Yoooo,

Aangekomen in Kuching verbleef ik in Sunset homestay, waarbij ik voor 4 euro verbleef in een best wel luxe situatie. Eigen cabine met privacy, heerlijke warme regendouche en gratis ontbijt en waterrefills. Terwijl ik van Maleisie hoorde dat het voor Aziatische begrippen duurder zou zijn en dat Borneo nog minder ontwikkelt is. Tijdens de eerste indruk vallen al deze uitspraken in het niet. Heb heerlijk mijn Thaise vermoeidheid eruit geslapen en die dag heb ik vooral mijn planning in grote lijnen voor Borneo uitgestippeld. 

'S avonds heb ik veel malls bezocht op zoek naar de nog steeds ontbrekende stukjes van mijn mobiel. Drie verschillende malls en tien verschillende telefoonsshops verder kwam ik eindelijk bij een samsungshop terecht, waar ze de SD- en simkaarthouder verkochten, endlich ka-ching in kuching. Nu wilde ik ook graag een simkaart, alleen hadden ze daar mijn paspoort voor nodig en laat ik die nu net in het hostel hebben laten liggen. Gelukkig had ik die avond niks beters te doen, dus ben ik in ongeveer een uurtje heen en weer gelopen in verschillende routes, zodat ik ook wat van de stad zag. Ik nam ook mijn telefoon mee die waterschade had opgelopen, omdat een pittig vrouwtje aanbood om hem gratis na te kijken of er nog wat aan te redden viel. Weinig kans, maar niet geschoten is altijd mis. 

Met een Maleisisch nummer op zak ben ik de volgende dag om 7 uur op de bus gestapt om naar Bako National Park te gaan. Vervolgens nog een half uur met de boot en ik was beland in de jungle. Ik ging in mijn eentje heen met voorbedachte rade, want ik wilde wel eens een paar dagen in mijn eentje wat ondernemen. Kan me namelijk niet heugen dat ik dingen echt in mijn eentje heb gedaan, kijken hoe dat bevalt. Het park bevat allemaal hiking trails en ik schreef me direct in voor 5 trails, zodat ik onderweg niet terug hoefde. 

Met 3 liter water begon ik mijn trip en ik was nog geen 100 meter onderweg en een gids sprak me aan. Hij vroeg of ik een probiscus wilde zien. Een wat? Ik had echt geen idee wat dit voor dier was en als Bearry Grylls zijnde kan ik dit eigenlijk niet maken. Toen hij mij naar een boom meenam, zag ik een voor mij in engels vertaalde nosemonkey (neusaap), maar die schijnen dus probiscus in het engels te heten. Ik kon een dier dat ik wilde zien in Borneo dus al afstrepen van mijn lijstje. De neusaap leeft alleen in Borneo en is in tegenstelling tot heel veel andere soorten nog niet bedreigd. Een van de redenen hiervoor heb ik gehoord van Osman (deze gids komt later in het verhaal terug). Hij vertelde namelijk dat hij in een volgend dierenleven een neusaap wilde zijn. Nu komt de aap uit de mouw waarom: een neusaap heeft namelijk 24 uur per dag een erectie, wat ervoor zorgt dat de daad op alle momenten van de dag kan worden verricht. Bovendien heeft een mannetjesneusaap altijd meerdere vrouwtjes tot beschikking. Dit is dus een voorbeeld van een diersoort die zichzelf door evolutie beschermt tegen het uitsterven. Ze zien er trouwens erg grappig uit. 

Nadat ze beide weg waren geslingerd vroeg de gids of ik een flying lemur wilde zien. Graag natuurlijk en hij bracht me naar een boom, waar een vliegende lemur niet aan het vliegen was maar aan het slapen was. Zelf had ik deze nooit gevonden, dus ik bedankte de gids voor de bewezen dienst. Een vliegende lemur spotten is nog best zeldzaam aangezien het een nachtdier is en dankzij zijn vleugels tussen zijn poten vliegt hij van boom naar boom. Een heel veelbelovend begin van mijn nog maar korte dierenspotcarriere. 

Ik begon aan de eerste trail en dit was gelijk de kortste om makkelijk te beginnen. De hele trail, ongeveer een uur, was ik gefocust bezig om dieren te spotten, maar verder dan een paar kevers en hoop mieren kwam ik niet. Geduld is natuurlijk een schone zaak met dit soort praktijken, dus ik gaf de hoop nog niet op. Vol goede moed begon ik aan twee trails die samen goed te combineren waren. Waarbij onderweg de kans op dieren redelijk aanwezig was en er aan het eind van de rit altijd nog een mooi viewpoint was over het strand geflankeerd door rots- en jungleformaties. De viewpoints bleken ook het hoogtepunt van deze trails (alleen een hoop makaken gespot). Of het moet zijn dat ik op mijn hoogtepunt wel een liter zweet per minuut verloor, want wat is het verschrikkelijk heet in een tropisch regenwoud met die 100% luchtvochtigheid. Op die drie liter water moest ik aardig bezuinigen op de terugweg, anders kwam ik zonder te zitten. 

