Ik heb in dat uur vooral met de expeditieleider gepraat en het was heel leuk om te horen hoe zoiets tot stand is gekomen.

Daarna konden we aanschuiven voor het 7-gangen diner met alleen lokale gerechten, leuke manier om te proeven en de meeste gerechten smaakten heerlijk. De open keuken maakte het ook leuk om te zien hoe ze alles bereiden. Even het eten laten zakken en op naar de massage met kokosnootolie (wat ook heel goed werkt als insectenspray). Ik kan me eigenlijk de hele massage heugen, totdat ik om half 2 wakker werd op die tafel op het strand met de oceaan op de achtergrond en een deken over me heen gelegd. Dat zegt denk ik genoeg over hoe ontspannend het was. Ben daarna maar wel naar me bed gelopen, want het werd ook wat frisjes daar.

De volgende ochtend richting gezet naar het stadje El Nido op het eiland Palawan. Onderweg nog een tijdje gevist op de boot, terwijl kapitein Rats de boot bestuurde. Helaas niks gevangen, maar het was wel een goede work-out voor je armspieren. We zijn toen nog aangemeerd op een eiland vlakbij El Nido, hier zijn we nog met zijn drieën de jungle gaan verkennen (Maik is na Suriname met geen mowglikheid een jungleboy meer te noemen). Het was wel grappig dat je Vilder en Rats aldoor hoorde als ze in een doorn stapte of een mierenbeet kregen. Mij hoorde ze niet en ongeveer op driekwart van de rit (waar het pad eigenlijk niet meer zichtbaar was en dus maar ergens heen liepen) vroegen ze waarom. Ik wees naar me voeten en liet ze vol trots mijn waterschoenen zien, die ik had aangetrokken. Mooi momentje. Vervolgens ons nog een weg gebaand naar het strand, wat ook niet helemaal mee viel.

Daarnawas het tijd om naar de laatste snorkelplek te gaan die aan een kant van een grote rots te vinden was. Onze expeditieleidster ging ook mee, dus wij haar volgen. Gingen we opeens een rondje om die hele rots heen doordat wij haar volgden. Zonder lifejacket en met mijn zwemkunsten is dat niet geheel makkelijk. Na een flinke tocht hebben we uiteindelijk de boot weer bereikt, waar rats en vilder nog dachten dat ik tegen de rotsen zou slaan, omdat ik daar aardig in de buurt kwam en ver van hun af dreef. Toen we aankwamen bij de boot misten we alleen Aik nog, maar die had besloten om terug te keren via de normale weg, waar ik hem achteraf groot gelijk in gaf, want daar was veel meer te zien.

Aangekomen op El Nido regende het keihard, want er was weer een tyfoon op komst. Afgesproken om die avond met de mensen van de boot en de crew een drankje te gaan doen in de Pukka bar. Het duurde alleen even voordat we ergens onze spullen konden droppen, want we waren overgeboekt in ons hotel. Denk dat we wel een uur moesten wachten voordat ze een vervangend iets hadden gefixt. Alleen het voordeel was wel dat dit dichter bij het centrum was en het was ook een prima kamertje met super aardig personeel.

Dag erna even bijgekomen op het las cabanas strand van de expeditie. Hier lagen we heel best met op de achtergrond echt heerlijke muziek en biertjes voor minder dan een euro op een schootworp afstand. Besloten om ook een happie op het strand te gaan eten bij een burgertent. Ik heb nog nooit zoveel burgers gegeten in mijn leven gegeten die laatste 2 weken, maar er is iemand die de kroon spande. Voor de thuisblijvers, let even op wie het meest corpulente barssie heeft gekregen. We lieten agrariër die avond de keuze maken welke burgers en cocktails we kregen voorgeschoteld. Iedereen vond de burger fantastisch, behalve ik en de cocktails gingen er ook steeds minder goed in. Totdat ik buikkrampen kreeg en vertelde tegen die gasten dat ik naar huis ging. Nog voordat ik de toko uit liep moest ik over mijn nek en ik was de burger alweer kwijt, echt zonde, en net op tijd bij de wc. Daarna heb ik bijna KO op een strandstoel gelegen en nog een aantal bezoekjes aan de wc gebracht. Daarna met de mannen naar huis en klaarmaken om uit te gaan, maar dat was echt een NO GO ik ga KO voor mij.

De volgende dag ook nog de hele dag een bed- en wcrelatie gehad. Die avond voor het eerst weer wat gegeten, maar daarna heb ik alweer snel het hazepad gekozen, want ik moest mijn rella weer opzoeken. De volgende dag besloten om mee te gaan naar las cabanas strand, want het was oudjaarsavond en vandaag MOET er gefeest worden. We kregen die avond nog een oudjaarsdiner aangeboden bij ons hostel, echt heel pittig (in de zin van dat het lief was) en het was nog goed te chappen ook.

