Yoooo,

Aangekomen op Lombok airport liep ik naar buiten en werd ik direct belaagd door allemaal taxichauffeurs die mij "goedkoop" naar mijn hostel wilden brengen. Prijzen van 200.000 rupiah (12 eu) voor een rit van 30 minuten, klinkt niet zo heel verkeerd. De grab app deed het echter voor 50.000, daar waren de taxichauffeurs niet zo heel blij mee en grabchauffeurs worden dan ook niet toegelaten op het vliegveld. Hij berichtte mij dat hij op de grote parkeerplaats stond, maar dat is voor iemand die er nog nooit is geweest geen duidelijke omschrijving. Het was ook al donker dus de kentekenplaat vinden was ook geen makkie. Na 15 minuten kwam ik een behulpzame local tegen en samen hebben we de moeilijkst vindbare grab van deze trip gevonden.

Ik verbleef in Penginapan Artha, wat het meest betaalbare hostel was dichtbij het vliegveld, want na 30 uur reizen had ik het end aardig in de bek. Ik zou die daaropvolgende dag vanuit het hostel regelen om de Rinjani-vulkaan te beklimmen bij Syam trekker, iets prijzigere organisatie maar veel goede verhalen over gehoord. Helaas hadden ze pas weer plek over 5 dagen en ik wilde het zo snel mogelijk doen, mede doordat ik al 2 weken bijna geen druppel alcohol heb aangeraakt en dit je conditie toch wel ten goede komt. Er was alleen zo weinig te beleven in de plaats waar ik nu was dat ik besloot om naar Kuta Lombok te gaan, DE surfspot van Indonesie. Aangekomen in Ike's Hostel raakte ik gelijk aan de praat met iemand die die dag ervoor 2 dames uit Warmenhuizen had ontmoet, echter ontbraken de namen en ik heb nog steeds geen idee wie dit waren (geen Jet en Inez in ieder geval).

Die avond voor het eerst weerwolven van wakkerdam gespeeld en op tijd naar bed gegaan om de volgende ochtend op tijd op mijn supaaascootahhh te stappen. Wilde deze dag mijn record stranden zien op een dag aanscherpen, want Lombok staat mede bekend om zijn prachtige verlaten stranden. De eerste stop was Mawun beach en ik kan alvast nu over elk strand vertellen dat het zijn eigen schoonheden had. Wat me het meest is bijgebleven is dat ik tijdens het wandelen werd aangesproken door een leraar die met zijn klas moslimmeiden op een soort van werkweek was. Hij vroeg of ik met hun op de foto wilde, aangezien ze zelf te verlegen waren om het te vragen. Nadat die foto was geschoten, hadden ze de schroom van zich afgegooid en werd vanaf iedere mogelijke positie een selfie met mij gemaakt. Waardoor mijn lach steeds krampachtiger werd en ik op het einde waarschijnlijk leek op iemand die zijn verstandskies net getrokken was. Door mijn gezonde verstand te gebruiken heb ik ze daarom ook maar gedag gezwaaid en reed ik door naar Tampah beach. Het meest memorabele moment hier was te aanschouwen vanaf mijn handdoek (weetje: in indonesie is handdoek ook handdoek), er liep namelijk een flinke kudde koeien over de branding en dat gaf een heel mooi beeld met op de achtergrond het azuurblauwe water en witte strand. Gelukkig lag ik niet daar, maar verschillende handdoeken werden even de grond in getrapt.

Door naar Pantai beach, het surfstrand van Lombok. Hier liep ik naar een rustig stukje om mijn handdoek te positioneren, een plons te nemen en naar beginnende surfers te koekeloeren. Toen ik dichterbij kwam, merkte ik dat het mijn hostelgenoten waren en daardoor heb ik ook een aantal keer geprobeerd op het bord te staan, maar dit was tevergeefs. Het valt ook niet mee om met de balans van een pasgeboren veulen op een wiebelend bord te staan. Ik heb hun weer gedag gezegd en heb mijn route vervolgd naar Lancing beach, hierover heb ik weinig te vertellen, behalve dat ik alleen was, dat maakte het ook moeilijk om iets noemenswaardig mee te maken. De zonsondergang ging ik kijken bij Tanjun An beach en op de heuvel waar ik zat, heb ik een van de meest schitterende zonsondergangen van mijn trip gezien en ik kan je vertellen: dat zijn er nogal wat. Ik heb donker heb ik de weg teruggevonden over de onverharde en onverlichte paden.