Ondertussen had ik tijdens de trail ook een groepje van drie ontmoet, die bij mij aansloten (alleen blijven lukte dus maar een aantal uur). We besloten terug te gaan naar de office om water te halen en wat we toen aantroffen was op zijn minst opmerkelijk te noemen. Een klein stukje daar vandaan zagen we wel 10 probiscussen in de bomen zitten/slingeren. Een paar meter verder zag ik een baardzwijn lopen met twee kleintjes. Deze dieren hebben hun naam te danken aan, jawel, hun lange baarden. Ze zien er evenals de neusapen grappig uit en zelfs de kleintjes hebben baarden waar menig proberend baardgroeiende man jaloers op zou zijn. 

Na een van de heerlijkste koudwaterdouches ooit was het 's avonds tijd voor de avondsafari. Waarin we zowel een dodelijk giftige duizendpoot als kikker tegen kwamen. Een hoop slapende vogels op precies het uiteinde van een tak, zodat roofdieren er niet bij kunnen. Een schorpioen, die iets tegen me leek te zeggen doordat hij zijn scharen en staart oprichtte, maar ik kon hem niet horen, waarschijnlijk was hij schor. 

Toen ik bij een meertje met meervallen iets te lang bleef staan, wachtte de laatste gids op me en daarna liepen we weer terug naar de groep. Totdat hij opeens hevig in de bomen begon te schijnen, ik zag precies niks, maar hij zag een tarsier (spookdiertje), het op 1 na kleinste primaat ter wereld, naar boven klimmen. Hij riep de groep nog terug, maar tevergeefs. Gelukkig had ik dit zeldzame beestje wel gezien, ook al was het van afstand. Net voor het einde van de safari kwamen we ook nog de bornean keeled pit viper slang tegen. Een groene slang die ongeveer 1 meter lang wordt. Deze slang is ontzettend lui, maar wordt wel bestempeld als de gevaarlijkste slang van Borneo door zijn agressiviteit en het is, na de cobra, de meeste giftige. 

'S ochtends vroeg uit de veren om de Bintang (nee helaas geen bier onderweg) trail te doen, om het meeste hete moment van de dag voor te zijn. De Bintang trail duurt zo'n 4 uur en brengt je langs 8 verschillende soorten vegetatie, wat mooi was, maar ook nog pittig klimmen. Mijn dierenspottalenten lieten echter nog te wensen over, want verder dan een vleesetende plant (mag ik dit een dier noemen?), kwam ik niet. 

Om 3 uur verliet ik het park om weer terug te gaan naar Sunset Homestay in Kuching. Na wat slaap te hebben ingehaald besloot ik aan het begin van de middag naar Semenggoh Nature Reserve te gaan. Hier worden oerang-oetangs opgevangen, die niet meer in het wild kunnen leven. Deze artiesten van de jungle zijn niet echt schuw meer voor mensen en het is dan ook niet speciaal om deze dieren hier te spotten. Voor de ingang lag er namelijk al eentje languit te chillen. Ze zien er misschien knuffelbaar uit, maar als je te dichtbij komt kunnen ze gevaarlijk zijn, doordat hun kracht niet te onderschatten valt, zelfs niet als je een olifant op je gehad hebt. Ook hier ging ik alleen heen, maar in de bus had ik direct weer een babbeltje met een Belg en een Spaanse. 

Nadat we de bus uitstapte besloten we om direct wat te eten bij de gezellige uitziende avondmarkt langs de rivier. Dit werd opgevolgd door mijn eerste Maleisische biertje. Het bijzondere hieraan was dat het mijn eerste in 5 dagen was en het smaakte nog als vanouds. Dat betekent dat ik het er niet bij één liet en nadat we in een Spaanse bar aan de buckets gevuld met Estrellas raakte, vonden we het wel een goed idee om naar de Culture Club te gaan. Hier aangekomen was het vooral een te grote club met te weinig mensen. De twee die me de hele avond vergezeld hadden, vonden er ook niet zoveel aan en besloten naar huis te gaan. Het leuke aan Maleisische mensen is dat ze vaak goed Engels spreken, dus besloot ik mijn geluk te beproeven bij een groep locals, die een grote biertower op hun tafel hadden staan. Ik werd hartelijk ontvangen en werd of ik het nu wilde of niet, volgegooid met bier en heb tot sluitingstijd met hun gestaan. 