We gingen die avond naar Sava-bar, waar we samen met Jasper en Emilie, die we hadden ontmoet tijdens de expeditie, een tafel hadden gereserveerd. Al snel werd er een praatje gemaakt met de 2 mensen naast ons, wat de eigenaar en eigenares bleken te zijn. Die zaten al puur aan de belverdere vodka en tequila en daar konden wij al snel van meedrinken. Je kan al begrijpen dat wij er deze avond helemaal af raakten. Nadat die flessen op waren, hadden we de smaak met flessen wel aardig te pakken. Flessen met grey goose vodka en jameson whiskey vlogen over tafel. Vilder was de aangewezen man om zich te ontfermen over de flessen. Ondertussen was het ook nog nieuwjaar geworden waarbij we naar het vuurwerk keken vanuit de club op strand. Bijzonder om dat zo ver weg mee te maken en toch met je vrienden te zijn. Na een tijdje dwaalde ik als solo-reiziger een beetje af en had ik van iemand een koeienmuts gestolen (wel weer teruggegeven later hoor). Een italiaan met zijn vriendin wilde daardoor op de foto, dat is natuurlijk geen probleem. Hij zat ook aan de flessen met gin erin en gaf mij een mixie. Toen zijn vriendin even weg was vroeg hij of ik mijn vrienden even kon laten zien en de fles van zijn vriendin, ging ook mee. Ik stelde ze voor en Vilder had zich alweer ontfermt over de fles, maar we kwamen er allemaal snel op terug, want pure gin smaakt net als pure vergif. Evengoed die bottle met moeite gekilld.

Ik heb later nog een speelgoedtrompet van iemand gekregen, omdat ik Warmenhuizer kermis met de trompetten wilde reconstrueren. Totdat iemand mij toch echt even te vervelend vond worden en mijn trompet in tweeën brak. Ik deed alsof ik heel teleurgesteld was en ik zei dat we de trompet moesten begraven in het zand om het wat dragelijker te maken. Ging die gozer daar ook nog mee akkoord om het te doen. Aan het eind van de avond waren we Vilder kwijt en we hadden echt geen idee meer waar hij was. Kwamen we thuis, lag hij verticaal in zijn bed, het eerste slachtoffer van de avond. Vervolgens is hij er nog uitgevallen omdat hij de airco wilde aan doen, dus we hebben nog aardig in een scheur gelegen. Ik loop nu beetje bij beetje in met de verhalen, dus ik hoop dat ik de volgende keer weer een stukje dichterbij kom door veel te schrijven, want weinig beleven zit er tot nu toe nog niet in!

Adiosss

Diving deeperry into losing stuff

Na een lange radiostilte heb ik eindelijk weer een klein beetje bereik en een telefoon. Het laatste berichtje dateert vanaf Koh Tao en in de tussentijd ben ik alweer 2 landen en heel wat plaatsjes verder. Na diep nadenken over wat ik 3 weken terug had gedaan, kwam ik erachter dat mijn Ik had in Koh Tao nog een dagje gedetoxt, waardoor ik eigenlijk de moeheid toeliet en me dus niet helemaal lekker voelde. Wel even naar de Nederlandse duikschool Impian divers geweest om mijn plekje voor morgen in de duik IDD-cursus te garanderen. Wel een prijzig grapje, maar als het goed is is het elke cent waard.

Eerste dag werd ik opgehaald met een scootertje, aangezien ik mijn hostel ergens anders al had geboekt en overnachtingen eigenlijk bij de cursus zaten inbegrepen. Gelukkig krijg ik daardoor wel een korting voor de cursus. Eerst even spullen aanmeten en vervolgens de schoolbanken weer in. Dit ging me erg goed af, leergierig als ik ben (zal ik dan toch me master gaan doen??). Je wilt ook wel goed opletten, want als je straks op 15 meter diepte niet weet wat je moet doen is nu niet bepaald prettig. Je kan tenslotte alleen maar communiceren met gebaren onder water.

