Yoooo,

Die ochtend zat ik lekker met mijn Britse companen een kleintje te doen bij het zwembad, totdat ik opeens een klap op mijn schouder voelde (beter dan op mijn barst terwijl ik slaap) van Sjoerd. Hij was samen met Jenny van koers gewijzigd en was ook verbaasd mij hier nog te zien, aangezien ik hier toch alweer 5 dagen zat zat. Op de Rinjani was het voor ons niet mogelijk om een goudgele te drinken, dus we raakten nog even te kantelen om dit te vieren. Al snel mondde dit uit in een aantal potjes beerpong en dat al aan het begin van de middag.

Rond een uur of 6 voelde ik hem al aardig zitten, maar de verrassingen stonden nog maar in de kinderschoenen. Ik werd namelijk uitgenodigd door twee dames om mee uit eten te gaan, wat al als een verrassing voelde. Aangekomen op de dinerlocatie werd mijn geduld nog even goed op de proef gesteld, want op tijd komen dat was nog even te veel gevraagd. Na 30 minuten wachten met een lege mobiel leek het alsof ik voor de gek werd gehouden. Ik droop af en verliet de tafel. Onderweg zag ik opeens twee schimmen naderen en die gestalten herkende ik uit duizenden; het waren Jet en Inez uit Warmenhuizen. Deze twee was ik in Vietnam al een dagje tegengekomen en nu kruisten onze paden weer. We kregen de menukaart voor onze nosso, maar deze werd pas na een uur open geslagen, omdat dat reizen in Azië toch wel wat noemenswaardige verhaaltjes oplevert. De ober was ondertussen al 5x langs geweest of we al een keuze hadden gemaakt, maar voordat ik dat deed ging ik even stralen. Ik was nog half aan het praten met die meiden en moest nog even een opmerking maken, terwijl ik achterom keek. Het volgende moment was er een ongelijke steen, die ik over het hoofd zag en mijn grote teen weer deed veranderen in een bloody mess.

Na het eten liepen we naar het hostel en kreeg ik medisch advies van een tandartsassistente en MER afgestudeerde om toch maar even naar mijn teen te laten kijken. Direct om de hoek zat er een medisch zaakje, dus ben ik daar naar binnen gewandeld. Ik werd na een korte prijsonderhandeling op de pijnbank gelegd en heb mezelf groot gehouden, dus zonder iemands hand vast te hoeven houden. De dokter was aardig in de wond aan het poeren met zijn schoonmaakspullen, dus ik was blij dat de alcohol zijn werk al goed deed. Met een van rood tot wit getransformeerde teen liep ik de zaak weer uit, konden we weer verder gaan waar we gebleven waren en een mooi avondje was een logisch gevolg. Ik kwam deze avond Gilian (en dat op Gili) ook nog tegen, die ik in Thailand tijdens Songkran had ontmoet, heel toevallig. Hij was de hoofdreden dat ik daar een avond in de gezamenlijke ruimte heb geslapen om te wachten of hij was toegelaten tot zijn opleiding.

De volgende dag wat kleine opstartproblemen, maar die waren snel verdwenen toen we eenmaal op het strand waren gestrand. Weer wat drankjes tot ons genomen en de avond, nee nog geen nacht, eindigde met een negatieve verrassing. De ramadan was namelijk begonnen en dit zorgde ervoor dat er om 11 uur door de microfoon werd geschalt: this is the last song for tonight! Nu respecteer ik het geloof, maar 11 uur, dat is wel even te vroeg voor Warmenhuizense begrippen hoor. Op zoek naar een after vergezeld door Jet en Inez, waanden we ons weer in Warmenhuizen, want dit tafereel zal menig keer in Warmenhuizen zijn voorgekomen. Op het hele eiland was echter geen bar met muziek meer open. Gelukkig waren de supermarkten nog wel open, dus hebben we daar maar wat Bintangetjes gekocht en hebben we, veelal dronken, mensen voor de gek gehouden die langsliepen. Wat nog wel bijzonder was om te zien was dat er een drietal mensen langsliep met een bord om hun nek met: I’m a thief, dont follow me! Op dit eiland worden mensen die stelen op een andere manier berecht en moeten ze dus de walk of shame lopen over het hele eiland. Mooi systeem om te zien en ze keken alles behalve blij.