In deze bar waren drie zangeressen die ons voorzagen van muziek. Aangezien ik de enige overgebleven blanke was, probeerde ze mij aldoor op het podium te krijgen om ook een nummertje te zingen. Ik wimpelde dit meerdere keren af, tot het besef kwam dat het inzingen van het volgende Droenboysnummer al akelig dichtbij komt. Op dat moment zeiden ze net: the last song, dus ik sprong op het podium. Ze vroegen of ik het nummer Zombie van The Cranberries kon en ik zei maar ja, terwijl ik nu niet echt verder kom dan het refrein. Gelukkig werd ik tijdens het zingen met mijn rauwe randjesstem ondersteund door twee vrouwelijke zangeressen en kreeg ik zelfs nog applaus van mijn overgebleven Maleisische groep. 

Eenmaal buiten rond 4 uur, wilden ze eerst nog naar de volgende club gaan met de taxi. Totdat ze op hun klok keken en zagen dat ze nog maar 2 tot 3 uur hadden om te slapen, voordat ze moesten werken. Nog even buiten met ze getalked en toen ik vertelde dat ik morgen naar Sandakan (meest noordelijke stad) vloog, keken ze me raar aan. Eentje vertelde dat ruim een jaar geleden een vriend van hem daar was onthoofd door de Filipijnse piraten, die daar regelmatig huishouden. Avonturen zijn leuk, maar dit gaat toch wel erg ver. In bed heb ik dit nog even verder opgezocht en er geldt inderdaad een negatief reisadvies (alleen noodzakelijke reizen) voor het noorden. 

De volgende ochtend heb ik het nog even nagevraagd aan de homestay eigenares voor de actuele situatie en die vertelde dat het wel kon. Bovendien wist ik dat Inez, Jet en Eline in het noorden zaten en die vertelden me dat ze niks van de "onveilige" situatie hadden gemerkt. Die middag nog een massage genomen alvorens ik om 8 uur vertrok naar de hoofdstad van Borneo: Kota Kinabalu. Ik moest overnachten op het vliegveld en ik had een mooie spot gevonden op een reeks stoelen, waar voor de rest niemand te bekennen was, wekkertje gezet om 5 uur en ik had voor zover het kan goed geslapen. Toen ik wakker werd checkte ik nog even mijn vluchtgegevens op mijn mobiel en daar stond: droppen baggage voor 5.45 en ik keek daarna weer even hoeveel tijd ik nog had. Stond er boven in het beeld 6.07. Wat?!?! Voor zover ik nog niet wakker was, was ik dat nu wel. Het duurde wel een halve minuut voordat ik doorhad dat ik naar een screenshot van mijn mobiel zat te kijken en dat die dus om 6.07 was genomen. Niks aan het handje dus, want het was 5.10. 

Rond 8 uur aangekomen in Sandakan en ik kon direct mijn kamer in bij Sandakan Backpackers. Nadat ik ook nog een gratis ontbijtje kreeg, waarbij de pot pindakaas al mijn aandacht opeistte, ben ik heerlijk wat slaap in gaan halen. Toen ik wakker werd ontmoette ik Marc, een 36-jarige gozer uit Zwitserland. Hij was ook van plan om morgen naar de Kinabataganriver te gaan. Ik had mezelf al goed ingelezen over dit, dus vroeg of hij meewilde naar Osman's Homestay om de prijs te drukken. Osman staat bekend als de beste dierenspotter op de Kinbataganriver en heeft zelfs David Attenborough, de Steve Irwin van Engeland en bekend van Planet Earth, begeleidt tijdens een safari daar. 

Aangekomen in de Homestay sliepen we pal aan de rivier en tijdens de boottocht er naartoe kwamen we de lokale visboer nog tegen en kocht Osman een paar vers gevangen meervallen. We waren de eerste dag de enige gasten en we maakten kennis met Osman, zijn vrouw en keukenprinces Yanti en zijn 7 kinderen. Osman vertelde ons bij aankomst dat hij gister zijn beste safari ooit had in 27 jaar. Hij had namelijk een nevelluipaard (heeft hij 5x eerder in zijn leven gezien, dus dat zegt wel hoe zeldzaam ze zijn) gespot in een boom, die een neusaap te grazen had genomen, hoe vet! Helaas voor mij een dagje te vroeg. 

Aan het eind van de middag gingen we direct de rivier op op zoek naar wildlife. Het duurde niet lang of we zagen een koppel neushoornvogels in de top van een boom zitten. Supertoffe en elegante beesten zeker als ze vliegen. In Borneo komen 8 verschillende soorten neushoornvogels voor en de eerste soort kunnen we dus afstrepen. Osman spotte langs de rivier verse sporen van de Borneo dwergolifanten, dus gingen we op zoek naar deze beesten. Net voordat de avond viel en de safari zou eindigen, hoorde we gekraak in de bosjes en kwam er eentje tevoorschijn. Ze leven in groepen, dus werden het er meer en meer. Deze soort wordt door de junglebekapping met uitsterven bedreigd. De junglebekapping vindt plaats zodat er palmolieplantages van gemaakt kunnen worden, er zit namelijk extreem veel olie in de grond hier. Hierdoor kiezen de lokale grondbezitters vaak voor het geld in plaats van het behoud van de jungle. 