'S avonds heerlijk gegeten bij een Marokkaan en mijn zoektocht naar oordoppen een klap gegeven, want mijn nachtrust is in 2 dagen al menig keer verstoord door een nabijgelegen moskee. Lombok is namelijk een van de meest islamitische delen ter wereld. Geen enkele persoon lijkt hier last van te hebben, want met de vraag in een winkel of ze nog earplugs hadden werd ik mooi naar de elektronicazaak ertegenover gestuurd, waar ik ook nog heenliep en voordat ik binnenstapte bedacht: dat zijn natuurlijk muziekoordoppen. Om mezelf dan maar zo rustgevend mogelijk in slaap te laten vallen, ging ik maar op zoek naar een massagesalon en dit was net een passage uit de film the best massage ever. Het was zelfs zo chill dat ik nog een half uur extra had bijgeboekt, omdat ik echt nog niet in staat was om de tafel te verlaten.

Die nacht was het niet de moskee die me wakker hield, maar een ronkende motor tegenover me. Het was zelfs zo erg dat een van mijn kamergenoten had besloten de nacht buiten voort te zetten op de sofa. So far mijn belevenissen in Kuta, want ik werd 's morgensvroeg opgehaald door een taxi van Rinjani Trek Centre voor de alom gevreesde Rinjani beklimming. Mijn afdingkwaliteiten kwamen in het telefoongesprek weer aardig uit de verf. De eigenaar adi vertelde me namelijk dat de vaste prijs 2 miljoen rupiah zou kosten, dus ik vertelde dat ik er over na zou denken. Een uur later had ik een whatsappie van hem dat het ook wel voor 1.8 miljoen kon. Ik vertelde hem dat ik 1.6 miljoen wel een mooi prijsje vond. Nadat hij 1.7 zei en ik de negeersessie weer inzette, kreeg ik een appie dat 1.6 ook wel goed was. Zodoende zat ik dus in die auto. Ik zat met 3 andere in de taxi, die allemaal naar de gili eilanden moesten en wat ik al verwachtte, moest ik een tijd wachten op mensen van de gili's die ook mee gingen naar Senaru, de plek waar we nog een overnachting hadden en vanaf waar de Rinjani trek (3 dagen en 2 nachten begon). Ik had niet heel lekker geslapen door de moskee die om 3 en 5 uur weer door me oren zat te bleren.

Aan het ontbijt ontmoette ik Sjoerd en Jenny, twee nederlanders die hun reis net een paar dagen waren begonnen en gisteravond aan waren gekomen. De rest van groep waren 4 stelletjes. Ik had van de vorige groep gehoord dat ze mij een bamboewandelstok ten zeerste aanraadde, dus had ik die vanuit de vertrekplaats meegenomen en degene die dit niet deden hadden al heel snel spijt, want het was een lifesafer. De eerste dag was een klim van Sembalung Lawang, wat op 1156 meter hoogte ligt, naar de krater van Sembalung op 2639 meter hoogte. Hier was, exclusief lunch, 7.5 uur voor uitgetrokken. Het begin was vooral heuvelachtig, waarin vals plat werd afgewisseld met neutraal en soms een kleine daling. Na de lunch begon het pure stijgen, in 3.5 uur tijd van 1800 meter naar 2639 meter, zonder posities meer waar je op de hele groep hoefde te wachten. Iedereen kon daarom zijn eigen tempo lopen, omdat wel een mannetje of 200 die dag was begonnen aan de Rinjani en je dus in principe niet kon verdwalen of alleen kon komen te zitten. Dit vond ik wel prettig, want behalve een frans stel uit de Alpen, die eigen prikstokken en bergbeklimpakken meehadden, was op Sjoerd en Jenny na, iedereen vrij traag.