Mijn nachtrust werd aardig verstoord door de moskee’s waar om 3 uur ’s nachts en 5 uur ’s nachts pittig wat geluiden uit kwamen. Kwaad moet je met kwaad bestrijden, dus dat geplaag hebben we maar opgelost door zelf die dag ook naar la plage te gaan. Omdat we wisten dat de barretjes die avond weer om 11 uur zouden sluiten, hadden we besloten om ons laatste avondje samen af te sluiten bij Egoiste, een luxueus Frans restaurant op het strand, waar het heel gezellig druk was. Hier kreeg ik een megaspies met biefstuk eraan, gegrilde groente en mooi opgemaakt met andere eetbare dingen en dit voor de schamele prijs van €7.50. Na het eten heb ik die meiden nog een aantal kaartspelletjes geleerd, die ik zelf ook had geleerd on the way. Dit tot 3 uur ’s nachts volgehouden, met voorbedachte rade, zodat de moskee onze nachtrust om 3 uur niet kon verstoren.

De volgende ochtend was het dan toch wel tijd om Gili T na 7 dagen te verlaten en mijn lever te laten herstellen van de krachtsinspanning die was geLeverd. Om 2 uur vertrok mijn boot van Gili T naar Nusa Penida, wat wordt beschreven als het verborgen pareltje van het verder mega toeristische Bali en bovendien wil ik hier nog een ding wat vooraf hoog op mijn lijstje stond verwezenlijken: met reuze mantarays zwemmen. Jet en Inez hadden me vooraf angst ingeboezemd dat de boottrip van Gili T naar Padang Bai verschrikkelijk was en hun waren heel blij dat ze voet aan eiland konden zetten. Na een rit van 3.5 uur werden we gedropt op een platform op zee en moesten we wachten op bootjes die ons naar het eiland zouden brengen (de rit viel trouwens alles mee). Dit duurde wel heel lang, terwijl de zon al bijna was verdwenen in de zee. Een nachtje doorbrengen op een platform op zee had ik eigenlijk niet op mijn wishlist staan, maar als het lot dat bepaald, why not? Wat is er nu beter dan wakker worden door een hoge golf die over het platform heen slaat? Na 45 minuten viel deze (natte) droom dan toch in duigen, want we zagen wat bootjes verschijnen.

Eenmaal aan land heb ik direct een mannetje op een scooter aangesproken of hij mij naar Bintang Hostel (de naam Bintang was hier van doorslaggevende waarde) kon brengen. Mijn backpack kon hij gelukkig tussen zijn benen stallen om een hernia te voorkomen. Na het inchecken vroeg ik direct of er een duikshop in dit afgelegen stukje buurt was en de goden waren met me, want er was er net eentje een maand open en die zat op 200 meter afstand. Ik ging na het eten direct even informatie inwinnen over wat er allemaal mogelijk was qua duiken op de korte termijn. Ik belandde echter in de wachtkamer, omdat er net iemand voor me was. Enkele ogenblikken later werd ik vergezeld door een stel die ook wilde duiken. Deze kwamen toevallig ook uit Nederland en dan wel uit die mooie stad achter de duinen: Den Haag. Personen uit deze stad ben ik op reis nog niet tegengekomen, vaak zijn het figuren op zich en dat accent hé, mooi vind ik dat. Ik raakte direct aan de babbel met David en Vera en het kwam er op neer dat David niet in staat was om te duiken, doordat hij zijn oren niet kon klaren bij een eerdere duik. Nadat wij aan de beurt waren vertelde de Franse eigenaar dat hij in principe vol zat voor morgen, maar dat ze wel voor het eerst sinds een paar weken weer naar de duikspot Manta Point gingen (je kan zelf wel invullen dat dit de beste plek is om mijn vrienden mogelijk te zien). De zee was namelijk de voorbije weken te ruig. We vroegen aan de eigenaar of het echt niet mogelijk was om mee te gaan naar Manta Point en gelukkig had hij nog een freelancer (Jim) achter de hand, die ook nog eens tijd had om mee te gaan. De gloednieuwe duikuitrustingen laten aanmeten en we waren good to go voor morgenochtend 8.15.

David en Vera hadden nog niet gegeten en ze nodigde me uit om mee te gaan, nu had ik al gegeten, maar ik kan nog steeds slecht ‘nee’ zeggen als het om leuke dingen gaat. Eerste bintangetjes geopend in het gelijknamige hostel en vervolgens mijn kribbe opgezocht. Daar was het gros van de mensen nog wakker en ben ik met hun aan de praat geraakt, terwijl ik op de rand van mij bed zat. Toen de badkamerdeur werd geopend, kwam daar een niet zo’n blije vrouw uit vandaan met de woorden: je zit op het bed van mijn vriendin. Ik had dit bed toch echt toegewezen gekregen van de eigenaar, dus dat liet ik haar weten. Ze was niet erg te genieten, dus stelde ik voor dat ik het andere overgebleven bed wel zou nemen. Zat ik daar, wilde ze het beddengoed wisselen, omdat ik op dat ene bed had gezeten. Toen ik aangaf dat ik hier nu ook al zat, hielp dat niet mee in haar humeur, dus heb ik, galant als ik ben, haar geholpen met het verwisselen. De rest keek het met lede ogen aan en toen ze de kamer verliet, begon iedereen er over te lachen over hoe je zo kon zijn. Affijn, karma pakt deze bitch wel een keer terug. Dit liet niet lang op zich wachten want we hadden een onwijze Indonesische snurker in onze kamer (ik had nog steeds geen oordoppen), waar iedereen last van had, maar vooral de buurvrouw die er vlak naast lag lang wakker hield. Mogen jullie raden wie deze karmabofkont was!