Na de eerste les gingen we 's middags gelijk de zee in op 3 meter diepte skills oefenen. Bij een skill was het de bedoeling om je duikbril af te doen, vervolgens een rondje te zwemmen en dan je duikbril te klaren van het water wat erin zit. Het was mijn beurt om dit te doen dus hup duikbril af, zwem een rondje en wil me duikbril weer opzetten. Totdat ik opeens denk: hé, mijn duikbril is verdwenen. Zie ik daarna mijn instructeur zwaaien met mijn duikbril. Die had ik dus even vergeten vast te houden tijdens het af doen. Voor de rest gingen de skills perfecto. Tijdens het terugzwemmen naar de boot vroeg in de instructeur nog hoeveel bar er in de fles zat. Ik had van de 200 bar nog 50 over en normaal is het dan tijd om omhoog te gaan, maar onze instructeur besloot dat het nog wel leuk was om even dieper te gaan met het terugzwemmen. Zonder dat ik het eigenlijk door had zaten we op 10 meter diepte. De instructeur was vooral gefocust op een persoon die het nog wel eng vond op die diepte en 3 andere (waaronder ik), zweefden er als een soort jojo's omheen, omdat blijven zweven op een punt eigenlijk de kunst is van het duiken en die beheersen wij, bleek maar weer, nog lang niet. Ik kwam in de gevarenzone boven met 20 bar, maar dat deerde me niet want het was Barmooi.

Dag nog even nabesproken en met huiswerk naar huis gestuurd worden, wie heb het op vakantie. Daar heb ik er dus nog even 2 op gedronken, omdat het een primeurtje was. Vroeg het nessie in en fit voor the next day, die begon om 6.45. Eerst huiswerk bespreken en vervolgens nieuwe theorie om 's middags weer een duik te maken. Weer what-if skills geoefend, maar dit keer op 8 meter diepte, dus als iets niet lukt ben je toch genoodzaakt om dit onder water op te lossen. Deze dag was ik eigenlijk al mijn angsten al kwijt dus alles verliep vlekkeloos. Weer met huiswerk mee naar huis en met al dat stikstof in je lichaam kan je vaak goed tukken, ware het niet dat die avond ook de pubcrawl op het programma stond, waar ik de vorige keer memorabele dingen heb beleefd. Toch verstandig gedaan en dit geskipt, alleen hadden mijn hostelgenoten een ander idee en had ik daardoor een slecht nachtje. Zeker omdat het merendeel luidruchtige Engelsen was. De laatste dag duiken moest alleen nog wel even gecompleteerd worden voor mijn duikbrevet.

We begonnen de ochtend om 7 uur met een fundive in Chumpon, hier is zoveel plankton dat het zicht onder water heel slecht is, maar daardoor worden er wel met enige regelmaat walvishaaien gespot. Helaas hadden we pech en hebben we geen walvishaai gezien. Tijdens de duik had ik nogal moeite met het klaren van me linkeroor, dus moest ik dit echt om elke 50 cm doen en we gingen tot 19 meter diep. Op het einde van de duik leek het alsof de rest van de groep nog even dieper ging, alleen had ik veel last van mijn oren dus bleef voor mijn gevoel op dezelfde hoogte. De duikinstructeur kwam naar me toe en trok me naar beneden, hierdoor kwam er nog meer druk op mijn oren en het leek alsof ze bijna uit elkaar knalden. Dit gebaarde ik naar hem en hij gebaarde naar mij om op me meter te kijken. Ik was zonder dat ik het wist even 3 meter omhoog geschoten. Vandaar dat ik en last kreeg en het klaren van mijn oren niet meer lukte. Gelukkig geen paniek en aangezien het toch bijna tijd was om omhoog te gaan, gingen we rustig omhoog.

Gelijk door naar de volgende duikspot, omdat we nog een duik op diepte moesten doen om nog een paar skills te doen en als er tijd over was konden we er nog een fundive achteraan plakken. Als eerste moesten we een CESA uitvoeren. Hiermee moet je met een grote ademteug vanaf 6 meter diepte omhoog zwemmen, het lastige hieraan is dat je dit zo snel mogelijk wilt doen, maar je moet tijdens het omhoog zwemmen rustig uitademen en onder de kleinste belletjes blijven anders kan het gevaarlijk zijn doordat het drukniveau zo snel veranderd. Ging me gelukkig in een keer goed af en dat leverde me al een gratis bierie op. Bij deze duik geen last meer van me oren en dit was de mooiste duik die we hadden gehad.

Laatste theorie gehad en op naar het examen. Hierbij diende je van de 66 multiple-choice vragen er 53 goed te hebben. Voordat de uitslag bekend was nam ik al een voorschot op mijn diploma met een goudgele, want die had ik aardig gemist en ik was er vrij zeker van dat die toets aardig on fire had gezet. Deze goudgele bleek meer dan terecht, want ik sloeg cumlaude met welgeteld 1 foutje. Het was eigenlijk het plan om die avond direct de nachtboot te pakken om naar National park Khao Sok te gaan om met Bassa en Jeffa te meeten en dan 's ochtends gelijk te beginnen met een 2-daagse jungle tour. Alleen wilden de groep met geslaagden graag ons behaalde duikbrevet vieren, dus dat was ook heel aanlokkelijk. Na overleg met Bassa bleek dat hun het niet gingen halen om op tijd in Khao Sok te zijn, dit maakte de keuze om het diploma te celebraten een stukje easier. Na een aantal dagen weinig tot geen drank gezien te hebben, een vrij intensieve duikcursus achter de rug te hebben en met nog reststikstof in je bloed, begint die drank aardig snel invloed te hebben op je functioneren. Het was in ieder geval een mooi avondje, die nog meer inDruk had achtergelaten als ik daar al niet 3 dagen mee te maken had gehad.