De volgende ochtend werden we om 6.00 uur weer in de boot verwacht voor de ochtendsafari en deze stelde niet teleur. 4 verschillende soorten neushoornvogels, een hoop makaken en neusapen, een varaan en als kers op de taart twee wilde oerang-oetans. Waar ik nu wel een beetje tegen aan loop te hinken is dat mijn  camera op mijn mobiel totaal niet geschikt is om een knappe foto te schieten van al deze dieren, omdat de afstand vaak aanzienlijk is. Gelukkig had Marc wel een camera met een lens, dus daar heb ik wat plaatjes van gekregen. Die middag nog met Osman gepraat over de schijnbaar onveilige situatie in het noorden van Maleisie. Dat was dit jaar niet echt aan de orde, alleen kon hij wel vertellen dat een paar dagen terug de overheid was afgetreden en het land nu onder leiding van het leger staat, wat voor opstanden kan zorgen, omdat regels niet meer worden nageleefd. Good to know! 

Die middag arriveerden er twee stelletjes, dus onze safariboot zat goed volgepakt aan het eind van de middag. Neushoornvogelsoort nummer 6 gespot, een olifant en de neusapen. Deze trip was eerlijk gezegd niet heel denderend. Hoe anders was dat met de nachtsafari. Er besloten maar drie mensen, waaronder ik, mee te gaan en de rest was vrij jaloers toen we terugkwamen. Allereerst waren we met de boot naar een olifant toegeslopen en konden we hem van 1 meter afstand bekijken. Vervolgens zagen we een civetkat, deze dieren hebben hun bekendheid te danken aan de kopi luwak koffie, een van de duurste koffiemerken ter wereld. Ze eten namelijk de koffiebonen op en schijten ze vervolgens weer uit, dan worden de bonen uit de ontlasting verzameld, schoongemaakt en worden ze verkocht als koffiebonen, kort gezegd. Zo'n speciaal natuurlijk proces verdiend inderdaad wel een hoge verkoopprijs. Ik snap dat jullie nu razend benieuwd zijn om dit te kunnen proeven en daarvoor verwijs ik jullie door naar google. 

Terug naar de boot. We waren lekker met ons zaklampen aan het schijnen opzoek naar reflecterende glinsterende ogen van dieren tot de boot van Osman opeens naar de andere kant van de rivier schoot. Niemand zag, in eerste instantie, wat hij zag, maar het bleek om een zeldzame mousedeer (dwerghert) te gaan, dit is de kleinste hertensoort ter wereld. Ik dacht zelf een een grote muissoort, want deze beesten worden maar 50 cm groot. Enkele ogenblikken later vaarde Osman zo de bosjes in onder een boom, ook hier waren we naarstig op zoek naar het dier wat hij ons nu weer wilde laten zien. Zelfs toen hij wees zagen we het nog steeds niet, omdat we veel te ver keken. Er zat namelijk een ijsvogel een tiental centimeter naast ons. Deze stond te slapen en was daardoor van heel dichtbij te bekijken. Naast de blauwe ijsvogel hadden we ook nog een rode gespot. 

We gingen richting een afgelegen stuk van het meer waar we meerdere krokodillen hebben gespot. Osman besloot om een babykrokodil uit het water te vangen. Nadat hij dit gedaan had zei hij tegen mij: its your turn buddy! Hij bedoelde het als grapje, maar ik wilde mijn safari wel bekronen met iets cools. Dit leende zich er perfect voor. Als ik terug kom met een vinger minder (want Osman waarschuwde me dat ze die er zo af kunnen bijten), heb ik er nog steeds 9 en heb ik een mooi verhaal. Dit betekent wel dat het binnen 10 pogingen moet lukken, want zonder vingers is het schier ongemogelijk. Gelukkig was ik tijdens mijn vangst aardig bij de pinken en was het raak bij de tweede poging. De eerste keer verdween mijn vriend namelijk onder water voordat ik mijn hand naar hem toe kon reiken. Het was belangrijk hem vlak achter zijn hoofd te pakken en dan snel uit het water te halen, om grotere soorten te vermijden, even laten spartelen en gotcha! Adrenaline gierde door me lijf, maar deze ervaringen vergeet je nooit meer. Een mooie afsluiter om de Kinabataganrivier de volgende ochtend te verlaten. 

We werden na 1.5 uur rijden afgezet met een minivan en moesten een uur wachten in de brandende zon op de bus van Sandakan naar Semporna. Toen de bus aankwam zag ik al dat de bus afgeladen vol zat en heb ik de eerste zitplek die ik zag toegeeigend. Door een wat norse man die twee zitplaatsen bezet hield te vragen of hij dat voor mij deed. Het grapje kon hij niet waarderen, maar de zitplaats ging wel naar mij toe. En ik zag 4 mensen, die wel gereserveerd hadden, maar de gehele 4 uur mochten staan. Zolang staan, na een paar dagen in de jungle geleefd te hebben, dat is niks voor mij. 