Het was dus niet de beste nacht die ik had gemaakt, maar ik was zo excited voor het duiken op Manta Point, dat ik hier snel overheen was. De duikshop bestaat dus nog maar een maand en doordat we met een grote groep waren (ongeveer 15 man), was de pick-up aardig volgeladen met uitrusting en moesten we zoveel mogelijk scooters rekruteren. David ging zelfs terug om zijn scooter te halen en toen hadden we er precies genoeg om iedereen bij de boot te krijgen. Na een pittig (eentje had het vrij zwaar en hing meer over de boot), maar mooi ritje langs de kust van Nusa Penida kwamen we aan op Bat Point. Deze plek is ‘ontdekt’ door Reeflex en we waren dan ook de enige die het water indoken en David dan, met zijn snorkel. David was het snorkelen ook alweer snel zat, aangezien de VISability bedroevend was. Vera en ik waren op dat moment net onder water, want doordat we nieuwe pakken hadden, duurt het even voordat ze zich volzuigen met water en je dus zinkt. Zelfs de extra kilo die we aan onze loodgordel hadden was niet genoeg om ons te laten zinken met een lege BCD. Jim ging daarom nog een extra kilo voor ons beide halen en toen daalden we gelukkig wel, al moesten we daar wel voor naar beneden zwemmen (zonde van onze lucht). Nadat we de eerste tien meter niks zagen en zelfs elkaar nauwelijks konden zien, kwamen we in helderder water. Bat Point staat bekend op zijn macroleven en dit is niet zoals je zou verwachten bij macro, grote vissen, maar juist de kleine beestjes als nudibranches, kreeften, angelfishes, batfishes etc. Deze hebben we ook wel veel gezien, maar toch hebben Vera en ik de duik als niet prettig ervaren. Onze duikinstructeur keek namelijk nauwelijks naar ons om en het was dat we zelf elkaar regelmatig het oké-teken gaven. Op het laatst besloot meneer ook nog een tegen een hevige stroming in te zwemmen en was ik vrij snel op 50 bar, waardoor we naar boven moesten. Niet ideaal, maar deze duik was een warmdraaiertje voor ons, want die reuzenmanta’s daar ging het allemaal om.

Na een prima fingerfoodlunch te hebben gehad, konden we ons weer gereed maken. Onze instructeur lag alweer in het water, terwijl Veer en ik de buddycheck nog moesten doen, ook iets aparts, maar we lieten het maar gaan. We daalden weer af naar een metertje of 15 en niet veel later zagen we de eerste reuzenmanta verschijnen. Dit was nog op een aardig afstandje, maar man man manta, wat zijn deze beesten groot. Deze roggensoort kan wel een spanwijdte krijgen van 6 meter en de manier hoe ze zich voortbewegen ziet er zo traag uit, maar bijhouden gaat je echt niet lukken. We zwommen verder en niet veel later verscheen er een echt een mega manta die over ons heen zwom, onze instructeur had het niet eens door, maar Vera en ik zaten vol verbazing te kijken hoe buitenaards deze wezens eruitzien. Daarna moesten we een flinke versnelling inzetten om weer bij onze duikinstructeur te komen. We dachten dat hij ons een speciale plek wilde laten zien, waar normaal gesproken veel manta’s komen, dat we zoveel aan het zwemmen waren, maar toen we boven kwamen bleek dit niet het geval te zijn. Onderweg zijn we nog 2 mantastische manta’s tegengekomen, voordat wij beide op 50 bar zaten, omdat we niet heel erg diep gingen was het evengoed een duik van 45 minuten. Met onze koppies boven het water keken we waar onze boot was en die was wel heel erg ver van ons verwijderd. We probeerden met alle attributen die we hadden de kapiteins aandacht te trekken, maar pas na 30 minuten in het water, vingen ze een glimp van ons op. Hij had niet verwacht dat wij zo ver waren gezwommen en dus werd direct bevestigt dat het weer een duik was, die veel beter had kunnen zijn. Van David hoorde we zelfs dat hij tijdens het snorkelen wel een stuk of 15 manta’s had gezien, vast omdat ze op dezelfde plek meerdere keren terug komen, maar dan nog, hoe vet! Wat wij zagen onderweg was echt wel mooi qua koraal, alleen als je op Manta Point duikt, moet de duikinstructeur kunnen begrijpen dat je voor de manta’s komt en sowieso is het heel raar als je constant met een flink tempo aan het zwemmen bent, omdat je je lucht er zo snel doorheen jast.