'S ochtends om 11 uur werd ik gewekt door het hostel, omdat ik uit moest checken. Snel even douchen en de boot naar Khao Sok fixen. Hier kwam ik echter bedrogen mee uit, op alle eilanden tot nu toe ging er iedere 1.5 tot 2 uur wel een boot naar verschillende plaatsen. Vanaf Koh Tao gingen er helaas maar 4 boten per dag naar het vaste land, opzich no prob, ware het niet dat deze boten om respectievelijk 6.30, 8.00, 10.30 en 21.00 vertrokken. Ik was dus veroordeeld tot de nachtboot (vloog weer voorbij doordat ik van de 9 uur 8 uur had geslapen), alleen die kwam een uur te laat aan om mee te doen aan de jungletour in Khao Sok. Met pijn in mijn hart heb ik die tour gemist en ben ik gelijk door naar Krabi gegaan.

Hier hadden Bas en Jeffrey al een hostel geboekt genaamd: slumber party hostel. Ik dacht laat ik daar gewoon een nachtje bijboeken, want dan hoef ik die dag erna niet weer met al mijn spullen te slepen. Dat ik daar een dag extra heb geboekt heb ik geweten (of weet ik juist niet meer). Kwam al snel een gekke Duitser tegen en we schreven ons gelijk in voor het beerpongtoernooi, wat die avond in het hostel werd gehouden. Voor de aanvang van het toernooi werd er nog een uur gratis vodka uitgedeeld, wat de sfeer nog meer te goede kwam. Alleen de beerpongprestaties niet, want we vlogen er in de eerste ronde al uit. De laatste ronde drank was echter nog niet in zicht. De buckets werden weer achter de bar vandaan getoverd en er werd een spel bedacht, waarbij er vier knijpers in het spel waren. Deze moest je dan bij iemand aan zijn kleren bevestigen en vervolgens van vijf tot nul aftellen, wist diegene de knijper niet op tijd van zichzelf af te halen moest je je hele drankje opdrinken, of in mijn geval mijn net nieuw bestelde bucket. De mensen met buckets waren ook wel de meest favoriete personen en het gebeurde mezelf zelfs nog een x met een bucket, de rest van de avond is geschiedenis.

De volgende dag mooi met Bobka (de duitser) naar het strand. Heel chill onze kater uitgezeten. In de namiddag begon het alleen puur te regenen, maar wij lieten ons niet kennen en bleven lekker in de zee dobberen en hadden onze spullen onder een boom neergelegd. Hij was iets eerder naar de kant en toen ik eruit kwam, het werd toen echt slecht weer en zelfs de boom begon pittig door te lekken, was Bobka verdwenen. Ik gewacht, want al zijn (kostbare) spullen lagen er ook nog. Kwam hij na een uur aangerend met een man die samen met 2 straathonden (een met 3 poten) elke dag een rondje over het strand ging rennen. Het strand was groot, maar niet zo biggie dat het een uur zou duren. Dus ik vroeg wat hij nog meer had gedaan: krabben vangen met de locals, mooie man. Daarna zijn we naar huis gelopen totdat opeens heel Krabi in duister gehuld was, want de stroom was uitgevallen.

Aangekomen bij het hostel kon ik niet douchen en de barman vertelde dat ik hem moest helpen. Zeker als de barman hulp nodig heeft, ben ik altijd heel behulpzaam. De koelkast was namelijk ook uitgevallen, dus de koelkast moest snel leeggedronken worden. Na 2 uur deed de stroom het weer, dus tijd voor een showertje. Toen ik terug kwam in mijn kamer stonden er twee verrassingen in mijn kamer genaamd: bassa en jeffa. Dit moest logischerwijs gevierd worden. Gelukkig was er een pubcrawl om dit mogelijk maken en als klap op de vuurpijl begon deze ook nog eens in ons hostel. Avondje voor in de boeken, kan nog weleens een bestseller novelle uitbrengen na deze vakantie.