Mijn Borneose jungleavontuur mocht dan misschien over zijn, maar uitgekeken op dieren was ik allerminst. Vandaar dat ik aangekomen op Semporna na een nacht slapen direct op zoek ging naar een duikshop die nog permissies had om op Sipadan te duiken. Sipadan wordt al jaren uitgeroepen tot een van de beste duikspots ter wereld, dus dat wilde ik graag ervaren, ook al wist ik dat dit een hels karwei ging worden om te bewerkstelligen. Om Sipadan als mooiste duikspot te behouden worden er per dag maar 120 permissies uitgegeven en die zijn vaak al enkele weken vantevoren volgeboekt. Dat bleek wel toen ik, 5 dagen voor ik in Semporna aankwam, 6 verschillende duikshops had gemaild met de vraag of het mogelijk was om in Sipadan te duiken. Ik kreeg het teleurstellende antwoord dat dat op zijn vroegst pas mogelijk was over 3 weken en zolang ga ik hier niet wachten. Je hebt echter de kans, als je persoonlijk bij de duikshops langs gaat, dat iemand met een permissie niet is komen opdagen, waardoor je die kan overnemen. Ik had toch een dag niks te doen in shithole Semporna, want wat was dat een verschrikkelijk smerige stad, dus ik ging alle duikshops af samen met Marc. Die dezelfde wens als mij had. 

Na 8 verschillende duikshops, hadden we nog steeds 0 op ons request gekregen. We besloten om maar terug te lopen over een houten steiger en een man sprak ons aan of we wilde duiken. We antwoorden: ja, maar dan wel op Sipadan, met alvast de volgende afwijzing in gedachte zei hij: dat kan geregeld worden. We liepen met hem mee naar de duikshop en het zag er allemaal niet al te knap uit, maar ze hadden wel degelijk 2 permissies over voor over 3 dagen. Met een lichte twijfel hebben we ons maar ingeschreven voor deze permissies, want achter ons stonden ook 2 mensen die de permissies wilden, dus we waren right on time binnengehengeld. Wat ook nog binnengehengeld moest worden was mijn advanced diving diploma, want door de sterke stroming op die plek, werd dat voor mij verplicht. Ik had al 2 van deze 5 specialties gehaald in de Filipijnen, dus ik moest er nu nog 3 doen. Billy, de britse duikinstructeur, had de volgende ochtend een groep die ging starten voor het behalen van de advanced open water, dus daar kon ik mooi bij aansluiten. 

Om 6 duiken inclusief permissie Sipadan (200 eu) accomodatie en eten drie dagen te bekostigen, had ik nog een flinke som geld nodig. Het scheen dus diezelfde dag payday te zijn voor de Maleisische inwoners en er stonden dan ook gigantische rijen voor de ATM's. Door deze roofbouw waren ze ze goed als leeg en gaven ze alleen geld als iemand er geld ging storten, wat nooit genoeg is om het duiken te betalen. Na alle drie de ATM's in de stad, zonder succes, geprobeerd te hebben zijn we maar gaan slapen. 

De volgende ochtend werden we om 8 uur bij de duikshop Mabul Backpackers verwacht. Waar we, nadat de permissies waren goedgekeurd, naar het eiland Mabul vertrokken. Overnachten op Sipadan is namelijk niet toegestaan. Aangekomen op de plaats van bestemming was het allemaal wat chaotisch geregeld. Billy was namelijk de enige instructeur en had 7 duiken te doen deze dag en normaal is 4 duiken per dag het maximale vanwege gezondheidsredenen. Rond een uur of 2 mochten we dan eindelijk onze eerste duik maken en dit was de specialty wrakduiken. We gingen naar een gezonken politieschip en hebben deze verkend. Toen we echter door het ruim wilde zwemmen zat daar een grote triggerfish op ons te wachten. Deze kunnen aggresief zijn, dus besloot Billy dat we er niet doorheen gingen. Nog een murene en een aal gezien en de duik was alweer ten einde. 

Na het eten, wat elke dag zeer goed het bekkie inging, was het tijd voor de vierde specialiteit: de nachtduik. Dit is puur anders dan een normale duik, omdat je veel minder licht hebt en dus niet goed kan zien wat er om je heen gebeurd. Ik was de achterste van de groep en opeens werd alles heel wazig en voelde ik nattigheid bij mij ogen. Mijn masker zat vol met water, dus ik stopte even om hem te klaren. Na luttele seconden zat hij echter weer vol en ik zag de rest door het wazige zicht verdwijnen. Als je niks ziet valt het niet mee om hun aan te tikken dus besloot ik maar om mijn zaklamp hevig heen en weer te schudden, wat betekent: ik heb hulp nodig. Gelukkig zagen ze mijn noodsignaal, dus kwamen ze terug. Na een keertje of 10 geklaard te hebben en mijn bril weer af- en opgezet te hebben bleef het nog steeds vol stromen en dit is niet heel prettig op 18 meter diepte. Het devies was rustig blijven, blijven proberen en niet paniekeren. Dat de aanhouder wint was ook dit keer het geval en ik kon mijn duik gelukkig vervolgen. 