Na iets meer dan 1.5 uur waren Sjoerd en ik dan ook al boven en we moesten nog wel 1.5 uur wachten op de rest inclusief de porters. Van de porters kan ik het wel begrijpen en ik heb ook alleen maar respect voor hun. Deze bazen brengen namelijk al spullen zoals: voedsel, tenten, slaapzakken, kookstel, water etc. naar boven. Niet in een backpack, maar door middel van een dikke stok op hun schouder en aan weerszijden alles vastgeknoopt. Het meest bizarre is nog dat dit hun niet zoals iedereen op bergschoenen doet, maar op slippers of blote voeten. Hoofdreden is omdat ze geen geld hebben om schoeisel te kopen. Ondertussen hadden we een prachtige zonsondergang op de kraterrand, waarbij de hele lucht aan weerszijden oplichtte door de vele kleuren. Het was superhelder dus dat betekende ook een goed zichtbare sterrenhemel en dat het heel snel afkoelde naar een graad of 5. Hier was ik wel op voorbereidt (lange broek, sweater, regen&windjack en meerdere t-shirts), alleen als je stilzit, krijg je het toch snel koud.

Het avondeten duurde allemaal veel te lang, waardoor we superkoud waren geworden en we laat onze tent pas inkonden om te slapen (21.30). Dit is vooral laat als je de komende nacht om 2 uur weer wordt gewekt. Je behoeften doen is natuurlijk wel een dingetje op een kraterrand en hoe graag ik ook op het randje wilde gaan staan en het zo naar beneden wilde zien vallen, was dit helaas verboden. We hadden een vierkant omwikkeld door doeken, waar je hoofd nog boven uitstak, waar je dit in een gat in de grond kon doen. Ik werd helaas een vervent bezoeker hiervan en het had alles weg van een voedselvergiftiging. Op een slechter moment kon dit niet uitkomen, want ik had alle energie nodig voor op papier de zwaarste dag 2. Ze zeggen dat je meestal naar zoiets wel een jasje uitdoet, maar daar was het op dit moment veel te koud voor. Ik sliep in de tent met Sjoerd en het was een verrot nachtje door het matje van niet meer dan 5 centimeter waar we op sliepen en de kou. Wat ook niet erg meehielp is dat Sjoerd me, 10 minuten voor zijn wekker ging, op mijn barst sloeg met de woorden: Perry we moeten eruit! Nadat we nog even bleven liggen en zijn wekker niet ging, bleek het 10 voor 1 te zijn, net mooi! Daarna heb ik niet meer kunnen slapen, omdat ik ook wel excited was voor de klim en de top te behalen voor zonsopgang, want dat is nogal al dingetje.

Om half 3, nadat we waren volgepropt met koekjes als ontbijt, gingen we lopen en het leek alsof we wat laat begonnen waren, omdat het begin van de klim al verlicht was met de hoofdlampen van mensen die al begonnen waren. Sjoerd en ik besloten weer samen te gaan en we hadden een lekker tempo te pakken. Op een rustpunt kwamen we Adi tegen, een van onze guides, hij wilde eerst op de rest wachten, maar toen wij aangaven dat we op dat tempo de zonsopkomst zouden missen, gaf hij ons gelijk en ging met ons mee. Om 5.15 hadden we samen met Adi de laatste stop bereikt voor dat de weg naar de top begon, de magische grens van 3726 meter. Sjoerd en ik begonnen alvast en Adi rustte nog wat uit voor het meest zware deel van de klim. De luchtcondities spelen hierin een rol, maar wat de laatste 400 meter vooral moeilijk maakt is dat het loszittend vulkanisch gesteente is. Waardoor je bij twee grote stappen, zeker een grote stap terugzakt. Met kleine stappen kom je geeneens vooruit en steil dat het laatste stuk was, ongekend! Dit stuk leek wel een slagveld, aan beide kanten lagen mensen uitgeput op de grond en velen hadden de hoop opgegeven. Sjoerd en ik bleven doorbuffelen en het is vooral een mentale kwestie, want ik was fysiek helemaal aan gort. Ik kan me niet heugen dat ik ooit zo erg heb afgezien, met elke stop rustte je wat uit, maar na 2 stappen was je weer doodop, mede door het zuurstofgebrek. Om 5.45 zagen we de horizon al langzaam verkleuren, dus zette Sjoerd en ik alles op alles om voor sunrise de top te bereiken.