Eenmaal terug bij Bintang Hostel, waren we voornemens om naar Crystal Beach te gaan. Deze plannetjes vielen letterlijk en figuurlijk in het water, toen de ligbedjes voor het zwembad vrij kwamen en we van deze mogelijkheid gretig gebruik maakten. Van duiken wordt je door de stikstof in je lichaam ook ongelooflijk loof en nadat David even wat te drinken had gehaald, waren Vera en ik beide in slaap gevallen. Vera had nadat ze wakker werd nog een klein musje gevonden op de grond en vroeg zich af wat ze er mee moest doen (er liepen namelijk genoeg azende katten op het complex). Een van de medewerkers ontfermde zich over de mus, maar we zouden niet raar op kijken als we vanavond HumMus op het bordje kregen. Vandaar dat we ervoor kozen om niet bij het hostel te eten, maar bij een nabijgelegen Warung. Dit eten was heerlijk en was ook nog eens spotgoedkoop, die onthouden we!

De volgende ochtend hadden we het plan om vroeg een scooter te huren, maar doordat er nog een helmenrel ontstond, duurde het allemaal weer even langer. Uiteindelijk ben ik zonder helm op pad gegaan en hadden David en Vera hun gestolen helm weer terug (bleek later dat de vier anderen waar we mee in conclaaf waren, allemaal waren gevallen op de scooter). Nusa Penida heeft een heuvelachtig landschap, een goede hoofdweg en verschrikkelijke zijwegen. Deze zijwegen zul je toch in moeten slaan, wil je de highlights zien. Onze eerste stop was Kelingking Beach, deze bereikte we na ongeveer een uur bumpyriden. Het was de rit allemaal waard, want het uitzicht vanaf Karang Dawa Viewpoint was oogstrelend mooi. Smaragdgroen/azuurblauw water in de mix met een prachtig uitzicht naar beneden waar zich Kelingking Beach bevindt. Via de rotsformaties kan je de steile afdaling naar beneden maken die ongeveer 45 minuten duurt. Het uiteinde van de rotsformatie wordt ook wel de T-Rex genoemd, omdat het lijkt op het hoofd van een T-Rex. Tijdens het afdalen zagen we aan de linkerkant van de rotsformatie een manta zwemmen, alleen konden we via deze kant helaas niet afdalen.

Eenmaal op het strand was het echt prachtig en voor zo’n mooi strand echt niet druk. Handdoekies neer en plonzen maar, al vond ik dat Veer en Dav wel erg snel in de zee lagen. Reden? Ze hadden hun handdoek op hun scooter laten liggen, dus werd het later al snel erg gezellig op de mijne. Opeens zag David een zwarte vlek in het water, die zich heel langzaam leek te bewegen, wel op zwembare afstand, maar toch wel een stukje verderop. Niemand had er echt zin in om er naartoe te zwemmen, omdat we al een keer eerder waren teleurgesteld, maar een manta missen, dat wilden we ook niet. Uiteindelijk heb ik mijn snorkel gepakt en ben ik als een gek de zee in gerend. Bijna gearriveerd bij de zwarte vlek, dacht ik bij mezelf: ik ben nu de enige die zo diep in het water zit en heb dus geen idee wat dit is, alleen dat het beweegt. Wat me even een scary feeling opleverde. Opeens zag ik een paar vissies verschijnen. Hee, daar nog een paar! Het leek wel alsof ze om iets groots zwommen. De enige manier om hier achter te komen is er doorheen te zwemmen, dus nam ik een duik en de vissen schoten alle kanten op, maar er bleven maar vissen wegschieten. Bleek het dus een enorme school sardientjes (honderden) te zijn. Niet wat ik verwachtte, maar het zag er supergaaf uit. Schoten ze uit elkaar als je te dichtbij kwam, een paar seconden later waren ze weer gehergroepeerd. Nu was het alleen nog aan mij om David en Vera te lokken, want dit wilden ze sowieso zien. Ik kwam dus weer boven en had al gauw hun aandacht te pakken, door met mijn handen een grote regenboog uit te beelden en vervolgens met mijn armen de vliegbeweging te maken, liet ik weten dat er een huge manta was. Beter had ik het niet kunnen doen, want ze kwamen direct het water ingespurt met hun snorkel. Nadat ze waren gearriveerd vertelde ik hun gewoon onder water te duiken en ze waren net zo enthousiast als ik. Na een minuut of 10 begon de groep sardientjes met migreren en probeerden we ze terug te krijgen naar het ondiepere, alleen als we er naar toe doken, doken de vissen ook een stukje dieper. Evengoed gingen we met een voldaan gevoel terug, want vooral als je er niet vanuit gaat zoiets te zien is het alleen maar bonus.