The next day op pad met team Phonelab en 2 Amerikanen, die hun al hadden ontmoet in Khao Sok. We gingen met een bootje naar Railey Beach en hebben daar even gechilld voordat we besloten om naar het viewpoint en de lagune te gaan. We hadden al gehoord dat het viewpoint het meest lastige was om te bereiken. Het begon allebei op hetzelfde punt en bij het zien van de eerste beklimming besloot ik mijn slippers uit te doen, want het was heel muddy geworden door de vele regenval. Na een tijd klimmen en wat glijers zag ik mensen ook naar me kijken van wat mud dy nu zonder schoenen op die beklimming. Bassa ging ook niet helemaal lekker op zijn pats (zin om hem ook weer te zien over 2 weken) en de andere 3 hadden prima schoeisel hiervoor. Nadat we een aantal keer verkeerd zijn gelopen kwamen we bij een viewpoint, waarvan we op het punt kwamen van: is dit het nu? Het bleek dus echt waar te zijn, dus een klein tegenvallertje na zo'n klim. We besloten de lagune ook nog te bezoeken aangezien dit makkelijker scheen te zijn en onder het mom van we zijn er nu toch. Na verloop van tijd begon ik mezelf af te vragen of dit nu echt easier was, want we waren al een tijd aan het klimmen en vooral afdalen en ik moest bijna alles op mijn, toen al bruin geworden, zwembroek glijden, want anders zou ik vanzelf vallen en gaan glijden. Na een pittige tocht kwamen we aan bij een prachtige lagune, waar we uiteindelijk zelfs met zijn vijven overbleven. Heerlijk genoten hier en het was het allemaal waard, alleen na de terugreis kwam ik wel met allemaal sneetjes in mijn voet terug. Gelukkig had ik nog weinig wonden op mijn voeten gecreëerd dus waren deze meer dan welkom.

Die avond was er weer een beerpongtoernooi en het eindstation was weer round one, maar hiervoor mag ik ook credits aan mijn engelstalige teamgenoot geven, want die kreeg het voor elkaar de balletjes zelfs naast de tafel te gooien. Deze avond verliep, tot de laatste loodjes volgde, weer geweldig. Alleen toen ik mijn broekzak checkte was mijn telefoon gestolen (nogmaals excuses voor je telefoon maik). Natuurlijk superkut en vooral omdat ik nu al mijn foto's kwijt ben. Gelukkig heb ik bijna al mijn momenten met andere mensen beleefd, dus ga ik als ik terug ben deze foto's even vragen. Ik ben nu alleen wel genoodzaakt om langer te blijven om toch nog met een vol fotoalbum terug te komen. Gelukkig had ik bas nog wel om een aantal dingen te regelen en mensen op de hoogte te stellen van het verlies. Bassa had thuis ook nog wel een extra mobiel liggen, dus gefixt dat mijn filipino vrienden deze mee zouden nemen. Ik zat daardoor nog wel 2 weken zonder telefoon en dat is echt back to basic, want je moet alles vragen. Je weet namelijk niet eens hoe laat het is of wat de route ergens naartoe is.

Die volgende dag nog lekker op het strand gelegen en 's avonds een grote warmenhuizer reünie gehouden onder het genot van AZ - Ajax. Onder meer Nick Bleeker en Vincent Molthoff schoven even aan. Daarna aangesloten bij de pubcrawl en een mooi avondje gehad.

De volgende dag vertrokken we met de ferry naar Koh Phi Phi, mijn voorkeur ging eigenlijk uit naar Koh Lanta, maar omdat het zo mooi was met Bas en Jef besloot ik daar ook heen te gaan. Koh Phi Phi is wel puur een feesteiland, vandaar dat dit niet mijn voorkeur had. We hadden samen met Nick (no bleekoe), die we hadden ontmoet op Krabi een prima private room (film hostel) geboekt. Zodat we aldoor heerlijk konden tukken en fit waren voor het feesten.

Nadat we aankwamen zijn we eerst voor een oliemassage gegaan om de spieren om te warmen voor de heftige dagen die komen gaan, heerlijk. De eerste avond zijn we daarom direct voor goud gegaan, heb nog een hoop gratis shots verdiend met limbodancing. Totdat ik de volgende ronde niet meer haalde en ter aarde stortte met schaafwonden, op je raad het wel, mijn tenen tot gevolg. Dit had vooral te maken met mijn status die per keer limbodansen verslechterde door de gratis shots. Het is ook geen spel voor pientere mensen, anders had het wel slimbodansen geheten.