Om 5.55 was er een kreet te horen van Sjoerd, die Jenny zelfs hoorde (zij was helaas afgehaakt). Ik liep er ietsjes achter en dit maakte het laatste greintje energie in me los, waardoor ik het laatste stuk rennend de top van de RENjani bereikte! Wat waren wij blij en precies op tijd voor de zonsopkomst, want 5 minuten later zagen we een wonderschone zonsopkomst op ons netvlies verschijnen. Een van de mooiste momenten van mijn reis en dat na precies 6 maanden, een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt! Nadat we weer wat waren bedaard, koelde onze lichamen snel af, want op de top was het rond het vriespunt met een ijzige wind. Gelukkig hadden wij ons daarop voorbereidt door sokken om onze handen te doen en onze slaapzakken mee naar boven te sjouwen. Ik denk dat ongeveer 40 mensen de zonsopkomst vanaf de top hebben gezien, terwijl ongeveer 200 mensen dit als doel hadden, dit zegt wel wat over de krachtsinspanning die geleverd moet worden. Na een tijdje te hebben gechilld in onze slaapzak en te genoten hebben van het uitzicht, vonden we het wel weer mooi geweest, want koud bleef het evengoed. Na de onmisbare cliché foto te hebben genomen met het bord Van de Rinjani in je handen, bedacht ik dat het origineler kon. Vandaar dat ik weer in mijn slaapzak kroop, ging liggen op de grond, het bord in mijn handen hield en vervolgens een foto liet maken: sleeping in my sleepingbag on the sleeping vulcano Rinjani!

Dan mag de Rinjani wel in slaap gevallen zijn, zijn kleinere broertje die in de vallei ligt is dat niet. De laatste eruptie van deze jongen is alweer 4 jaar geleden en dit was een best wel hevige. Het is prachtig om te zien hoe de lava is gestold en zwarte sporen achter laat in het meer tot hoe ver het kon reiken toen het vloeibaar was. Een ander mooi moment op de top was dat iemand daar ten huwelijk werd gevraagd met de woorden: als we dit samen kunnen doen, kunnen we alles aan. Nu moet ik zeggen dat tijdens het klimmen er ook weinig woorden worden gewisseld, dus dan kan er weinig fout gaan ;). Na 1.5 uur op de top kwamen er nog steeds mensen binnendruppelen, maar vonden wij het tijd op terug te gaan. Dit was een stuk eenvoudiger, grote stappen en je hakken goed vastzetten, zodat je niet doorglijdt. Ik had door het behalen van de top nieuwe energie gekregen en was binnen een uur weer beneden. Daar kreeg ik direct een ontbijt voorgeschoteld en was het wachten tot de anderen terugkwamen. Ik probeerde nog wat te slapen, maar doordat er amper schaduw plekken waren werd ik alleen gefrituurd (fried blanda worden we hier genoemd).