Rond een uur of half 3 gingen we ons klaarmaken voor de klim naar boven en deze was zeer pittig in de brandende zon. Het zweet brak ons aan alle kanten uit en we waren dan ook maar wat blij dat we weer boven waren voor een verdiende lunch. Op de weg naar boven nog iemand, die mij herkende van Vang Vieng in Laos, tegen het lijf gelopen, al had ik op het eerste gezicht geen idee wie dit was. Nu was het aan ons om te bepalen of we nog naar de waterval wilde, die op een uur rijden lag en ook een flinke klim (rond de 700 treden) was. We besloten om naar Crystal Beach te rijden, daar van de zonsondergang genieten en nog even te snorkelen. Tijdens het snorkelen was er veel klein visleven, het koraal zag er oké uit en er kwam zelfs nog even een schildpad koekeloeren.

Eenmaal terug in het hostel hadden we met een ander stel afgesproken om een happie te gaan eten. Ik zat alleen nog wel zonder verblijfplaats, aangezien Bintang Hostel vanmorgen vroeg al zat volgeboekt. Met mijn mobiel wat boeken, viel niet mee door de slechte internetconnectie op het eiland. Na 6 maanden is er nog geen probleem onopgelost gebleven (behalve het vinden van oordoppen), dus dit zal ook wel goed komen. Het was erg gezellig tijdens het eten en iets voor 11 uur werd het toch wel tijd om onderdak te vinden, voordat alle recepties de deuren sluiten, als ze dit niet al hadden gedaan. Net voordat ik wilde vertrekken Stelde Dav en Veer nog voor om bij hun te slapen, ik Stelde dit antwoord zeer op prijs, maar ik weet ook dat een Stel momentjes voor zichzelf wil en ik mezelf niet moest aan Stellen door voor de gemakkelijkste optie te gaan. Op de onverlichte wegen ging ik op mijn gemotoriseerde fiets op pad naar de haven, waar de meeste hostels gehuisvest zijn. Na ruim een half uur, met de nodige stops of ik nog wel goed reed, kwam ik aan in de haven. Na bij twee hostels al de eigenaar wakker te hebben gebeld met hulp van de bewaker, zag ik mijn kansen op een overnachting slinken. Ik kreeg van de laatste eigenaar echter nog de tip om iets verder te rijden naar een ander hostel. Nog een keer de weg gevraagd, terwijl ik ernaast stond, maar de eigenaar was gelukkig wakker. Het leek wel alsof hij op mij gerekend had, want hij had precies nog een plekje beschikbaar.

The next morning had ik met David een belangrijke taak op het programma, want we hadden beide niet genoeg geld meer om het eiland af te kunnen en onze pinpassen/creditcards werkten niet bij de hoofd ATM. We hadden via-via gehoord, dat er in een nabijgelegen restaurant gepind kon worden als deze genoeg cash tot hun beschikking hadden. Helaas bleek dit niet het geval en we konden het in de loop van de dag nogmaals proberen, zonder enige garantie van succes. Deze gok gingen we niet nemen, dus vervolgden we onze reis over het eiland op zoek naar een ATM. Vele ATM’s geprobeerd, maar dit waren altijd ATM’s voor de locals. Vaak ben ik bij onze laatste hoop wel succesvol en dat was dit keer niet anders. Rtrtrtrtrtrtrtrtrtrt en daar kwam weer 2.5^e miljoen rupiah uitgespuugd. Geld maakte dit keer echt gelukkig. De hele ochtend was bijna alweer om en we moesten aan het eind van de middag ook de boot pakken, dus besloten we onze islandseeingday maar om te toveren in een another Crystal Beach day. Met een happie, drankie, snorkeltje en in een heerlijke chillmodus hebben we de middag daar vertoefd.