Na verloop van tijd gaf Billy het signaal dat we onze zaklampen uit moesten doen en toen was het opeens pikdonker. Toen we echter met onze armen begonnen te zwaaien, kwam het lichtgevende plankton tot leven, heel vet. Toen onze ogen ook wat meer gewend waren aan het donker, vervolgden we onze duik en zagen we nog een hoop nachtvissen in hun natuurlijke habitat aan het werk. Waaronder schildpadden, kreeften en nudibranches. Ik kan nog wel meer soorten opnoemen, maar ik denk dat de meeste al zijn afgehaakt na het woord nudibranch, want wat is dat in hemelsnaam voor een vis? Ik zal verklappen dat een naakte tak niet het goede antwoord is, maar een soort naaktslak komt in de buurt. 

De volgende ochtend heb ik het eiland, net voor de lunch, te voet verkend en na mijn rondje van 45 minuten zag ik tot mijn grote verbazing dat er een groot hek stond die mijn doorgang tot Mabul backpackers versperde. Er zat niks anders op dan het hele stuk terug te lopen en alles van een ander perspectief te zien. Eenmaal terug zag ik iets wat ik liever niet had willen zien, er zat namelijk een klein gat in het hek, waar ik mezelf, met me corpulente lichaam, wel tussendoor had kunnen wringen. 'S middags was het tijd voor de laatste specialty voor mijn advanced open water: de navigatieduik. Een kompas in je klauwen en 20 finkicks naar het noorden doen, vervolgens de lijn op het zuiden zetten, hetzelfde terugdoen en op dezelfde plek proberen terug te komen. Vervolgens dit in een vierkant doen en we waren met vlag, wimpel en kompas geslaagd. Toen hebben we het vervolg van de duik maar ingevuld als een fundive en dit was met recht de mooiste duik die ik gemaakt heb in mijn nog prille carriere. Certificatie gefixt en ik kan vol trots zeggen dat ik een advanced open water diver ben en ready for Sipadan morgen! De vorige keer dat ik slaagde had ik dit iets te uitbunding gevierd met een gebroken mobiel en een gemiste boot tot gevolg. Daarom besloot ik het op een slagingsrummetje te houden. 

The next morning werden we om 10 uur opgepikt om naar Sipadan te gaan en we kregen dit keer een locale vogel als divemaster. We kregen bij het klaarmaken totaal geen briefing en sprongen gewoon in het water, wat onze hele groep van 4 mensen vrij apart vond. Sommige divesites kunnen namelijk hun gevaarlijkheden hebben, vooral stromingsgewijs. Sipadan ligt namelijk midden in de oceaan en je zwemt voornamelijk langs een muur, die van 20 meter opeens een afdaling maakt naar welgeteld 600 meter. Wat vrij apart was, was dat de Japanner van de groep alleen zijn open water certificatie had en ook maar 4 duiken op zijn palmares had staan. Totaal onervaren dus en dat terwijl ze mij hadden verteld dat je advanced certificatie verplicht was. Omdat we maar een instructeur hadden waren we nu veroordeeld om ons aan te passen aan de Japanner, want die mag maar tot 18 meter. Wij zouden met onze advanced deep diving specialty naar 30 meter mogen. Een flink verschil en de kans op bijzondere beesten is op diepte meer aanwezig. 

Eenmaal in het water schoot de Japanner alle kanten op en was hij alleen maar met zijn duikcamera in de weer in plaats van zich te concentreren op het duiken. Hij raakte zelfs meerdere keren het koraal en stond erop, terwijl dit ten strengste verboden is. De duikmaster leek het echter allemaal wel prima te vinden. We daalden af langs de muur en omdat je geen referentiepunt hebt, zat ik opeens op 38 meter diepte. Ik was nog niet dieper geweest dan 29 meter, dus mijn record was met verve verbeterd. Het kan alleen wel gevaarlijk zijn als je hier nog geen ervaring hebt door de kans op stikstofnarcose (ook wel duikersdronkenschap genoemd), waarbij je een zelfverzekerheidsboost kan krijgen en gekke dingen kunt gaan doen. Gelukkig ben ik dat al van mezelf, dus voelde ik geen verschil ;). 