Na 3.5 uur konden we eindelijk weer verder en ik was doodop. We hadden een afdaling van 3 uur op het programma door de kratervallei naar de hotspring (op 2000 meter) en moesten vervolgens nog 2 uur klimmen naar de andere kant van de kraterrand. In het begin was het lastig afdalen door de oncourante rotsen, maar na de lunch was het werkelijk oogstrelend mooi. Een vallei vol met groene vegetatie met op de achtergrond het kratermeer en de actieve vulkaan (er komen ook de hele tijd rookpluimpjes uit). Eenmaal aangekomen bij het meer en de hotspring was het al 3 uur en we moesten nog wachten op de slomere stelletjes. Daarom besloot Tari (onze gids) dat we hier maar gingen kamperen. Aan de ene kant helemaal niet erg, want ik heb 2.5 uur in de heerlijke hotspring gelegen totdat mijn lichaam op dat van een michelinmannetje leek. Dat betekende wel dat we morgen weer een pittige dag voor de boeg hadden en ik diende om 3 uur in Senaru te zijn, omdat ik als enige van de groep een boot had te halen.

De wekker ging daardoor de volgende ochtend om 6 uur, omdat we op papier toch nog zo'n 8 uur hadden te hiken, exclusief lunch. De nacht was ik aardig goed doorgekomen, doordat ik supermoe was en het een stuk minder koud was op deze hoogte. Een smetje op mijn nachtrust was dat ik wakker schrok, doordat Sjoerd riep: je hele teen ligt in het bloed! Huh wat?!?! Hij vloog net als mij rechtop in zijn bed en verontschuldigde zich daarna met: sorry sorry laat maar zitten. Duidelijk een geval van zuurstoftekort te hebben gehad op de Rinjani. Sjoerd maakte het allemaal weer goed door een uur later te zeggen: you are beautiful. Dit compliment heb ik maar in ontvangst genomen zonder hem wakker te maken, want dat hij praat in zijn slaap is wel duidelijk. Zelfs Jenny in de tent naast ons had hem een paar keer gehoord, bleek de volgende ochtend.

Na het ontbijt bleek al snel dat we niet echt de snelheid hadden om mijn boot te gaan halen en er met iemand vandoor gaan was niet mogelijk voordat de lunch verorbert was. Nadat dit was gebeurd om 12.30 moesten we nog 4 uur afdalen en afdalen dat ligt me opzich wel. Het Franse berggeitenstel, Sjoerd en ik besloten daarom met de porters mee te gaan, omdat die nu het meeste gewicht wel verloren waren en dit mijn laatste kans was om mijn boot te halen, ook al wisten we dat dit lastig zou worden. Nadat de Franse mannelijke berggeit opeens begon te rennen en zijn vrouw er achteraan probeerde te hobbelen, vroegen we bij de eerstvolgende stop waarom ze renden. Hij vertelde dat hij in zijn vrije tijd in Frankrijk graag de Alpen beklom en deze vervolgens rennend afdaalde en dit nu aan zijn vriendin aan het leren was. Precies iets wat ik nodig had om op tijd te komen. De afdaling was ongelijk, maar liep wel over jungle/bospad, wat beter rennend te doen is dan rotsen. Nadat we het volgende checkpoint als de brandweer hadden bereikt, rekende ik uit of ik op tijd zou komen als we dit tempo zouden houden. Ik was verbaasd over hoe snel we het deden, want met dit tempo zouden we binnen 1.5 uur beneden zijn in plaats van voorgeschreven 4 uur en dat was heel goed nieuws voor mijn boot. Ik schakelde wel even een versnelling terug, want iedereen was onderweg wel een keer gevallen en daar zat ik nou net niet op te wachten.

Rond half 3 kwamen we aan in onze verblijfplaats van 3 nachten geleden en werden het franse stel, jenny, ik en sjoerd direct de auto in gebonsjoerd om naar Bangsal te gaan, vanwaar mijn boot naar Gili T(rawangan) vertrok. Na een rit van 2 uur in een busje met een wel erg druistig rijdende chauffeur was het tijd om weer goodbye te zeggen. Sjoerd stapte direct uit en hij bedankte me snel voor de mooie/zware momenten, die we echt wel hebben beleefd op de Rinjani. Ik had amper de kans om wat terug te zeggen en hij rende alweer weg, wat had hij nu weer in petto? Dat werd al snel duidelijk, want hij was tijdens de autorit zo misselijk geworden dat hij over zijn nek moest. Van insiders heb ik gehoord dat hij in dezelfde rit de auto nog vier keer heeft moeten laten stoppen. Dit zal deels ook wel te maken hebben met de krachtsinspanning die we de afgelopen dagen gedaan hebben, maar we wilden de top bereiken, kotsen wat het kotst, misschien iets te letterlijk genomen door Sjoerd.