Om half 4 zouden we bij het Bintang Hostel worden opgehaald door een auto die ons naar de haven zou brengen, dit had ik geregeld bij het hostel waar ik vannacht had geslapen en ook mijn ticket had gekocht. Even voor vieren was hij nog steeds niet gearriveerd en Bintang Hostel bood aan om ons weg te brengen voor dezelfde prijs. We kozen eieren voor ons geld en zijn met hun meegegaan, zodat we onze boot om half 5 niet zouden missen. Net voordat we in de haven arriveerden, kwamen we nog vast te staan in het verkeer. Ik moest mijn ticket een kilometer verderop nog ophalen, dus besloot ik de benenwagen te pakken. David en Vera zouden zich ontfermen over mijn backpack. In een geitendraf hobbelde ik naar het hostel toe en voordat ik het had bereikt, kwam er nog een toeterende auto langs. Nu ben ik al 3 dagen op het eiland, maar het is volgens mij nog niet zo dat ik al een BN-er (Bekende Nusa-er) hier ben. Bleken het David en Vera te zijn, want we moesten bij een andere haven opstappen en laat die nu net bijna tegenover het hostel waar ik heen moest te zitten. Mezelf bij het hostel maar niet al te opgewonden gemaakt over onze verlate pick-up (die op dat moment bij Bintang Hostel stond), aangezien we toch nog niet hadden betaald. Ik werd door de eigenares nog even pittig weggebracht op de scooter naar de haven en was dik op tijd, omdat onze boot niet half 5 vertrok maar om 5 uur.

Ik dacht dat er maar een boot van het eiland naar Sanur zou gaan, maar hier kwam ik even bedrogen uit. Toen ik in de rij stond met David en Vera hadden hun een ander soort ticket dan mij en met hun alle andere mensen. Bleek er dus een tiental meters verderop nog een boot te vertrekken om 5 uur, waar mijn ticket voor bestemd was. Nu had ik ook nog de mazzel dat toevallig een mannetje mijn backpack al op de boot had gedropt, dus ik rende de boot op om hem net op tijd tegen te houden voordat mijn tas in het ruim verdween. Snel naar de andere boot gerend en vooral het nummer wat gedraaid werd toen we vertrokken maakte indruk op me: Celine Dion – My heart will go on, oftewel Titanic en iedereen raakte in panic. Was dit een voorbode? Ik zal je vertellen: ik heb zonder kleerscheuren de overkant gehaald en daar was een slipper er weer eens vandoor gegaan, zonder de rechtmatige eigenaar. Gelukkig had iemand op tijd door dat het mijn slipper was en bracht hem dus terug, zo’n slippertje maken zie ik door de vingers.

Ik heb direct nog een grab genomen om de nacht door te brengen in Kuta. Kuta is een onwijs toeristische stad op het ook al toeristische Bali, niet een plek die ik graag wilde bezoeken, maar omdat ik ook niet met lege handen kan thuis komen, de ideale plek om souvenirs op de kop te tikken. Ik had ook gelezen dat je hier goede massages kan krijgen voor een habbekrats, dus dat heb ik die avond direct ervaren voor omgerekend 3 euro. In Kuta hebben ze ook een bruisend nachtleven, maar tegen mijn natuurlijke gedrag in, ben ik na de massage op tijd gaan slapen.

Die ochtend ging ik rond half 10 op pad om verschillende malls en marktjes te bezoeken. Hier kon ik mijn 6 maanden getrainde onderhandelingsskills nog een keer tentoonspreiden en ik ben nooit met minder dan 50% korting het marktkraampje verlaten. Die avond besloten het toch weer rustig aan te doen, want morgen had ik mijn laatste dag in Kuta en ik had die dag toch echt wel nodig om mijn backpack voller mee terug te nemen dan dat ik uit Amsterdam vertrok. Een massage was een goed begin van de avond en daarna besloot ik naar de bioscoop te gaan. Voor het eerst in mijn eentje naar de bioscoop en eigenlijk is dat helemaal niet erg, want tijdens de film praat je in principe toch niet. Er waren drie zalen en de keuze was reuze: zaal 1: Deadpool 2, zaal 2: Deadpool 2 en in zaal 3: Deadpool 2. Nadat de mensen voor me in de rij maZaal voor zaal 1 en 3 kozen, nam ik zaal 2 en daar zat ik Zaalig. Leuk wegkijkfilmpje, wat menig keer nog een grijns op mijn gezicht toverde (al haalde ik het niet bij de luidruchtige goedlachse Aziaten).