Wat wel heel gek was, was dat ik de Japanner een vijftal meter boven mijn hoofd zag zweven en een snelle rekensom leert dan, dat hij wel degelijk dieper is dan 18 meter. Het werd allemaal maar normaal gevonden door de divemaster. Ondertussen zagen we tientallen schildpadden, blacktip en whitetip sharks tijdens onze duik. Bovendien was het koraal superlevendig, wat veel mooie kleurcombinaties opleverde, heel dope. Nadat ik op 35 meter cirkelde, merkte ik op dat ik nog 100 bar lucht over had, omdat je niet te snel mag stijgen en je duik om veiligheidsredenen rond de 50 bar moet eindigen, was het al lang tijd voor mij om omhoog te gaan. Door middel van een gebaar liet ik dit weten aan de divemaster en hij gaf me alleen het oke-teken in plaats van het we gaan omhoog teken. Omdat Marc ook vrij ervaren was en ik hier niks mee opgeschoot, liet ik het hem ook weten en hij gebaarde dat ik heel rapido omhoog moest. De Japanner had nog minder dan mij over, maar hield daar helemaal geen rekening mee. Uiteindelijk ben ik boven gekomen met 20 bar over, maar de procedures die gehanteerd werden gingen nergens over. 

Bij de tweede duik merkte ik tijdens het checken van mijn uitrusting dat het touwtje, wat ter extra beveiliging dient om de luchtfles vast te houden, er niet omheen zat. Ik gaf dit aan, maar ze zeiden dat het wel kon zo, omdat het sowieso al vast zit met een clip en klittenband. Eenmaal in het water keek ik naar Marc en zag ik dat zijn luchtfles dus was losgeschoten, maar omdat bij hem dat touwtje er wel omheen zat, bleef hij gelukkig hangen. Dit maakte me wel iets meer ongerust, maar gelukkig ging alles goed en hebben we een heerlijke maximale duik van 60 minuten gemaakt tussen de 5 en 30 meter. 

De laatste duik vond plaats op barracudapoint. Op deze plek zijn regelmatig tornados met tientallen barracuda's waar te nemen, wat er heel spectaculair uit schijnt te zien. Weer had die droeftoeter van een duikmaster vergeten om mijn touwtje om mijn fles te doen, dus heb ik dit keer maar alles losgekoppeld om het te doen zoals het hoort. We zaten al gauw op een metertje of 33 en een aantal barracuda's kwamen tevoorschijn, maar tot een tornado mocht het helaas niet komen. Marc en ik kwamen op dat moment in een stroomversnelling terecht en lieten ons meevoeren om zo min mogelijk lucht te verbruiken. Toen zagen we onder ons een big ass shark verschijnen, wat duidelijk geen whitetip of blacktip was, doordat deze wel een flinke slag groter was. We weten het niet zeker, maar aan de hand van onze omschrijving dachten de mensen op de boot dat we een tijgerhaai hadden gezien. Hoe kapot vet! Nadat ik later even wat info over deze reus heb opgezocht, bleek hij er inderdaad voor te komen en schijnt hij, na de witte haai, voor de meeste dodelijke slachtoffers te zorgen. Blij dat ik die info onder water nog niet voor handen had, want dan had ik zeker een nat ruggetje gehad. Na verloop van tijd, tikte de divemaster met zijn stokje op zijn luchtfles om onze aandacht te krijgen. Hij gebaarde dat we naar rechts gingen, maar dit was volledig tegen de stroming in. Marc en ik waren ook al een stuk verder dan de rest, dus we keken elkaar aan van: spoort die gozer wel? Als je een ding leert tijdens stromingsduiken is het wel dat je er niet tegenin moet zwemmen. Toch begon hij vrij snel die kant op te zwemmen dus besloten we hem, tegen onze principes in, toch te volgen. Want hij kent de duikspot toch het beste. Het duurde dan ook een tijdje voor we hem hadden ingehaald en bij die tijd dat we naast hem zwommen, moest ik alweer naar boven omdat mijn lucht er aardig snel doorheen was gegaan tijdens het gevecht tegen de stroming in. Bovendien hadden we een lange decoystop, om de stikstof uit ons lijf te laten ontsnappen, voor de boeg. Omdat we drie duiken vrij snel achter elkaar hadden gedaan en we, zeker voor een derde duik, veel te diep waren gegaan. Nadat de duikcomputer van de divemaster aangaf dat we naar het oppervlak konden had het Franse meisje, die net als Marc ook een eigen duikcomputer had nog een tweetal minuten decoy te gaan. Toch moesten we naar boven van de divemaster en dit is gewoon levensgevaarlijk met de mogelijke decompressieziekte, die de komende 2 dagen nog kan optreden. Ik had geen duikcomputer dus kan weinig over mijn staat vertellen, maar de verantwoordelijkheid van deze divemaster was heel ver te zoeken en dat hebben we hem aan het oppervlak ook even goed laten weten. Ik was blij dat ik de ervaren Marc aan mijn zijde had, die toch wel weet wat in welke situatie te doen. Het duiken was adembenemend (is ook lastig ademen daar) mooi, alleen was die divemaster toch wel een smet op de verdere perfecte duik driedaagse. 