Op de boot naar Gili T dacht ik de verkeerde te hebben gepakt, omdat ik alleen maar locals op mijn boot had en Gili T is juist zo toeristisch als de pest. Toen ik na 15 minuten aankwam (ik wilde eigenlijk een dutje doen, maar voordat ik me ogen dicht kon doen waren we er al) en op maps.me keek, bleek de boot toch echt naar Gili T gevaren te zijn. Toch wel een pak van me hart, want ik was aan het eind van mijn latijn voor deze dag. Dat bleek wel in M Box hostel, waar ik mijn bed om 6 uur aanraakte en ik direct in slaap dommelde. Wat heel prettig was aan M Box was dat er maar 3 personen in de kamer waren, dus minder storende/snurkende mensen tijdens je slaap. Gili T staat bekend om zijn zon, zee, strand en uitgaansgelegenheden en dat had ik wel weer even verdiend na mijn jungle-, duik- en klimavonturen. Droen ben ik al een week of 3 niet geweest en het heeft er alle schijn van dat ik minder van alcohol ben gaan houden en mijn leven niet meer domineert. Nee grapje natuurlijk, een dagje of 3 op Gili T, is echt wel fun en kan ik met mijn antikaterskills prima hebben.

Wat me de volgende middag opviel is dat er geen scooters rondrijden op Gili T, maar dat we terug gaan in de tijd en mensen & goederen worden vervoerd met paard en wagen. Nu wilde ik het wel op zijn ritje wagen, maar dan voel ik me een zo'n over het paard getild persoon, dus ging ik samen met Juan (kamergenoot uit Espanjaaa) met de benenwagen naar de andere kant van het eiland. Onderweg kwamen we nog een hele kudde koeien tegen en die stonden, zoals koeien graag doen, op een heuvel. Alleen nu het euvel: deze heuvel was gemaakt van afval, een vreemde gewaarwording al zeg ik het zelf.

Eenmaal aan de andere kant heb ik het eerste Bintangetje genuttigd en hebben we de zonsondergang gekeken met uitzicht op Bali en haar 2 hoge bergen. Aan deze kant van het eiland was er ook een royale kans om paard te rijden, maar een keer in mijn leven op een paard vond ik wel prima, dus dat leed heb ik mezelf besPaard. Ik heb wel met lede ogen aangezien hoe ik mijn Indonesische uitgaansmaat de vernieling had ingeholpen, want die kon het tempo aan zijn gedrag te zien niet zo goed aan en is dus vroeg wedergekeerd naar het hostel. Gelukkig weet ik me in dit soort situaties altijd prima te vermaken en voordat ik een volgend drankje had, had ik alweer Deense "vrienden" gemaakt. Het mocht een geweldige avond/nacht worden, waar de drank rijkelijk vloeide.

Wat een nieuw item voor mij was tijdens het drinken was de vodka joss en dan met name de joss. Dit was een zakje met poeder wat je in je shot met vodka gooide. Dan begon het net als een chemisch experiment te borrelen, gaf het licht in het donker, dronk je het op en kon je de tandarts alvast bellen voor een afspraak, want mi gado wat was dat ongelovelijk zoet. Het geeft je dan wel weer energie om de nacht door te komen, al heb ik van andere weer gehoord dat ze er niet van kunnen slapen. Wat absoluut niet op mij van toepassing is.