Die dag erna was er een poolparty, dus we moesten op tijd beginnen. Om 11 uur begonnen we al met drankspelletjes en jeffrey was hierin de meest gelukkige, want die lag er om 1 uur al af, nog voordat de poolparty moest beginnen. Uiteindelijk hadden we allemaal iets meer van de poolparty verwacht, maar was leuk om mee te maken. Avond-nachtprogramma was, zoals gebruikelijk hier, ook gevuld met drank. We zijn hier nog naar de reggaebar geweest, hier zijn muay thai gevechten die er vrij spectaculair uitzien. In de bar is ook de mogelijkheid om zelf de ring in te stappen en tegen een andere bezoeker te vechten, je krijgt na afloop dan een medaille en een bucket met drank. Opeens stapte er een engelse kickbokser de ring in en vervolgens ging een mega gespierde rus ook de ring in. Dit leverde mooie beelden op. De rus had totaal geen dekking, maar had ook totaal geen Rust nodig. Hij was zo opgefokt dat hij die engelse helemaal de vernieling in sloeg. Toen de scheids hem wilde stoppen, sloegen de stoppen bij hem door en sloeg hij gewoon door. De engelse was nog niet KO maar stapte zelf de ring uit, onder luid boe-geroep, omdat de rus de regeltjes nog niet helemaal snapte.

De volgende dag gekozen voor een rustig stranddagje. Samen met Bassa naar monkey beach gekajakt. Op dit eiland lopen de apen gewoon op het strand en die zijn dus totaal niet bang voor mensen. Daarna nog naar het viewpoint gelopen om te kunnen genieten van de zonsondergang. In de avond gekozen om rustig een pilsje te doen bij the Only bar en niet te gaan feesten. Waren met een groepje van 7 en we zaten mooi, totdat we op de menukaart een shroomshake zagen staan. Dit is een licht hallucinerend drankje, wat erg populair is in Thailand. We hadden het allemaal nog niet gedaan, dus let's go for it. We had a very very good laugh that night.

De volgende ochtend lukte het, na een aantal dagen proberen met mijn creditcard, eindelijk om mijn vlucht naar de filipijnen te boeken. Het deed doordat het zolang niet lukte wel fil(i) pijn in mijn portemonnee om het nog maar niet over de vlucht zelf te hebben. Ik wilde ook graag met Mats, Aik en Jelle kerst vieren, dus daar moet je wat voor over hebben. Bas en Jeffrey gingen die dag naar Koh Lanta en ik besloot om nog 2 dagen in Koh Phi Phi te blijven samen met Nick, alvorens de oversteek naar de Filipinos te wagen.

Overdag eerst met Nick naar de kapper geweest en dit was echt een ervaring opzich. We hadden eerst goed gescout naar welke kapper ons de beste leek en daarna mocht ik eerst gaan zitten van Nick, zo bescheiden van hem. Eerst werd ik in een stoel gedropt waar ze mijn haar met wel 5 verschillende shampoos hebben gewassen inclusief hoofdmassage. Werd ik naar de volgende stoel geloodst waar mijn haar door iemand anders werd geföhnd. Vervolgens mocht ik in de knipstoel en ik liet een picca zien via Nick zijn telefoon hoe het er normaal ongeveer uit zag. Vanaf toen heb ik mijn lot in haar handen gelegd. Ze zat me tijdens de uitleg al de hele tijd te kriebelen in me haar en tijdens het knippen deed ze dit ook, heel chill. Daarna weer naar de was- en föhnstoel, alvorens het in model werd gebracht. Hierna wilde ze nog een foto van ons (het werden er wel 10) maken en gingen we met een freshe coupe voor 7,50 per persoon tevreden naar osso.

Heerlijk bij een mexicaan gegeten waarna Nick besloot om naar huis te gaan, omdat hij zich wat ziekig voelde. Ik was in de vorm van me leven en op de weg naar de pub kwam ik toevallig wat Engelsen tegen, die ik al kon sinds Krabi. Mooi met hun op stap weest en in the swedish bar twee mooie gasten uit Nederland ontmoet, iedereen raakte er weer aardig af. Op de weg terug naar huis zag ik voor de verandering weer een drempel over het hoofd, wat me weer een hevig bloedende teen opleverde. Ik liep echt toevallig langs het medical center, dus even gevraagd hoe erg het was. De dokter was nog wel een uur met iemand bezig, dus de assistent nam even de schade op. Die zei dat mijn nagel er wel vanaf moest worden gehaald, nu was ik vrij droen, maar kon met mijn medische kennis nog wel inschatten dat mijn nagel daar nog wel prima zat. Ben dus weggelopen, terug naar mijn hostel. Helaas was hier niemand meer op en het bloedde nog steeds. Ik besloot dus terug te gaan en nadat ik bij iedere voorbijganger informatie had ingewonnen over wat ik nu moest doen. Hierbij was de score ongeveer 40% die zei dokter en de rest (60% voor de rekenaars onder ons) dat ik gewoon moest gaan slapen. Conclusie ik wilde naar huis gegaan, want meeste stemmen gelden. Kwam ik een Schotse gozer tegen van een paar dagen daarvoor, die adviseerde me om naar een tattooshop te gaan om het daar met desinfecterend middel schoon te maken. Zo gezegd zo gedaan. Gelijk weer met een paar engelsen aan de praat, die hun eerste tattoo gingen laten zetten. Ze hadden mij overgehaald om dat ook te laten doen, dus nu zit ik met een palmboom op mijn bil. Neee jokey, kwam met een nuchter momentje toch tot de conclusie dat het beter was om naar het hostel te gaan.