Marc ging nog verder met duiken, maar ik hield het voor gezien op Mabul. Afscheid genomen van hem en helaas dit niet kunnen doen van mijn slippers, want iemand heeft deze rakkers voor de verandering weer eens gestolen. Terug aangekomen in Semporna heb ik direct een bus geregeld voor de volgende dag om 2 uur naar Tawau. 'S morgens nog even op pad geweest voor nieuwe slippers die binnen mijn overgebleven Maleisische ringgit budget pastte (wilde namelijk niet nog een keer pinnen om de bijkomende extra pinkosten te voorkomen). En ik had gelukkig vrij snel beet voor 6 ringgit (1.30 eu). In het busje naar Tawau airport kon ik gewoon 2 uurtjes horizontaal op de achterbank, omdat iedereen voorin ging zitten. 

Mijn vlucht ging om 10 over 7 dus ik diende nog wel een tijdje te wachten en dat was een mooi moment om mijn mail te checken. Had ik een bevestingsmail van KPN gekregen met een bedankje voor het verlengen van mijn abbonement. Kon me niet herrineren dat ik dit had gedaan en dat werd volkomen bevestigd doordat mijn abbonement ook nog eens een flinke upgrade had gekregen. Die Nederlandse simkaart die ik dus kwijt ben geraakt in Laos is toch in verkeerde handen gevallen. Gelukkig was het, na een langdurig gesprek met veel doorwijzingen, gelukt om het contract te nietig te verklaren. Zodat ik niet tig keer een maandelijkse afschrijving voor mijn kiezen kreeg zonder er gebruik van te maken. 

Op Kuala Lumpur airport had ik weer een nachtje door te brengen en het was maar goed dat ik het op deze manier had geboekt. Er was namelijk die avond nog een vlucht naar Jakarta (dan had ik een overstap van 1 uur en 45 minuten met baggage ophalen op megavliegveld Kuala Lumpur), maar mijn baggage was in Kuala Lumpur niet op de band verschenen, terwijl er stond last baggage on belt. Aantal minuten gewacht en nog geen spoor van mijn baggage, terwijl de volgende baggage al op de band verscheen. Ik wilde net naar de informatiebalie stappen toen het scherm van last bag on belt veranderde in last bag in 3 minutes. Nou daar kwam hij moedertjeziel alleen aangerold, maar ik was happy want het scheelde me weer een hoop geregel. De nacht op Kuala Lumpur was allesbehalve een pretje te noemen. Ik dacht na een zoektocht over het hele vliegveld naar de beste budgetslaapplek een afgelegen plekje te hebben gevonden met tapijt. Daar heb ik 15 minuten van mogen genieten, want ik werd weggestuurd door de beveiliging, omdat ik dan net zo goed een aerohotel (30+ eu) kon boeken voor, waar ik naast lag. Zoektocht weer hervat en ik heb mezelf maar geparkeerd op de marmeren vloer met mijn hoofd op mijn backpack. De stoelen waren door de scheidingen per stoel totaal niet geschikt om de nacht op door te brengen. 

Na een gebroken nacht en rug werd ik rond 8 uur wakker en ik was helemaal ingebouwd door de karretjes met baggage erop. Me hieruit gemanouvreerd, even ontbeten en op naar de incheckbalie. Hier zag ik dat me vlucht naar Jakarta, die om 1 uur vertrok,  ingecheckt kon worden op balie U, dus ik liet me gegevens zien. Ik was alleen niet te traceren in het systeem en er stond wel degelijk op mijn mail van reisorganisatie Kiwi dat ik een vlucht van Kuala Lumpur naar Jakarta had om 1 uur. Na een aantal minuten hadden we het lek boven, ik vloog namelijk met Lion Air in plaats van AirAsia en die had per toeval precies dezelfde vlucht op precies dezelfde tijd. Alleen ging deze vlucht wel van het andere vliegveld, dus ben ik heel rapido naar de trein gelopen (gelukkig wist ik door me nachtelijke zoektocht alle dingen eenvoudig te vinden) en eenmaal aangekomen was ik gelukkig nog op tijd. Na 2 uur kwam ik aan op Jakarta airport en had ik nog een vlucht te goed van Jakarta naar Praya op Lombok, deze verliep weer zoals het hoorde en was ik klaar voor mijn avontuur in Indonesie. 

Wat nog wel een opmerkelijk feitje van Borneo is, is dat ik, van de 14 dagen dat ik daar geweest ben, maar 1 dag alcohol heb gedronken. De hoofdreden hiervoor was dat ik hier een met natur wilde worden, acting like I was born in Borneo. In Indonesie staan de Bintangs echter wereldwijd bekend, dus ik zal mezelf daar regelmatig weer eens aan een nipje wagen.

Adiossss!