De volgende ochtend weer op tijd de slippers aangetrokken en alles waarvoor ik op pad was kunnen vinden. Er was zelfs nog wat tijd over om nog een Indonesische kapper te bezoeken en ik kwam terecht bij Rob Peetoom (Nederlandse invloed in Indonesië) en dit was een prima keuze. Vervolgens had ik toch wat honger gekregen en besloot ik voor de laatste keer de traditionele Indonesische dish gado-gado te eten en mi gado gado, wat was deze ongelofelijk lekker, echte foodporn hier. Om 4 uur zat ik voorlopig voor de laatste keer in de massagestoel, maar niet de eerste de beste. Ik had mij gister ingeschreven bij deze salon, die erg goed wordt beoordeeld op tripadvisor, waardoor vooraf boeken noodzakelijk is. De massage komt zeker in de top 3 terecht en daardoor kon ik fully relaxed mijn grab naar het vliegveld in Denpasar pakken. Er kwam alleen nog een onverwachte kink in de kabel. Ik had namelijk net te weinig rupiah om mijn grab te betalen. Gelukkig was er een girl naast me ook haar spullen aan het inpakken en ik vroeg of ze ook naar het vliegveld moest. Dit moest ze en haar vlucht ging 5 minuten later dan die van mij. Ze had nog geen vervoer en ook nog nooit van grab gehoord, dus ik beloofde haar plechtig dat wij voor een bescheiden prijs met comfort naar het vliegveld gebracht zouden worden.

Mijn vlucht naar Singapore vertrok om 23.10 en deze had ik bijna nog gemist, de gate was namelijk op het laatste moment veranderd, doordat onze gate in quarantaine moest voor een vlucht naar Australië. Ik zat echter teveel te genieten van mijn muziek, dat ik dit in eerste instantie niet doorhad en met mij de twee mensen naast me, die ik dan wel aldoor met een schuin oog in de gaten hield, omdat ik wist dat zij ook naar Singapore vlogen. Het was dat de bewakers later vroegen of we ook naar Australië vlogen en dit dus niet onze bestemming bleek te zijn. Prima vlucht gehad met Jetstar en om half 2 ’s nachts kwam ik aan in Singapore. Singapore is echt totaal anders dan de andere Aziatische landen waar ik ben geweest, het is er namelijk super schoon en modern. Kauwgom wordt bijvoorbeeld al niet verkocht hier en je krijgt een dikke vette prent als je de straten wel vervuild. Drinken of eten in de metro kost je nog meer dan een rib uit je lijf in Singaporese Dollars (1000 dollar, dus het kost je een hele rug). Sowieso is het leven hier een stuk duurder en dat merkte ik gelijk toen ik een taxi naar Inncrowd Hostel wilde pakken, 40 dollar voor een ritje van 30 minuten. Gelukkig kwam ik twee lotgenoten tegen die met hetzelfde probleem zaten, dus konden we mooi een taxi delen. Eenmaal aangekomen om half 3 vond ik dat er nog veel mensen op waren in het hostel en de reden had ik snel door toen ik mijn dorm in liep. Er leek wel een orkest gaande van snorende mensen (3 verschillende snurken) en het toeval wil ook nog dat al deze mannen in het bezit waren van een snor. Ik heb mijn muziekoortjes maar ingedaan om zo min mogelijk te horen, maar mijn laatste nacht in een Hostel was geen bijster groot succes. Ik was dan ook om 8 uur al wakker, maar dit was alleen maar prettig, zodat ik mijn enige dag in Singapore optimaal kon benutten.

Singapore beschikt over een parijs-wise metronetwerk, waardoor je je heel goedkoop en eenvoudig kunt verplaatsen van plek naar plek. Toch koos ik ervoor om te voet Singapore te verkennen. Ik begon bij Little India, een erg kleurrijke plek door alle schilderingen op de gebouwen. Vervolgens heb ik voet gezet richting de Singapore Flyer, het op één na hoogste reuzenrad te wereld (165 meter). De wachtrij en de prijs hebben mij echter doen besluiten om hier niet in te gaan. Ik heb mijn wandeltocht vervolg naar Marina Bay Sands, dit resort is 340 meter hoog en staat wereldwijd bekend om de toegepaste architectuur. Het heeft aan de bovenkant namelijk de vorm van een schip, op deze bovenkant is ook een infinity pool te vinden, die een prachtig uitzicht over de stad zou moeten geven. Helaas heb je hier alleen toegang tot als je ook in dit resort slaapt en de goedkoopste kamers zijn €300,- per nacht, wat me ook weer een beetje te gortig was, zeker omdat de infinity pool megadruk schijnt te zijn. De wagens die voor de deur stonden, spraken ook al boekdelen over het gemiddelde budget van de gasten die hier verblijven. Volgende ding wat op de planning stond was Gardens by the Bay, dit park wordt gekenmerkt door de grote metalen bloemen die bij zouden moeten dragen aan de vergroening van Singapore, wat heel milieubewust probeert te leven. Singapore zou namelijk niet een land met tuinen willen zijn, maar een land in een tuin. De metalen bomen zijn ook uitgerust met milieubewuste technieken om energie op te wekken om de twee botanische tuinen Cloud Forest & Flowerdome van energie te voorzien. Ikzelf heb een bezoek gebracht aan Cloud Forest, in deze kas zijn de mooiste orchideeën ter wereld te zien en is er zelfs een kunstmatige waterval gemaakt. Het heeft dan ook 6 etages met ieder zijn eigen verhaal. Zeker de verhalen op het laatst over de klimaatveranderingen zijn eye-openers. Daarna heb ik nog een flink stuk rondgewandeld bij Gardens by the Bay, in de zinderende hitte. Ik had wel trek gekregen in een lunch, dus liep ik naar de Chinatown. Ik had gelezen over het goedkoopste michelin-ster restaurant ter wereld: Hong Kong Soya Sauce Chicken Rice. Voor 3.50 Singaporese dollar heb jij dit maaltje op je bord en ik zal je vertellen, ik had er meer van verwacht. De kip was mals, maar bevatte veel botten en ik vond de rijst ietwat flauw, wat de soya sauce ook niet kon verbloemen (en dat van het land in een tuin). Ik had in ieder geval weer energie om de pittige wandeling terug te maken en ik werd geflankeerd door alle wolkenkrabbers die in Singapore staan.