Dag erna met Nick een eilanden- snorkeltrip gedaan, waar we onder andere naar het mooie maya beach zijn geweest en nog 5 andere bestemmingen hebben aangedaan. In de avond nog even rustig pilsje gedaan onder het genot van heerlijk voedsel. Dag erna moest er namelijk flink gereist worden naar kuala lumpur en vervolgens filipijnen. Ik ben ondertussen al 2 weken in de filipijnen, dus ik heb nog een hoop te schrijven. Het hoofdstuk Thailand is echter ten einde en het was hier fantastisch. Iedereen nog een gelukkig nieuwjaar gewenst, ondanks dat drie koningen al is geweest.

Adiosssss

It's getting slipperry with the lonestepperry

Yoooo,

Ik ben nog steeds op het feesteiland Koh Phangan en de eerstvolgende ochtend (lees middag) begon met het gebruikelijke: slecht weer en veel drank. Weer met een mooi groepie afgesproken om naar de Jungle Party te gaan en wonder boven wonder waren de weergoden ons weer goed gezind. Het was tot zolang ik bleef echt prima weer. Zelfs de eerste zonnestralen kunnen meepikken. Op het feest duurde het maximaal een uur voordat ik weer iedereen kwijt was, maar ondertussen calculeer ik dat wel in. Supergezellige fissa.

Bij aankomst in mijn hostel moest ik even bijkomen van de heftige rit terug. Totdat mijn oog viel op wat komisch. Een Engelse meid probeerde haar stapelbed op te komen, maar dat lukte haar niet. Na enige tijd observeren, want ik moest de klim zelf ook nog maken, viel mij op wat er mis ging. Ze probeerde zonder het trappetje te gebruiken het bed op te komen. (Trap)petje af als dat je lukt in die status. Ik had wel door dat ze ladderzat was, dus dat was misschien de hoofdreden. Ik ging even stralen (hier kom ik zo op terug) en ik had bedacht als ze er dan nog niet opzit help ik haar een handje, galant als ik ben. Gelukkig had ze de top al bereikt.

De volgende dag, was de dag, de dag van de full moon party. Sommige mensen in het hostel gingen nu pas voor het eerst uit en hadden de dagen ervoor hun krachten gespaard. Het eerste wat ik deed was op zoek naar mijn slippers, want toen ik naar de 7/11 wilde gaan, stonden ze niet meer op hun plek. Terug in mijn dorm hadden mijn kamergenoten ook geen idee waar ze konden zijn. Dit zou betekenen dat ik voor de tweede dag op rij mijn schoenen ben verloren. Een van mijn kamergenoten vertelde dat er bij de reviews stond dat er regelmatig slippers verdwenen (lees gestolen), dit verklaard al een hoop. Na een laatste ultieme zoekactie met een aantal kamergenoten werden mijn slippers gevonden in een kast waar wasmachinespullen stonden. Het is me nog steeds een groot raadsel hoe ze daar terecht zijn gekomen.

De buckets in ons hostel gingen die avond voor happy hour prijzen de deur uit en waar het normaal gebruikelijk is om buckets te delen met anderen werden ze nu solo opgedronken. Weer iets wat ik van me bucketlist kan afvinken. De full moon party staat mede bekend door zijn kleurrijke neontaferelen door zowel kleding als schilderingen op je lichaam. Een meisje vertelde me dat ze dat wel vaker had gedaan, dus ik vertrouwde mij haar hoofd toe. Ze had een kleurrijke bril op mijn hoofd getekend en deze stond mij alles behalve briljant. Na wel menig positief compliment te hebben ontvangen omdat ze het vooral grappig vonden staan. Koos ik er toch maar voor om aan een professionele kunstenares van het hostel te vragen of ze er nog iets van kon maken. Na me eerst te hebben uitgelachen, ging ze het daarna toch proberen en ik moet zeggen dat heeft ze met verve gedaan. Op naar de full moon party!