De volgende middag, ik had het gratis ontbijt gemist, ontmoette ik Jack, een Brit. Nu weet ik dat Britten graag drinken, maar na onze kennismaking duurde het 10 minuten voordat ik een pilsje in mijn handen kreeg gedrukt, het is tenslotte al 2 uur. We hadden een heel chill hostel met een heerlijk zwembad en niet onbelangrijk: nog goedkopere bierprijzen dan in de supermarkt. Naarmate de middag vorderde, vonden steeds meer mensen de richting naar de bar en werden we goed vergezeld. Dit mondde uit in weer een avondje ouderwets uitgaan, of naja ouderwets, de laatste keer was de dag ervoor. Die dag erna nam ik een welverdiende sabatical day en heb ik de alcohol links laten liggen, helaas voor mijn lever functioneert die hand ook nog naar behoren. Vooral gezellig gezeten bij het hostel en rond 1 uur mijn heerlijke bed opgezocht.

Dit, omdat ik me de volgende ochtend had ingeschreven voor de snorkeltour. Het was 3 eu voor de trip en 3 eu voor de snorkelspullen, waarbij ik aangaf dat ik zelf al een masker had, dus dat ik de spullen niet nodig had. Helaas voor mij bleef de prijs evengoed 6 eu, waar voor geen mogelijkheid iets van af te snoepen was. Die ochtend gingen we eerst naar een mega toeristische snorkelplek tussen Gili T en Gili M. Hier hebben ze namelijk beelden ter water gelaten, wat er gerust indrukwekkend uit ziet, maar bij een duik er naartoe op 3 meter diepte moet je genoegen nemen met een paar flippers in je nek en dit heb ik als hoogst onprettig ervaren. Ik vond deze plek eerlijk gezegd verre van bijzonder. De volgende snorkelplek werd bestempeld als een plek waar schildpadden konden worden gespot. Ondanks dat ik deze wezens al veel heb gezien, blijven ze bijzonder. Al snel spotte we de eerste op zo'n tien meter diepte. Onze gids dook er gewoon naartoe om er een aantal seconden naast te zitten. Bizar hoe lang deze mensen kunnen "freediven", wat ook wordt gebruikt om vissen te vangen met een harpoen. Waarbij ze een aantal minuten onder water blijven (rond de 10 meter) om voorbijkomende vissen aan hun harpoen te rijgen en deze vervolgens voor poen te verkopen. Tijdens deze snorkeltocht voelde je het water prikken door het plankton wat in grote getale aanwezig was. Diverse mensen raakten hierdoor in paniek, omdat ze dachten dat het kwallen waren. Zelfs de bemoedigende worden dat het geen kwaad kon, kon er niet voor zorgen dat de boot ons uit het water moest oppikken. De laatste snorkelplek werd getekend door het lage aantal mensen wat het water in ging, omdat ze nog steeds bang waren voor het prikkende plankton. Het koraal in Gili T is ook weinig van over door het dynamiet vissen, dus daar hoef je het niet voor te doen. Misschien ben ik een beetje verwend geraakt met het zeeleven in Borneo, maar de snorkeltrip viel me niet helemaal mee, niet alles kan ook even leuk zijn.

We hebben toen nog gelunched op het derde Gili-eiland: Gili Air. Alvorens we weer richting M Box vertrokken, hier stond een heerlijk koud bintangetje weer met smart op mij te wachten en 's avonds hebben we de Jiggy, Reggae en Jungle bar weer onveilig gemaakt. 'S nachts bij ons zwembad wilde iemand haar creditcard hebben en dus besloot ik die naar haar toe te gooien. Helaas had ze eenzelfde soort motoriek als mij en ving ze hem niet. Na een tijd zoeken in het zwembad was hij nog steeds niet boven water, dus besloot ik mijn snorkelmasker maar weer tevoorschijn te halen. Net op het moment dat ik wilde zoeken, had Jack het pasje gevonden en scoorde hij niet veel later het meisje waar hij al lang op zat te azen. Betere onbedoelde wingman acties heb ik hier nog niet gemaakt, dus kon ik met een gerust hart gaan slapen.

De volgende dag stonden er namelijk drie verrassingen op het programma. Twee ervan kan ik wel positief noemen en een ervan is duidelijk negatief. Wat deze verrassingen zijn lees je the next time!

Adi(vodka)Jossss