Om half 5 was ik weer terug bij het hostel en ben ik even gaan douchen om mezelf klaar te maken voor de gratis steptour die het hostel iedere avond organiseert. Om 6 uur gingen we met een mooi koppel op stap, bepaalde highlights had ik overdag ook al gezien, maar Little Arabia was nieuw en de 2 gratis shows die we gingen bekijken. De eerste show vond plaats bij Marina Bay en was een watershow gecombineerd met licht, erg mooi. Vervolgens zijn we doorgestept naar de volgende show bij Gardens by the Bay. Dit was een lichtshow gecombineerd met muziek. Ik ging daar op de grond liggen om de grote metalen bomen zo goed mogelijk te kunnen bekijken. Terwijl ik daar lag begon ik opeens te beseffen dat dit gewoon het einde van mijn reis was en alles wat ik meegemaakt had kwam voorbijgevlogen. In combinatie met de magische show werd het een emotioneel kippenvelmoment, met alleen maar good feelings, dat ik dit heb mogen mee maken. Ik moest een half uur vantevoren de steptour noodgedwongen afbreken, omdat ik anders problemen met mijn vlucht zou krijgen. We waren verder weg dan ik dacht, dus flink bezweet kwam ik aan in het hostel, omdat ik zometeen een vlucht van 13 uur in het verschiet had liggen ben ik nog snel onder de douche gesprongen.

Vervolgens flink bepakt naar de metro gegaan en ik naarmate ik de tijd in de gaten begon te houden, begon ik hem steeds meer te knijpen, want voor een internationale vlucht wordt aangeraden om 3 uur voor de vlucht aanwezig te zijn. Bovendien beschikt Singapore over een vliegveld waar je U tegen zegt. Ik kwam 1 uur en 45 minuten voor mijn vlucht aan op het ondergrondse metrostation en heb mezelf de weg naar boven verschaft. Zag dat ik op terminal 3 was aangekomen en keek op het vluchtinformatiebord, hier stond een heel prettig bericht dat mijn vlucht ook van terminal 3 vertrok (voor de andere terminals diende je nog een metro te pakken). Tijdens het inchecken kon ik zo doorlopen en de vrouw vroeg of ik het goed vond of ze mij een andere stoel mocht geven. Ik wilde natuurlijk wel even de reden weten, maar deze kon niet beter uit pakken: ik kreeg namelijk 3 stoelen naast elkaar, allemaal voor dit corpulente mannetje. Tijdens mijn 13-urige directe vlucht (was maar €300,-, nog goedkoper dan mijn vlucht heen met tussenstop) heb ik mijn 3 kussens en nekkussen op de leuning gelegd en ben ik languit gaan liggen op de drie stoelen. Dit resulteerde in 9 uur slaap met de nodige versnaperingen tussendoor, die mij iedere keer verblijdde op mijn tafeltje als ik mijn ogen opende. Om half 9 ’s morgens kwam ik aan op Schiphol en zou ik nog een dag onderduiken bij Bas in Amsterdam. Zodat ik zaterdag mijn vrienden kon verrassen op de zomeropening van het festival Thuishaven om vervolgens de dag erna mijn vader, zus en rest van de familie te verrassen op mijn vaders verjaardag. ’s Avonds de rest van mijn vrienden nog verrast op de sportweek en dit is allemaal perfect uitgepakt en de enthousiaste reacties van iedereen waren natuurlijk fantastisch om te zien.

Voor de laatste keer: Adiossss!