Ons groepje werd bij de chaotische taxi's al uiteengescheurd en op de fissa was ik dit keer iedereen binnen 15 minuten kwijt. De lonestepperry is nu echt wel geboren. Dat veranderde niks aan de full moon party zelf, dat was gewoon feesten, mooi weer en stralen in de zee. Het woord stralen is al echt geïntegreerd in diverse delen in Thailand, voor de buitenlanders is het zelfs nog leuker: I am going to shine. Na met mensen uit alle uithoeken van de wereld op pad te zijn geweest zoals Arabieren, Brazilianen, Canadezen en Indiers. Vond ik het na een flinke plensbui, gemixt met zonnestralen, op mijn hoofd wel welletjes om te gaan. Tot overmaat van ramp waren mijn slippers dit keer wel verdwenen. Tijdens het feest al van verscheidene mesen gehoord dat er een vrouw rond liep met een plastic zak, slippers te verzamelen. Aangezien iedereen waarmee ik weg ging zijn slippers kwijt was besloten we om gewoon maar de taxi naar onze verschillende hostels te pakken.

The day after voelde ik me vrij naakt, ik had geen schoenen en slippers meer en al mijn geld was tot overmaat van ramp ook nog op. Op mijn blote voeten dus op pad gegaan voor eerst een ATM anders kon ik geen slippers kopen, daarna een setje slippers gekocht en vervolgens achterop gesprongen bij een brommer om terug te keren naar het epicentrum van de full moon party om mijn slippers te zoeken. Tijdens deze rit voor het eerst makaken gezien, die me gewoon vanaf de weg zaten aan te gapen. Op het strand waren nog diverse slippers te verkrijgen, maar mijne lagen er niet tussen. Gelukkig had ik die rit niet voor niks gemaakt, want Rick en de 3 Portugezen waren daar ook te vinden, dus daar even happie en drankie mee gedaan.

Bij aankomst in mijn hostel was er nog 1 iemand wakker die mij aldoor al: Perry the crazy drinking dutch guy who like sunrises noemde. Zij gaf me toen een paar zakjes ORS aangezien ze dacht dat ik die beter kon gebruiken dan haar, ik weet niet of ik dat als compliment moet opvatten, maar het is wel pittig van haar.

Die dag erna ging vervolgens iedereen weg en bleven er van de 12 bezette bedden 1 over en dat was ik. Lekker dagje uitrusten (was heeeeeel lang geleden) en dingetjes uitstippelen. Niet extreem lang geslapen, omdat ik totaal in een ander ritme zit en er evengoed nog wel een 30tal (voornamelijk engelsen) in het hostel waren die nog wel een feestje zagen zitten.

Dag erna zou ik om 1 uur de boot naar Koh Tao pakken, het snorkel- en duikeiland van Thailand en misschien wel van heel Azië. De eigenaar van het hostel adviseerde mij echter een dag later te gaan, omdat alle boten al waren gecanceld die dag en alleen deze nog ging vanwege het slechte weer. De eigenaar vertelde dat hij de zee dit jaar nog niet zo ruig had gezien en het eerste wat bij mij te binnen schoot was: het jaar is bijna ten einde. Nog een dag op Phangan blijven zag ik echter niet zitten en het toen ik vroeg of het veilig was, was dat het wel gewoon.

Eenmaal in de boot snapte ik waarom het werd afgeraden, zeker 5% van de mensen heeft een zakje gevuld of heeft achteraan op de boot de zee voorzien van nieuwe vloeistof (met vaste deeltjes). Ik had een reispil genomen en ik val van die dingen echt aldoor in slaap en zo geschiedde dit keer weer, oortjes in en lekker wegvallen. Wat ik alleen niet wist is dat deze boot naar 2 bestemmingen ging. De eerste stop was Koh Tao, daarna ging hij nog verder. Gelukkig was mijn buurvrouw zo attent om mij wakker te maken. Ik dacht hoe weet zij dat? Maar je krijgt vantevoren een sticker die je op je shirt kan plakken. Nu dienen de stickers niet voor dit soort praktijken, maar het kwam me verdomd goed uit. Gezellig als een van de laatste de boot uit, samen met de mensen die niet meer op eigen kracht de boot konden verlaten.

Eenmaal op Koh Tao scheen gelijk de zon op mijn pannetje, terwijl ik heel slecht weer verwachtte en ook alles voor niets in mijn regenhoezen had gestopt. De rit naar het hostel deed echter anders vermoeden, ik moest tot mijn knieën in het water om mijn hostel te bereiken (gelukkig had ik geen dichte schoenen meer) en straten stonden echt nog vol onder water. Er was zelfs iemand zo grappig om vlak langs mij te rijden met volle snelheid en zo werd ik zeiknat. Normaliter zou ik dit ook funny vinden, dus ik kon het wel waarderen. Ik heb met mezelf afgesproken om hier vooral te detoxen, want voor het duiken dien je nuchter te zijn en behalve dat zal het minder drinken ook een beter zijn voor de portomonnee

Adiossss